Chapter 1: Crossing Paths
“ANO BA NAMAN ‘to,” Halos matawa si Monic sa dalawang pile ng mga bond paper na isa-isa niyang tinitignan at minamarkahan. Drawing activity ang mga iyon ng mga four and five year-old nursery students nila, segregated from morning and afternoon classes na hawak niya at maging ng co-teacher niya na lumiban ng araw na iyon. At paano ba namang hindi siya matatawa sa mga nakikita niya? Eh ang rarandom ng mga pinag-guguhit nung mga bata?
Ang instruction niya kanina sa mga bata ay i-drawing ang kung anumang bagay o sinumang tao na tinuturing nilang napakahalaga sa kanila. Pero may nag-drawing sa mga ito ng itlog at carrot.
Seriously? Bakit naman kaya naging napakahalaga ng itlog at carrot sa mga batang ito?
Maya-maya, sa huling bond paper na mamarkahan niya, hindi na niya napigilang matawa nang napakalakas.
“Tao ba ‘to?” Para na siyang baliw na nagsasalita at tumatawa nang mag-isa sa classroom kung saan siya naka-assign magturo. Maluha-luha na siya, habang nakaupo sa isang maliit na silya at tinititigan ang drawing sa bond paper na hawak niya. Drawing nga iyon ng isang tao—deformed na tao to be exact, na may mga parte ng katawan na medyo wala sa puwesto. Gaya na lang ng mga mata nito—‘yung kaliwa, tumama ang pagkaka-puwesto. Pero ‘yung kanan, sumobra sa kanan. Nagmukha tuloy itong abnormal. Ganun pa man, madi-distinguish pa rin ang gender nung deformed-drawn na tao. Isa itong lalaki.
Alannah
Iyon ang pangalan ng estudyanteng gumuhit no’n na nakasulat sa ibabang parte ng bond paper. Kilala niya ang batang ito pero hindi niya ito estudyante. Si Teacher Riz ang may hawak dito. She only knew the kid dahil kakaiba ang ganda ng batang ito. Para bang ang perpekto lang ng kombinasyon ng genes ng mga magulang nito. Bukod sa ganda, napansin din niya ang pagiging good girl nito. Madalas nga niya itong makita na tahimik lang, lalo na kapag hinihintay ang lola na sumusundo lagi rito.
Buhat-buhat ang isang pile ng drawing activity ng mga bata, lumabas na siya ng classroom para magpunta sa faculty room nila.
“Alannah?” Hindi na siya nakadiretso sa faculty room dahil nakita niya ang bata na mag-isang nakaupo sa waiting area, nakayuko at ginagalaw ang mga paa.
Tinignan naman siya nito nang naka-purse ang mga labi. And again, hindi niya mapigilang i-admire ang kagandahan nito. Para itong manika. Maganda ang kutis, bilugan ang mga mata, at itim na itim ang buhok.
“Wala pa rin si Lola mo, Alannah?” Lumapit siya kasabay ng pag-iling nito.
Nakaramdam siya ng awa sa bata. Matagal na niyang naiisip na baka may problema ito sa pamilya dahil laging lola ang sumusundo rito. Tapos ngayon, ang nag-iisang matiyaga na sumundo rito ay ang tagal pang dumating.
Anong oras na. Pasado alas singko na. Halos isang oras nang naghihintay ang bata. Hindi kaya may nangyari na na kung ano sa lola nito? Pag-aalala niya.
Pero nag-aalala man, napagpasyahan niyang maghintay na lang at magbaka sakali pa ng labing limang minuto.
Fifteen minutes lang. At kapag wala pa rin ang lola nito matapos no’n, hahagilapin na niya ang data card ni Alannah mula sa mga gamit ni Teacher Riz para kontakin ang parent o guardian nito.
“Samahan na muna kita rito ah?” Magiliw niyang tanong kay Alannah. Natuwa naman siya nang ngumiti’t tumango ito sa kanya. Mas maganda kasi ito kapag ngumingiti.
Tumabi siya sa bata at nakipagkuwentuhan para malibang ito kahit papaano. Sumasagot naman ito habang nakangiti na mas ikinatuwa pa niya. Bilang isang nursery teacher, isang achievement na lagi para sa kanya ang maka-connect sa mga bata—lalo na kay Alannah.
“Ah, Alannah, drawing mo ‘to diba?” Pinakita niya rito ang drawing ng deformed na lalaki na tinatawanan niya kanina.
“Opo.” Nakangiting sagot ng bata.
“Hmm, siya ang napakahalagang tao para sa’yo?” Tumango ito. “Sino siya? Daddy mo ba?”
Muli itong tumango. “Si Daddy kasi namimiss ko na po siya.”
Monic smiled. She felt a little relieved, thinking that kahit na mukhang may problema itong bata sa mga magulang, tinuturing pa rin nitong napakahalaga na tao kahit ang tatay lang nito.
“Bakit, namimiss mo na si Daddy mo? Nasa malayong lugar ba siya?” Tanong niya pa.
“Opo!” Tunog na-excite ang bata. “Sumasakay kasi si Daddy po sa airplanes!”
“Oh?” Matawa-tawa siya sa reaksyon nito. “Nagwo-work ba siya sa ibang bansa?”
“Yes po!”
Monic ended up smiling. She just appreciated the hard work of Alannah’s dad. She was also amused dahil mukhang maganda ang relasyon ng mag-ama in spite of him working overseas. Pero na-curious din siya.
“Eh si Mommy mo naman, nasaan?” Monic curiously asked Alannah. Pero natahimik na ang bata at napaisip.
“Si Mommy... Hindi ko po alam eh?”
Why? Monic wanted to ask that pero hindi na niya tinuloy. It felt so wrong. Alannah’s mom seemed to be a very sensitive topic for the kid. Baka mapalungkot at masaktan niya lang ito kapag magtanong pa siya.
Sighing, yumuko at tinitigan na lang niya ang drawing ni Alannah. Napansin din niya ang oras sa relo niya. Limang minuto na lang pala, mauubos na ang oras na nilaan niya sa paghihintay sa lola nito. Dapat pa ba niyang ubusin ang limang minuto na iyon? O dapat na ba niyang hagilapin at tawagan ang contact number ng parent o guardian nito?
“Alannah?”
Monic stiffened when she suddenly heard a man’s voice—a very familiar man's voice.
There was silence for a few seconds, bago niya narinig na sumigaw ang bata ng, “Daddy?!”
Nakayuko at nakatitig pa rin si Monic sa drawing ni Alannah, pero naramdaman niya ang pagtalon nung bata para makatayo, at maging ang pagtakbo nito palapit sa gate.
“Daddyyy!” Alannah giddily screamed.
“How’s my princess, huh? Na-surprise ka ba sa pagsundo sa’yo ni Daddy? Sorry nga lang pala kung natagalan ako ah. Naligaw pa ako papunta rito eh.”
Hindi pa rin makagalaw si Monic. The man’s voice made her heart beat so fast in panic—and in pain. Dahil ang boses na ‘yun, ayun ang boses na nagbitiw ng mga katagang nag-iwan ng malaking sugat sa puso niya noon—sugat na dahan-dahan at muling bumubukas ngayon.
“Uhm, excuse me po.” She heard the man walking closer to her. “Kayo po ba ang teacher ng anak ko?”
Nilabanan ni Monic ang paninigas ng katawan niya at ang sakit na muling nararamdaman ng puso niya.
Five years already passed, Monic! Napag-desisyunan mo na ngang hindi na magmahal muli, pero dapat wala na ito sa’yo ngayon. You should be able to face him now, chin up and with a smile! She mentally convinced herself.
Tumingala nga siya at ngumiti sa lalaki. “No, hindi po ako ang teacher ng anak niyo. But I subbed for their class today.” Sagot na niya rito.
Nanlaki naman ang mga mata ng lalaki at medyo napanganga. She knew that the man still knew who she was in spite of the physical changes she had gone through the past four years—shorter hairstyle, skinnier body.
“N-Nix?” The man’s voice was almost inaudible.
“Yes, it’s me.” Monic managed to make a sweet smile. “Nice seeing you again, Marky." At nagtitigan sila for a while na ikinailang niya. "Ah, huwag mo naman na pala hayaang mag-stay pa nang mas matagal ang anak mo rito.”
Anak mo—she was hurt by those words she spat out herself.
“Geez, isang oras na ‘yang naghihintay sa sundo niya eh. You should take her home now.” Yes, she was hurt. Pero hindi niya hinayaang maging obvious ang sakit na nararamdaman niya. Pero hindi na rin niya kayang magkunwari pa. Kailangan na niyang tumakas. “So, bye na. Bye na rin, Alannah. Ingat kayo.” At tumalikod na siya.
“T-Teka—” Marky was about to stop her, but Alannah cut him off.
“Daddy! Punta tayo po kay Mommy po!”
“U-Uhm eh...”
Napapikit si Monic sa huling narinig niya sa bata. She couldn’t bear it, imagining Marky na may masaya nang pamilya without her in it.
Binilisan niya ang paglalakad. And instead na sa faculty room, sa classroom na pinanggilangan niya kanina siya bumalik. There she took a seat on one of the small chairs, and she let her tears burst out.
—TBC