TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

The Night Of The Demons[Η Νύχτα Των Δαιμόνων]

Τραβώντας την κουρτίνα, είχα μείνει να κοιτάζω από το παράθυρο, μα δεν ήταν κάνεις ούτε ο κολλητός μου, ούτε κανείς, μόνο το φως που άφηνε το φεγγάρι να έρθει στην γη, τονίζοντας με το γκρίζο του φως την ύπαρξη και την δύναμη του, στον ουρανό υπήρχαν και μερικά χιλιάδες αστέρια, που στόλιζαν και φώτιζαν το τμήμα του κατάμαυρου ουρανού ,που κάνεις άλλος δεν μπορούσε.
Γύρισα πίσω στο κρεβάτι μου,αν και ήξερα ότι τέρμα ο ύπνος για εμένα απόψε, ναι γενικά δεν κοιμάμαι εύκολα, αν και πριν με την μήτερα μου φάνηκε το αντίθετο, απλά όταν είμαι μόνος φοβάμαι να κοιμηθώ,βλέπω συνήθως εφιάλτες που με ξυπνάνε και δεν με αφήνουν σε ησυχία όλο το υπόλοιπο βράδυ.
Κάθισα στο πλάι του κρεβατιού, με το πρόσωπο μου στραμμένο προς το παράθυρο, σκεφτόμενος ότι θα χάζευα τα αστέρια και κάπως θα με έπερνε πάλι ο ύπνος στην αγκαλιά του, εκείνη την ώρα την είδα πέταγε έξω από το παράθυρο, η ίδια κοπέλα που συνάντησα το μεσημέρι στον σταθμό, τα μάτια της έλαμπαν κόντρα στο φως του φεγγαριού, σαν να ήταν φτιαγμένα από αστέρια όσο για το χαμόγελο της κόσμημα στο πρόσωπο της, χαραγμένο σαν από χρόνια να ήθελε να είναι εκεί.
Μου χτυπήσε ευγενικά το τζάμι, κοιτάζοντας με στα μάτια ένιωθα εκείνο το βλέμμα, με το οποίο ερωτεύεσαι τον άλλον πως το λέμε αναρωτήθηκα, Ααα ναι απάντησε το μυαλό μου, καθώς της άνοιγα το παράθυρο "έρωτας με την πρώτη ματιά, μόνο που στην περίπτωση μου, ήταν έρωτας με την δεύτερη μάτια"
Την ρώτησα με μια ευγενική, αλλα Ψυθιρίστη φωνή "τι θέλεις?" δεν μου απάντησε κατευθείαν, σκέφτηκε για λίγο, καθώς δαγκώνε τα χείλη της και μου είπε "να σου δείξω τον κόσμο και το τι είμαι σου, χρωστάω απαντήσεις με ρώτησε σωστά? "
Έγνεψα καταφατικά και της απάντησα με ένα απαλό Ξεψυχισμένο "Σωστά" που με το ζόρι ξεπήδησε από τα χείλη, καθώς είχα κολλήσει στο να κοιτάω τα μάτια της.
Γέλασε απαλά και μου είπε "Τότε ανέβα στα φτερά μου, έχουμε πολλά να δούμε απόψε" Ανέβηκα διστακτικά στην πλάτη της την κράτησα με όλη μου την δύναμη σε μια αγκαλιά, και εκείνη ξεκίνησε να πετά προς τα πάνω πρός τα αστέρια, ως που έφτασε σε μια πλευρά της πόλης, που δεν είχα ξαναδεί και εκείνη τότε είπε, με έναν ποιο ισχυρό τόνο στην φωνή της, που ομολογώ με τρόμαξε "εδώ έρχονται τις νύχτες οι δαίμονες, για να ξεφύγουν από τις αμαρτίες τους"
Σκέφτηκα αυτό που μόλις μου, είχε πει και με απορημένο τόνο ρώτησα"αυτό είσαι λοιπόν ένας δαίμονας?"και εκείνη έγνεψε καταφατικά, πριν προλάβω να το βάλω στο μυαλό μου συμπληρώσε "υπάρχουν πολλοί από εμάς, που ζουν ανάμεσα σας" Καθώς κατέβαινε και επιτέλους ακουμπήσα τα πόδια μου στην γη, δίπλα μας ήταν ένα παγκάκι με θέα ολάκερη την πόλη, καθώς και μια μοναχική λάμπα, πισω μας υψώνοταν ένα τεράστιο δάσος, με τεράστια δέντρα που έμοιαζαν σαν ήταν εκεί πριν από την δημιουργία του κόσμου, κάθισα στο παγκάκι μαζί της και κοιτάζαμε την πόλη, καθώς για αρκετή ώρα, δεν μίλαγε κάνεις από τους δυό, μάλλον σκεφτόταν όπως έκανα και εγώ άλλωστε.