>Time skip<
FUFUFU!
Bakit...
Bakit hindi ko maigalaw ang aking katawan?
Bakit hindi ko maimulat ang aking mga mata?
Patay na ba ako?
Pero imposible.
Naririnig ko pa ang pag-uusap sa aking paligid. Ang mga nag-aalalang mga boses nina Ginoong Nakasisilaw at Ginoong Lumot.
Nauulinigan ko pa ang bawat hakbang ng mga nakapaligid sa akin na pawang may pagmamadali. Ang mga residente ng bahay. Nararamdaman ko pa ang kanilang mainit na presensya.
Kaya bakit?
Bakit nananatiling tuod ang aking katawan?
Tinangka kong ikilos ang aking kamay upang sapuin ang aking lalamunan kung saan naroon at bumara ang piraso ng mansanas ng kamatayan ngunit tila napakabigat ng bawat parte ng aking katawan.
Ang mansanas.
Iyon ang s'yang dahilan kung bakit ako nahulog sa ganoong kalagayan.
Buhay ngunit tila isang patay...
Gising ngunit habambuhay na nakapikit.
Fufufu!
Halik!
Kailangan ko ng halik!
Isang mahiwagang halik na s'yang makatutunaw sa lason na nasa aking lalamunan ngunit paano ko iyon maipa-aalam sa mga naroon kung hindi ko man lang maibuka ang aking bibig?
At halimbawa man na maghimala at makapagsalita ako, sino naman kaya ang gugustuhing hagkan ang tulad ko?
Fufufu!
Lahat halos ay takot sa akin dahil sa aking pisikal na kaanyuan maliban kina Ginoong Nakasisilaw at Ginoong Lumot.
Ganoon pa man, ipupusta ko ang aking eyeball lollipop na hindi ako magagawang hagkan ng huli dahil sobrang bigat ang loob nito sa akin. Laging irita at tila walang katiw-tiwala sa akin.
Perks of being weird and ugly.
Fufufu!
Kung ganoon, iisa na lang ang natitira sa pagpipilian. Ang natatangi kong pag-asa.
Si Ginoong Nakasisilaw!
Ito lamang ang may butihing puso na posibleng dampian ang aking mga labi ng hindi ako pangdidirihan. Kaya naman nananalangin ako na sana ay may bumulong dito ng mga dapat gawin.
Kailangan kong mabuhay. Ayokong magtagumpay si Perusha sa maitim nitong mga balak at gayun din ay gusto kong sugpuin ang epidemya na ikinalat nito sa lugar na iyon bago pa maging huli ang lahat.
Kailangan kong gumising at masabi sa lahat ang tungkol sa aking mga natuklasan tungkol sa matandang mangkukulam na iyon.
Fufufu!
Tama!
Si Perusha ay alagad ng kasamaan. Isang mangkukulam ng kadiliman.
Kung hindi ako nagkakamali ay nasa lumang libro ng aking abuela ang lahat ng impormasyon tungkol dito kaya kailangan kong makawala sa lason ng mansanas dahil walang kaalam alam ang mga asong lobo kung ano at sino ang totoong kalaban.
__________
MAKALIPAS ang ilang oras.
Naramdaman ko nang buhatin ako nang walang kahirap hirap ng isang matipunong braso bago ito humakbang patungo sa kung saan.
Fufufu!
Saan kaya ako nito dadalhin?
Nasagot ang aking tanong nang marinig ang huni ng mga kuliglig sa paligid.
Sa labas ng packhouse.
Ibinaba ako at inihiga ng matipunong brasong iyon sa isang may kalambutang higaan at teka... ano iyong naaamoy ko?
Napakabango niyon at tila nakapalibot sa akin ang halimuyak.
Mga bulaklak?
Tama mga bulaklak iyon at kung tama ang aking sapantaha, bulaklak iyon para sa patay.
Fufufu!
Mukhang iyon na ang aking burol.
Nakaramdam ako ng panic.
Kailangan iyong matigil dahil buhay ako!
Nakarinig ako ng mga yabag at huminto iyon malapit sa akin.
"Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Kahit hindi natapos ang pananaliksik mo, binibini, nawa ay maging mapayapa ang iyong kaluluwa sa kabilang buhay," anang boses na kilala ko.
Si Apache.
"Ngunit nakapagtataka ang biglaang pagkamatay ng binibini," boses ni Aztec at naulinigan ko pa ang pagbuntong hininga nito. "Walang sugat o anomang maliwanag na sanhi. Maging sina Alpha ay hindi maipaliwanag kung paano ito nangyari."
"Ayon kay kuya, may napansin silang mansanas sa tabi ng binibini ng matagpuan nila ito sa gubat. Baka naman namatay s'ya sa gutom," ang babaeng tinulungan kong magluwal ng sanggol.
Napa-ungol ako sa aking isipan.
Muntik na itong tumama!
Malapit na talaga akong mamatay sa gutom ng mga oras na'yon pero ang mansanas talaga ang pinaka-dahilan ng lahat!
Halik!
Kailangan ko ng halik!
__________
>TIME SKIP<
SA nakalipas na mga oras ay naging malungkot ang mga asong lobo ng WarLord Territory dahil sa biglaang pagkamatay ng inaasahan nilang makalulunas sa Moon Coronapest.
Lahat ay sumilip sa burol ng binibini sa mahigpit na ring utos ng Alpha na s'yang pinaka naapektuhan dahil lubos itong umasa sa kakayahan ng dalagang manggagamot.
"Kuya, magpahinga ka muna," wika ni Samu sa nakatatandang kapatid na hindi umaalis sa tabi ng binibini.
"Samu," anas ng lider ng teritoryong iyon na ipinukol ang tingin sa walang buhay na dalagang manggagamot na tila natutulog lang sa kinahihimlayan nitong puno ng mababangong rosas. Marahas na nagbuga ng hangin ang Alpha bago nagpatuloy. "Hindi ko na alam ang gagawin ko. Kung saan ako hahanap muli ng manggagamot na maaaring makatulong sa atin."
Bumalatay ang lungkot sa mukha ni Samu saka tinapik sa balikat ang kapatid. "May awa ang D'yosa ng Buwan, kuya. Malay natin, paggising natin bukas, panaginip lang pala ang lahat ng ito. Na buhay pa talaga ang binibini."
Pagak na tumawa ang Alpha bago napa-iling at humakbang palayo. "Matagal na akong pinabayaan ng D'yosa ng Buwan nang kumalat ang epidemya sa lupaing ito at iwanan ako ni Brittany, Samu." Iyon lang at pumasok na ito sa loob ng packhouse.
Naaawang inihatid ito ng tingin ni Samu bago bumaling sa mga natitirang bantay sa burol na sina Apache at Aztec.
Malalim na ang gabi at pawang nakatulog na ang dalawa ngunit may mga maliliwanag na sulo naman na nagbibigay liwanag sa labas ng bahay at may mga bantay rin na nagroronda sa buong lupain kaya natitiyak nitong walang mangyayaring hindi kanais nais.
Muling nicheck ni Samu ang lahat bago ito tumalikod at sumunod sa kapatid upang balikan ang anak sa silid nito at magpahinga na.
Nabalot ng katahimikan ang buong WarLord maliban sa humuhuni na panggabing ibon, palaka at kuliglig.
Tumagal iyon ng ilang minuto bago binasag ng isang kaluskos na nagmula sa isang anino na humakbang palabas sa kadiliman ng gabi.
Maingat itong humakbang patungo sa pakay nito upang hindi magising ang dalawang bantay na naroon.
Huminto ang may-ari ng anino nang hustong nasa tapat na ito ng nakahimlay at tila natutulog lang na dalaga na naroon.
Ilang segundo ang lumipas na tila nag-alangan ang anino bago ito muling kumilos. Hinawi ng kamay nito ang makapal na bangs ng binibini at hinaplos ang pisngi nito.
Muli itong nag-alangan bago unti-unting yumukod at ginawaran ng isang masuyong halik ang malamig na labi ng dalagang manggagamot saka ito mabilis na tumalikod.
Hindi na nakita pa ng anino ang pagkibot ng labing hinagkan at paggalaw ng mga daliri nito dahil mabilis na itong tumalilis at muling nagtago sa kadiliman ng gabing iyon.