Demrene's Point of View
"Hindi ka ba masaya na bumalik na si Eris?"
Tanong ni Maddy habang nakaupo kami at hinihintay ang susunod na Professor.
"Masaya... but at the same time-"
"Masakit?" She interrupt without a penny and she look upward with an expression of contempt. "You know what? I'm starting to dislike him. He's the meanness!"
Gigil na sabi nito. Hindi ko naman s'ya pinansin at sa halip ay ipinatong na lang ang ulo sa table.
Narinig kong pumasok ang terror prof namin. Hindi na ako tumunghay dahil nasa dulong bahagi naman kami ng room.
Bumalik na rin si Maddy sa upuan n'ya matapos akong tapikin.
"I'll continue the topic yesterday. Please bring out your copies." Rinig kong sabi nito.
Pumikit naman na ako at mas piniling matulog.
Naalala ko na naman yung kahapon na nangyari sa swimming pool.
Bulong bulungan na nagpakalunod daw si Xyzhie r'on sa pool.
She doesn't know how to swim yet she jump out of the water.
Zachary and Eris save her from drowning.
But those look...
Yung mga mata ni Eris na nakapukol sa'kin habang hawak n'ya si Xyzhie.
His stare that no perceived emotion and antipathy...
His steady and indignant gaze that really broke my heart into pieces and gives arrhythmia...
I honestly can't forget all of those.
Parang sinasadya n'ya ang lahat ng 'yon to make me suffer.
"So, you all knew, tangent lines are plane curve at a given point and a straight line. They are lines that had one chance to meet and then parted forever." Rinig kong panimula ng professor.
Kaya ayoko ng Mathematics, e. Hindi ko maintindihan ang sinasabi n'ya.
"Then a parallel lines are two straight lines in a plane that do not intersect at any point and never meant to meet."
Ang sakit naman n'on. They intersect but never meant to meet.
Even in Mathematics, I compare love because I'm a hopeless girl. What a shame?
"So, the next lesson is about the Asymptotes," the professor pause and I think, she wrote down something in white board.
"They are the lines who can get closer and closer to each other but will never be together."
Napamulat ako nang mata dahil sa narinig.
Hindi ko alam kung bakit kumirot ang puso ko dahil sa sinabi nito. Those words hit me.
I gulp and close my fist while holding my skirt, looking at the window.
I don't want to relate it between me and Eris because I'll do everything so that we can be an intersecting lines.
PAGKATAPOS ng klase, pumunta ulit kami ni Maddy sa Quad para maggawa ng tower gamit ang clay.
Patapos naman na 'yon kaya siniko ko s'ya.
"What?" She's not looking at me 'cause she's busy on curving those clay.
"Silipin ko lang." Bulong ko rito at ngumiti.
Kaagad naman n'ya akong sinulyapan. She gave me bad looks after hearing what I've said.
Alam n'ya na kung ano ang ibig kong sabihin.
"No. Hindi pa tayo tapos dito." She disagreed and take a look back on the clays.
Sumimangot naman ako, "Saglit lang."
Binitawan nito ang clay at muli akong tinignan.
"Okay fine! Basta hindi ako nagkulang kakapayo sa'yo." She rolled her eyes because of worry.
Nginitian ko naman s'ya, "Alam ko 'yon."
Pagkasabi ko n'on, kaagad akong tumayo at tumakbo papunta sa building ng BSBA. Sa third floor agad ang punta ko.
Medyo napagod ako sa pagtakbo kaya kinuha ko sa palda ang liptint at salamin.
Naglagay ako sa labi ng kaunti pagkatapos ay inayos ang buhok.
Dahan-dahan akong lumapit papunta sa room nina Eris at saktong pagdating ko r'on ay ang paglabas ni Xyzhie sa pinto.
We both roll one's eyes.
"Found a snake." Sabi nito matapos akong tignan mula ulo hanggang paa.
She cross her arm and turn up her brows.
Hindi ko naman ito pinansin at sa halip ay sumilip sa pinto.
Hindi s'ya yung pinunta ko rito.
Hinanap ko si Eris.
Dudungaw sana ako sa kabila ng pinto nang maramdaman kong itulak ako ni Xyzhie sa balikat.
Inis ko s'yang tinignan.
"Ano bang problema mo?" I asked but my voice's normal so no one could took an attention.
Hindi ko sana s'ya papansinin pero sinubukan n'ya 'ko.
"Stop bothering Eris, you're such a pest! You're pestering his whole life, just in case you're not aware. Kelan ka ba titigil?" She threatened.
Tinignan ko ito saglit at inis na nginitian.
"This is not your concern. Break na kayo 'di ba?" Ganti ko.
Hindi na dapat s'ya nangingialam. Dapat nga, matuwa pa s'ya kasi pwede n'ya ng i-expose yung kanila ni Zachary.
Tumawa naman ito nang malakas at hinawakan ang ilang hibla ng buhok ko. Mabilis ko namang inalis ang kamay n'ya.
"Dem, Dem, Dem," she teased while shaking her head, looking at me like she pity me.
Nakikipagsukatan lang naman ako sa kan'ya ng tingin.
Wala namang magandang lumalabas sa bibig ng babaeng ito. So, I'll let her talk.
After mentioning my name three times, she smiled like a moocher and lift her one brow.
"I'll make it clear for you, baka kasi kailangan mo. No matter how much you want him," she halted. "He will never be yours."
I scrap my lips and grip.
Lumunok muna ako ng laway bago ko ito sagutin.
Malakas ang loob n'yang sabihin 'yon dahil mahal pa s'ya ni Eris.
"Then wait until I make him mine." I said while looking at her intensely.
Muli n'yang tinawanan ang sinabi ko. She also clap her hands and exaggerate.
"Did you actually think you mattered to him?" Nagawa pa nitong punasan ang gilid ng mata at nagkunwaring naiiyak dahil sa pagtawa.
"He can't even look at you the way he look at me and yet you're dreaming he'll like you? Silly girl." She continued.
I'm out of words. Parang biglang na-blanko ang utak ko at hindi ko alam kung anong isasagot ko sa kan'ya.
All I can do now is torturing her in my mind. Nothing else, but cursing.
"You're in love with someone who isn't thinking about you? Kung ako sayo, matutulog na lang ako." Patuloy nito sa pagsasalita.
She's still laughing at her words while looking at me.
Kahit na sobrang inis ako sa babaeng 'to, nginitian ko pa rin s'ya. Gustong gusto ko na s'yang ilubog sa kinatatayuan n'ya ngayon, but I'm still chill.
Nagbibingi-bingihan ako sa mga sinasabi n'ya dahil yon lang ang tanging magagawa ko.
But deep inside, I'm broke.
I'm hurt.
I'm jealous.
I feel like I want to scream and let it all out because it's killing me...
It's killing me inside.
Thinking the fact that he'll never be mine.
The fact that he'll never love me.
"Hope he'll forgive you." I mentioned.
Wala na akong masabi kaya naman tumalikod na 'ko.
Sakto namang pagtalikod ko, nakita ko si Eris na naglalakad patungo sa'min.
May hawak itong aklat sa kanang kamay samantalang ang isa naman ay nakasilid sa kaliwang bulsa.
Kagaya noon, hindi man lang n'ya ako tinignan nang malampasan n'ya ako.
Hindi n'ya nararamdaman kung ano ang nararamdaman ko ngayon.
Every time he's around, I got nervous and excited. My heartbeat would rise and abnormally pump. The feeling like you're born every moment when you see him. The illusive butterflies in my stomach.
Lahat ng 'yon, ako lang ang nakakaramdam.
Sinubukan kong lumingon at nagsisisi ako ngayon kung bakit lumingon pa ako.
Mas lalo akong nasaktan nang makitang nakasabit ang kamay ni Xyzhie sa braso ni Eris bago sila tuluyang pumasok sa loob ng lecture room.
After seeing them, all I can say is, my heart is damn tired at this moment.
ALAS singko nang matapos ang klase ngayong araw.
Hindi ko na sinabi kay Maddy ang nangyaring sagutan namin ni Xyzhie.
Nagkunwari na lang akong hindi 'yon nangyari at umakto ng normal buong maghapon.
Sumabay ako sa kanila pauwi dahil malakas p rin ang ulan at saktong ala-sais trenta'y dos nang maihatid nila ako pauwi.
Nakaalis na ang sasakyan nila pero nandito pa rin ako sa tapat ng gate namin.
It's still raining and the fogs are cold.
Nakapayong naman ako kaya hindi ko inaalintana ang ulan.
Nagdadalawang-isip din ako sa ngayon kung papasok na ba ako sa loob ng bahay o hindi.
There's something that is trying to push me somewhere.
Bumaba ang kamay ko sa gilid ng palda. Naapa ko ang loob nang bulsa at kinuha ang pendant na nakalagay doon.
Tiniklop ko ang kamay habang nasa loob 'yon at mariing pumikit.
I move my foot away from the gate and run along the wet roads.
This will be the last time I'll chase him.
The last rejection.
The last tears that will fall from my cheeks.
I'll promise.
Kapag nasaktan nanaman ako sa ginawa n'ya, I'll free myself from pain.
UMUULAN pa rin nang makababa ako sa supreme na tapat ng building nina Eris.
Walang masyadong tao sa labas dahil pasado alas syete na at malakas din ang ulan.
Nang makataas ako sa third floor, hindi ko mapigilan ang panginginig ng tuhod dahil sa naghalong basang damit at aircon.
Konting tiis na lang, Demrene.
Nagmamadali akong lumabas sa loob ng elevator at tinungo ang 309.
Ilang beses akong nagdoor bell at pilit kong pinapainit ang mga palad ko. Pinagkikiskis ko ito para makagawa ng init.
Ilang segundo pa ay nagbukas na ang pinto at gaya ng inaasahan, si Eris ang nagbukas.
Naka-tshirt ito na puti at nakajeans na gray.
He glanced over at me and I felt my cheeks grow hot. Nang makita n'yang ako ang nasa labas ay inalis nito ang lapis na nakasabit sa kan'yang tainga.
"Eris!" I wore a smile after calling his name.
He just wrinkled his forehead and looked at me like he didn't expect me to be here.
"Why are you here? 'Di ba sabi ko huwag ka nang pupunta rito? Especially like this hours." Seryoso nitong saad.
Napatingala naman ako dahil masyado s'yang matangkad. I made him quite irritated.
"Ayos lang naman. Hindi naman ako-"
Pinutol n'ya ang sasabihin ko.
"Look at yourself," tinignan n'ya ako mula ulo hanggang paa. "Your knees are trembling. Are you here to make me worry about you?" Umiling ito at bahagyang tumaas ang boses.
Hindi naman ako nagsalita. Sa halip ay ngumiti ako.
Another painful words coming from his lips.
I can bear...
Because I should.
I shouldn't break down this moment.
"Wag mo 'kong alalahanin. I just want to give you this." Kinuha ko sa bulsa ang pendant at pinanatiling nakangiti.
It's a moon pendant and...
He was the one who gave me this, way back grade school.
Tinitigan n'ya lang ako. Pabalik balik ang tingin n'ya sa pendant pati sa mata ko. Confusion marked on his stare while looking at me.
Lumunok ako at muling inaro ang pendant.
"After this," tumigil ako sa pagsasalita dahil pakiramdan ko, nahihirapan akong lumunok.
Mabilis ang tibok ng puso ko at parang sasabog na ang luha ko maya-maya lamang.
Why am I like this? I feel weak these past few days.
It's like I'm slowly losing my flirting skill every time he's yelling at me.
I cleared my throat and smile again.
"I'll stop chasing after you. Titigilan na kita."
Pagkasabi ko n'on, nanginig ang kamay ko at naramdaman kong kinuha n'ya sa'kin 'yung pendant.
Ngumiti ako at bahagyang nawala ang bigat sa dibdib.
"After this... you'll stop chasing me?" Ulit nito sa sinabi ko. Diretso ang tingin sa mga mata ko.
Tumango naman ako kahit labag sa loob kong gawin 'yon.
"Okay."
Nang akala ko ay ayos na ang lahat, nagulat ako sa sunod na ginawa n'ya.
He dropped the pendant and stepped on it.
"Eris!" Pigil ko rito.
Pabalik balik ang tingin ko sa pendant na kasalukuyang nasa ilalim ng tsinelas n'ya at sa mukha n'yang wala man lang karea-reaksyon.
Kukunin ko sana 'yon nang magsalita ito.
"Hope you'll stop chasing me now and I wish it'll satisfy you." He said without any concern with what I might feel.
Kumuyom ang kamao ko at hinampas ang malapad nitong dibdib.
"Ang sama mo!"
Pagkasabi ko n'on ay patakbo akong umalis sa condo nila habang panay ang tulo ng luha sa mga mata ko.
Tumigil ako saglit sa labas ng building at hindi nakontrol ang tuhod, I fall out on the wet ground.
Hindi ko na kaya yung sakit.
Ang bigat bigat sa dibdib.
Bakit gan'on s'ya?
Sapat ba na rason yung iniwan ko s'ya dati kaya n'ya nagagawa 'to sa'kin?
Parang wala akong nararamdaman kung itrato n'ya ko.
Ang sakit sakit.
Tumayo ako at binuksan ang payong na dala.
I wiped my tears and start walking even though my knees will give up any moment.
Nang nakarating ako sa kanto malapit sa sakayan ng supreme.
Hindi ako mapakali habang naglalakad.
Mahigpit ang pagkakahawak ko sa payong at mas binilisan ang lakad.
I felt someone is behind me.
Hindi ko alam kung dahil sa lamig o sa takot kaya nagtaasan ang balahibo ko.
Habang naglalakad sa madilim na parte ng kanto, taranta kong kinuha ang cellphone sa aking bag at napatigil ako sa paglalakad nang may marinig akong kakaiba sa likuran ko.
Dahil sa takot, napasigaw ako at naihulog ang payong kasama ng cellphone ko.
Napako ako sa kinatatayuan at panay ang iyak.
I'm really nervous.
Nang sinubukan kong lumingon, nagulat ako sa kamay na biglang kumuha ng payong at ipandong ito sa pagitan namin.
Mahigpit ang pagkakahawak n'ya sa payong at mas inilapit n'ya sa'kin yon nang mapansing nababasa ang likod ko.
"E-eris?" Hindi makapaniwalang sambit ko.
Hindi ko alam kung narinig n'ya ang sinabi ko dahil pakiramdam ko'y walang boses na lumalabas sa bibig ko.
We are just looking at each other's eye and the sound of the rain made the surroundings more noisy and cold as ice.
Basa ang buong katawan n'ya kagaya ng akin at may gasgas ito sa pisngi.
Hindi ko alam kung sa'n ito nanggaling kaya naman nilingunan ko ang lalaking nasa malamig na lupa at kasalukuyang walang malay.
"I said don't ever come back here anymore." His voice resounded like soft and cool as a prison yard, slightly hoarse.
Mahina ito pero sapat na para marinig ko.
Napalunok naman ako at hindi napigilang yumakap sa kan'ya.
He let me hug him and in just a minute, naramdaman ko ang unti-unting paglandas ng mainit n'yang palad sa likod ng manipis at basa kong uniform.
Mas naiyak ako sa ginawa nito.
All the pain, the worry, the anxiety and the fear... they wash away and disappear with one hug. Just one hug.
"Sorry,"
Napapikit ako nang marinig ang boses niya. I had no idea if he was concern or he just pity me.
Why are you doing this to me? You're making me fall harder.
Naramdaman ko ang pag-alis nito sa pagkakayakap ko.
"I warned you so many times. Hindi ka ba nakikinig?"
Nagbago ang tono ng boses nito. Parang bumalik ulit sa dati. Irritated and like he didn't care about me.
"I'm sorry." Paumanhin ko.
Hindi naman s'ya sumagot at napaliyad ako nang hawakan n'ya ang pala-pulsuhan ko.
Tumigil lang kami nang makarating kami sa waiting shed.
"Go home," he said after giving me my umbrella.
Tumayo naman agad ako sa pagkakaupo nang tumalikod s'ya.
"Eris,"
Tumigil ito sa paglalakad.
"Salamat."
Salamat kahit sinasaktan mo ko.
You always make me smile even though you're the reason why I feel a lot of pain.
Hindi s'ya sumagot. He just continue to walk away in a rainy and dark roads.
PAGKARATING ko sa bahay, nagalit si Mama dahil bukod sa late na akong dumating, basang basa rin ako ng ulan.
Panay ang hingi ko ng sorry sa kan'ya at hindi pa rin n'ya ako pinapansin.
Pinaakyat n'ya lang ako sa kwarto at pinaligo.
Pagkatapos noon, wala na akong ibang ginawa pa dahil bumagsak agad ang katawan ko sa napakalambot na kama.
KINAUMAGAHAN, nadatnan ako ni Maddy sa lecture room na nakapatong ang ulo sa table.
Nagpahintay s'ya sa'kin sa Quad pero hindi ko s'ya hinintay.
Pakiramdam ko kasi, ang bigat bigat ng pakiramdam ko.
"Diba sabi ko sabay tayo?" Sigaw ni Maddy nang makalapit sa upuan ko.
"Wala ako sa mood." Sambit ko rito.
"Oh ano? Matutulog ka nanaman? Ginawa mo ng bahay 'tong school a?"
Hindi ko naman na s'ya pinansin. Naramdaman ko na lang na bumalik na s'ya sa upuan n'ya.
Ilang sandali pa, tumahimik na ang buong paligid. Dumating na ata ang professor namin.
"What the- hoy Demrene!" Narinig ko ang boses ni Maddy at naramdaman ang pagsundot n'ya sa balikat ko.
Nasa likod ko kasi ito at panay ang sundot ng pen.
Alam kong gigisingin nanaman n'ya ko para piliting makinig sa discussion.
"Bwisit ka, gumising ka r'yan!" She whispered. Halata ang inis sa boses n'ya.
Hindi ko naman ito pinansin.
"Lovely morning, students." Bati ng lalaki naming prof sa Management Science.
"I would like you to meet, Eris Julian Monterico-"
Kaagad akong nagmulat nang mata at hindi napigilan ang sarili mula sa pagtayo sa upuan.
Dahil sa ginawa ko, nakuha ko ang atensyon ng buong klase lalong lalo na ang dalawang lalaking nakatayo sa unahan.
"What's the problem, Ms. San Mateo?" My professor asked out of surprised.
Nanlalaki naman ang mga mata kong nakatingin kay Eris.
He's also staring back at me, without any reaction.
What's going on?