Bella's POV:
Het is me het dagje wel geweest, Demi heeft me niet aangekeken.
Of tegen me gepraad. Of uberhaupt mijn aanwezigheid erkent.
Ik zou kunnen liegen en zeggen dat het me niks uit maakt, dat kan ik echt.
Maar ik ben het zat om continue de waarheid te moeten verschuilen.
Niet alleen dat. Ook ben ik al het ruzien zat. Ik ben het zat om continue te moeten lachen...
Ik ben het zat... om het zat te zijn.
Slaat dat ergens op? In mijn hoofd wel. Maar heel veel dingen hebben logica in mijn hoofd, en dan zeg ik het en kijkt iedereen me aan alsof ik een andere taal spreek.
Maar echt waar. Hoe cool zou het zijn om je eigen taal te hebben?
___-------_____
Ik liep terug naar de arena, die overstroomde met gillende dudes die het een beetje rustig aan moesten gaan doen.
Nee, dit is geen feestje vol met dronken sport fans, ik zweer het.
Nope, Ik ben backstage bij een concert, terwijl ik mijn hoofd eraf verveel. De meiden maken zich klaar, en Maddie en Anne zijn weg, iets intressants ondekken.
Vinden jullie mijn enthousiasme ook zo geweldig?!
Ik in iederer geval wel!
Het was allemaal oke. Een beetje saai. Maar oke, er was niks aan de hand.
Ik zat een beetje te dromen over wereld vrede en dat soort dingen totdat een al-bekende hand mij vastgreep, wel voorzichtig, maar hard genoeg om mij te laten schrikken.
"Naya." Zei ik simpeltjes, terwijl ik er voor zorgde dat ik absoluut geen emotie liet zien in mijn stem.
"Bella, Bella, kijk me aan. bella"
"Ik volg geen bevelen op."
Ze rolde haar ogen, zuchtte en gaf me een smekende blik die ik vanuit mijn ooghoeken opving.
"Wat? Spijt het je? Je wil dat ik het je vergeef?"
Ze staarde naar haar voeten. "Yeah"
Ik lachte. "Serieus?"
"Het spijt me ECHT HEEL ERG. Ik zweer het, Het was nooit mijn bedoeling. Het was zo fucking fout en i-"
"Ik vergeef je"
Ik weet wat je denkt. "What the fuck doe je Bella?' Nou, laat het me uitlegen.
Afgelopen nacht, toen ik mijn spullen pakte en wegging, Demi was zo boos.
Gewoon... stomend.
En Naya was daar om haar rustig te maken, dus ik bedacht me.... Ze is er voor Demi, dus de ze maakt Demi blij.
En is dat niet alles waar ik om geef?
Kijk eens naar me, helemaal het goede doen en shit.
Geen zorgen jongens. Ik heb mijn kauwgom onder het bankje geplakt buiten de arena. Badass, I know.
"Je-wat?"
"Blijkbaar hou je van Demi, en dat is het enigste belangrijke voor mij."
Ze greep mijn hand en deed die in de hare, ondanks mijn duidelijke protest. "Ik hou ook van jou. Je bent als mijn dochter."
Ik trok mijn hand weg. "Ik ga weg voordat dit te sappig wordt."
"WACHT! Ga je nu Demi de waarheid vertellen?"
"Het is het niet waard. Ze heeft je nodig Naya."
En dat is waar, toch?
Maar toen ik langs Demi liep om naar mijn 'tijdelijke' huis te gaan, voelde ik me toch eenzaam. Ze keek me maar heel even aan. That's it. You don't know what you got till it's gone, hé?
Ik sloeg de deur van de bus dicht, en vond het niet eens leuk. Meer verlaten. Dit is en de beste En de slechtste tijd voor mij om alleen te zijn.
En dan nog een keer, Ik KAN naar de winkel gaan en een biertje kopen, of een flesje van dat goede ouwe vodka zodat ik al mijn problemen even kan laten verdrinken, zoals in al die films en boeken, maar laten we eerlijk zijn.
Ik ben een klein, misschien wel fragiel kind. Je moet blind zijn om mij voor 18 aan te zien. Ten tweede heb ik op dit moment niet zo veel geld bij me, en geloof me die shit is duur!
Maar niemand vraag me naar het kleine pakje mint dat ik bij me heb. Nooit. Het zijn GEWOON mintjes, oke?
slecht, Zo slecht. ZO zo zo zo zo zo slecht.
Alleen een paar mensen zullen dit snappen. De rest, nou ik hoop dat je NOOIT hoeft te snappen wat ik bedoel.
Terwijl ik het tinnen doosje in mijn handen hield, kon ik er niet meer tegen. Ik wist hoeveel de inhoud mij tot rust zou stellen.
Met trillende handjes, deed ik het dekseltje open, mijn adem stokte in mijn keel vanwege het aanzien van mijn beste vriend en grootste vijand.
Een...
Twee...
Dr-
"Bella ben je hier?"
"J-Ja, Een paar seconde!"
Een klein lijntje. Ik maakte maar 1 lijntje, sloot het doosje en deed het weer terug in mijn zak.
Ik trok mijn mouwen naar beneden, tewijl het zo bekende love-hate gevoel weer over me heen kwam.
Bijna in trance, duwde ik mezelf richting de deur en schoof deze open, plakte een nep lach op mijn gezicht waar je blind voor zou moeten zijn om er niet door heen te prikken.
Hey, no judging. Ik had maar 30 seconde om mezelf er weer fatsoenlijk uit te laten zien, dus mijn make up zit waarschijnlijk overal.
Ja, makup. Een beetje mascare okay? Ugh, ik haat het ook. Het was niet mijn idee, echt waar, maar dat is een ander verhaal.
Ga nou maar niet denken dat ik helemaal girly en die shit wordt. Ik zou nog eerder glas eten dan dat ik lipgloss op doe. En ik zou liever een kom met nagels eten dan dat ik hakken aandoe.
"Wat is er aan de hand?" Het was Anne.
"Niks." Zei ik, sneller dan dat handig was.
Ze duwde me zachtjes opzij en stapde naar binnen. "Nee iets is er aan de hand."
"Je bent paranoïde."
Ze zuchtte. "Misschien.... Maar je huilt."
"Oh, echt waar? Zijn waarschijnlijk..... allergieën."
Ze veegde een traan weg die ik nog niet had gezien en staarde me recht in mijn ogen. "Je hebt geen allerlgieën."
Poep.
"Ik ben oke Anne."
Ze stapde dichterbij. "Je liegt tegen me. En tegen jezelf."
Ik schudde mijn hoofd. "nee. Nee. Niet waar."
Het was het perfecte moment om te rennen. Een open deur, wachtend op mij om er door heen te springen. Met de kans dat ik dit gesprek kon ontvluchtte. Dus ik nam mijn enigste kans.
En faalde.
Anne greep mijn arm vast, sloeg de deur dicht met haar rug, en draaide zich voor een paar secondes om, om het op slot te doen.
"Bella. Please."
"laat me fucking gaan." snauwde ik haar toe.
"Niet totdat je me hebt verteld wat er aan de hand is!"
Ik brak. Ik zakte neer op de grond, op mijn knieën, trillend en snikkend.
"Ik kan het niet meer! Demi Fucking haat mij!"
"Ze haat je n-"
Ik keek haar boos aan. "Waag het niet om te zeggen dat het niet zo is. Ze haat me wel. Alleenmaar omdat ik zo'n goed mens was en Naya probeerde te helpen."
Ze tilde mijn kin op. "Hey, Demi houdt van je. Alsof je haar eigen dochter bent. Je moet haar de waarheid vertellen."
Ik schudde mijn hoofd. "No fucking way."
Ze zuchtte."Als jij het niet doet.... Doe ik het wel."
Ahahahahahahahahaha... Nee.
"Dat doe je niet."
Ze stond op van de grond. "Kijk maar."
Ik trok haar zachtjes aan haar hand. Ja, zachtjes. Omdat IK de AARDIGSTE persoon in de hele wereld ben.
Damn, samen met Demi wonen heeft me echt veranderd.
En ik kon het niet stoppen. Ik stopte mezelf niet. Ik wou mezelf niet stoppen.
En dat is waarschijnlijk mijn grootste fout tot nu toe.
Voordat ze weg kon gaan en alles vertellen, drukte ik mijn lippen op de hare.
Shit.
Het is de bedoeling dat ik helemaal niks voel. Het is de BEDOELING dat ik geen vuurwerken of bomontploffingen of vlinders voel, of uberhaupt iets...
Maar dat gebeurde wel.
En op de manier dat ze mij terug zoende, hoop ik soort van dat zij het ook voelde.
Maar natuurlijk, alle goede momenten eindigen ook.
In dit geval? Door een klop op de deur gevolgd door Maddie die schreeuwde: "Um Bella? Ik heb misschien net een beetje per ongeluk alles aan Demi verteld. Please wees niet boos, ik moest wel. En ik denk dat ze een beetje soort van deze kant uit komt..."
------------------------------
A/N: Ahaha het is altijd Maddie he xD
Again, so sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten. Maarja, ik had gewoon niet echt tijd ofso.
Idk wat het is, maar na school ben ik steeds fcking moe. En dan heb ik niet echt tijd om dit te schrijven.
En in het weekend zit alles meestal volgepland dus heb ik ook geen energie meer.
maarja, ik ga mijn bestios doen voor jullie.
Hebben jullie een leuke kerst gehad?
En alvast happy new year poeppi kippjes van me <3