Ford's POV
Habang hindi pa namin nalalaman ang identity ng mga taong may kinalaman sa masacre, naging abala muna ako sa pag aalalaga kay Lorice at Gigi.
Sinasamahan ko siya sa mga check ups niya, at sa lahat ng mga appointment niya. I want to make sure that her pregnancy will be safe, and I want me to ba always there for her.
Two months after medication ni Fudge, nakabalik na rin siya sa bahay. At mas lalong sumaya ang buhay ko. Why? Because Gigi is already our daughter, Fudge is already okay, at laging malusog si Lorice at ang baby namin.
Kapag mayroong time, we all have bonding together with grandma, my brothers, and their loved ones.
God really gives everyrhing a perfect timing.
Now, I see that my wife really takes care of Gigi, as her real daughter. At kita ko rin naman na mahal na mahal rin siya ni Gigi.
We planned na pag aralin na si Gigi pagkatapos ng panganganak niya. At labis na ikinatuwa ito ng bata.
I AM ALSO THANKFUL, kasi ginagabayan nila kaming mag asawa sa ibang mga bagay. Drag is there to understand me kahit na hindi na ako nakakapasok minsan sa trabaho.
Sina Steve at Kiel na kahit medyo busy, nagagawa pang bumisita sa bahay lalo na noong malaman nila kung saan na kami nakatira.
Papa Antonio is also here, and always smiling. Sabi niya kasi, may mag aalaga na kay Lorice. And he always says that until now, he's really happy because the man who will be his daughter's husband is me.
Grandma also visits us, and she's really excited to see her second grand daughter. Tanggap niya rin kasi si Gigi. Kaya naman, lagi siyang nagpapasalamat dahil dalawa na raw ang mga apo niya.
Sometimes, napapansin namin na parang mayroong something kina Milan at kuya Freed. Pero, in denial ang dalawa. Natatawa na lang kami.
All this times, napakasaya ko. Kasi ligtas namang ipinagbubuntis ni Lorice ang baby namin. They are both safe, and happy. And I will do everything para hindi sila mapahamak. I wont let any harm touch them, kahit man lang ng kaunting stress.
Pero sa lahat ng mga paghahanda, ang hindi ko lang talaga mapaghandaan ay kung ano ang magiging reaction ko kapag dumating ang panahon na manganganak na siya.
AND AFTER MONTHS OF WAITING...
NANANATILING NAKAPIKIT ang mga mata ko habang nakaupo sa sahig, dito sa harap ng delivery room. My wife is currently giving birth.
Labis labis ang kaba na nararamdaman ko. Hindi ko na alam kung ano ang iisipin ko. They said that giving birth is really really painful, lalo na para sa mga first timers.
And my wife is currently experiencing that kind of pain right now.
Nang imulat ko ang aking mga mata ay napatingin ako sa aking relo. Its already nine in the evening. Ramdam na ramdam ko ang pawis na nasa noo ko. I'm too much nervous. I'm too worried for my wife.
I closed my eyes again.
God, may I ask one more time? Please let my wife and daughter be safe. Please...
Maya maya pa ay may narinig akong pamilyar na boses. Si Doc Fajardo.
"Doc--"
"Just call me Mikael." sabi niya. Napatango na lang ako. "I brought your things na kakailanganin for baby. Ibinigay ko na yon kay nurse Kim." he said.
"Thanks..." muli akong napatingin sa pintuan ng delivery room. "Bakit sobrang tagal? Nag aalala na ako. Will she be okay?"
"I'm sure she will."
Maya maya pa ay nasilayan ko ang asawa kong walang malay habang inilalabas siya galing sa delivery room. We followed her until we reach the private room.
Nang mailipat siya sa hospital bed masiguradong okay na ang lahat ay doon palang lumabas ng kwarto ang mga nurse na nag asikaso sa kanya.
"Doc. Fajardo..." napalingon ako nang marinig iyon. And it was a female nurse. "Siya ba ang asawa?" tanong nito.
And I saw Mikael nod.
"What is it?" tanong ko nang bigyan niya ako ng parang isang form.
"Kailangan niyo pong i fill up, sir." sabi niya.
Napatingin ako kay Mikael. "We still dont have name for the baby. "
Napatango si Mikael. "Kukunin ko na kang yan sayo kapag nagising na ang pinsan ko. Ako na ang magdadala niyan sayo pabalik."
"Yes, doc." at lumabas na ang nurse.
"Ihahatid nila yung pamangkin ko rito. Hintayin mo na lang. O, paano, lalabas muna ako."
"Thank you ulit." he nod, then get out of the room.
Natuon ang atensiyon ko kay Lorice. Hindi pa rin siya nagigising. Sobrang napagod siya dahil sa panganganak.
I gently kissed her forehead. I really love this woman.
HINDI PA RIN MATANGGAL ang mga ngiti sa labi ko hanggang ngayon, now that I'm carrying our healthy little girl.
Mana siya sa mama niya. Maganda.
Wala pa ring malay si Lorice kaya hinayaan ko muna siya. Then I sing some parts of our wedding song.
"I love you too much. Heaven's my witness and this is a fact." My baby is very cute. "I love you, baby... Daddy loves you so much."
"Ford?" mas napangiti ako nang makitang nagising na si Lorice. Another answered prayer. My child and wife are both safe. Thank you, Lord.
Agad ko siyang nilapitan. Bahagya siyang bumangon, and I gave our baby to her. Then I saw drops of tears from her eyes so I wiped it.
"Whats her name?" tanong ko sa kanya.
"Faye Lielle. Okay lang ba?"
I smiled. "Of course. Any name you want, wife.
"Gusto ko rin sanang bigyan si Gigi ng bagong pangalan." rinig kong sabi niya. "Lucia Felice."
"Okay. I'll talk to them para maasikaso na nila yon."
"Thank you." she said.
"No, thank you. Thank you for loving me, and giving me the most beautiful reasons to live. Thank you for everything."
And she smiled. And her smile is very sweet.
Thanks God. You made my life very complete... totally complete.