Lorice's POV
Napagdesisyunan ko na mag stay muna sa unit nina Milan at kuya Mikoy. Ngayon nga ay nandito ako sa bahay para kumuha ng mga gamit. Naghihintay naman sina kuya at Milan doon sa baba.
Matapos kong mailigpit at mailagay sa maleta ang mga gamit ko, kaagad na akong bumaba dahil pupunta pa si kuya sa ospital. Kami naman, ihahatid niya sa mall dahil mamamasyal raw si Milan at gusto niya akong isama.
"Te, kayong dalawa lang talaga ang nakatira rito?" tanong niya. Tumango naman ako. "Grabe, ang laki ng bahay."
"A, may aso naman kaming kasama. Kaso, nagkasakit at ginagamot pa siya ngayon."
"Ganon ba..."
"Tara na?" rinig kong galing kay kuya. I nod.
Si kuya na ang nagbuhat sa maletang dala ko. Napaka gentleman ni kuya. Hays, sana talaga magka jowa na rin to ulit.
Matapos kong masigurado na off na lahat ng appliances, nakasara na ang mga bintana at naka lock na rin ang bawat pinto ay inilagay na ni kuya ang maleta sa kotse, tapos sumakay na kami at nagmaneho na siya.
Ihahatid niya muna kami sa mall.
"MILAN, SAAN UNANG DESTINATION NATIN?" tanong ko nang makapasok kami sa mall.
"Hmm, kain muna tayo."
I agreed. Gutom na rin kasi ako, kahit na alas diyes pa ng umaga. Ewan ko pero napapansin kong gustong gusto kong kumain. Laging nasa isip ko yon, di ko lang ginagawa.
Ewan. Ano na bang nangyayari sa katawan ko?
"Dun tayo Greenwich. Nagustuhan ko kasi yung lasagna doon. Okay lang ba?"
Tumango ako. "Oo naman." at nagpunta nga kami roon.
We walked, hanggang sa makarating kami roon. Pero, habang papunta kami, feeling ko may sumusunod sa amin. Ewan.
Hindi ko alam kung guni guni ko lang ba ton o totoo. Kasi naman, may napansin akong lalaki kanina, nakapang business attire siya. Hindi sana ako magdududa pero dumadaan kasi siya sa mga nadaanan namin, which I found very weird.
Hindi ko na sinabihan si Milan. Baka matakot siya. Pasalamat ako at hiningi ko na ang number ni kuya Mikoy. Madali lang akong makakahanap ng tulong kung magkataon man, pero wag naman sana.
Isa pa, napakaraming tao rito. Hindi naman siguro ton kikilos dahil marami ang makakakita sa kanya diba?
Hay Lorice! Ano ba yang sinasabi mo!
"Ate?" napatingin na lang ako kay Milan. Hindi ko namalayang naka order na pala siya ng makakain.
Umupo siya sa tabi ko at nagtanong. "Okay lang ate? Gusto mo, ipa-take out na lang natin--"
"O-okay lang ako."
"Okay. Kain na tayo?" Tumango lang ako nang marinig ko siyang nagsabi non. We both started to eat.
Medyo gumaan ang pakiramdam ko dahil parang wala nang sumusunod sa amin dito.
"Hay, medyo marami palang tao rito no. Doon kasi sa Bohol, hindi naman masyadong maraming tao kapag nagpupunta kami ng mall ni kuya."
Nakikinig lang ako sa mga sinasabi niya. Ilang minuto rin ang itinagal namin doon. Habang kumakain ay nagkukwento siya sa naging buhay nila roon habang wala kami, mga ganap sa pag aaral niya, nagiging crush niya, at ang kalagayan nina mamang at papang.
"Miss ko na talaga sila. Hayaan mo, kapag umuwi na rito si Ford, magpapaalam ako sa kanya na magbakasyon na muna sa Bohol."
"Maganda yan. Yiee! Excited na ako!"
Ako rin.
MATAPOS KUMAIN ay dumiretso kami sa accessories' store. Bibilhan daw niya ng relo ang kuya niya.
Napili niya itong water resistant na relo. Nang makapunta sa counter ay binayaran na niya ito, gamit ang isang credit card.
"Kaninong card yan?" tanong ko.
"Kay kuya. Binigay niya sa akin kanina e. Gamitin ko raw. Isa pa, may utang yun sa akin kaya naman, eto na lang yung binili ko."
Napailing na lang ako.
Matapos non ay papalabas na sana kami nang makita ko siyang nakatayo sa harapan ko, at nakangiti. Siya.
"I missed you so much, wife." kaagad niya akong niyakap nang makita ko siya. Gulat na gulat pa rin ako hanggang ngayon. Akala ko, matagal pa bago siya makauwi. Pero hindi. Nandito siya sa harapan ko, at niyayakap niya ako ngayon.
"Bakit ba hindi ka nagrereply? Palagi kong hinihintay ang text o tawag mo e. Pero, kahit isa, wala."
He kissed me in my forehead. "Sorry na. Nawala ko kasi yung phone ko nung nandoon ako sa Japan."
Kaya pala.
Ilang minuto pa kaming nagtagal sa ganoong posisyon. Hindi namin pinansin ang mga taong dumaadaan. Medyo nahawa ako ni Ford sa pagka snob sa ibang tao lalo na at hindi ko kilala.
Nang kumalas siya sa pagkakayakap ay tiningnan niya ako, saka siya bumulong. "Mas naging sexy ka ngayon. You're getting more beautiful everyday."
Loko to! Ramdam ko ang pag init ng pisngi ko dahil sa sinabi niya. Inirapan ko na lang siya,dahilan ng pagtawa niya.
"Teka, pano mo nalaman na nandito kami?"
"Kami? Oh, I remember. May kasama ka. At sino naman yon?"
"Pinsan ko."
"Nagkita kayo ng pinsan mo? Well that's a great news." again, he kissed me on my forehead. Pero, nagulatna lang ako sa sunod niyang ginawa. He kneeled.
He just kneeled!
"Tumayo ka nga dyan... Baka may mga reporter--"
He hold my hand and smiled. "I dont care. I only care about you." may kinuha siya sa bulsa niya. And I just saw a diamond ring. "I already planned this when I'm in Japan."
Nagsimula siyang magsalita. At napansin kong nagsisimula na ring dumami ang mga taong nakatingin sa amin. Nandito pa rin kami sa may entrance ng accessories store. At yung mga dadaan sana para bumili, pinanood na lang kami.
"OH! MY! GOSH!" Napalingon ako at nakita ang gulat na gulat na mukha ni Milan. "Totoo nga!" pansin ko ang biglang pagtulo ng luha niya. Ewan ko kung bakit.
"Lorice," ibinalik ko ang atensiyon ko kay Ford. "I love you."
"I love you too."
"Uyy! Si fafa Ford yon! Tara tingnan natin!"
"Nagpo propose siya!"
"Yan pala yung girlfriend niya! In fairness, maganda naman talaga."
"Wow naman!"
Rinig ko ang mga sinasabi nila. At nang muli akong tumingin kay Ford, nakangiti ito kaya napangiti rin ako.
"You know very I'm doomed that time. But when I saw you there, parang may biglaang purpose yung pagpunta ko roon. Yes, we had talk a little, and you know what we did next, pero nang iniwan mo ako roon, I cant imagine myself. I was just thinking if whats your name and all of what we had."
"Yyiiieeeehhhhh....." Natawa ako sa reaksyong naririnig ko.
"Serously... That made me super super grumpy, and mean. I cant remember you. Pilit kitang inalala pero nothing changed. You know, I waited. I ask myself if when will you come back? I didnt notice na yung nag apply na P.A. ko, ikaw na pala yon."
I smiled at him.
"Pero, napakasungit ko sayo. But, everytime na may sinasabi ka o gagalawa ka, all of that was familiar. Hindi ko lang yon pansin. But even I'm so bad, kinaya mo akong pakisamahan. That's why there's a time na hinahanap ko kung nasaan na yung puso ko, I didnt notice na nahulog na pala ako sayo."
Halos hindi magkamayaw sa kasisigaw ang mga taong narito. Ako naman, ramdam ko na ang luhang tumulo sa mga mata ko.
"I ask you to act as my girl. At dahil doon, na fall ako nang di ko nalalaman. I just pretend na wala akong feelings pero mahirap e. Kaya nung nakitang kausap siya, sobrang selos ang naramdaman ko. Nung nagkasagutan tayo that time, naisip ko, totohanin na lang natin. You know why? Dahil fall na fall na talaga ako sayo. Hindi ko alam kung anong ginawa mo sakin. You managed to enter my heart without letting me know."
"Nakakakilig naman!"
"Sana all!"
"After that, I found out na yung hinahanap ko, nasa tabi ko lang pala." mas lumakas pa ang hiyawan sa paligid namin. Ako naman, hindi na mapigilan ang luha sa mga mata ko.
"Ford...."
"Kaya nung malaman kong ikaw yon, sabi ko 'hinding hindi ko na siya pakakawalan'." hindi pa rin ako tumitigil sa pag iyak.
"Ikaw lang yung babaeng dahilan kung bakit masaya pa rin ako hanggang ngayon. Even without money, you make me happy. Nasa tabi kita, in times of need, sadness, and everything. Ikaw yung nagturo sa akin kung paano ko sasabihin sa Diyos ang mga hinanakit na nasa puso at isip ko. In age, were still young. Pero, I want you to be mine now that I'm young until we get old and older." pinisil pisil niya ang kamay ko. He kissed it. At dito na ako mas naiyak.
"Lorice Alli Delfin Torres, will you be my Mrs. Tan?" tanong niya.
Walang pagdadalawang isip ko siyang sinagot ng OO. And with that, hindi na matahimik ang buong paligid.
I saw him putting the ring on my finger, katabi nung isa pang singsing na binigay niya sa akin nung inalok niya ako ng kasal, nung kaming dalawa lang.
And he stand. He hugged me, and kissed me on the forehead.
"Bakit ba lagi mo akong pinapaiyak?" tanong ko sa kanya, as he wiped my tears.
"Sorry na... I just want to make sure na wala nang makakaagaw sayo. Ako lang ang lalaki sa buhay mo, ako lang."
"Oo, ikaw lang."
With that, he claimed my lips, and I gladly accepted his kisses with all my heart.