PS: Bago mo basahin ang Chapter na ito ay patugtogin mo muna ang kantang "KUNDIMAN" by Silent Sanctuary. Para kiligin ka talaga. Haha. This is it. Pansit.
Paul John Salvador POV
~
"Kung di man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Hindi ako lalayo
Kung hindi man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Hindi ako lalayo
Dahil ang tanging panalangin
Dahil ang tanging panalangin
Ay ikaw...
Ay ikaw...
Ay ikaw...
Ay iii..."
Napahinto nalang ako sa pagkanta ng pagkalingon ko kay Allen ay nakita ko siyang nakayuko. Tahimik. At nakita ko ang ilang patak ng luha sa ibabaw ng mesa.
"Bro, are you okey?" tanong ko sa kanya.
Andito kami ngayon ni Allen sa SSG Office dahil kinuha ko sa kanya ang hiniram niyang guitara sa akin kahapon. May hinarana ata. Kaya naisipan ko munang kumanta habang siya ay abala sa kanyang ginagawa. Pero bakit bigla siyang naiyak?
Tumingin siya sa akin. Nakita ko ang namumuong mga luha sa kanyang mata. "Bro, wala na kami." sabi niya.
"Nino?"
"Ni Eloisa. Iniwan na niya ako. Ang sakit bro. Ang sakit. Akala ko siya na. Ito ang mahirap e, yung tagong relasyon dahil paano pagnalaman na nila? Ano ang mangyayari?" napabuntong hininga nalang siya.
"Paano nangyari? Hindi nyo pa nga nasabi sa amin na kayo kahit ramdam ko na, tas ngayon wala na agad?"
"I borrowed your guitar yesterday para haranahin siya sa monthsary namin. Naging masaya kami kagabi. I brought her to my favorite place which I want to bring my special someone to that place." napapangiti pa siya habang kwenikwento iyon.
Pero bigla siyang nalungkot. May luhang pumatak sa mata niya. "Pero nung pagkauwi na namin, ng ihatid ko siya sa kanila ay nasa labas na ang daddy niya. Alam na ng daddy niya na may relasyon kami. Nagulat ako ng bigla nalang pinapasok sa loob si Eloisa. Hindi naman ganun ang trato sa akin dati ni uncle. Kapag nga tayo sa kanila diba? Kinausap niya ako pagkapasok ni Eloisa at sinabing layuan ko na daw si Eloisa kung ayaw kong hindi na siya ulit makita. Ang masakit pa, nakasalubong ko siya sa labas. Gusto ko siyang kausapin pero hindi ko magawa dahil nakabantay sa kanya ang mga buddy guard niya."
"Wala naman siyang sinabing wala na kayo diba?"
"Oo, wala nga. Pero ano pa ba ang pupuntahan nito, kundi dun din."
"You should talk."
"Pero paano? Paano pagmalaman ng daddy niya? Maybe, I will sacrifice my feelings nalang para hindi siya tuluyang mawala sa akin. Mas hindi ko naman kayang mangyari yun na tuluyan siyang mawala sa akin. Tsaka ayaw niyang pumunta dun."
"But what you did, parang ganun ang mangyayari sa inyo. Walang pinagkaiba. Nagkikita nga kayo. Nakikita mo nga siya pero wala naman kayong pansinan. Parang hindi magkakilala."
"Oo, masakit. Pero titiisin ko nalang bro para hindi siya tuluyang mawala sa akin.".
Ewan. I don't know what to say. Napabuntong hininga nalang din ako habang pinagmamasdan ang malungkot na itsura ni Allen.
"Siguro, kundi man kami hanggang dulo, hindi ko parin siya pababayaan. Hindi ako lalayo. Andito lang ako handang alalayan siya. Basta."
"Basta kong kailangan mo ng kausap. Kung gusto mo ng mapaglabasan ng sama ng loob. Andito lang ako bro." nilapitan ko siya at inabot ang balikat niya. "Kaya mo yan. Pag-ibig lang yan. Maiwan na muna kita." sabi ko at lumabas na ng office dala ang guitara ko.
Sa paglalakad kong mag-isa ay, napaupo nalang ako sa tabi. Pinosisyon ang guitara ko at sinisimulan ng patugtogin ang string.
"Kung hindi man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Hindi ako lalayo
Dahil ang tanging panalangin ko ay ikaw
Di baleng maghapon umulan
Basta't ikaw ang sasandalan
Liwanag ng lumulubog na araw
Kay sarap pagmasdan
Lalo na kapag nasisinagan ang iyong mukha
Ayoko ng magsawa
Hinding-hindi magsasawa sayo...
Kaya't wag magtataka
Kung bakit ayaw kitang mawala"
Nang biglang may pumalakpak pagkatapos ko. Napalingon ako at nakita ko siya ulit. Si Nicole. Naglalakad siyang papalapit sa akin.
"Ang galing mo." sabi niya at umupo sa tabi ko.
"Kanina kapa ba dyan?" tanong ko sa kanya.
"Hmm. Oo, sinundan kita ng makita kita."
"Stalker nga talaga kita " natatawang sabi ko.
Nang bigla niya akong batokan. "Ang kapal mo talaga." sabi niya at biglang tumayo. Sabay peace sign sa akin.
"By the way sorry for what I did to you." sabi niya sabay abot ng kamay niya sa akin. "
Inabot ko yun at hinila siya na naging dahilan para magtama ang muka namin. "Wala yun." nakangiting sabi ko sa harapan ng mukha niya. Bigla siyang nailang at inalayo ang mukha niya sa mukha ko at bumitaw sa pagkahawak ko sa kanya.
"Bakit pala, kinakanta mo yung kantang yun?. In love ka ba?" bigla niyang tanong na umupo sa tabi ko ulit.
"Huh? Hindi naman."
"Ows. Hindi nga?" humarap siya sa akin. "Sino ba girlfriend mo? Balita ko, girlfriend mo daw si Anjely?"
Bigla akong natawa sa sinabi niya. "Bakit ka natawa?"
"Cause, she's not my girlfriend. I'm single at wala pa sa isip ko ngayon ang relationship na yan. Mahirap ng masaktan."
"Masaktan?" natawa siya. "Uso pala sayo yun? Akala ko kasi ikaw ang nagpapaiyak ng babae."
"Minsan." nakangiting sabi ko.
"Ganyan kasi yung mga gwapo e noh? Nagpapaiyak ng babae."
"So, gwapo ako?"
"Huh?" bigla siyang namumula at napayuko ng tanongin ko. "Hmmm. Slight? Siguro. Oo?" nahihiyang sabi niya na andaming sinabi. Pwedi namang deretsohin akong oo. Haha.
Hinawakan ko ang kamay niya. Napaangat ang ulo niya at napatingin sa akin. Ngitian ko siya. "You know? I like you."
Nakita ko ang pagkabigla sa itsura niya. "Huhh???" nasabi niya.
"I said, I LIKE YOU. Inamin ko na iyon sa sarili ko simula pa ng makita kita. Cause, you are different among others. I like the way kung paano tayo nagkakilala. Maldita ka. But I like it."
Hindi parin siya sumagot. Tahimik na nakikinig sa akin. "Wala ka man lang bang sa sabihin?"
"e, kasi. Yung totoo din ay gusto kita. I like you too. Kaya siguro nagpapa-pansin ako sayo." nahihiyang sabi niya na hindi makatingin sa akin.
"Really? You like me too?" nakangising tanong ko sa kanya.
Tumango siya. "Oo."
Kinuha ko ang dalawang kamay niya. Hinawakan. Ipinagdikit ko at binalot ng kamay ko. Tiningnan siya. Sa mga mata niya. Napapangiti. Ganun din siya. "So, can you be my girlfriend now?"
"Huh? Ang bilis!" nakangiting sabi niya. Natahimik kami ng ilang segundo. Hinihintay ko ang sagot niya. "Pero,"
"Ano?"
"Akala ko ba hindi kapa ready sa realtionship kasi ayaw mong masaktan?" tanong niya. Natawa ako.
"Kanina yun ng mag-isa pa ako. Nang hindi kapa dumating sa tabi ko."
"Ang corny mo Mr. Salvador pero kinikilig ako." natatawang sabi niya at pinisil ang pisngi ko. "Oo na. Tayo na."
"Yes!" napatayo ako at napatalon sa saya ko.
"Oy." tumayo siya para pigilan ako. Pero ang ginawa ko ay agad na niyakap siya at sa hindi sinasadya at dala lang ng bugso ng damdamin ay bigla ko siyang hinalikan.
Kung hindi man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Hindi ako lalayo
Dahil ang tanging panalangin ko
Bahala na
Ayoko muna magsalita
Hayaan na muna natin ang daloy ng tad-ha-na
Kung di man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Hindi ako lalayo
Kung hindi man tayo hanggang dulo
Wag mong kalimutan
Nandito lang ako
Laging umaalalay
Hindi ako lalayo
Dahil ang tanging panalangin
Dahil ang tanging panalangin
Ay ikaw...
Ay ikaw...
Ay ikaw...
Ay ikaw...
Sa paglalakad namin ni Nicole sa hallway na nakayakap ang aming kamay sa beywang namin pareho ay napahinto kami. Nagulat ako ng makita ko si bestfriend.
Kung ako ay masaya. Kung ako ay nakangiti at nakatawa. Sa kanya naman ay kabaliktaran. Nasa tabi siyang mag-isa. Malungkot at umiiyak.
~