~Hanna Rosalinda's POV~
"Talaga gising na si papa?"masayang tanong ni Samuel kay Keven, tumango lang si Keven bilang sagot.
"How about Anthonette and daddy Carlo?"tanong naman ni Abigail sa kapatid, malungkot na umiling-iling si Keven at yumuko, kaya nanahimik nalang si Abigail, nakikita ko sa mga mata nila gusto nilang maiyak pero alam kung pinipigilan nilang huwag umiyak sa harap ko.
"hinding hindi tayo mawawalan ng pag-asa para kina Papa, Daddy at kay tol, hindi tayo susuko, magdasal tayo hanggang sa dumating ang araw na magigising sila, all we need is to be strong, harapin natin ng sabay sabay ang pagsubok na binigay sa atin, we need each other para maging malakas ang loob natin, kaya please mama don't blame y-yourself dahil hindi mo kasalanan ang nangyayari kina lola Kara and Lolo Rowen, sana hindi muna uulitin ang ginawa mo kahapon, we need you mama, ikaw ang nagbibigay lakas namin sa tuwing nanghihina ang loob namin, muntik ng nawala sina tol, papa at daddy sa pamilya natin, kaya nakiki-usap kami sayo mama, wag na wag muna pong ulit gagawin ang ginawa mo kahapon, ma dalawang beses muna yung ginawa. Mama we need you, lalo nat hindi pa gumigising si tol at daddy, lumalaban sila para sayo, para sa atin, baka sa oras na magising sila wala ka sa tabi nila, wag na wag kang susuko ma, labanan mo ang isip mo, labanan mo ang depression, labanan mo ang mga negatibong sumasagi sa isip mo, hindi mo kasalanan ang nangyayari, yun ang isipin mo, mama kailangan na kailangan ka namin"salita ni Samuel habang naka tingin sa puntod nina mommy Kara at daddy Rowen, nakita kung sabay sabay na tumulo ang kanilang luha na masaganang masagana na bumabagsak sa pisngi nila.
Yes! I committed suicide two times.
Yun ang pinakamaling nagawa ko sa buhay ko, dahil sa ginawa kung yun nasaktan ko ang mga anak ko ng hindi ko namalayan, dahil nadedepress ako sa tuwing ako lang mag-isa, makakagawa ako ng bagay na makaksama sa sarili ko.
Nong nagising ako sa araw nayon, tanda kupa na nagkagulo sina kuya Henson, kuya Jhoe, kuya Ken, Abigail, Keven at Samuel, dahil nag-aagaw buhay ang tatlo, nasa hospital kaming lahat non, umiiyak silang lahat at sinisisi ako ni Aika sa nangyayari, wala akong naging reaction sa pangyayaring yun, dahil sobra akong nabigla pagising ko.
Lunod na lunod ako sa pagsisisi sa sarili ng mga time nayon, lunod na lunod ako sa takot, takot na takot mawala ang tatlong taong mas mahalaga pa kesa sa buhay ko, lunod na lunod ako sa kalungkutan ng mga oras nayon, kaya naisip ko na ako ang mau-unang mamatay kesa sa kanila, dahil hindi ko kayang pagmasdan sila na nahihirapan, na nag-aagaw buhay ng dahil sa akin, naka-isip ako ng madaling sulosyon sa lahat ng nangyayari.
Naalala kupa nong oras nayon, pumunta ako sa pinakamataas na palapag ng hospital, ang iniisip kulang sa mga oras nayon ay wala mg mawawala o madadamay dahil sa akin, wala ng mapapahamak ng dahil sa akin, sobra akong nalunod sa kalungkutan, hinanakit, takot at pagsisisi, lunod na lunod ang isip ko non, na ang tanging nasa isip ko ay kasalanan ko lahat ng nangyayari, kasalanan ko kung bakit nag-aagaw buhay sila.
Desperada ako sa mga oras nayon, gusto kunang tapusin ang lahat, nong tatalon na sana ako ng time nayon pero may pumigil na sa akin, yung pumigil sa akin yung taong isa sa naging dahilan ng lahat kung bakit ako nagkaganito, kung bakit nangyayari ang masamang pangyayari sa buhay ko, kung bakit nag-aagaw buhay ang mga taong importante sa buhay ko, siya ang punot dulo ng lahat. Sinigawan ko siya at sinuntok-suntok sa oras nayon, pero tanging iyak lang at paghingi ng tawad ang ginawa niya sa akin, dahil sa pagmamahal niya sa akin nangyayari ang lahat ng trahedyang hindi dapat ng nangyari sa buhay ko.
Namalayan ko sa oras nayon na nasa likod ni Harold ang mga anak ko, umiiyak sila at takot na takot, pa-ulit-ulit na sinisigaw nila na wag ituloy ang binabalak kung magpakamatay, nagmamakaawa sila sa akin habang umiiyak, kaya hindi kuna tinuloy at pa-ulit-ulit din na humingi ng tawad sa mga anak ko, sinabi nila sa akin na maayos na ang kalagayan nina Carlo, Hanson at Anthonette, pero di pa sila gumigising.
Pero kahapon, nong sinabi sa akin ni kuya Henson na ngayong araw ang libing nina mommy Kara at daddy Rowen, bumalik sa isip ko ang mga pansisisi sa sarili ko, nakalimutan ko sa isip ko na patay na pala ang magulang ni Hanson at kuya Henson, iniisip ko na dahil na naman sa akin kung bakit sila namatay, pilit sinasabi sa isipan ko na hindi ko kasalanan ang lahat, pero may parte sa isip ko na ako ang dahilan kung bakit sila namatay, pilit kung nilabanan ang iniisip ko, pero sa huli ay talo parin ako, naala kupa ang katangahang ginawa ko kahapon, wala ako sa sariling naglakad kung saan saan sa buong hospital naghahanap ako ng mga patalim na bagay, hindi ko alam kung bakit ko naisip ang mga bagay nayon, hanggang sa nakapasok ako sa kusina ng hospital, wala parin ako sa sariling kumuha ng kutsilyo at tumakbo sa loob ng comfort room habang umiiyak, pumunta ako sa sulok at nagtago, may mga bumubulong sa akin na dapat kung gawin yun, kaya wala ako sa sariling hiniwa ang aking pulsuhan dahilan para napasigaw ako sa oras nayon, namalayan kunalang na tumutulo ang dugo sa aking kamay at nakaramdam ng sakit bago mawalan ng malay, nagising ako kaninang umaga at bumungad sa akin ang tatlong anak ko na sina Abigail, Keven at Samuel, umiiyak sila pareho, napagtanto ko kung ano na naman ang nagawa ko sa sarili ko, pa-ulit-ulit na namn silang nagmamakaawa sa akin, tandaan kupa ang sermon ng tatlo habang umiiyak.
"Kung uulitin muna yan mama, susunod ako"Samuel.
"Me too"Keven.
"I hate my life anymore, ayoko ng ganito, mommy if you do that again, I'll do that too"Abigail.
Kaya doon ko narealize na sobrang mali ang ginawa ko, dinamay ko Ang mga anak ko sa katangahang naiisip ko, kaya pinangako ng pa-ulit-ulit sa kanila na hindi kuna ulit gagawin ang ginawa ko, haharapin namin ang lahat ng pagsubok, haharapin ko ang lahat ng ito kasama ang mga anak ko, narealize ko na hindi ako nag-iisa, may mga anak ako na nangangailangan sa akin, may mga taong patuloy na nagsusupurta at dinadamayan kami....
"Mama tara napo, puntahan na natin si papa, baka naghihintay na siya sa atin"naputol ang pagmumuni ko sa nangyayari nong nakaraang araw ng nagsalita ulit si Samuel, ngumiti ako ng tipid, pinahid ko muna ang luha ko gamit ang panyo na binigay ni Keven, saka tumango-tango bilang sagot, hinalikan ko sila isa-isa sa noo nila.
"I'm sorry Keven, I'm sorry Abigail, I'm sorry Samuel, I promise and promise and promise again na hinding hindi kuna gagawin ang bagay nayon, thank you mga anak dahil hindi niyo ako sinukuan kahit ako ang unang sumuko, patawad mga anak"ngumiti silang tatlo at saka nila ako niyakap.
"Of course your welcome mommy, we promise po na we're here for you, we still for you mommy, we have to fight this for daddy and Anthonette....a-also tito Hanson"salita ni Abigail habang yakap ako.
"Thank you for fighting mommy, we promise na we're here for you no matter what"salita din ni Keven.
"Mahal ka namin mama, please don't give up easily"si Samuel naman ang nagsalita, ngumiti lang ako at dinama ang yakap nila.
"Let's go Linda, let's go kids"napatingin kami pareho sa nagsalita, si kuya Ken habang papalapit dito.
"Yes tito, were coming"sabay sabay na sagot nila Abigail at Keven.
"Okay tyong"sagot din ni Samuel kay kuya Ken.
•••
Pagkarating namin sa hospital ay tumakbo na kami ni Samuel patungo sa ikalimang palapag ng building ng hospital na pagmamay-ari ni Aiko, nagpaalam kami nina Abigail at Keven kasama si kuya Ken kanina, pumayag naman sila.
Pagkarating namin sa hospital room ni Yam ay nadantanan ko siyang kausap si kuya Jhoe at kuya Henson, seryoso silang nag-uusap, naputol lang ang kanilang pinag-usapan ng dumating kami ni Samuel.
Tumulo ang luha ko at ngumiti kay Hanson, dale-daleng lumapit ako l sa kanya at niyakap, ganun din siya sa akin, naramdaman ko ang halik nito sa tuktok ng ulo ko.
"Y-yam, akala ko mawawala kana sa amin, natatakot akong mawala ka sa buhay ko"umiiyak kung salita habang nakayakap ako sa kanya.
"Shh nabalitaan ko ang nangyari Hanna, bakit mo nagawa sa sarili mo yan?"kalmado niyang tanong sa akin ngunit may diin, kinuha niya ang kaliwang kamay ko at tiningnan ang pulsuhan ko na may bandage, yumuko naman ako at di na sumagot, kinagat kunalang ang pangibabang labi ko para pigilan nanaman ang luhang papatak sa mga mata ko.
"Hanna bakit mo ginawa yun?"ulit pang tanong ni Hanson.
"Paano mo nagawa sa sarili mo yun, mabuti nalang at walang nangyayari masama sayo, bakit mo nagawa yun? Sabi ko naman sayo wala kang kasalanan sa nangyari kina mommy, wag mong isipin na ikaw ang may kasalanan ng lahat, please wag na wag munang ulitin yun"hinawakan niya ang pisngi ko at inangat niya ang mukha ko sa kanya.
"Ayos ka lang ba?"may halong pag-alala na tanong niya sa akin, tumingin ako sa mga mata niya at ngumiti muna ako saka tumango.
Pumikit ako dahil akala ko hahalikan niya ako sa labi, pero nadismaya ako dahil sa noo niya ako hinalikan at hindi sa labi.
"Yam?"taka kung tanong sa kanya.
"Hmm bakit?"tanong din niya, unti-unti niyang binitawan ang kamay ko at umiwas ng tingin, niyakap niya si Samuel na tahimik lang habang ngumiti.
"naintindihan ko papa"rinig kung bulong ni Samuel.
Hindi ko alam kung ano ang binubulong nila, hindi ko naintindihan.
"balang araw maintindihan ko ang lahat, matatanggap ko rin Ang katutuhanan kahit masakit"rinig kupang bulong ni Samuel kay Hanson, nakita ko ang pagtulo ng luha ni Samuel na agad niyang pinunasan, humiwalay siya sa yakap ni Hanson at saka ako naman ang niyakap.
"Hanna kumusta pala siya? Kumusta ang ASAWA mo?"may diin niyang tanong sa akin pero hindi siya tumingin sa akin, sa halip ay sa ibang dereksyon siya nakatingin.
Bakit hindi na niya ako tinatawag sa palageng tawag niya sa akin?
May kunting kirot na namumuo sa puso ko, hindi ko alam, mahal ko siya pero bakit kapag napag-usapan namin si Carlo ay pakiramdam ko ay sasabog ang puso ko sa sobrang pagtibok nito? Bakit kapag nababanggit ang pangalan niya ay naghihisterekal ang puso ko?
Mahal ko si Hanson pero bakit pakiramdam ko mas mahal ko si Carlo?
Ilang taon kaming magkarelasyon ni Hanson, ilang taon kaming magsama sa isang bubong pero bakit pakiramdam ko mas mahal ko si Carlo na halos siyam na buwan lang ang pagsasama naming dalawa?
Parang nahati ang puso ko dahil sa mga naiisip ko.
"Kumusta si lord Carlo?"ulit pa niya.
Hindi ako kaagad naka sagot sa tanong niya.
Nagbago naman ang pakiramdam ko at bumilis ang tibok ng puso ko, hindi ko pa siya nadalaw ngayong araw, namimiss ko siya.
Tumingin ako sa mga mata ni Hanson, pero pilit niyang iniwas sa akin ang mga mata niya.
"Hanna, napag-usapan na natin to nong nandon pa tayo sa Cebu, naintindihan ko kung siya na ang mahal mo, naintindihan ko ang nararamdaman mo sa akin ngayon, hindi mo na kailangan mamili sa aming dalawa"tumingin siya sandali sa mga mata ko saka umiwas, tumingin siya kay Samuel at kuya Henson na tahimik lang na naka upo.
"Samuel, kuya Henson pwede bang lumabas muna kayo sandali? may pag-uusapan lang kami ni Hanna"hindi umimik sina Samuel at kuya Henson pero tumango-tango silang dalawa at isa isang lumabas.
"Hanna may mahalaga akong sasabihin sayo, may kasalanan akong hinding hindi ko masasabi sabi sayo...."...hindi natuloy ni Hanson Ang sasabihin dahil may sunod-sunod na kumatok sa kwarto.
"Mommy"/"mommy"napalingon kaming dalawa ni Hanson ng bumukas ang pinto, nandon sina Abigail at Keven, nasa likod nila si Samuel at kuya Henson nagtataka sila.
"Mommy mommy daddy is already awake too".......
•••
AN: guy's pasensya na natagalan, sobrang naiinis ako sa connection ng WiFi at saka parang magsusurender na ang cellphone ko dahil mag on and off na siya, kaya ako natagalan ang pag publish ng chapter nato.
Enjoy reading ❤...
2 or 3 chapters nalang po❤...