အခန္း (၄၀) : ခြဲခြာျခင္း
ေနာက္ထပ္ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ၾကာၿပီးေနာက္တြင္ ယြန္က်န္းရီ ဦးေဆာင္၍ အားလုံးသည္ ေတာင္ကုန္းေနာက္တြင္ ဝပ္ကာ တြားသြားလာၾကသည္။ လေရာင္သည္ သူတို႔အား တိုက္ပြဲကို ေကာင္းေကာင္း ျမင္ေစနိုင္ရန္ ေထာက္ပံ့ေပးေနသည္။
တိုက္ပြဲကို သုံးသပ္ၾကည့္ရသေလာက္ မိုဝူက်ီသည္ ထိုဖက္တီးအား တစ္ေယာက္တည္း သတ္ရန္ အႀကံစည္က မည္မၽွ မိုက္မဲေၾကာင္း သိရွိသြားေလသည္။ ေအာက္တြင္ ခုႏွစ္ေယာက္၊ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ လဲက်ေနေပမဲ့လည္း ဖက္တီးတြင္ အားေကာင္းသည့္ အေစာင့္တစ္ေယာက္ က်န္ရွိေသး၏။ ထိုသူသည္ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေနၿပီး တစ္ေယာက္ကား က်ားက်င္း ျဖစ္ေလသည္။
က်ားက်င္းသည္ မူလက ႏွစ္ေယာက္ေခၚလာခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္သည္ အသတ္ခံလိုက္ရၿပီ ျဖစ္၏။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲခဲ့တာပဲ.....တစ္ေယာက္တည္းသာ လာမိခဲ့ရင္ သူ႔ကို သတ္ဖို႔ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူး...." မိုဝူက်ီသည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ၿငီးတြားလိုက္သည္။
ယြန္က်န္းရီသည္ ျပန္တုံ႔ျပန္လိုက္၏ "အဲ့အတြက္ ကိုယ့္ဘာသာ အျပစ္မတင္နဲ႔.... ဒီလူက ေျဖရွင္းဖို႔ လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး..... ပုံမွန္ အေရာင္းသမားေတြက ဒီလို အားေကာင္းတဲ့ အေစာင့္ေတြ မခန႔္ၾကဘူး...."
မိနစ္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးေနာက္တြင္ က်ားက်င္းသည္ ထိုက်န္ရွိေနေသာ အေစာင့္၏ ပခုံးကို ဓားျဖင့္ ထိုးနိုင္လိုက္၏။ ထိုအခိုက္အတန႔္တြင္ က်ားက်င္း၏ အေပါင္းအပါအား ထိုလူ ဓားခ်က္က ထိုးေဖာက္သြားေလသည္။
က်ားက်င္းႏွင့္ သူ႔အေဖာ္တို႔သည္ ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရေနၾကေလသည္။ က်ားက်င္းသည္ ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ဖက္တီး၏ တစ္ဦးတည္း က်န္ေသာ အေစာင့္ေခါင္းကို ျဖတ္နိုင္လိုက္သည္။
ဒဏ္ရာ ရရွိေနသည့္ ဖက္တီးသည္ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း အကူအညီေတာင္းကာ မေအာ္ဟစ္ရဲေခ်။ သူသည္ အကူအညီေတာင္းသည္က အက်ိဳးမရွိမွန္း သေဘာေပါက္၏။
"ငါတို႔ အလွည့္ပဲ....." ယြန္က်န္းရီသည္ ေလးနက္စြာ ေျပာလိုက္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္ ကဲ့သို႔ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ေလ်ာဆင္းခ်လိုက္သည္။
သူ႔၏ ရန္သူကို ေခါင္းျဖတ္နိုင္လိုက္သည့္ က်ားက်င္းသည္ ယြန္က်န္းရီ ခ်ည္းကပ္လာသည္ကို ျမင္သည့္အခါ အလြန္တုန္လႈပ္သြားေလသည္။
"ဘမ္း....." ေအာ္လိုက္ၿပီးေနာက္ က်ားက်င္းသည္ ေနာက္ဆုတ္ကာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲက်သြားခဲ့သည္။
"ဘယ္သူလဲ.... ဘယ္လိုလုပ္ ငါ့ကို တိုက္ရဲတာလဲ.... ငါက ရႊမ္လင္း စီရင္စုသခင္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးတာ.... ငါ့ကို လႊတ္ေပးသေရြ႕....."
က်ားက်င္းစကားလုံးမ်ားသည္ ေတာင္ကုန္းမွ ဆင္းလာသည့္ မိုဝူက်ီကို ျမင္ေသာအခါ ရပ္တန႔္သြားေလသည္။
သူသည္ မိုဝူက်ီႏွင့္ သူ႔ေနာက္မွ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ မိုရွင္းေထာင္ႏွင့္ က်င္းလင္းေပး ကိုလဲ မွတ္မိေလသည္။ ထိုအခိုက္အတန႔္တြင္ သူ႔ဘဝသည္ ၿပီးဆုံးသြားၿပီဟု သိရွိလိုက္၏။ က်င္းလင္းေပး၏ တည္ရွိမႈကပင္ သူတို႔သည္ သခင္ေတာင္ တိုက္ခိုက္ရဲသည္ဟု သက္ေသထူျခင္း ျဖစ္ၿပီး အဘယ္ေၾကာင့္ သူတို႔က သူ႔အား ခ်မ္းသာေပးမည္နည္း။
"ရြပ္....." က်ားက်င္း အေတြးရပ္လိုက္သည့္အခါ ယြန္က်န္းရီသည္ သူ႔ပုဆိန္အား လြဲကာ ေခါင္းအား ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။
ယြန္က်န္းရီသည္ ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္စြာ ရေနေသာ က်ားက်င္း အေပါင္းအပါကိုလဲ အဆုံးသတ္ေပးလိုက္၏။
ေဒၚေလးဆယ့္တစ္သည္ မိုဝူက်ီအား ရယ္ေမာကာ ေျပာလိုက္သည္ "ဝူက်ီေရ.... သူ႔ကို ငါတို႔ ကူဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး ထင္တယ္..... က်န္းရီ စြမ္းရည္နဲ႔ဆိုရင္ ဟိုႏွစ္ေကာင္က မလုံေလာက္ေသးဘူး....."
မိုဝူက်ီသည္ မိုးႀကိဳးျမဴေတာထဲတြင္ ရွင္ျခင္း၊ ေသျခင္း ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရေသာ္ျငား ထိုသို႔ေသာ ေသြးသံရဲရဲ ျမင္ကြင္းကို မျမင္ခဲ့ဖူးေခ်။ ခဏတာေလာက္ သူျမင္ကြင္းအား ေနသားမက်ေသးေပ။
"ေက်းဇူးရွင္တို႔ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္..... ခင္ဗ်ားတို႔သာ အခ်ိန္ကိုက္ ေရာက္မလာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့ အသက္ ေပ်ာက္ေတာ့မလို႔..... အသက္ကယ္ေပးတာ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့ အေနနဲ႔ ပါသမၽွ အကုန္ ေပးပါ့မယ္....." မိုဝူက်ီသည္ ထိုဖက္တီးက သူတို႔အား အသက္ကယ္သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္လိမ့္မည္ဟု မေမၽွာ္လင့္ထားေခ်။
မိုဝူက်ီသည္ ထိုဖက္တီးက သူ႔ကို ကယ္တင္ေပးသည္ဟု ေတြးထင္ေနျခင္းကို မယုံနိုင္ေပ။ မိုဝူက်ီသည္ ဖက္တီး၏ မသိနားမလည္မႈအေပၚ မေလးစားဘဲ မေနနိုင္ေပ။
"ဖက္တီး..... ခင္ဗ်ားက အေကာင္းျမင္လြန္းေနတာပဲ.... ေမးပါ့ရေစဦး....ဒီမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္က ရွာေတြ႕လာတာလဲ..... ဆင္ေျခဆင္လက္ရွာၿပီး အေျခအေနေတြ ရွင္းျပမယ္ စိတ္မကူးနဲ႔..... တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အခ်ိန္ေကာင္းေလးေတြ ေပးရင္ေပးမွာေပါ့...... မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ားကို မသတ္ဘဲ ရွင္လ်က္နဲ႔ အေရျပားခြာၿပီး အရြတ္ေတြ ျဖတ္ေတာက္ပစ္မယ္....."
"ဟိုင္ေဝဖန္းဆိုတဲ့ ျမင္းသူခိုးတစ္ေယာက္ဆီက ဝူရႈးျပည္နယ္ထဲမွာ ......."
"အဲဆို ဟိုင္ေဝဖန္းက က်င္းမ်ိဳးႏြယ္ကို ဖ်က္စီးခဲ့တဲ့ သူလား...." မိုဝူက်ီသည္ ေဘးမွ က်င္းလင္းေပး တုန္ယင္ေနသည္ကို ျမင္၍ သူမ အစား ေမးေပးလိုက္သည္။
"အဲဒါေတာ့ မသိဘူး.... ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကို မသိတာပါ....." ဖက္တီး ယုံယုံသည္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေျပာလိုက္သည္။
မိုဝူက်ီသည္ က်င္းလင္းေပးအား ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္ "ကၽြန္ေတာ္ ခန႔္မွန္းရသေလာက္ ဒါက ဟိုင္ေဝဖန္း လုပ္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္..... ထပ္ေမးလို႔ အက်ိဳးမရွိေတာ့ဘူး....."
က်င္းလင္းေပးသည္ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ လဲသြားေလသည္။ သူမသည္ သတင္းဆိုးျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလွေသာ ဟိုင္ေဝဖန္း၏ နာမည္ကို ၾကားဖူးကာ သူ႔၏ယုတ္မာမႈမ်ားကိုလဲ ၾကားဖူးနားဝရွိ၏။
မိုဝူက်ီသည္ သူ႔လက္မွ ဓားကို သုံးကာ ယုံယုံ၏ ဦးေခါင္းကို ပိုင္းျခားလိုက္သည္။ ေသြးသံရဲရဲ ျမင္ကြင္းက သူ႔အား အဆင္မေျပေအာင္ ျပဳလုပ္ေနေသာ္ျငား သူသည္ ထိုအရာသည္ လုပ္ေဆာင္ရန္ လိုအပ္သည့္အရာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိ၏။ ထိုဖက္တီးသည္ မိန္းကေလးမ်ားကို ကုန္ကူးသည့္အခ်က္ကိုႏွင့္ ထိုသည္အထဲမွ တစ္ေယာက္က မိုရွင္းေထာင္ျဖစ္ေနျခင္းက မိုဝူက်ီအား ေဒါသအလြန္အမင္း ထြက္ေစ၏။
ယြန္က်န္းရီသည္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွ ေရႊျပားႏွင့္ ေငြျပားမ်ားကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ေရႊခ်လံမ်ားအျပင္ ေရႊျပား ၁၆၀၀၀ႏွင့္ ေငြျပား ေထာင္ေက်ာ္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။
ယြန္က်န္းရီသည္ ေရႊျပားအားလုံးကို မိုဝူက်ီထံ ေပးလိုက္၏။ ထိုသည္က မိုဝူက်ီ၏ အႀကံစဥ္သာ ျဖစ္ေလ၏။
မိုဝူက်ီသည္ ေရႊျပားမ်ားကို သိမ္းဆည္းမထားေခ်။ ထို႔အစား သူသည္ အပို ေရႊခ်လံ ၂၀၀၀၀ကို ထုတ္ယူကာ သုံးပိုင္း အညီအမၽွခြဲလိုက္ၿပီး ေဒၚေလးဆယ့္တစ္၊ မိုရွင္းေထာင္ႏွင့္ က်င္းလင္းေပးတို႔အား ခြဲေပးလိုက္သည္ "ေဒၚေလးဆယ့္တစ္ သူတို႔ကို ဒီေနရာနဲ႔ ေဝးရာကို ျမန္ျမန္ ေခၚသြားေပးဗ်ာ....."
"ငါ သိၿပီ...." ေဒၚေလးဆယ့္တစ္သည္ အခ်ိန္ထပ္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ ေရႊခ်လံမ်ားကို သိမ္းဆည္းလိုက္သည္။
မိုရွင္းေထာင္သည္ မိုဝူက်ီက ေတာ္ဝင္ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ သြားခ်င္မွန္း သိကာ သူ႔မအား တပါတည္း ေခၚေဆာင္မသြားနိုင္ေၾကာင္းလဲ သိရွိ၏။ ထိုအခ်က္မ်ားအျပင္ မိုဝူက်ီသည္လည္း မိုမ်ိဳးႏြယ္စုမွ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘာမွ ထပ္မဆိုဘဲ ေရႊျပားမ်ားကို သိမ္းထားလိုက္သည္။ ေတြေဝေနေသာ က်င္းလင္းေပးသည္ ပိုက္ဆံမ်ားကို ျငင္းလိုက္ပါက ေဒၚေလးဆယ့္တစ္ကို စိတ္မၾကည္ေစေအာင္ ျပဳလုပ္မိသလို ျဖစ္မွာစိုးကာ ေရႊျပားမ်ား သိမ္းထားလိုက္ရ၏။
"ဝူက်ီ.... ေနာင္က်...." မိုရွင္းေထာင္သည္ မိုဝူက်ီအား ေတြေဝစြာ ၾကည့္လိုက္၏။
မိုဝူက်ီသည္ အေလးအနက္ ေျပာလိုက္သည္ "ေနာင္က် ကၽြန္ေတ္ာ့မွာ စြမ္းေဆာင္ရည္ရွိရင္ မိုမ်ိဳးႏြယ္အစား လက္တုံ႔ျပန္ပါ့မယ္....."
သို႔ေပမဲ့လည္း မိုဝူက်ီသည္ လုံေလာက္သည့္အထိ မစြမ္းေဆာင္နိုင္လၽွင္ လက္ေလ်ာ့မည္အေၾကာင္း မေျပာလိုက္ေခ်။
"သြားရေအာင္...."ေဒၚေလးဆယ့္တစ္သည္ ေျပာရင္း ျမင္းေပၚ တက္လိုက္သည္။ သူမသည္ တဲ့တိုးလုပ္တတ္သည့္ သူျဖစ္၏။
က်င္းလင္းေပးက မိုဝူက်ီႏွင့္ ယြန္က်န္းရီဆီ သြားကာ ဘာမွ မဆိုဘဲ ရိုေသစြာ ဦးညႊတ္လိုက္ေလသည္။
"ဒီက်င္းလင္းေပးကိုေတာ့ ငါေတာ့ တကယ္ေလးစားတယ္..... တခါတရံက် စကားလုံးေတြက မလိုအပ္ဘူးကြ...." ယြန္က်န္းရီသည္ သုံးေယာက္သား အကြာအေဝးတစ္ခုေရာက္သြားသည့္အထိ ၾကည့္ကာ ေလးစားစြာ ေျပာလိုက္သည္။
လေရာင္ေအာက္တြင္ သုံးေယာက္သား အသံေပ်ာက္သြားသည့္အခါ ယြန္က်င္းရီက ေျပာလိုက္၏ "သြားရေအာင္.... ဒီမွာ ဒီအတိုင္း ထားခဲ့မွာမလား...."
မိုဝူက်ီသည္ က်ားက်င္းကို ၾကည့္ကာ "က်န္တာေတြ ဒီအတိုင္းထားခဲ့မယ္....ဒါေပမဲ့ က်ားက်င္းကိုေတာ့ ဖြက္ဖို႔ လိုလိမ့္မယ္....."
ယြန္က်န္းရီသည္ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းရင္းကို သေဘာေပါက္လိုက္၏ "ဝူက်ီ..... မင္းက တကယ္ကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီးေတြးတတ္တာပဲ.... ငါ ဘယ္လိုလုပ္ မေတြးမိပါ့လိမ့္....."
ညသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆုံးသြားၿပီး ပင္လယ္ေဘးရွိ မနက္ခင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းလြန္းလွ၏။
"အား...." ယူးဟိုင္ တည္းခိုခန္းမွ ေအာ္ဟစ္သံက ထြက္ေပၚလာေလသည္။ တံခါးေစာင့္သည္ ဘာျဖစ္ေနမွန္း သိရန္ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ေလ၏။
တံခါးေစာင့္သည္ အခန္း နံပါတ္ ၁၇ ကို ေခါက္ကာ ေမးလိုက္သည္ "ဆရာ....ဘာမ်ား ကူညီေပးရမလဲ......"
ထိုအခ်ိန္တြင္ အားလုံးသည္ ယူးဟိုင္တည္းခိုခန္းတြင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ထိုအခန္းမ်ားတြင္ သခင္ သို႔မဟုတ္ မင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ ျဖစ္နိုင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာထူးငယ္သည့္ သခင္ သို႔မဟုတ္ မင္းသားပင္ ျဖစ္ေနလၽွင္ပင္ သိပ္ကိစၥမရွိေပ။
ေထာင္ပခ်ီသည္ ေဒါသထြက္စြာ ေျပာလိုက္သည္ "မေန႔က တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါ့ကို ေမ့ေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္..... မဟုတ္ေသးဘူး..... ငါ့ကၽြန္ကို ေခၚသြားခဲ့တယ္..... ခဏေနပါဦး... က်ားက်င္းက ဘယ္မွာလဲ.... ဘာလို႔ က်ားက်င္းက ျပန္မေရာက္ေသးတာလဲ....."
သူ႔စကားဆုံးသည္ေနာက္တြင္ ေထာင္ပခ်ီသည္ သူ႔မေမ့ခင္ ခိုင္းလိုက္သည့္ ကိစၥကို အမွတ္ရကာ တည္ၿငိမ္သြားေလ၏။ သူသည္ ရာထူးငယ္သည့္ စီရင္စု သခင္ ျဖစ္ေနလၽွင္ပင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူက သူ႔ေနာက္လိုက္မ်ားကို ဖက္တီးအား သတ္ခိုင္းသည့္ကိစၥသိလၽွင္ လြတ္လမ္းမရွိေခ်။
"ရၿပီ..... မင္းထြက္သြားလို႔ ရၿပီ... ငါ အိမ္မက္ဆိုး မက္ေနလို႔...." ေထာင္ပခ်ီသည္ လက္ျပတားကာ တံခါးေစာင့္အား ထြက္သြားရန္ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။
တံခါးေစာင့္သည္ ထိုတစ္ဖက္စြန္း စီရင္စု သခင္ကို ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ မထီမဲ့ျမင္ ၾကည့္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။