~Carlo Junior's POV ~
Because of my fear I lost the person I love.
I lost my wife.
I lost her.
"I'm sorry"mahinang salita ko habang nakatulalang nakatingin sa kabaong ng asawa ko.
Kasalanan ko.
Hindi ko siya naligtas.
A tears flowed into my eyes.
Three days have passed since the nightmare of my life, I lost her.
if I had not been weak, it would not have happened to her.
I'll never forget that day.
For three days I was confined to my office, and left there, continuing to blame myself for what had happened, until Aika, my cousin, spoke to me.
I still remember what my cousin told me earlier.
"Hindi lang ikaw ang nawalan Carlo, nawalan din ako, don't blame yourself for what happened because it wasn't your fault. Carlo remember you have children, alam ko kung gaano kasakit ang nararamdam mo ngayon, dahil yan din ang nararamdam ko , I know how painful to lose someone you love, but your children needs you. They're still here for you, try to get up Carlo, don't kill yourself and blame yourself forever, we're both lost, Jhon lost me, Hanna lost you, I know how painful that is, but we have to fight"she's right.
"Ngayon na ang burol, ngayon ililibing sina Hanna at Jhon, kasama na ang mga namatay na ang ibang mga tauhan natin na namatay.. Please go there, Hanna's parents are there, they are looking for you, they have been here two days, they are mourning the death of Hanna and they wants to talk to you"she said while crying and left my office.
"How are you Mr.Ferndando?"napatingin ako sa biglang nagsalita sa tabi ko.
Her father, Mr. Rosario, nakita ko na naglakad si Mrs.Rosario sa kabaong ng anak niya at tahimik na umiiyak.
Sunog na sunog ang katawan ni Hanna, kaya kabaong lang ang nakikita namin, ganun din kay butler Jhon na katabi lang sa kabaong ni Hanna, tanging malaking larawan lang ang nakikita namin.
"Still blaming my fvcking self"tipid na sagot ko kay Mr.Rosario, tila nawala ang lahat ng galit ko sa ama ni Hanna.
"Stop blaming yourself Mr.Ferndando, it was my fault"a tears fell from his eyes.
"I'm sorry! it's all my fault Mr.Fernando, if only I knew that the black war would start here, they would have been thwarted in their Plan, hindi na sana nawala ang anak ko, kasalanan ko lahat dahil pumayag ako sa gusto ni Harold dati, pumayag ako na sa kanya lang dapat ang anak ko pagdating ng panahon, naging katulad siya sakin, ginaya niya ako, ginaya niya ako kung paano mag-mahal, kasalanan ko lahat, hindi ko naman alam na mangyari to"napapikit nalang ito habang tumutulo ang luha.
"Naging obsess din ako sa asawa ko, ginawa ko lahat maagaw kulang siya kay Ferdenand si Roxanne, inagaw ko siya sa ama mo, sobrang nagmamahalan sila pero sinira ko lahat ng yun, gumawa akonng paraan para maging akin si Roxanne, sa sobrang obsess ko sa kanya nakagawa ako ng malaking kasalanan sa kanilang dalawa, desperado akong makuha si Roxanne kaya gumawa ako ng paraan, hanggang sa lumpias ang maraming taon, hindi parin sumuko si Ferdenand kay Roxanne dahil sa takot ko napatay ko si Ferdenand at ang iyong ina, worst is sa harap mo pa, patawarin mo ako Carlo, patawad sa ginawa ko sa mga magulang mo natakot lang ako noon na baka bawiin niya ang asawa ko, naikwento ko ito kay Harold, kaya ginaya niya ako"galit ko itong tiningnan.
"Mula nong nakita ko kung paano mo pinatay at binaril ang mga magulang ko sa mismong kaarawan ko ay sinumpa na kita Mr.Rosario, maraming beses na kitang pinagtangkaang patayin pero hindi ako nagtagumpay, noon pa man nararamdam ko nang hindi nagmamahalan ang mga magulang ko pero masakit parin ang ginawa mo sa mga magulang ko, gusto kung maghiganti sayo pero palagi akong nabibigo, palage akong nagdadalawang isip, galit na galit ako sayo"galit kung mahinang salita kay Mr.Rosario.
Yumuko ito. "Sana balang araw mapatawad mo ako" masuyong salita niya, huminga ako ng malalim at tumingin sa nakangiting larawan ng asawa ko sa taas ng kabaong niya at marahang tumango.
"Para sa kanya handa akong kalimutan ang lahat Mr.Rosario, matatanggap ko rin ang lahat"mahinang salita ko, tinapik nito ang balikat ko.
"Ibuhos mo lahat ng pagmamahal mo sa mga apo ko, ibuhos mo sa mga anak mo ang attention mo, hindi man natin makalimutan ang nakaraan, mananatili itong liksyon upang maitama sa tamang paraan ang ating mga kamalaen sa nakaraan, hindi man natin mabago ang nakaraan, itatama natin ito sa magandang paraan sa kasalukuyan, pinalaki ko si Hanna na punonng pagmamahal pero marami ng pinagdaanan, hindi ko na ibigay ang kanyang sariling kagustuhan, hindi ko naiparanas sa kanya ang maging malaya, ako lahat ang masususnod at sinunod niya lahat ng yun, ang dami niyang sinakripisyo ng dahil sa akin, dahil sa makasarili akong ama at asawa, hindi man lang ako naka-hingi ng tawad sa anak ko"napakuyom ang kamao ko sa narinig, hindi ko alam na yun pala ang pinagdaanan ng asawa ko bago kami magkakilala.
"Alam mo? Isa kang walang kwentang tao, isa kang walang kwentang ama"tumingin naman ito sa akin na lumuluha at marahang tumango tango.
"Alam ko! Oo isa akong walang kwentang tao, isa akong walang kwentang ama para sa anak ko"tumingin ito sa larawan ni Hanna sa ibabaw ng kabaong ng anak, umiiyak ito.
"I'm sorry my baby, I'm so-sorry my baby"patuloy nito, tinapik ko ang balikat nito.
Magsasalita na sana ako ng may narinig akong mga batang malakas na umiiyak, napalingon kami pareho sa likod namin, bitbit ni Aika at Eva ang mga anak ko.
"Carlo si Abigail at Keven kanina pa sila iyak ng iyak, hindi namin alam ang gagawin, natatakot na ako baka di na sila makahinga kakaiyak"naiiyak na salita ni Aika habang papalapit sila dito.
Agad naman nilapitan ni Mrs.Rosario ang mga anak ko at kinarga ang anak ko na hawak ni Aika, agad itong pinatahan at napangiti habang tumutulo ang luha, kinuha din ni Mr.Rosario ang anak kung lalaki at pinatahan ito.
"Shhh stop crying little boy"pag-aalo nito.
Agad naman tumahan ang mga anak ko, napatinggala ang anak kung babae kay Mrs.Rosario at napangiti na ito.
"kamukhang kamuha siya ng anak ko, ganitong ganito din ka ganda ang anak ko nong baby pa siya"nakangiting salita ni Mrs.Rosario habang tumutulo ang luha nito.
Nakatingin lang ako sa kanila.
Lumingon sa akin si Mrs.Rosario at lumapit sa akin.
Mula nong araw na pinanganak sila ay ngayon kulang sila nakita, dahil nakakulong lang ako sa office ko ng tatlong araw, ngayon kulang sila nakita ulit.
Lumapit sa akin si Mr.Rosario ng nakangiti.
"Kamukhang kamukha mo din ang apo Mr.Fernando"nakangiting sabi nito sa akin, kaya napangiti narin ako.
Kamukhang kamuha ko nga.
Sina Aika at Aiko ang nag pangalan ng mga anak ko.
Keven Gregory Fernando and Abigail Hanna Fernando.
"Carlo nalang ang itawag mo sa akin Mr.Rosario"salita ko, binagay sa akin ni Mrs.Rosario si Abigail agad ko itong kinuha at kinarga si Abigail.
"from now on, call me mama or mommy, dahil asawa ka nga anak ko, kahit wala na siya"nakangiting sabi nito sa akin pero sa malungkot na boses, napatango naman ako.
"Call me dad or papa, simula ngayon subukan nating maging maayos ang lahat para sa mga apo ko, para narin sa anak ko, kalimutan natin ang galit sa ating puso at magsimulang muli......"
•••
"Earth to my handsome Daddy? I mean hello? Dad may problema ba? Is there something bothering you?"nakataas kilay na tanong sa akin ni Abigail, ngumiti ako at umiling iling.
"Nothing my baby, by the way we're going to your wowo(Lolo) and wowa's(Lola) house tommorow"nakangiting salita ko, napangiti naman siya.
"I know dad, I know"napatili naman ito bigla na parang na-eexcite.
"I miss my wowo and wowa, I'm sure wowa gonna love my pasulubong, I'm excited to give her pasulubong na"maarting salita pa nito, kumikinang pa ang mga mata nito habang nakangiting nakatingin sa malayo.
She's always like that.
"We are here"anunsyo ko kay Abigail, tuwang tuwa naman ito na parang bata.
Nilabas nito ang cellphone.
"Wait let's silfie muna"parang batang sabi niya, ngumiti lang ako at tumingin sa camera, hinalikan nito ang pisngi ko habang nagpipicture, napangiti naman ako, para siyang si Hanna nong pinagbuntis niya ang kambal.
"Yehey, your so handsome talaga daddy, like my brother, daddy bababa na ako, magseselfie pa ako infront that mall"turo niya sa malaking mall na pagmamay-ari ko.
"Okay my baby hinatayin mo ko, ipapark kualng tong kotse, careful my baby"sabi ko.
"I will Daddy"tapos dali dali na itong bumaba ng kotse.
Pinark ko muna ang kotse ko at saka bumaba narin.
Natanaw ko ang sasakyan ni butler Jhoe nakisabay sa kanya si Keven kasama ang anak nito na si Evelyn at ang asawa nitong si Evangeline, mag grocery sila ni butler Jhoe ngayon.
Napangiti naman ako at napa-iling nang makita ko kung paano alalayan nitong anak ko ang anak ni butler Jhoe sa pagbaba ng sasakyan.
Nakita ko naman kilig na kilig yung bata sa pagaalalay nito sa anak ko.
Napa-iling nalang ako. Mga kabataan talaga ngayon.
Napalingon naman ako kay Abigail na busyng busy na sa pag kuha ng sarili niyang litrato sa cellphone niya.
"Daddy! smile"nakangiting sabi ni Abigail at tinapat sa akin ang cellphone niya upang picturan, ngumiti naman ako ng tipid.
"Eeeeeee #MyHandsomeDaddy"nagpipicture din siya at nagtype sa cellphone niya."and #Daddy'sLove"tuwang tuwang salita nito.
"Keven Gregory, Evelyn, tito ninong and tita ninang let's go inside na"sigaw ni Abigail kina butler Jhoe.
"Omg! Keven Gregory tsssk I said faster, ang init init na here"maarteng sigaw pa ni Abigail, lumapit ako sa anak ko.
"Go ahead, go inside first, wag mo na kaming hintayin"sigaw naman ni Keven habang papalapit na dito.
"Let's go my baby, mauna na tayo sa loob, pinag-pawisan kana"hinila kuna ang anak ko sa loob.
...
•••
•••
•••
~RosaLinda's (Linda) POV~
"Yam! kailangan ba talaga kaming sumama? Ikaw nalang kaya ang pumuta sa Manila? Ayoko doon baka maalala kulang lahat, e alam mo naman na ayokong maala ang nakaraan ko"nakasimangot kung sabi kay Yam, nakakapit ako sa braso nito habang nakasandal ang ulo ko sa balikat niya.
"I'm sorry, pero kailangan munang maalala lahat, sapat na ang labing tatlong taon Linda, magtatago kapa ba? May asawa ka at may mga anak kayo, pinagkaet mo sa asawa mo ang mga anak mo"sagot niya sa akin, napasimangot ako lalo at salubomg ang kilay.
Bakit kasi hindi nalang siya ang naging asawa ko?
"Saka gusto kang makita ni mommy, gusto ka niyang dumalo sa kaarawan niya, at saka seguro oras na para harapin natin ang iniwan nating problema sa manila? oras na para makilala nina Anthonette Rose at Samuel Alexander ang totoong ama nila"mahinang salita ni Yam sa akin inangat ko ang tingin ko sa kanya.
"bakit Yam? Bakit gusto mong makaalala ako? Bakit gusto mong ipakilala ang mga anak ko sa totoong ama nila? Ipamimigay mo naba kami sa taong hindi ko maala? Hindi mo naba kami mahal? Hindi mo ba ako mahal? Nagsasawa kana ba sa akin? Nahihirapan kana ba?"naiiyak kung tanong sa kanya.
Ayokong makita kung sino man yung sinasabi ni Yam na asawa ko, ayokong maalala lahat, natatakot ako na maalal lahat ng mangyari sa nakaraan ko, may pakiramdam akong hindi maganda ang nakaraan ko, natatakot ako, natatakot ako na sa oras na maapakan ko ang lupa ng manila maalala ko ang nakaraan ko, natatakot akong maalala lahat.
"Hindi sa ganun Yam, mahal kita, alam mo yan, gagawin ko to para sayo, para sa mga anak natin, para sa ikabubuti mo to, sapat nang makasama kita ng labing tatlong taon, mahal na mahal kita, higit pa sa buhay ko, noon pa man mahal na mahal na kita, gusto kung maging akin ka pero ayokong maging makasarili, alam kung nangungulila sayo si lord Carlo, kaya ito ang tamang oras para harapin mo ang nakaraa"masuyong salita niya sa akin.
Umiling iling ako.
"H-hindi pa ako handa Hanson, hindi pa ako handa, n-natatakot akong harapin ang nakaraan ko"sabi ko at naramdaman kung may tumutulong luha sa mga mata ko.
"Sssh wag kang mag-alala nandito ako para alalayan ka, nandito lang ako sa tabi mo, hindi kita pababayaan, harapin nating dalawa to, kasama mo ako, kakayanin mo yan"sabi niya sa akin kasabay ang pag-punas niya sa mga luha ko.
Sumimangot ako at hinampas siya sa braso ng mahina.
"Ang drama na natin Yam, basta huh? hindi ka mawawala sa tabi ko, wag mo akong pabayaan, dahil hindi ko alam ang gagawin ko kapag wala ka sa tabi ko, nakakainis eh bakit di nalang kasi ikaw ang naginga asawa ko?"salubong ang kilay kung sabi sa kanya, tumawa naman siya ng mahina at huminga ng malalim.
"Sana nga ako nalang ang asawa mo ngayon, pero sadyang mapaglaro ang tadhana, tanggapin nalang natin na hindi tayo para sa isat isa, na ikaw para sa iba at hindi sa akin, pangako hindi ako mawawala sa tabi mo, ang bingi nito"mahina ulit siyang tumawa.
"So ibig sabihin ba niyang papayag kanang lumuwas tayo ng manila?"sumimangot ako sa kanya at napanguso.
"Oo na"nakasimangot kung sagot.
"Tss para kaparing bata, katulad ka parin talaga ng dati"tawa nito sa akin, inirapan ko naman siya bago niyakap.
"Pag pinabayaan mo kami doon sa Manila, bubugbugin talaga kita Yam"sabi ko at yumakap sa braso niya
"Of course not"tawang sagot nito, naramdaman kung hinalikan niya ako sa ulo. "Pag naala mo na ang lahat, ayos lang kung asawa mo ang pipiliin mo, maintindihan ko "malungkot na sabi niya, sumiksik maman ako...
•••
To be continued: Guys Votes lang sapat na masaya na ako don, enjoy guys😂.
💕💕
-Lilinawin ko next chapter don't worry.