Dinsdag
Ik zeg Jacqueline gedag en stampt dan woedend de kleedkamer uit. Ik moet Chris vinden en hem laten weten dat ik zijn gedrag niet accepteer. Ja, hij nam het voor me op tegen Michel. Nee, hij houdt zich niet aan de afspraak. Hij zou afstand nemen en dat betekent dus niet voor me opkomen. Ik had de situatie prima onder controle.
Eenmaal buiten klapt de frisse wind hard in mijn gezicht. Met vernauwde ogen kijk ik rond, opzoek naar twee blauwe ogen. Na een tijdje krijg ik hem in de gaten. Hij staat naast Brian, die wederom een sigaret in zijn handen heeft geklemd. Ik twijfel. Moet ik wel op hem afstappen? Hij heeft het voor me opgenomen, dat is toch juist goed?
Dan schud ik mijn hoofd. Ik moet hem laten weten dat ik dit niet pik. Ik kan het simpelweg niet aan als hij continu van persoonlijkheid verandert. Dit moet stoppen. Ik neem mijn besluit en loop op hem en zijn vriend af.
"Hey, Mia," is het eerste wat hij zegt. Zijn stem is laag, maar ik hoor zijn verbazing erin doorklinken. Zijn ogen kijken op me neer, aangezien ik haast een kop kleiner dan hem ben. "Heeft Michel je nog lastiggevallen?"
Na die woorden gaat zijn houding meteen naar agressief en alert. Ik schud mijn hoofd.
"Nee, niet meer na die ene keer in de gymzaal. Ik had de situatie prima onder controle, dus je hoeft niet voor me op te komen," maak ik hem duidelijk.
Hij is merkbaar verrast door deze woorden. Hij wisselt een blik uit mijn Brian en kijkt mij dan weer fronsend aan.
"Pardon? Dus als ik het goed begrijp, heb ik je daarnet geholpen met die schoft, en nu vertel je me dat je dat niet wilt?" snauwt hij geïrriteerd.
Hij klemt zijn kaken op elkaar en mijn blik wordt naar zijn scherpe kaaklijn getrokken.
Ik voel de neiging om hem naar me toe te trekken en te kussen. Dat effect heeft hij gewoon op meisjes. Ik hou me vastbesloten in.
"Helemaal correct. Je hebt een keuze gemaakt, Chris. Je zou afstand nemen, zodat we niets meer met elkaar te maken zouden hebben. Dat betekent dus ook dat je je niet moet bemoeien met mijn problemen," leg ik uit.
Ik sla mijn armen over elkaar en leun op één been. Ik weet dat ik nu kinderachtig bezig ben, maar het kan niet anders. Ik wil duidelijkheid hebben.
"Dus je wilt dat ik uit je buurt blijf?" vraagt hij rustig, maar ik zie de woede in zijn ogen flikkeren.
Hij houdt zijn hoofd schuin en kijkt me met zijn intense ogen aan. Hij zet een stap naar me toe, maar ik weiger er één naar achteren te zetten. Na alles wat er gebeurd is, ben ik niet meer zo snel door hem geïntimideerd.
Even weet ik niet wat ik moet reageren. Wil ik dat hij uit mijn buurt blijft?
"Daar ging het niet om," antwoord ik dan zwak. Mijn stem in onstabiel, vliegt halverwege de zin een toon omhoog. Ik weet dat ik slecht kan liegen, dus ik kijk naar de grond.
"De keuze was aan jou. Jij moest bepalen wat je wilde en je had gezegd afstand te nemen," vervolg ik.
Hij schudt zijn hoofd en onderbreekt me. Hij zet nog een stap naar me toe, en dit keer zet ik er wel één naar achteren.
Zo gaan we door tot ik een muur in mijn rug voel prikken. Ik slik hoorbaar en kijk toe hoe hij me insluit. Er zit nauwelijks ruimte tussen onze lichamen. Ik kan geen kant op, want zijn armen leunen naast me tegen de muur. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan.
"Ik vraag het je nu, Mia. Wil je dat ik afstand van je neem?" herhaalt hij zijn vraag.
Ik voel zijn warme adem op mijn huid tintelen en herinneringen van dit weekend schieten door mijn hoofd. Het liefste zou ik alles weer opnieuw beleven. Ik wil de Chris zoals hij afgelopen zaterdag was, niet degene die hij nu is.
"Ja," fluister ik, niet in staat om harder te praten.
Maar hij staat zo dichtbij dat hij het gehoord moet hebben. Een diepe zucht verlaat zijn lippen. Hij buigt naar voren en laat zijn lippen over mijn hals glijden.
Meteen staat mijn hele lichaam in vuur en vlam. Ik voel tintelingen in mijn onderbuik en onderdruk de neiging om me verder tegen hem aan te drukken. Het voelt wel alsof hij me in zijn macht heeft.
"Je bent een slechte leugenaar, babe. Je wilt me, dat is aan alles te merken. Zelfs nu wil je me het liefste zoenen, ik zie het aan je. Hoe jouw ogen naar mijn lippen flitsen en dan snel weer terug. Ik weet dat je me wilt, en zolang dat het geval is, kan ik geen afstand van je nemen. Want ik wil jou ook, Mia. We kunnen elkaar simpelweg niet afstoten als we niet overtuigt zijn van onze eigen keuzes. Dus geef mij niet de schuld van iets waar je zelf ook aandeel in hebt".
Ademloos staar ik hem aan. Zijn woorden komen hard bij me binnen. Elk woord is waar, hij heeft gelijk. Zolang we beide niet overtuigt zijn van onze keuzes, kunnen we niet uit elkaars buurt blijven.
Zo simpel is het.
Ik huiver als hij een kus in mijn nek drukt, en vervolgens één op mijn mondhoek. Ik wil meer, maar hij trekt al terug. Hij laat een van zijn armen vallen en snel glip ik langs hem heen. Ik werp hem nog een laatste blik toe en draai me dan om.
"O, en ik zou Denise ontwijken. Ze leek net nogal boos op je," waarschuwt hij me grijnzend.
Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk over mijn schouders. Hij staat nonchalant tegen de muur aangeleund.
"Je gebruikt me toch niet om van haar af te komen, hè?" kan ik niet laten om te vragen.
Want ook die gedachte heeft de afgelopen dagen erg veel van mijn focus gebruikt. Wat als dit voor hem gewoon een spel is?
Maar door de serieuze blik waarmee hij me nu aankijkt, weet ik dat dat niet het geval is. Ik mag dan voor hem misschien een open boek zijn, maar ik kan ook heel wat van zijn verborgen emoties ontrafelen.
"Klonk ik zojuist alsof ik loog?" vraagt hij kalm.
Zijn ogen kijken me indringend aan. Ik schud snel mijn hoofd. Hij zucht en knikt.
Ik draai me snel weer om en loop naar de fietsenstalling. Eindelijk mag ik naar huis. Deze dag was veel te zwaar en ingewikkeld.
Ik buig voorover om mijn fiets van het slot te halen en schik dan van een schaduw naast me. Ik kijk op en zie de woedende blik van Denise. Langzaam kom ik weer overeind.
"Ik dacht dat Chris klaar met je was?" snauwt ze gefrustreerd.
Ik heb geen zin in een ruzie, maar kan het niet laten om haar uit de tent te lokken. Ik trek mijn wenkbrauw op en sla mijn armen over elkaar.
"En ik dacht dat Chris een jaar geleden al klaar met jou was," kaats ik terug.
Ik krijg niet de reactie die ik gehoopt had, want ze begint hard te lachen. Het hoge, schelle geluid galmt door de fietsenstalling heen. Ik trek mijn neus op door het onaangename geluid.
"Schat, Chris is nooit klaar met mij. Dus ik zou de hoop opgeven. Hij vindt het misschien leuk om even met je te spelen, maar zodra hij je zat is, komt hij weer naar mij. Dus maak dit gewoon makkelijker voor ons allebei en blijf uit zijn buurt," zegt ze met een zoete stem.
Haar nagels glijden over mijn stuur heen terwijl ze praat. Ik gris mijn fiets uit het rek en loop zonder nog wat te zeggen weg. Ze is mijn tijd niet waard.
"Dat zie ik maar als een ja," kraait ze nog, voordat ik weg fiets.
Als ik over het plein rij, kijk ik nog snel in de richting van Chris. Hij staat er nog steeds. Als hij me in de gaten krijgt, kijkt hij me vragend aan. Ik wend snel mijn blik af en fiets naar huis. Ik ben doodmoe. Het enige wat ik nu wil is in bed liggen en films kijken.