'Εμειναν για λίγο να κοιτάζονται. 'Ολος ο κόσμος πάτησε παύση. Οι φωνές από το πάρτυ, τα αυτοκίνητα στο δρόμο, τα μικρά λευκά σύννεφα στον απογευματινό ουρανό. Η Κριστίν με το ένα χέρι στην πόρτα και το άλλο μετέωρο, ο Στέφανο ακίνητος όπως ακίνητη είχε μείνει κι η καρδιά του στο στήθος του. Κανείς τους δεν ήξερε τι να πει. Εκείνος έσπασε τελικά τη σιωπή.
- Της έδωσες το όνομα του πατέρα σου, ψέλλισε κι η φωνή του της φάνηκε σα να ερχόταν από το υπερπέραν. Η Κριστίν πετάρισε τα μάτια της, σαν να προσπαθούσε να ξυπνήσει.
- Ναι...
- Σου μοιάζει...πολύ..., συμπλήρωσε εκείνος. Η αμηχανία παλλόταν ανάμεσά τους.
- Το κοριτσάκι που έφερες...Η Λώρα μου είπε ότι είσαι...θείος της..., τραύλιζε ή της φαινόταν;
- Ναι, χαμογέλασε ο Στέφανο. -Η Μικαέλα είναι η κόρη της Σοφίας. Τελικά έγινα θείος, έκανε χαμογελώντας αχνά, αφού θυμήθηκε ότι όταν γνωρίστηκαν της είχε συστήσει τη Σοφία ως αδελφή του.
- Ο πατέρας της; ρώτησε η Κριστίν και την ίδια στιγμή το μετάνιωσε. Δεν ήξερε γιατί είχε ρωτήσει κάτι τέτοιο, ένιωθε ξαφνικά ηλίθια.
- Δεν υπάρχει πατέρας στη ζωή τους, της απάντησε κι η Κριστίν κούνησε το κεφάλι κι έσφιξε τα χείλη της για να μην τον ρωτήσει: "Κι εσύ;"
Η φωνή της Λώρα τους επανέφερε στην πραγματικότητα. Στεκόταν δίπλα στην Κριστίν τραβώντας την από την μπλούζα.
- Είναι η ώρα για την τούρτα, μαμά! Θείε της Μικαέλα, θα έρθετε να με δείτε να σβήνω τα κεράκια μου; Και να φάτε και τούρτα;
Κοιτάχτηκαν πάλι και χιλιάδες συναισθήματα ήρθαν και γέμισαν την μικρή απόσταση που τους χώριζε. Η Κριστίν ένιωσε τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα κι έσκυψε στην κόρη της. Δεν ήξερε τι θα της έλεγε αλλά ο Στέφανο την πρόλαβε.
- Δυστυχώς δε μπορώ να μείνω, γλυκιά μου. Να τα εκατοστίσεις, είπε κι η φωνή του είχε ξαφνικά γεμίσει τρυφερότητα κι έτρεμε. Η Λώρα τον ευχαρίστησε. Η Κριστίν σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Ήταν και τα δικά του μάτια βουρκωμένα. 'Ενιωθε έτοιμη να καταρρεύσει.
- Θα περάσω μετά να την πάρω, στις 7, έτσι;
Η Κριστίν έγνεψε καταφατικά κι εκείνος έκανε στροφή κι έφυγε. Αν δεν την τράβαγε η Λώρα δε θα ξεκόλλαγε ποτέ από το κατώφλι της πόρτας.
Ο Στέφανο βγήκε στο δρόμο σα μεθυσμένος. Μπήκε στο αυτοκίνητο της Σοφίας - το είχε δανειστεί για να φέρει τη μικρή στο πάρτυ- και κάθισε στο τιμόνι κοιτάζοντας μπροστά του, στο πουθενά. Η καρδιά του δεν είχε σταματήσει να χτυπά ξέφρενα, δε μπορούσε να πιστέψει πως η μοίρα έπαιζε πάλι μαζί του, σίγουρα κάποιος Θεός εκεί ψηλά είχε βαλθεί να τον τρελάνει. Είχε αναλάβει να παίξει κατά κάποιον τρόπο "το πατρικό πρότυπο" για την κόρη της φίλης του, την ώρα που Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ κόρη δεν τον ήξερε και είχε γνωρίσει κάποιον άλλον για πατέρα, έστω και για λίγο. Γιατί είχε μάθει φυσικά ότι ο Κάρλος είχε πεθάνει, είχε ακουστεί και γραφτεί παντού. Τα συναισθήματα που του είχε προκαλέσει εκείνο το νέο ήταν ανάμικτα, αλλά σίγουρα δεν είχε νιώσει χαρά ή ικανοποίηση ή οποιουδήποτε είδους δικαίωση. Αντίθετα είχε νιώσει κυρίως πίκρα. Και θλίψη. Μια απέραντη θλίψη για τον πόνο που ήξερε ότι είχε και πάλι σκεπάσει τη ζωή της Κριστίν. Αλλά και μια ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που είχε σταθεί στο παιδί του ο πατέρας που εκείνος δε μπορούσε να είναι, έστω και για τα πρώτα μόνο χρόνια της ζωής του.
Είχε μια κόρη, σε μια μικρή γωνιά εκείνης της απέραντης πόλης, τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά του και δεν είχε επιτρέψει στον εαυτό του να τη βάλει στην ζωή του, όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί είχε κάνει το μεγαλύτερο κακό στη γυναίκα που την έφερε στη ζωή, είχε παραλίγο κόψει το νήμα της ζωής αυτού του παιδιού πριν ακόμη έρθει στον κόσμο. Δεν του άξιζε να τις έχει στη ζωή του. Το έλεγε κάθε μέρα στον εαυτό του. Τι κι αν το είχε πιστέψει όμως; Η μοίρα τις είχε φέρει ακριβώς μπροστά του, με μια σύμπτωση από κείνες που δε μπορείς να πιστέψεις ότι συμβαίνουν. 'Εμεινε στο αυτοκίνητο ως τις 7.
Η Κριστίν πέρασε τις υπόλοιπες ώρες του πάρτυ νιώθοντας να βρίσκεται έξω από το σώμα της. Τραγούδησε το τραγουδάκι των γενεθλίων στην κόρη της, φορώντας ένα από κείνα τα χαζά, τριγωνικά καπελάκια, χόρεψε μαζί της και την άφησε να την ταϊσει τούρτα, πασαλείβοντάς την. 'Ομως τα μάτια της δεν έφευγαν από το ρολόι κι όσο οι δείκτες πλησίαζαν στο 7, τόσο η καρδιά της πήγαινε να σπάσει και το στόμα της στέγνωνε.
- Τι έπαθες εσύ; τη ρώτησε κάποια στιγμή η Σαμπρίν, παρατηρώντας την να κοιτάζει και πάλι το ρολόι αφηρημένα.
- Τίποτα, μάλλον κουράστηκα, δικαιολογήθηκε η Κριστίν, μη θέλοντας να πει τίποτα στην αδελφή της. Τι θα είχε συμβεί αν είχε ανοίξει η Σαμπρίν την πόρτα; Δεν ήθελε να το σκέφτεται. Και τι θα γίνει αν ανοίξει τώρα την πόρτα;! Δε μπορούσε να διαχειριστεί και την παρουσία του Στέφανο και τις ερωτήσεις της αδελφής της το ίδιο βράδυ. 'Ετσι στις 7 παρά πέντε κι ενώ τα περισσότερα παιδάκια είχαν φύγει και καναδυό ετοιμάζονταν με τους γονείς τους, πήρε την Μικαέλα από το χέρι και την κατέβασε στην είσοδο της πολυκατοικίας. Δε χρειάστηκε να περιμένει. Ενώ χαιρετούσε τους τελευταίους καλεσμένους, είδε τον Στέφανο να βγαίνει από ένα αυτοκίνητο. Μόλις η Μικαέλα τον είδε, έτρεξε κοντά του και πήδηξε πάνω του. Η Κριστίν ένιωσε την καρδιά της να χτυπά τρελά.
- Πέρασες καλά; τη ρώτησε ο Στέφανο.
- Πολύ! Είχε και πινιάτα!
- Αλήθεια; Δεν είναι πάρτυ αν δεν έχει πινιάτα. Πήγαινε στο αμάξι και θα μου τα πεις στο δρόμο. Σε δύο λεπτά έρχομαι, πρέπει να ευχαριστήσω τη μαμά της Λώρα.
Η μικρή κούνησε το κεφάλι και φωνάζοντας "ευχαριστούμε κυρία Κριστίν", έτρεξε στο αμάξι. Η Κριστίν χαμογέλασε και είδε τον Στέφανο να την πλησιάζει.
- Άφησαν τίποτα όρθιο; τη ρώτησε σα να προσπαθούσε με το χιούμορ να σπάσει αυτόν τον περίεργο πάγο ανάμεσά τους.
- Λίγα πράγματα, χαμογέλασε και πάλι η Κριστίν. - Δεν πειράζει όμως, άξιζε τον κόπο.
Το χαμόγελο χάθηκε από τα χείλη της, όταν συνάντησε τα μάτια του. 'Εμειναν για λίγο πάλι σιωπηλοί.
- Κριστίν...θέλω να...πρέπει να...
- Ναι, τον διέκοψε, ξέρω...Πρέπει. Κι εγώ το θέλω.
Ο Στέφανο δίσταζε ακόμη. Τον έβγαλε από τη δύσκολη θέση.
- Αύριο στις 10, στο Γκόλντεν Γκέιτ...μπορείς;
- Ναι...φυσικά. Θα είμαι εκεί.
- Ωραία...Καληνύχτα.
- Καληνύχτα.
Μόλις η Κριστίν έκανε δυο βήματα, εκείνος την φώναξε. Γύρισε και τον κοίταξε.
- Είναι πολύ όμορφη...Να τα εκατοστίσει...
Η Κριστίν ένιωσε την καρδιά της να πέφτει στο πεζοδρόμιο και να γίνεται χίλια κομμάτια. Ψέλλισε ένα ευχαριστώ κι έτρεξε μέσα.
Η Σαμπρίν προσφέρθηκε να μείνει να τη βοηθήσει με το μάζεμα, όμως η Κριστίν της είπε να φύγει, έπρεπε να πάρει τον μικρό από τη μητέρα τους. Όταν έφυγε, η Κριστίν έσυρε με τα χίλια ζόρια την Λώρα στο μπάνιο να πλύνει τα δόντια της και την πήγε αγκαλιά στο κρεβάτι της. Την σκέπασε και τη φίλησε γλυκά στα χείλη.
- Πέρασες ωραία σήμερα; τη ρώτησε. Η μικρή με τα βλέφαρά της να κλείνουν της ειπε:
- Ήταν τέλεια, μαμά. Σ'ευχαριστώ.
- Χαίρομαι που σου άρεσε. Να τα εκατοστίσεις, αγάπη μου. Κοιμήσου τώρα. Όνειρα γλυκά.
Την φίλησε πάλι και πήγε προς την πόρτα. Πριν βγει όμως από το δωμάτιο, άκουσε την μικρή να λέει, μισοκοιμισμένη:
- Μακάρι να ήταν κι ο μπαμπάς εδώ...
Ένας κόμπος έφραξε τον λαιμό της. Και βγαίνοντας στον διάδρομο, ξέσπασε σε λυγμούς και απάντησε νοερά στην κόρη της:
"Κι όμως... ήταν."