ΟΛΗ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ καθώς και οι καλεσμένοι που φιλοξενούνταν στον πύργο είχαν ήδη πάρει το πρωινό τους, όταν η Κριστίν άνοιξε τα μάτια της και είδε τον Κάρλος, στηριγμένο στον αγκώνα του και γυμνό ακόμα να την κοιτάει με λατρεία. Της χαμογέλασε και ακούμπησε τα χείλη του τρυφερά στο ένα της στήθος που ξεπρόβαλλε απο το κουλουριασμένο σεντόνι. 'Ενα ρίγος ικανοποίησης την διαπέρασε.
-Καλημέρα, άγγελέ μου.Νομίζω πως πρέπει να σηκωθούμε σιγά σιγά, γιατί σε λίγο οι δικοί σου θα νομίσουν ότι πεθάναμε.
-Μμμ..., έκανε η Κριστίν και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του. Πόσο ήπιαμε χθες βράδυ; τον ρώτησε μόλις ένιωσε ότι το κεφάλι της ήταν ασυνήθιστα βαρύ για πρωί.
-Εσύ, πολύ θα έλεγα. 'Ομως άξιζε τον κόπο, αν κρίνω από το ότι αντί να λιποθυμήσει, έκανες ακούραστα έρωτα σχεδόν όλη νύχτα.
Στη θύμηση της νύχτας η Κριστίν χαμογέλασε.
-Είχα ακούραστο παρτενέρ, του είπε.
-Δε σε κουράζει ποτέ κάτι που δε χορταίνεις. Κι εγώ μέχρι να αφήσω την τελευταία μου πνοή πάνω σ' αυτήν τη γη, δε θα σε χορτάσω ποτέ, της αντιγύρισε τρυφερά.
Μέσα στο βλέμμα του η Κριστίν είδε όλο τον έρωτα που μπορεί να δει μια γυναίκα στα μάτια ενός άντρα και η καρδιά της γέμισε τρυφερότητα και αγάπη γι' αυτό το δυνατό πρόσωπο, που αντιμετώπιζε τον κόσμο αυτάρεσκα και με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, αλλά που μπροστά της γινόταν από συμπαγής ρευστός, σαν την άμμο που σκορπά στον καυτό λίβα της ερήμου.
Ο Κάρλος μπήκε στο μπάνιο για ένα ντους και η Κριστίν ετοιμαζόταν να τον ακολουθήσει, όταν το βλέμμα της έπεσε στην ανοιχτή κουρτίνα που μαρτυρούσε ότι την προηγούμενη νύχτα είχαν μπει βιαστικά στο δωμάτιο, αφήνοντας την μπαλκονόπορτα ανοιχτή. Με το σεντόνι γύρω της και ξυπόλητη, κινήθηκε προς τη βεράντα. Το πρωινό αεράκι την χτύπησε ευχάριστα στο πρόσωπο και χαμογέλασε αμυδρά. Από τον κήπο ακούγονταν συζητήσεις, ενώ το προσωπικό μάζευε τα απομεινάρια της γαμήλιας βραδυάς, καθώς οι τελευταίοι φιλοξενούμενοι είχαν αφήσει πια τον πύργο. Και ξαφνικά τα μελιά μάτια της στράφηκαν προς τον απέναντι λόφο και αντίκρυσε την παλιά έπαυλη να στέκεται αγέρωχη και θλιβερά μόνη.
'Οταν ήταν παιδιά, πήγαιναν εκεί για να παίξουν, καθώς ήταν από πολλά χρόνια εγκατελλειμμένη από τους ιδιοκτήτες της. Είχε υπάρξει ένα υπέροχο διοροφο, πέτρινο κτίσμα, που κάποτε αντηχούσε μουσικές και γέλια μέχρι που κάποια οικογενειακή τραγωδία το είχε ερημώσει και μετατρέψει σε πηγή απίστευτων ιστοριών από τους ντόπιους και μυστικό τόπο παιχνιδιών για τα παιδιά της περιοχής, που ήθελαν να αποδείξουν πόσο γενναία ήταν, τρυπώνοντας εκεί, κρυφά από τους γονείς τους. Η Κριστίν γνώριζε κάθε δωμάτιο αυτού του σπιτιού, κάθε γωνιά του, κάθε τρίξιμό του, αφού λάτρευε να κρύβεται με τις ώρες εκεί, με την αδελφή της ή μόνη παρά τις απειλές του πατέρα της, ότι αν το ξαναέκανε θα την τιμωρούσε. Μέχρι που έφυγαν για την Αμερική, όλα της τα καλοκαίρια τα περνούσε στον οικογενειακό πύργο. Καβαλούσε το άλογό της και έτρεχε να κρυφτεί στην παλιά έπαυλη, πότε μόνη και πότε με την αδελφή της. Με το μυαλό της έπλαθε παραμύθια για το παρελθόν του σπιτιού και γινόταν κι εκείνη μέρος αυτού του παρελθόντος. Τα παιδικά παραμύθια ζωντάνευαν με όπλο την φαντασία της και την έμφυτη τάση της να πλάθει ιστορίες και να υποδύεται ρόλους, τάση παιδική που έθαψε μέσα της μεγαλώνοντας, κάνοντας όμως χώρο στην τέχνη. Ξεχνιόταν εκεί ώρες ολόκληρες, μέχρι να την αναζητήσει πανικόβλητος πια ο πατέρας της και να την σύρει πίσω στο σπίτι. Οι παιδικές της αναμνήσεις τής έφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη, μέχρι που μια σκέψη βγήκε ξαφνικά από τα σκοτάδια του μυαλού της στο αδυσώπητο φως της μέρας. Μια σκέψη που το αλκοόλ και τα χέρια του Κάρλος είχαν απωθήσει με επιτυχία το προηγούμενο βράδυ. Εκεί όπου είχε περάσει παίζοντας τα τρυφερά παιδικά της καλοκαίρια, την περίμενε σήμερα κάποιος... Κάποιος που είχε σημαδέψει τη ζωή της, που είχε χαθεί από αυτήν ξαφνικά, ρίχνοντάς την στην άβυσσο και που όσο ξαφνικά είχε χαθεί, τόσο απρόσμενα είχε εμφανιστεί πάλι για να... Για να τι; Δεν ήξερε γιατί η μοίρα της έπαιζε ξαφνικά ένα τέτοιο παιχνίδι και δεν ήξερε αν είχε και το κουράγιο να το μάθει.
Ο αέρας έμοιαζε πάλι να χάνεται από τα πνευμόνια της και για να γλυτώσει πάλι την κρίση πανικού, έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο μπάνιο και χώθηκε κάτω από το ντους κι έπειτα για ακόμα μια φορά στην αγκαλιά του Κάρλος. Στην ασφαλή αγκαλιά του άντρα της, που είχε διώξει ήδη μια φορά στο παρελθόν τα φαντάσματα από τη ζωή της και τώρα, χωρίς να το ξέρει,καλούνταν να κάνει και πάλι το ίδιο...
Η Κριστίν κι ο Κάρλος κατέβηκαν στην τραπεζαρία πιασμένοι χέρι χέρι. Το νιόπαντρο ζευγάρι δεν είχε τελειώσει το πρωινό του και απολάμβαναν τον καφέ τους, φανερά ξεκούραστοι. Ο γαμπρός, Μάικλ Ντόναχιου, λίγο μεγαλύτερος από την Σαμπρίν στην ηλικία, έμοιαζε να είναι πραγματικά το άλλο της μισό. Μεγαλόσωμος, ξανθός και με ένα βλέμμα γεμάτο σπιρτάδα και αυτοπεποίθηση, είχε καταφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα να αποκτήσει καλή φήμη στους χρηματιστηριακούς κύκλους και να ανέβει κοινωνικά και οικονομικά. Η γνωριμία του με την Σαμπρίν και ο γάμος τους ήταν γι' αυτόν ο κρίκος που έκλεινε την αλυσίδα των στόχων του. 'Ηταν πολύ ερωτευμένος μαζί της και δε θα είχε μπορέσει να της αρνηθεί το μόνο δώρο που του ζήτησε από τη στιγμή που της έκανε πρόταση. Να παντρευτούν στη Γαλλία.
– Εμείς είμαστε οι νιόπαντροι, ή εσείς; έκανε πειραχτικά, μόλις είδε την Κριστίν και τον Κάρλος να μπαίνουν στην τραπεζαρία. Μοιάζετε να μην έχετε κοιμηθεί καθόλου, συνέχισε, κοιτάζοντας με νόημα τον Κάρλος.
– Ας πούμε ότι κοιμηθήκαμε... νωρίς το πρωί, απάντησε εκείνος κοιτώντας τρυφερά τη γυναίκα του. Κάθησαν στο τραπέζι κι ο Κάρλος γέμισε το φλυτζάνι της Κριστίν ζεστό καφέ. Η Σαμπρίν κοίταξε με απορία την αδελφή της, ψάχνοντας να διαβάσει στα μάτια της αν θυμόταν τίποτα από όσα της είχε πει το προηγούμενο βράδυ.
– Κριστίν, πιες τον καφέ σου κι έλα λίγο μαζί μου επάνω. Θέλω τη γνώμη σου για το τι ρούχα να πάρω μαζί μου στο ταξίδι, είπε με αδιάφορο ύφος αλλά η Κριστίν κατάλαβε ότι η αδελφή της ήθελε να την ξεμοναχιάσει. Δεν θέλησε να το καθυστερήσει.'Εφερε την κούπα με τον καφέ στα χείλη της, ρούφηξε μια γενναία γουλιά και κοίταξε την Σαμπρίν.
- Πάμε, της είπε σχεδόν επιτακτικά και σηκώθηκε από την καρέκλα.
- Τι ώρα φεύγετε; ρώτησε ο Κάρλος, παρακολουθώντας τη γυναίκα του να σηκώνεται από την καρέκλα της.
- Το μεσημέρι, απάντησε ο Μάικλ. Εσείς τι θα κάνετε;
- Θα το συζητήσουμε αργότερα, έκανε η Κριστίν και περνώντας δίπλα από τον άντρα της, έσκυψε και τον φίλησε τρυφερά στα χείλη.
- Δε θ'αργήσω, του ψιθύρισε και με αργά βήματα, βγήκε από την τραπεζαρία, ενώ η Σαμπρίν που την ακολουθούσε, πριν κλείσει πίσω της την πόρτα, στράφηκε πειραχτικά προς τους δύο άντρες:
- Μη φοβάστε αγόρια. Πριν το καταλάβετε θα είμαστε πίσω.
Οι δυο γυναίκες ανέβηκαν αμίλητες τη σκάλα και κλείστηκαν στο δωμάτιο των νεονύμφων. Η Σαμπρίν πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε την αδελφή της.
- Να ελπίσω ότι το σκέφτηκες και δε θα πας να τον βρεις; είπε χωρίς περιστροφές, όπως άλλωστε έκανε πάντα.
Η Κριστίν τίναξε τα μαλλιά της, σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος και πήρε εκείνο το αποφασιστικό ύφος, που τρόμαζε τη Σαμπρίν από τότε που ήταν παιδιά. 'Ηταν το ύφος που έπαιρνε μικρή όταν αγνοούσε τις απειλές για τιμωρία ή όταν της έμπαινε στο μυαλό η ιδέα μιας καινούριας σκανταλιάς, ένα ύφος που η Σαμπρίν είχε χρόνια να δει.
- Κάθε άλλο. Αποφάσισα να πω στον Κάρλος ότι θα μείνω λίγες μέρες με τη μαμά και τον μπαμπά. Εκείνος πρέπει να φύγει έτσι κι αλλιώς απόψε, αύριο πετάει για Μαϊάμι. Δεν μπορώ να φύγω, Σαμπρίν. Πρέπει να τον δω, καταλαβαίνεις ;
Η Σαμπρίν κοίταξε την αδελφή της με απογοήτευση.
- Τι να σου πω; Δε θέλω να σου παραστήσω την έξυπνη, γιατί δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σου. Είναι τόσο τρελό αυτό που συμβαίνει... Και τι περιμένεις να βγει από αυτήν την συνάντηση;
- Δεν ξέρω, ειλικρινά, έκανε η Κριστίν και κάθισε στο κρεβάτι, σταυρώνοντας τα χέρια στην ποδιά της και καρφώνοντας τα μάτια της στο κενό, σαν να περίμενε από κάπου μια απάντηση. "Πέντε χρόνια τώρα τον θεωρούσα νεκρό, πέρασα μέσα από την κόλαση... κι έρχεσαι ξαφνικά και μου λες ότι όλα ήταν...τι; Μια απάτη; 'Ενα λάθος; 'Ενα ψέμα; ΠΡΕΠΕΙ να μάθω, καταλαβαίνεις; Κι αφού "αναστήθηκε", μόνον εκείνος μπορεί να μου δώσει τις εξηγήσεις που χρειάζομαι. Μου το χρωστάει, δε νομίζεις;"
Η Σαμπρίν κάθησε δίπλα της και την αγκάλιασε από τους ώμους.
- Πρόσεχε, μόνο αυτό θα σου πω. Ξέρω τι ήταν για σένα εκείνος, όμως η μοίρα αποφάσισε να σας χωρίσει και να φέρει στο δρόμο σου τον Κάρλος. Κι αυτός ο άντρας σε λατρεύει, Κριστίν. Και δεν είναι από τους άντρες που χάνουν...
Αυτό το τελευταίο το τόνισε με μια μικρή σταγόνα προειδοποίησης, που έκανε την Κριστίν να αναπηδήσει.
- Και ποιος σου είπε ότι εγώ θέλω να τον χάσω; Τον αγαπάω, Σαμπρίν και τελευταία νιώθω την επιθυμία να προχωρήσω... Θέλω ένα παιδί από τον Κάρλος.
- Το έχετε συζητήσει; έκανε ξαφνιασμένη η Σαμπρίν.
- 'Οχι αλλά είχα σκοπό να του το συζητήσω όταν θα επέστρεφε από το Μαιάμι. 'Ετσι κι αλλιώς από την μέρα που ήρθαμε εδώ σταμάτησα τα αντισυλληπτικά. Ξέχασα να τα πάρω μαζί μου κι είπα να μην κάνω τον κόπο να πάω να βρω άλλα.
- Εκείνος το ξέρει;
-'Οχι, με τις ετοιμασίες του γάμου δεν είχα το χρόνο να το συζητήσω μαζί του.
-Τέλος πάντων, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα, που θα το βρεις με τον άντρα σου. Το σημερινό με τρομάζει εμένα.
-Μη φοβάσαι. Πρέπει να κλείσω αυτό το κεφάλαιο και θα το κάνω, είπε αποφασιστικά η Κριστίν και σηκώθηκε. Στάθηκε μπροστά στο παράθυρο και χωρίς να το θέλει η ματιά της πλανήθηκε για λίγο στον ορίζοντα και σταμάτησε στην παλιά έπαυλη. Ξαφνικά όλα έμοιαζαν να περιστρέφονται τώρα γύρω από το σκοτεινό, επιβλητικό σπίτι, που δέσποζε ερμητικά κλειστό στην κορυφή του λόφου. Κι όσο η Κριστίν το κοιτούσε, τόσο ένιωθε το σκοτάδι του να της γεμίζει το μυαλό.
- Θα το κλείσεις ή... θα ξύσεις παλιές πληγές; ρώτησε διστακτικά η Σαμπρίν.
- Οι πληγές έκλεισαν προ πολλού, είπε η Κριστίν χαμογελώντας, με μια σιγουριά μάλλον προσποιητή κι έπειτα κοίταξε την αδελφή της με μια περίεργη συστολή και τη ρώτησε
σχεδόν ψιθυριστά, σαν να ντρεπόταν για την ερώτησή της:
-Πώς...είναι; Η Σαμπρίν χαμογέλασε και απάντησε με την ίδια φράση που είχε χρησιμοποιήσει τότε, πριν από χρόνια, την πρώτη φορά που είχε αντικρύσει τον Στέφανο.
-'Οπως ήταν πάντα...Κόλαση!
Η Κριστίν προσπάθησε να χαμογελάσει και πάλι, όμως ένα σφίξιμο στο στομάχι έκανε το χαμόγελο να φανεί μάλλον σαν γκριμάτσα, κάνοντας την αδελφή της να μετανιώσει γι' αυτό που είπε. "Βλακεία είπα", σκέφτηκε η Σαμπρίν, όμως έτσι κι αλλιώς η Κριστίν, αφού είχε αποφασίσει να τον δει, θα διαπίστωνε και μόνη της ότι τα πέντε περίπου χρόνια που είχαν περάσει δεν είχαν αφαιρέσει τίποτα από την όμορφιά αυτού του άντρα. Αντίθετα, είχε γίνει ακόμα πιο όμορφος, αν ήταν δυνατό το τέλειο να γινόταν ακόμα πιο τέλειο.
-Πάμε τώρα, αρκέστηκε να πει η Κριστίν και βγήκε από το δωμάτιο μ' ένα περίεργο συναίσθημα που δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά κατάλαβε ότι...φοβόταν! Κι όμως φοβόταν... τον εαυτό της, τα συναισθήματα που είχε θάψει από καιρό και που τώρα απειλούσαν να βγουν πάλι στην επιφάνεια, σαν το θησαυρό, που βγαίνει λαμπυρίζοντας στο φως και τυφλώνει εκείνον που τον ξεθάβει. Οι δυο αδελφές κατέβηκαν αμίλητες στην τραπεζαρία και σαν να είχαν συνεννοηθεί σιωπηλά, με το που μπήκαν στην αίθουσα πήραν το πιο χαρούμενο και φυσικό ύφος που διέθεταν και κατευθύνθηκαν ανέμελα η κάθε μία προς τον άντρα της.
- Το τελειώσατε το κουτσομπολιό; έκανε ο Μάικλ τραβώντας τη γυναίκα του στα γόνατά του.
- Τα υπόλοιπα θα τα πούμε μετά το ταξίδι, του απάντησε η Σαμπρίν. Και σήκω τώρα, γιατί έχουμε κάποια πράγματα να κάνουμε πριν φύγουμε. Κι ανάθεμα κι αν ξέρω και πού πάμε, συμπλήρωσε η κοπέλα, σηκώνοντας τους ώμους.
-Δεν της έχεις πει τον προορισμό σας; ρώτησε ο Κάρλος κι απόθεσε ένα φιλί στα χέρια της γυναίκας του, που είχε σταθεί όρθια πίσω από την καρέκλα του αγκαλιάζοντας τους τετράγωνους ώμους του. Η μυρωδιά της κολώνιας του χάιδεψε τα ρουθούνια της, επαναφέροντας μέσα της την ηρεμία και τη σιγουριά.
-'Οχι και πρόσεξε, κακομοίρη μου, μη σου ξεφύγει τίποτα, μέχρι την ώρα που θα φύγουμε.
-Δηλαδή ο Κάρλος ξέρει; αναπήδησε η Σαμπρίν. Μήπως ξέρεις κι εσύ, Κριστίν ;
Η Κριστίν σήκωσε τα χέρια ψηλά.
- Στ' ορκίζομαι, δεν ξέρω τίποτα. 'Ομως θα μπορούσα να κάνω μια προσπάθεια, τι λες;
Και λέγοντας αυτά, έσκυψε στο αυτί του άντρα της και του ψιθύρισε κάτι. Τα μάτια του μισόκλεισαν,τα χείλη του πήραν αυτό το αυτάρεσκο, γοητευτικό χαμόγελο και αμέσως σηκώθηκε από την καρέκλα του και αγκάλιασε την Κριστίν.
- Δελεαστικό ακούγεται, είπε και χαιδεψε με τα χείλη του τα δικά της. Ο Μάικλ πετάχτηκε από τη θέση του.
-Φίλε, δεν ξέρω τι σου έταξε, αλλά κοίτα μη με πουλήσεις για τριάκοντα αργύρια.
- Για τριάκοντα αργύρια, σίγουρα όχι, απάντησε ο Κάρλος και κοίταξε τον
Μάικλ με δήθεν απολογητικό ύφος.
-Πρόσεχέ τες αυτές τις δύο, σου λέω, συνέχισε ο άλλος, ενώ η Σαμπρίν στα πόδια του το διασκέδαζε.
-Είναι οι Σειρήνες του Οδυσσέα!
Οι δυο κοπέλες γέλασαν κι ο Κάρλος κοιτώντας βαθιά στα μάτια τη γυναίκα του, είπε:
-Έτσι εξηγούνται όλα!