Ετρεχα σαν να μήν υπήρχε αύριο. Τα πόδια μου πονούσαν φοβερά. Οι διάδρομοι μου φαινόντουσαν σαν ατελείωτοι λαβύρινθοι. Την ώρα που έτρεχα η μάχη έξω εξελισσόταν. Ακουγα φωνές και βαβούρα. Το κτήριο άρχισε να τρέμει, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα κάτω.
Αμαρρυλίς : Μα τι κάνουν;! Αναφωνησα. Σηκώθηκα γρήγορα και συνέχισα να τρέχω. Εστριψα και έπεσα πάνω στην Κάθι.
Κάθι : Για που το βάλατε δεσποινίς; Μου γρυλισε χαιρέκακα και με σημάδεψε με ενα όπλο στο κεφάλι.
Αμαρρυλίς : Τι θες εσυ εδω; Γρυλισα.
Κάθι : Χαχα νομίζατε οτι θα έλειπα απο το πλευρό της πεθεράς μου;! Φώναξε παρανοϊκά και όπλισε το όπλο της.
Αμαρρυλίς : Ποιά πεθερά σου; Σε χρησιμοποιεί δεν το καταλαβαίνεις; Προσπάθησα να την μεταπείσω.
Κάθι : Πως τολμάς; Πως τολμάς να μιλάς έτσι για την γυναίκα που δώρισε τον Ερμή σε εμας τους κοινούς θνητούς;! Φώναξε και γουρλωσε απο οργή τα μάτια της. Θα σε σκοτώσω! Θα σε σκοτώσω και θα παραδώσω την ψυχή σου στην πεθερά μου! Θα με λατρέψει τόσο πολύ που θα μου χαρίσει τον Ερμη και θα μπορέσω να ζήσω μαζί του για πάντα, για πάντα μαζί. Είπε και γρατζουνισε τα μάγουλα της.
Την κοίταξα έκπληκτη, δεν ήταν στα καλά της. Δεν ξέρω τι της είπε η τι της έκανε η Ανελιζ αλλά είχε χάσει τα μυαλά της.
Αμαρρυλίς : Είσαι για δέσιμο!
Κάθι : Χαχα ίσως, αλλά γι αυτό φταις εσυ, και τώρα ήρθε η ώρα να μου το πληρώσεις! Αντιο Βίκτωρ. Γρυλισε και με πυροβόλησε.
Ενα δυνατό μπάμ ακούστηκε και ένιωσα εναν οξύ πόνο στον δεξιό μου ώμο. Εφυγα λίγα μέτρα πιο πίσω αλλά δεν έπεσα. Την κοίταξα σοκαρισμένη όσο εκείνη γελούσε. Ενας δυνατός κεραυνός χτύπησε τον ουρανό, τόσο εκκωφαντικός που νόμιζες οτι ερχόταν το τέλος του κόσμου.
Κάθι : Ε, τι; Γιατί δεν πέθανες;! Φώναξε έκπληκτη. Η ανάσα μου ήταν βαριά ενω ιδρώτας έσταζε απο το μέτωπο μου.
Κοίταξα τον ώμο μου που ήταν γεμάτος αίμα. Τα μάτια μου ήταν κατακόκκινα και το βλέμμα μου ψυχρό και άδειο.
Κάθι : Δεν καταλαβαίνω, η Ανελιζ μου είπε ότι μια μόνο σφαίρα φτάνει για να πεθάνεις. Οπότε γιατί, γιατί δεν πεθαίνεις;! Ούρλιαξε.
Εβαλα τα δάχτυλα μου μέσα στο τραύμα μου και επιασα την σφαίρα που είχε καρφωθεί μέσα μου.
Αμαρρυλίς : Σου είπε ψέμματα.. Ψιθυρισα και την πλησίασα.Με κοίταξε κλαίγοντας. Ηξερε οτι δεν θα πέθαινα τόσο εύκολα. Αυτό που ήθελε είναι να πεθάνεις εσύ. Της είπα και με κοίταξε έκπληκτη.
Κάθι : Οχι, αποκλείεται να ήθελε κάτι τέτοιο. Αφου εκείνη με έφερε πίσω στην ζωή. Ούρλιαξε.
Αμαρρυλίς : Αρκετά άκουσα, τράβα πίσω στην κόλαση. Ψιθυρισα και πέταξα την σφαίρα πίσω σε αυτήν. Την χτύπησε στο κεφάλι και την πέταξε πίσω στον τοίχο. Το αίμα της πιτσιλισε ολο τον τοίχο και με κοιτούσε με τα γουρλωμένα άψυχα μάτια της.
Την πλησίασα και της έκλεισα τα μάτια. Ενας ακόμη σεισμός χτύπησε το κτήριο και κοίταξα προς τα έξω.
Αμαρρυλίς : Αχιλλέα.. Ψιθύρισα και άρχισα να τρέχω ξανά. Εφτανα στην έξοδο όταν άκουσα ενα θόρυβο. Σταμάτησα και κρύφτηκα.
Ακουγα βαριά βήματα να με πλησιάζουν. Ημουν έτοιμη να επιτεθώ σε όποιον ανήκαν τα βήματα. Μέτρησα μέχρι το τρία και πετάχτηκα έξω.
Τότε αντικρυσα τον Αχιλλέα. Ηταν πληγωμένος και αίμα έτρεχε απο το χείλος του. Η ανάσα του ήταν βαριά και τα μάτια του κατακόκκινα. Στα χέρια του κρατούσε φωτιά και ήταν έτοιμος να μου επιτεθεί.
Τον κοίταξα έκπληκτη και με κοίταξε με το ίδιο βλέμμα.
Αχιλλέας : Αμαρρυλίς;... Είπε σαστισμένος.
Αμαρρυλίς : Αχιλλέα.. Ψιθυρισα το όνομα του και έτρεξα καταπάνω του. Επεσα στην αγκαλιά του και τον φίλησα. Τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και με φίλησε με πάθος. Φιληθήκαμε βαθιά ενω δάκρυα έπεφταν απο τα μάτια μου. Σπάσαμε το φιλί μας και με κοίταξε με λαμπερά μάτια.
Αχιλλέας : Είσαι ζωντανή... Ψιθύρισε χαρούμενος.
Αμαρρυλίς : Αχιλλέα φοβήθηκα οτι δεν θα σε ξανά δω.. Ξεσπασα σε κλάμματα και τον αγκάλιασα σφιχτά. Με αγκάλιασε και κείνος και μείναμε για λίγο ετσι. Αχιλλέα αιμορραγείς.. Ψιθυρισα όταν είδα το αίμα στα χείλη του. Τα ακούμπησα απαλά και τσιτωσε λίγο.
Αχιλλέας : Δεν είναι τίποτα.. Εσυ, ο ώμος σου..
Αμαρρυλίς : Πως δεν είναι τίποτα. Μισό λεπτό. Επέμεινα, έφυγα απο την αγκαλιά του και έσκισα λίγο ύφασμα απο το φόρεμα μου. Σκούπισα το αίμα στα χείλη του απαλά προσπαθώντας να μην τον πονέσω. Εντάξει; Ρώτησα μόλις τελείωσα.
Αχιλλέας : Ευχαριστώ.. Ψιθύρισε και με κοίταξε. Τότε το κτήριο άρχισε να τρέμει. Αμαρρυλίς πρέπει να φύγουμε απο εδώ. Εγνεψα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την είσοδο. Τότε ο Παύλος εμφανίστηκε μπροστά μας.
Αχιλλέας : Μείνε πίσω Αμαρρυλίς. Γρυλισε και τον κοίταξε απειλητικά.
Παύλος : Ωστε αυτός είναι.. Ψιθύρισε και γέλασε.
Αχιλλέας : Τι; Ρώτησε αγριεμένα.
Παύλος : Δεν εχω κανένα προσωπικό θέμα μαζί σου αλλά θα πρέπει να σου πάρω την κοπέλα με ή χωρίς βία.
Αχιλλέας : Μην την πλησιάζεις. Του γρυλισε και εμφάνισε φωτιά στα χέρια του.
Παύλος : Λυπάμαι φίλε αλλά δεν είναι στο χέρι σου. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και όρμησε πάνω του.
Αμαρρυλίς : Παύλο αρκετά! Ουρλιαξα.
Παύλος : Λυπάμαι πριγκίπισσα. Μου είπε και έδωσε μια δυνατή μπουνιά στον Αχιλλέα. Γουρλωσα τα μάτια μου και έτρεξα προς το μέρος τους. Εσπρωξα μακριά τον Παύλο και τον πέταξα στον τοίχο.
Ετρεξα στον Αχιλλέα και έσκυψα στο ύψος του.
Αχιλλέας : Αμαρρυλίς σου είπα μείνε πίσω. Είπε και σηκώθηκε. Με προσπέρασε και πλησίασε τον Παύλο. Αρχισε να τον βαράει δυνατά και να του δημιουργεί πληγές στο πρόσωπο. Τα αγόρια πάλευαν και εγω απλά καθόμουν εκεί και τους έβλεπα. Αναστατωμένοι κεραυνοί έπεφταν απο τουν ουρανό καθώς τους κοιτούσα να χτυπούν ο ένας τον άλλο. Απο την μια φοβόμουν μην πάθει κακό ο Αχιλλέας απο την άλλη δεν ήθελα να πληγώσει τον Παύλο. Του χρωστούσα.
Τότε ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω μου. Ουρλιαξα δυνατά και τα αγόρια με κοίταξαν.
Αμαρρυλίς : Αχιλλέα!! Φώναξα, ο Μιχάλης με αιφνιδίασε και προσπάθησε να με ακινητοποιήσει.
Αχιλλέας : Αμαρρυλίς! Φώναξε και έτρεξε προς το μέρος μου.
Μιχάλης : Ενα βήμα να κάνεις και πέθανε. Γρυλισε και επιασε δυνατά τον λαιμό μου. Προσπαθούσα να ξεφύγω μάταια όμως.
Ο Αχιλλέας υποχώρησε και ο Μιχάλης βρήκε την ευκαιρία να φύγει. Ετρεχε με μένα στα χέρια του και απο πίσω του μας ακολουθούσε ο Αχιλλέας.
Φτάσαμε σε ενα σημείο του δάσους και είδα τα αγόρια να παλεύουν με την Ανελιζ.
Απόλλωνας : Αχιλλέα που ήσουν;! Του φώναξε.
Αχιλλέας : Την έπιασαν! Η Ανελιζ εχει την Αμαρρυλίς. Φώναξε αναστατωμένος.
Αρης : Τι! Καλά πως τους άφησες!;
Αχιλλέας : Απείλησε οτι θα την σκοτώσει εαν δεν το κάνω. Είπε και έσκυψε το κεφάλι.
Απόλλωνας : Δεν έχει σημασία τώρα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην την αφήσουμε να την σκοτώσει.
Ανελιζ : Χαχαχαχ μα δεν είναι καταπληκτικό να βλέπεις τα αδέρφια να δουλεύουν ομαδικά;! Τους κορόιδεψε.
Μιχάλης : Μητέρα, την βρήκα. Είπε και έσκυψε μπροστά της.
Ανελιζ : Πολύ καλά, άφησε την. Ψιθύρισε ύπουλα. Και τώρα καλά μου παιδιά, ετοιμαστείτε να πείτε γεια στον αγαπημένο σας αδερφό! Αναφώνησε.
Κλαδια δέντρων τυλίχτηκαν γύρω απο τα χέρια και τα πόδια μου. Με ύψωσαν ψηλά στον ουρανό και άκουσα το παρανοϊκό της γέλιο.
Ανελιζ : Περίμενα χρόνια γι αυτή τη στιγμή! Για τη στιγμή που θα μπορούσα να πάρω εκδίκηση απο τον διπρόσωπο πατέρα των καταραμένων παιδιών μου.
Τα σύννεφα απο τον ουρανό ξαφνικά καθάρισαν και το γεμάτο φεγγάρι φάνηκε.
Ανελιζ : Είθε οι αρχαίοι πρόγονοί μας να σε ξυπνήσουν απο τον λήθαργο σου και να ελευθερώσουν την ψυχή σου απο τα δεσμά του θνητού σώματος.
Το κεφάλι μου άρχισε να πονάει, ουρλιαζα απο τον πόνο ενώ είδα τα αγόρια να προσπαθούν να με φτάσουν.
Ανελιζ : Ω εσυ, χαμένε γιε μου που σε έψαχνα 14 ολόκληρα χρόνια ξύπνα επιτέλους και χάρισε μου την ψυχή σου.
Το φεγγάρι βάφτηκε κόκκινο και η γη άρχισε να τρέμει. Πλέον γρυλιζα σαν θηρίο και δυο μαύρα φτερά πετάχτηκαν απο την πλάτη μου. Τα μαλλιά μου έγιναν σκούρα κάστανα και στις άκρες ροζ, ενώ δύο κέρατα φύτρωσαν στο κεφάλι μου. Τα μάτια μου άλλαξαν χρώμα και απο βιολετί έγιναν κάστανα και έλαμπαν κόκκινο χρώμα.
Αχιλλέας : Γρήγορα, παίρνει την μορφή του Βίκτωρ! Τον άκουσα να φωνάζει. Τα αγόρια σχεδόν με είχαν φτάσει.
Ανελιζ : Ω, μην βιάζεστε να σώσετε αυτήν που αγαπάτε. Πριν ακόμη μάθετε τι έχει κάνει πίσω απο την πλάτη σας.. Γρυλισε.
Οχι, οχι δεν θα τολμήσει...
Αχιλλέας : Τι εννοείς;
Ανελιζ : Χαχαχαχ τι εννοώ; Εννοώ ότι έχει ήδη διαλέξει η καρδιά της ποιόν αγαπά! Εσενα γιέ μου.
Απόλλωνας : Τι;!
Αρης : Αποκλείεται...
Αμαρρυλίς : Βούλωσέ το! Ουρλιαξα
Ανελιζ : Και δεν έφτανε μόνο αυτό.. Πήγε και με άλλον,με τον δαίμονα που την κρατούσε! Ο Αχιλλέας με κοίταξε έκπληκτος και τον κοίταζα κλαίγοντας με ενα βλέμμα που ζητούσε συγχώρεση.
Για να ταίσει τον δικό της δαίμονα πλήγωσε εσάς. Συνέχισε.
Αμαρρυλίς : Αχιλλέα μην την ακούς! Δεν είναι έτσι όπως τα λέει.. Ουρλιαξα κλαίγοντας.
Αχιλλέας : Δεν με νοιάζει τι έκανε. Γιατί ξέρω οτι δεν ήταν στο χέρι της. Ουτε εγω ούτε τα αδέρφια μου κρατάμε κακία σε κάποιον που απο την αρχή ήταν θύμα. Συνέχισε. Ο Αρης και ο Απόλλωνας άρχισαν να παλεύουν με τον Παύλο ενώ ο Αχιλλέας με τον Μιχάλη. Και τώρα μπάσταρδε ήρθε η ώρα να πληρώσεις. Φώναξε και αποκεφάλισε τον Μιχάλη.
Ανελιζ : Γιε μου! Αναφώνησε και προσπάθησε να επιτεθεί στον Αχιλλέα. Κυριολεκτικά πνιγόμουν. Κάθε τόσο ένιωθα οτι κάτι απο μέσα μου ήταν έτοιμο να βγεί έξω, ήθελα να ξεράσω. Εστειλε ενα κλαδί πάνω στον Αχιλλέα και τεντωσα το χέρι μου. Το σταμάτησα και το πέταξα μακριά, με κοίταξε έκπληκτη και ο Αχιλλέας μου χαμογέλασε. Ανάθεμα καταραμένα παιδιά. Θα μπορούσα να σας σκοτώσω όλους και να πάρω εκδίκηση απο τον πατέρα σας που με πρόδωσε για μια άλλη! Αλλά οχι! Επρεπε να γεννήσω τον Βίκτωρ! Τον πιο προικισμένο δαίμονα της γενιάς του. Δάκρυα έπεφταν απο τα μάτια της ενώ γελούσε. Ολους θα σας σκότωνα εαν δεν έμπαινε στα πόδια μου. Για χρόνια έψαχνα τρόπο να κυριάρχησω στον κόσμο ομως οι δυνάμεις μου δεν ήταν αρκετές. Αλλά τωρα, οι κόποι μου έβγαλαν καρπούς. Κοιτάξου Βίκτωρ! Κοιτάξου πως είσαι στο έλεος μου.
Δηλαδή.. Δηλαδή θέλεις να πεις οτι όλα αυτά έγιναν για ενα απλό πείσμα; Επειδή ο άντρας της την απάτησε; Ενιωθα το πνεύμα του Βίκτωρ να παλεύει για να ελευθερωθεί. Τον έβλεπα να τρέχει μέσα στο σώμα μου και να ψάχνει το φως. Αλλά οχι, αυτό είναι το δικό μου σώμα. Και εγω διψάω για εκδίκηση.
Αμαρρυλίς : Δηλαδή, θες να μου πεις οτι σκότωσες τους γονείς μου απλά επειδή ο άντρας σου προτίμησε μια άλλη; Γρυλισα
Αρης : Αυτή η φωνή..
Απόλλωνας : Ναι, είναι του Βίκτωρ.
Αχιλλέας : Αλλάζει, πρέπει μα πάμε. Είπε και έκανε να με πλησιάσει.
Απόλλωνας : Οχι, τώρα είναι ανάμεσα στην Αμαρρυλίς και τον Βίκτωρ. Είπε σοβαρά.
Ανελιζ : Χαχαχαχ μίλα πιο δυνατά η αδύναμη φωνή σου δεν φτάνει μέχρι τα αυτιά μου. Με κορόιδεψε.
Ανελιζ : Σκότωσες την μαμά μου για το τίποτα;! Ουρλιαξα, εσπασα τα δεσμά μου και χτύπησα δυνατά τα κατάμαυρα φτερά μου. Επεσα στο πάτωμα και η γη άρχισε να τρέμει. Αστραπές έπεφταν πίσω απο την πλάτη μου και ένιωθα την δύναμη να ρέει στις φλέβες μου. Μια δύναμη που μπορούσε να σε τρελάνει.
Τώρα το έβλεπα καθαρά. Εβλεπα τις κινήσεις που έκανε το πνεύμα του Βίκτωρ γύρω μου.
Αμαρρυλίς : Ψόφα! Ουρλιαξα και την χτύπησα με δύναμη στο πρόσωπο. Με κοίταξε έκπληκτη και ούρλιαξε.
Ανελιζ : Θα σε σκοτώσω βρωμιάρα!!
Μου επιτέθηκε και της έδωσα μια δυνατή μπουνιά στην κοιλιά την έπιασα απο τα μαλλιά και της έδινα γονατιες στο στομάχι. Εφυσε αίμα και την πέταξα μακριά. Γρυλιζα απο οργή και την είδα να σηκώνεται με δυσκολία.
Ανελιζ : Ωστε ετσι θέλεις να παίξουμε; Ας παίξουμε, γιε μου..
Με κοίταξε και μαύρα φτερά πετάχτηκαν απο την πλάτη της. Αρχισε να απομακρύνεται απο το οπτικό μου πεδίο.
Αμαρρυλίς : Δεν θα σε αφήσω να ξεφύγεις! Ουρλιαξα και την ακολούθησα.
Ο Μιχάλης και ο Παύλος ήταν πια νεκροί. Η Κάθι το ίδιο, οι γονείς μου και ο πατέρας των παιδιών. Τόσοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και τόσοι άλλοι πόνεσαν απλά για ενα καπρίτσιο. Δεν θα το άφηνα ατιμώρητο αυτό εαν υπάρχει κάτι πάνω σε αυτόν τον κόσμο που θα παραμένει το ίδιο αυτό είναι η δικαιοσύνη.
Αχιλλέας : Αμαρρυλίς μην την ακολουθήσεις! Τον άκουσα να φωνάζει αλλά τον αγνόησα.
Αποκλείεται σήμερα θα έβαζα ενα τέλος. Αρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος και να την ακολουθώ. Ακουγα το τρελό της γέλιο και τρελαίνομουν απο οργή.
Φτάσαμε σε εναν γκρεμό και την είδα να στέκεται χαμογελώντας.
Ανελιζ : Για να δούμε αν θα τα καταφέρεις και τώρα. Γρυλισε και απο πίσω της ενα τεράστιο κύμα σε σχήμα τέρατος αναδύθηκε.
Βίκτωρ : Μην την φοβάσαι, δεν μπορεί να μας κάνει τίποτα. Απλά κλείσε τα μάτια σου και ακολούθησε με.
Αμαρρυλίς : Εντάξει, αλλά μετά απο αυτό τελειώνει η συμφωνία μας. Θα φύγεις απο μέσα μου.
Βίκτωρ : Μην ανησυχείς, ξέρω οτι ήρθε η ώρα μου.
Εκλεισα τα μάτια μου και είδα τον Βίκτωρ να παλεύει. Η αναπνοή μου ήταν βαριά και το αίμα μου έβραζε οι κεραυνοί δεν έπαυαν να με συνοδεύουν. Ετρεξα προς το μέρος της και άρχισα να παλεύω με το τέρας που δημιούργησε.
Ευτυχώς η δύναμη της είχε αρχίσει να υποχωρεί απο τα τραύματα της έτσι δεν μου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να το διαλύσω με την τερατώδης δύναμη μου.
Ανελιζ : Αποκλείεται! Ούρλιαξε.
Βίκτωρ : Και όμως, μητέρα στο ξανα είπα. Ουτε τώρα, ούτε ποτέ θα μπορέσεις να με νικήσεις. Είμαι ο πιο δυνατός της γενιάς μου!
Γρυλισε μέσα απο την φωνή μου. Ετρεξα προς το μέρος της και την έπιασα απο τον λαιμό. Την σήκωσα και πλησίασα την άκρη του γκρεμού.
Βίκτωρ : Και τώρα μητέρα κάνε την προσευχή σου.
Προσπαθούσε να ξεφύγει και δάκρυα έπεφταν απο τα μάτια της. Ημουν έτοιμη να την ρίξω και να βάλω ενα τέλος σε ολο αυτό.
Ερμης : Σταμάτα εκεί που είσαι! Ούρλιαξε, γύρισα και τον είδα να κρατάει ενα όπλο εναντίων μου. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και τα φτερά του κατάμαυρα. Τα κέρατα του σπασμένα και το ύφος του απλά κενό.
Αχιλλέας : Ερμή τι κάνεις; Ούρλιαξε.
Απόλλωνας : Ηρέμησε Αχιλλέα.
Ερμής : Σκάστε εσείς! Ποτέ δεν με καταλάβατε. Ποτέ δεν καταλάβατε την αγάπη μου για την Κάθι και τώρα είναι νεκρή! Ούρλιαξε και δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια του.
Αρης : Τι;
Ερμής : Αυτή, αυτή την σκότωσε. Ούρλιαξε ξανα και έτεινε το όπλο του σε μένα.
Τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια. Σήκωσα το χέρι μου και πήγα να τον πληγώσω αλλά η Ανελιζ μου έδωσε μια μπουνιά και ξέφυγε απο την λαβή μου.
Ανελιζ : Μπράβο γιέ μου. Ψιθύρισε και τον αγκάλιασε απο πίσω. Κανε περήφανη την μητέρα. Σκότωσε την κοπέλα που σου στέρησε την μοναδική σου αγάπη. Του ψιθύρισε στο αυτί του.
Αχιλλέας : Πρέπει να την βοηθήσω. Ούρλιαξε. Θα την σκοτώσει. Συνέχισε απελπισμένα.
Απόλλωνας : Αρη πήγανε πίσω του. Αχιλλέα μαζί μου. Είπε. Η Ανελιζ έφυγε απο κοντά του και με πλησίασε.
Ανελιζ : Χαχα και τώρα ισχυρέ μου γιε, τι θα κάνεις; Τώρα που η ζωή σου φτάνει στο τέλος της.
Βίκτωρ : Αυτό που έκανα πάντα.. Θα συνεχίσω να σε πολεμώ μέχρι να πεθάνεις.
Ενα δυνατό μπάμ ακούστηκε, γύρισα και είδα τα αγόρια να ρίχνουν κάτω τον Ερμή. Σε δευτερόλεπτα γύρισα και κοίταξα την Ανελιζ που γελούσε νικητήρια.
Αμαρρυλίς : Εαν πεθάνω εγω θα έρθεις μαζί μου. Γρυλισα και ένιωσα την σφαίρα να σπάει την σπονδυλική μου στήλη. Με κοίταξε έκπληκτη. Πιεσα τα πόδια μου να προχωρήσουν και την έπιασα απο την μέση. Γουρλωσε τα μάτια της αλλά ήταν αργά πέσαμε μαζί απο τον γκρεμό.
Ακουσα τα αγόρια να φωνάζουν το όνομα μου όμως ήταν πια αργά. Παλεύαμε στον αέρα και εχωσα το χέρι μου στο στήθος της ξεριζωσα την καρδιά και την είδα να ξεψυχα στα χέρια μου. Ενα απαλό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της ενω τα δάκρυα απο τα μάτια της ανέβαιναν προς τα πάνω. Επέστρεψα στην κανονική μου μορφή και πέσαμε στην θάλασσα με φόρα χτύπησα το κεφάλι μου στα βράχια και έκλεισα τα μάτια μου...