Chapter 63: It was totally fine until...
Months had past. Naging maayos naman ang lahat ng sa amin ni Lucas. Si Aubrey ay hindi na nanggugulo at gano'n din si Luis. Sa nag daang araw ay tumawag sa akin ang matandang nakausap ko sa huling kinainan nila Papa at ng matalik na kaibigan nito.
Sabi ay magkita kami bukas nang umaga sa kainan niya. Ani din niya ay dapat daw mas maagang maibibigay niya sa akin ang CCTV footage kung hindi lang siya nasagasaan at na-confine. I was worried about her pero nang sabihin niyang maayos na siya ay naging kalmado na ako.
Nakikinig lang ako sa Gurong nakatayo sa harap namin. Binubungangaan nito ang mga kaklase ko dahil sa hindi maagang pagpasa ng modules. Mabuti na lang ay kahit na araw-araw nanggugulo si Lucas sa akin at gabi-gabi sa bahay ay kapag nakakalimutan kong gawin ang mga gawain ko sa school ay siya ang gumagawa. Katulad na lang ng module na tinutukoy nito. Napakakapal no'n at walang sinabi ang libro sa kapal nito. One week lang ang binigay niya para sagutan iyon ng lahat. Paano ba naman kase, lahat daw kami ay ipinasa niya no'ng first sem kaya bumabawi siya sa mya hindi deserving pumasa at pati ang mga matitino nadadamay.
No'ng una, sa pag aakala kong nawala ko iyon ay napaiyak pa ako. Hindi na kasi pwedeng bumili uli pero buti na lang ay kinuha daw ni Lucas. Nakakalat daw kasi sa sahig nang magising siya no'ng natulog siya sa appartment. Siya na ang sumagot ng sandamakmak na tanong na iyon.
Gano'n din ang ginagawa niya. Palagi niyang tinitignan ang gamit ko kapag na sa appartment na kami para tignan kong may gawain pa ako sa school at kapag wala naman, inuubos niya ang oras kakainis sa akin.
Ramdam ko ang pagod niya kaya lalo akong napamahal dito nang makita kong kahit pagod siya, handa siyang maglaan ng oras para sa akin. Sana ay mag tuloy-tuloy ang kaayusan sa aming dalawa.
"Sabihin mo sa akin, bakit... mas lalo kang gumaganda?" Si Fey. "Tapos yung mga mata mo, kumikinang?" Tumaas ang kilay nito.
Tinawanan ko lang ito. Hindi ko kase nasasabi sa kanya ang tungkol kay Lucas. Wala din kasing oras para doon. Masyado kaming busy kada oras at minsan nga, nakakaligtaan ko ng kumain.
"Kumain ka na ba?" Tanong ko dito nang maramdaman ang pag hilab ng tiyan ko.
"Oo naman. Kanina pa ang break time. Don't tell me gutom ka?"
"Oo." Napanguso ako dito.
"May biscuit ako dito. Ito na lang ang kainin mo, may ginagawa kasi tayo." Turo niya sa mga papel na nakakalat sa table namin.
Tumango lang ako at tinanggap ang biscuit nito. Habang kumakain ay nakaramdam ako nang pagkauhaw kaya naman nag paalam ako para mag banyo. Dumiretso ako sa Canteen at bumili ng tubig. Sandali pa akong kumain nang mapagdesisyunang bumalik na sa klase. Nasa hagdaan na ako nang may marinig na pag uusap na para bang nag tatalo.
Dumungaw naman ako at laking gulat ng makita si Sean doon. Nabigla ako nang suntukin nito ang pader dahilan para mahulog ang bottled water na dala ko. Lumingon ito sa gawi ko at pinatay ang tawag.
Nag aalangan namang ngumiti ako dito. "K-Kamusta? Tagal kitang hindi nagkita hehe."
"Nagkita tayo kahapon at nag usap sa gym."
Napakamot na lang ako sa ulo nang maalala iyon. "Ah oo nga 'no—"
"Hindi ba talaga ako importante sayo at pati 'yon kinalimutan mo agad?" Seryosong aniya.
Parang naguilty naman ako nang hindi na muling masilayan ang pilyong mga ngisi nito.
"Hindi ah." Napayuko ako. "Importante ka naman sa akin. Matagal na tayong mag kaibigan 'no." Ani ko pa at pinaglaruan ang bottled water.
"Tss." Bigla naman itong ngumisi at muling nag seryoso. "Kamusta na kayo ni Lucas?"
"Huh?" Bakit natanong niya 'yon? Hindi ba siya nasasaktan para itopic pa iyon?
"Si Lucas... kayo na?" Tanong muli nito.
Mukhang ayos na naman siya. Nitong mga nakaraang linggo kasi, kapag mag kikita kami at mag uusap ay parang hindi namin alam ang nangyayari sa isa't-isa. Isa pa, mabuti na din iyon dahil iniingatan ko ang feelings nito. Ayoko naman na sugurin ni Aubrey ulit at sabihing kasalanan ko na naman kung bakit nag kakagano'n si Sean.
"Ah oo." Pag amin ko dito. "Kayo ni Aubrey?" Pag iiba ko ng topic. Ngumiti pa ako ng malaki dito.
"Walang kami."
"Pero n-nag sasama kayo sa iisang bahay?" Ayon ang pag kakaintindi ko sa sinabi noon ni Aubrey. Ewan ko kung tama.
"Napunta siya sa bahay pero hindi kami." Seryosong sagot nito. Napatango ako. "Hindi ko kayang mag mahal ng dalawa."
Natahimik naman ako sa sinabi nito. Meron pa rin? Sabagay, gano'n naman talaga siguro kapag nag mahal ka. Nang pumasok ako sa room ay tahimik pa rin. Gaya kanina gumagawa pa din ang ilan ng mga gawain. Ipinagpatuloy ko na lang ang ginagawa ko.
Habang na sa kalagitnaan ng pag paggawa ay biglang sumagi sa isip ko ang malate kung saan nadoon ang stuffed toy ni Lucas nang bata pa siya at ilang mga dress at ang camera ni Lucas na binigay niya sa akin.
Hindi ko pa kase nagagalaw ang mga iyon simula nang bumalik kami dito. Isa pa totoong nag busy ako sa pag aaral.
"Bukas ah? 4AM d'yan sa tapat na coffee shop. Kailangang makapagpasa na tayo agad ng module." Si Fey iyon. Pinapaalalahanan niya ang mga kaklase ko na napagalitan kanina. "Ree? Sasama ka ba?" Tanong nito.
Inilingan ko iyon. Sabado bukas at inaya ako ni Lucas na lumabas pagtapos ng pakikipag kita ko sa matanda. I said yes, of course.
"Pasensya na ah? Hindi ko kasi alam na wala pa pala kayong gawa. Sana pinakopya ko muna kayo bago pinasa yung akin." Napanguso na lang ako.
"Ayos lang 'yon. Nandito naman ako. Sige na, mauna ka na at gabi na rin. Mag uusap pa kami para bukas." Nginitian ako nito at kumaway.
Isang ngiti at kaway naman ang iginawad ko sa mga ito bago tuluyang lumabas sa room. Nang na sa gate na ako ay imbis si Lucas ang makita ko ay si Aubrey. She's just staring at me, with anger and unfamiliar emotion on her eyes.
Hindi ko ito pinansin at itinuon ang atensyon sa telepono. Nag message ako kay Lucas kung na saan na siya and in just a second, he call.
"Hey? Saan ka na?" Tanong ko at nakangiting nakipagtitigan sa paa.
"Is this Mr. Lucas Pimenova's wife? He's currently at the emergency room po."
"A-Ano? Anong nangyare?" Napatayo naman ako at agad na inayos ang dalang bag.
"Wala siyang malay nang makita, Misis. Bugbog sarado rin ho ang kanyang mukha at katawan. Medyo may malay na po ang Mister niyo pero hindi po naman maaring galawin siya para gamutin hanggang wala pa po kayo dito."
"H-Hindi niya ako asawa. Girlfriend. I'm his girlfriend. T-Tell him that I'm coming." Naiiyak na pumara naman ako ng taxi.
Hindi pa man tuluyang nakakalayo ay nilingon ko si Aubrey. Napaluhod na ito at umiiyak. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng inis sa kanya dahil doon.
"Lucas!" Sigaw ko at lumapit papunta sa hospital bed kung na saan siya. He's face were swollen and there are bleeding from his cheek bone and lip.
The bruises on his arms and legs were visible. Naiiyak na tumugon lang ako sa mga sinasabi ng kung sino man hanggang sa papirmahin na ako nito para asikasuhin na si Lucas.
"Lucas, I love you!" I shouted. Pinalayo naman ako ng mga nurse at doctor para maasikaso ng mabuti si Lucas. I kept on whispering I love yous to him hanggang sa madako ang tingin ko sa labi nito.
My heart pounds when I saw him smile.
Oh God... my Lucas...
"He was beaten by ten big guys. He was caught off guard."
"Wendy!"
"Nakita siya ng nobyo ko. Nag paalam pa raw ito para sunduin ka and he is in hurry. Kaya lang nang sundan niya ito para ibigay ang ilang papeles ay palayo palang siya nang makitang may itim na Van ang huminto. The guys came out with baseball bag on their hands at nahinto siya nang matantong pinagtutulungan na nila si Lucas." Kwento nito at naiiyak na yumakap sa akin. "He's not here to explain. Hindi niya kayang makita si Lucas sa ganyang kalagayan. He tried following those guys kaya lang hindi niya na naabutan." She caressed my hair. "Be strong, Ree."
It was eleven in the evening nang tuluyang ma-admit si Lucas. He was in VIP room. Hindi pa din gumising si Lucas simula nang asikasuhin ito. I'm still in my uniform and trust me. Short skirt and longsleeve aren't comfortable but for Lucas, hindi ako aalis para mag palit lang.
Hinawakan ko naman ang kamay nito at marahang hinaplos. I may not understand what he is doing this past days but I have trust on him na hindi ito gumagawa ng masama. He may be rude but he's not bad.
Ilang sandali pa nang makaramdam ako nang antok. I tried to fight it pero sa huli ay ipinatong ko ang ulo ko sa kama ni Lucas at hawak-hawak ang kamay nitong pumikit para umidlip.
Nagising na lang ako nang may kumaluskos. Someone entered and It's the staff. He handled me the break fast from the hospital's. Napangiwiako nang matantong napahaba ang tulog ko. I checked Lucas at napaiyak naman ako nang hindi pa rin ito gumigising.
I hug his hand at doon umiyak. I can't afford to lose this rude in my life. Really can't.
"Eat up, baby bean." I heard an familiar whisper.
Agad na nag angat ako ng tingin at nakitang bumubuka ang bibig nito. His left eye is so swollen to the point that he can't even open it.
"I'm sorry I can't cook for you." Napapikit naman ito na parang may naramdamang sakit bago inangat ang kamay para haplusin ang buhok ko. "Don't cry, okay?"
"Lucas..." I can't believe it. Yung puso ko, daig pa ang minaltrato sa sobrang sakit ng nararamdaman. "May masakit ba sayo?" Tumayo naman ako para icheck ito.
Isang ngiti lang ang sagot. "My whole body hurts and my face numbs but... you're here anyway, so I'm good."
"Lucas naman!" Sinimangutan ko ito. "Wait, I'll call a nurse. D-Don't sleep, okay?"
"Yes, lady."
Tinakbo ko naman ang station ng mga nurse para ipaalam na may malay na uli sa Lucas. Ilang sandali pa ay may doctor na pumunta sa kwarto. He checked Lucas' eyes and his sight were fine, ayon sa doctor. Next, 'yung doctor niya sa buto. Everything were good and no broken bones, just swelling muscles.
Good God...
"May kikitain ka pa hindi ba? Para sa kopya ng CCTV?" Tanong nito at nakapikit pa rin.
"Bakit nakapikit ka?" Nag aalalang tanong ko.
"It just that... My eyes burn. Medyo mahapdi but I'm good."
"Talaga? Are you sure?" Paninigurado ko. "Lucas? Just tell me para masabi ko sa mga nurse."
He smiled after I spoke. "I'm fine, baby bean." He held my hands. "Sige na. You can go home to meet the old woman. I'll wait for you here—"
"Lucas!" A hysterical woman came in. Agad na naiyak ito nang makita si Lucas. Yumakap naman ito sa akin. "Mauree! How's Lucas?" Tita Lucy cried in my shoulder.
Naiiyak man ay nginitian ko ito. "Tita, he's fine. Wala naman pong problema. Swelling lang naman daw po." Paliwanag ko dito.
"Thank you, Lord."
Nabigla naman ako nang lumuhod ito at nag simulang umiyak. She kept on thanking God and I can't feel anything but happiness.
Thank you, God!
Nag paalam ako kay Tita Lucy at Sr. Pim na may kikitain muna at babalik din agad.
Mabilis lang ang naging pag kikita namin ng matanda. Aniya ay pupunta daw siya sa doctor niya para sa check up at ibinigay lang ang kopya sa akin ng CCTV.
Pinanood ko naman iyon sa dalang laptop. My heart beats painfully when I finally saw his laughs and smiles after years. Naiiyak na napatingin ako sa matanda.
"Sa pagkakatanda ko, naging suspek ang lalaking ito." Turo nito sa lalaking kasama ni Papa. Dalawa lang sila at hindi ko ito makilala dahil nakatalikod ito. "Napakalaking posibilidad din naman pero sinawalang bahala nila dahil kaibigan niya daw ito. Pero malakas ang kutob ko na siya ang suspek."
"Po?"
"Nag uusap kasi sila tungkol sa mana, negosyo at pamilya noon. Sa pagkakatanda ko pumapangalawa lang sa larangan ng negosyo ang lalaking iyan." Turo nito sa kasama ni Papa. "At may iilan din akong naririnig na may inggit ito sa Ama mo. Pero hindi din. Matalik na mag kaibigan ang dalawang iyon. Normal lang naman siguro ang inggit." Kontra pa nito sa sinabi niya.
Everything was fine until someone appear in the footage. Parang tumigil sa pag ikot ang mundo ko nang mamukhaan ang lalaki. I can't be wrong. Mula noon, hanggang ngayon, gano'n na gano'n pa rin ang itsura nito.
It was Sr. Pim, who was with my Dad before the exact incident.