Kabanata 56
Clarkson's POV
Hindi ko alam kung ano ang mga ginagawa ko ngayong araw, basta ang alam ko ay gusto ko lang siya makasama, wala na akong pake kung anu mang iniisip niya ngayon.
Halos kalahating oras na kami naglilibot sa mall at wala man lang samin ang umimik.
'Ano kaya problema nito.'
Gusto kona siya kausapin pero baka dedmahin niya lang to.
"Pagod kanaba?" Tipid kong tanong habang nakatingin sa mga damit.
"Hindi pa naman, wala akong mapili na damit." Sambit niya habang nakatingin sa mga damit.
'Magsasalita din naman pala tss.'
"Okay, pili kalang." Sabi ko atska bumalik sa huwisyo.
"Ang mamahal naman kasi ng tinda dito. Twenty dollars lang ang budget ko sa loob ng isang linggo." Pagpapaliwanag niya at naalala ko ang pinapalit niya kanina sa money changer dito sa newyork.
Nang makapili siya ay agad naman kaming tumungo sa cashier at pumila kami ng maayos.
"Ako na ang magbabayad." Sambit ko at halata namang nagulat siya.
"Wag na, kaya ko pa naman to no!" Pagpipigil niya.
Kinuha na ng cashier ang pinili niyang damit at inilagay ito sa paperbag.
"Ako na ang magbabayad." Sambit ko ulet.
"Ako na." Siya.
"Ako na sabi eh."
"Clark, ako na nakakahiya."
"Ako na."
"Ako na."
"Ako na." Sambit niya at dumukot ako ng pera sa wallet ko at ibinigay iyon sa cashier.
"Tss, ako na nga. Tamana nabayaran kona." Sabi ko at kinuha ko ang paperbag at hinatak siya papaalis don.
"Nako talagang papalitan ko sayo yan." Sabi niya atska ako ngumisi.
"Tss, wag na. Para ka talagang sira." Sabi ko atska kumuha ng ilang pagkain na pwede naming kainin mamaya.
"May dinner naman ata tayo mamaya sa hotel bag bibili kapa niyan." Sabi niya atska ako ngumisi ulet.
"Hindi ako magdidinner, sa kwarto na lang ako kakain." Sambit ko at kumuha ng apat na coke in can atska apat na lasagna.
"Ang dami naman niyan uubusin mo bayan?" Sabi niya habang nakatingin sa mga pinamili ko.
"Kakainin natin to, hindi kaden mag didinner." Sabi ko atska ngumisi.
"Ikaw talaga, bahala ka. Nakakahiya na to dapat ako na magbabayad ng sakin." Sabi niya pero ginulo kona lang ang buhok niya.
'Ang cute,cute!.'
Binayaran ko naman ang mga pinamili ko at ibinuhat ko naman ito habang kasama padin si alexis.
Nang makarating kami sa hotel agad kaming dumeretso sa room number namin at inilapag ko iyon sa table.
"Bukas na lang tayo malibot ang tagal mo bumili ng damit kanina eh." Pagloloko ko.
"Eh, sorry. Wala naman kasi akong mapili na mura don." Sambit niya habang hinuhubad ang jacket.
"Let's eat? Malamang nag didinner na sila sa baba." Sambit ko at inilatag sa lamesa ang pagkain,
"Baka hanapin ang clydon da baba clark." Sabi niya habang nakagat siya sa kuko niya.
"Busy tayo kaya hindi na nila tayo iistorbohin kaya kumain kana." Sambit ko at doon siya naupo sa upuan.
Binuksan ko ang lasagna at coke in can at nagpatuloy kami sa pagkain nito.
"Ngapala, bat ka nakapasok ng clydon?" Pagbabasag ko ng katahimikan.
"Matagal ko ng gustong makapasok sa school nayon." Sambit niya at kumain siya ng isang kutsarang lasagna. "Kaya nag try ulit ako mag exam, and yon nakapasa ako kaya wala na akong problema sa gastusin sa clydon." Sambit niya. At doon ako tumango.
'Kaya pala ang talino'
"Hmm, ikaw ilang years kanang nasa clydon?" Tanong niya saken at uminom muna ko bago ako sumagot,
"Simula junior high nasa clydon nako, pero huminto ako ng ilang months sa pag-aaral." Sambit ko at huminga muna ako ng malalim bago magsalita. "Nung thirteen years old ako, naaksidente ang sinasakyan naming kotse hindi ko alam ang mga nangyari non dahil mabilis akong nawalan ng malay non." Pagpapaliwanag ko. "And after a few days, nalaman na meron akong amnesia which hindi naman masyadong malala." Sambit ko at tanging boses ko lang ang umaalingawngaw. "And hanggang ngayon wala padin akong alam sa mga tunay kong magulang." Sabi ko at talagang nanlaki ang mga mata niya.
dO___Ob
"Anung ibig mong sabihin?" Tanong niya pero nanatili siyang nakatingin sakin.
"Nang maka recover ako, sinabi sakin ng daddy at mommy ko na inadopt lang nila ako from the another parents" sabi ko at inubos na ang unang lata ng softdrinks. "Pero nagpapasalamat padin ako sakanila dahil itinuring din nila akong tunay na anak." Dugtong ko. "Pero kung babalik yung mga tunay kong magulang, wala na akong balak kilalanin sila, at mas lalong ayaw konang makasama sila." Sambit ko atska siya natigilan sa pagkain.
"Ngayon ko lang nalaman na kahit ganyan ka, nakakapaglabas kapa din ng totoo kung sino ka." Sambit niya atska ako ngumisi.
"Sayo lang ako ganito." Sabi ko at natawa naman siya.
"May kapatid kaba sa tunay mong mga magulang?"Sambit niya at umiling naman ako.
"Sabi ng parents ko wala, kaya hindi pako naghangad pa dahil anjan naman sila kuya atska si ate april." Sambit ko habang inaalog ang lata ng sofdrinks. "Ikaw may kapatid kaba?" Tanong ko.
"Meron Kaso...." huminga muna siya bago itinuloy. "K-kaso, may kumupkop sakanya, at hindi ko alam kung sino, ang sabi sakin noon babalik siya pero...." nakatingin siya sa isang sulok at parang tutulo na ang luha niya. "Pero, wala... d-dumaan na ang ilang taon pero h-hindi man lang siya dumalaw, hindi ko nga alam kung buhay pa siya o hindi." Naluluha niyang sambit kaya medyo na awa ako sa kanya. "Pero kung mahahanap ko man siya, tanging alaala na lang ata ang kekwento ko sakanya ang tanging alaala na siya lang ang nagpapasaya sakin." Ngumiti siya at tuluyan na siyang lumuha.
Parang nasama ako sa lungkot niya kaya hindi ko maiwasang tumayo at pumunta sa harapan niya.
"Alam kong mahirap pero." Sambit ko at doon siya tumingin sakin. "Susubukan ko ding mapasaya ka para mabawasan yung problema mo," sabi ko at doon siya nagtaka at parang hindi alam ang nangayayari. "Gusto k-ko abutin kung paano ka pasayahin ng kuya mo dati, at gusto ko pang higitan bilang kaibigan." Wala sa sarili kong sambit.
'Hindi ko alam kung ano ang mga sinasabi ko pero ang tanging gagawin ko lang ay pasayahin ka alexis.'