Biliyor musun, insanlar ölmeli...Dur Murathan... Tam kuşlar, çiçekler ve mutlu inekler modunda birgün bugün. Bu neyin melankolisi? Ben melankolik miyim cidden?
Hayır! Ne melankoliğim ben ne de herşeye muhalefet bir liseli ergen! Sadece sen, benim ölmek dediğim kavramı toprak altında çürümek olarak gören şartlanmış beyninle benim sözümü anlatmak istediğimi, anlatmak istediğim gibi anlamıyorsun. Hepsi bu.
Oysa çok daha farklı bir şeyden bahsediyorum ben. Bu öyle birşey ki her ölüm yapılmış başka bir hatadan sonra yeniden dirilip daha iyisi için bir adım atma çabası. Kastım, herkes beni sevsin aman en vazgeçilmez ben olayım çabası da değil. Kimseyi yanıma zorla almadım. Hatta yaşam enerjilerini düşürdüğümü düşünenler söylesin lütfen. Henüz hiç bir gidenime beddua falan etmedim. Hatta "Hayır!" Diyebilmek saygı duyulası bir özgürlüktür. Ben, bana hayır diyenlerden çok şey öğrenirim. Kimsenin iyiliginde falan da gözüm yok. Herkes, benden bile mutlu olsun. Ben, mutlu olmayı öğrenmeye çalışanlardanım. Ve insan, nasıl boşalınca dertlerinden mutlu olursa öyle, dertlerinden boşalma derdinde olanlardanım. Ve hayatta hiç birşeyi kolay olmadığını görenlerdenim. Akan kanı, teri kutsal görenlerdenim. Bu beni narsist ya da mazoşist de yapmaz! Bana önümdeki engeli gösterir. Ben de atlamaya çalışırım. Atladığım her engel yapabildiğim birşeydir. ve mutluluk bir kızıl elma ülküsüdür! Ben o elmanın sulu tadının peşinde, atladığım her engelde biraz daha o elmaya yaklaşırım. Ve atladığım her engel yeni bir diriliştir. Aynı hatayı yapmadan yeniden koşarım.
Suçumdur, zaten gitmediğim için 3 yıl uzamış okulum. Bedelini yaşıtlarım evlenirken öderim. Ama bilinsin! Aynı şartlar yine olsun, ben yine aynı olayım, yine hiç düşünmeden oyuna kaçarım!
Ey sevgili elalem. Sen bilmezsin. Ben C# bilirim. Ben C++ gördüm. Ve web tasarım sertifikası aldım. Html bilirim ben. Ben lisede koroyla Ankara 3.sü olmuş bir sesim. Ben yeniden yazı yazarım... Ama ben durmam kitap bulur PHP çalışırım.
Suçumdur! Okulumu bitirmedim askerlik duruyor hala. Ama cezamdır! İstediğim alanda iş bile bulamam. Ama bu zamanı tutkularımı keşfederek geçiririm. Kendime verdiğim cezadır! Kendimi sınav zamanı kapatırım... Elimden gelendir! 3 sayfa 4 sayfa kağıt veririm asistana. Hoca dediğime de bakma, benle yaşıttır! Ne diyim? Vay öküz vay mı? Tutkusudur... Benden çok daha önce farkına varmış keşfetmiş, ter dökmüş olmuş. Saygı duyar, adına sevinirim! Tam o noktada yine ölürüm. Yeniden dirilirim! Engelimdir okul! Bitirmeye çalışırım. Vizesinden 23 aldığım regresyonun finalinden 24 aldığım haldeyken büte kalırım. Millet deli gibi eğlenirken çalışır 68 alırım tertemiz CC ile geçerim. Sonrasında benden regresyon notu isteyen arkadaşlarıma geçtim ben onu derim.
Oysa sen sevgili elalem, benim iyiliğimi istersin! Yine mi kaldın dersin! Napacaksın, ne bu vurdum duymazlık dersin. Oysa ben o okula geldiğim süreçte benle aynı düşünen insanlarla tanışırım. Onlarla tavla oynar, çay içerim. Paylaşırım onlarla. Sense benim başımda elinde balyozla beklersin. Oysa ey sevgili elalem, sen değilsin benim 0.29 ortalamamı 2.01 yapan. Ve ödülümdür! Tanrı duyar dualarımı, kurban görür akan kanlarımı ve sistem değişir. Benim 4 tane dersim dd ile geçer ve ben bir anda son seneme gelirim...
Bendeniz bir Jan Valjanım sevgili elalem. Her ölüşümde farklı bir benlikle yeniden doğarım! Sen kulağında benim sarı kimliğimle konuşursun! Gel biz senle tavla oynayalım. Çay içelim. Hatta Türk kahvesi içelim. Dostluğumuz pekişsin... Yoksa da giyotin dedikodunuzu benden uzağa kurun, efendim!
Alemime selam, el olanlarıma selametle...