Ο Ορέστης είδε την Νεφέλη να φεύγει γρήγορα από κοντά του όμως κατευθυνόταν προς την κόκκινη κορδέλα που όριζε ένα επικίνδυνο σημείο. Φώναξε το όνομά της ξανά και ξανά αλλά εκείνη δεν σταμάτησε. Άρχισε να τρέχει προς το μέρος της και είδε με τρόμο το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια της και εκείνη να χάνεται από τα μάτια του.
Την τελευταία στιγμή όρμησε μπροστά και πρόλαβε να την πιάσει από το χοντρό μπουφάν της. Το στήθος του συνθλίφτηκε πάνω στις πέτρες του εδάφους όταν εκείνος έπεσε επάνω τους με φόρα που πολλαπλασιάστηκε από το πρόσθετο δικό της βάρος.Εκείνος ήταν πεσμένος μπρούμυτα στο παγωμένο έδαφος και τα χέρια του πονούσαν από την προσπάθεια να την συγκρατήσει. Ευτυχώς το ύφασμα του μπουφάν ήταν ανθεκτικό και άντεξε. Προσπάθησε σιγά σγά να την τραβήξει επάνω, ενώ εκείνη τσίριζε τρομαγμένη, όπως ήταν κρεμασμένη στο κενό.
Με δυσκολία της φώναξε δυνατά για να τον ακούσει: " Νεφέλη μην κουνιέσαι. Ηρέμησε, θα σε τραβήξω επάνω. "
Εκείνη συνειδητοποιώντας οτι ο Ορέστης την κρατούσε και δεν έπεφτε πλέον, σταμάτησε να φωνάζει και σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει. Η εμπιστοσύνη και η ευγνωμοσύνη που είδε στο βλέμμα της τον βοήθησαν να βρει τις δυνάμεις που χρειαζόταν για να την τραβήξει αργά προς τα επάνω, ενώ εκείνος σερνόταν προς τα πίσω.
Όταν η Νεφέλη μπουσούλησε ασφαλής στο στέρεο έδαφος, μόνο τότε εκείνος μπόρεσε να αναπνεύσει ανακουφισμένος και να χαλαρώσει. Ανακάθισε αργά δίπλα της. Τα μάτια της τον κοίταζαν βουρκωμένα χωρίς να μπορεί να μιλήσει. Εκείνος άνοιξε τα χέρια του και εκείνη έπεσε στην αγκαλιά του με αναφιλητά.
Ο Ορέστης χάιδευε τα μαλλιά της ώσπου εκείνη ηρέμησε: " Μην ανησυχείς. Είσαι ασφαλής πια."
Τα χέρια του πονούσαν αλλά αισθανόταν ευτυχισμένος. Όταν η Νεφέλη σήκωσε τα μάτια της και τον κοίταξε, χάθηκε μέσα στο βλέμμα της και χωρίς να το καταλάβει έσκυψε και την φίλησε. Εκείνη δεν αντιστάθηκε στην εκδήλωση τρυφερότητας, όπως έκανε όλες τις άλλες φορές, γιατί τον είχε ανάγκη. Είχε ανάγκη την αγκαλιά του.
Το φιλί τους ήταν σαν έκρηξη που επέτρεψε σε όλα τα καταπιεσμένα αισθήματα τους να ελευθερωθούν και τους βύθισε σε ένα ανεξέλεγκτο πάθος.
Κανείς τους δεν έδωσε σημασία στο σκοτάδι που είχε σκεπάσει ύπουλα τα πάντα γύρω τους και όταν ξαφνικά ο φάρος άρχισε να λειτουργεί, η Νεφέλη ξαφνιασμένη τινάχτηκε πίσω. Με τον τρόμο στα μάτια της, σηκώθηκε όρθια και άρχισε να τρέχει μακριά του.
Ο Ορέστης την κοίταξε να απομακρύνεται κάτω από το αχνό φως που έβγαινε από τις λάμπες του μονοπατιού που οδηγούσε στην ακτή. Αναστέναξε. Η Νεφέλη τον ήθελε και είχε αισθήματα για αυτόν, το καταλάβαινε όσο και αν εκείνη προσπαθούσε να του το κρύψει. Έπρεπε να ανακαλύψει τον λόγο που την έκανε να το αρνείται.
Όταν η Νεφέλη μπήκε στο σπίτι αισθανόταν να έχει στραγγίξει από δυνάμεις. Η Φανή πήγε αμέσως προς το μέρος της: "Τι έχεις; Γιατί είσαι τόσο χλωμή;"
"Δεν έχω τίποτα. Αισθάνομαι λίγο κουρασμένη θα πάω να ξαπλώσω." είπε με συννεφιασμένο πρόσωπο.
"Από τώρα; Είναι πολύ νωρίς. Μήπως σε γυροφέρνει καμιά ίωση;" Η Φανή άπλωσε το χέρι για να το ακουμπήσει το μέτωπό της, μήπως είχε πυρετό αλλά η Νεφέλη τραβήχτηκε βιαστικά πίσω.
"Είμαι καλά σου λέω. Απλά λίγο κουρασμένη. Μόλις ξεκουραστώ θα συνέλθω." είπε απότομα.
'Την χάνω. Όσο μένουμε εδώ την χάνω.' σκέφτηκε η Φανή καθώς την παρακολουθούσε να ανεβαίνει με βαριά βήματα τη σκάλα.
Ο Στράτος κοίταξε το ασημένιο ποτάμι που σχημάτιζε το φεγγάρι στη θάλασσα και θυμήθηκε τα καλοκαιρινά βράδια που καθόταν αγκαλιά, στο πεζούλι του φάρου, με την Δήμητρα και παρακολουθούσαν το παιχνίδισμα που έκανε το φως του φεγγαριού με τα νερά, ενώ άκουγαν τον ήχο των κυμμάτων που χτυπούσαν στα βράχια από κάτω. Τότε που ονειρεύονταν και πίστευαν οτι η αγάπη τους θα τους κρατούσε μαζί για πάντα.
Από όταν γύρισε από το εξωτερικό, υπήρχαν στιγμές, κυρίως όταν την σκεφτόταν έντονα, που αισθανόταν οτι η Δήμητρα στεκόταν δίπλα του. Μύριζε το απαλό λουλουδένιο άρωμα που της άρεσε να φοράει και αισθανόταν σα να του έπιανε το χέρι όμως όταν γύριζε για να κοιτάξει, δεν υπήρχε κανείς δίπλα του.Τότε της μιλούσε σα να μπορούσε να τον ακούσει. Της έλεγε ξανά και ξανά πόσο την αγαπούσε και οτι από όταν τον "άφησε" η ζωή του δεν ήταν ποτέ φυσιολογική γιατί αισθανόταν μισός άνθρωπος.
"Μπαμπά;" η φωνή του Ορέστη τον έκανε να πάρει το βλέμμα του από το τοπίο μπροστά του για να τον κοιτάξει.
"Ήρθες;"
"Ναι. Πρέπει να ειδοποιήσουμε τον δήμο για το έδαφος στο φάρο. Παραλίγο πριν λίγο να πέσει η κόρη της Φανής στο κενό. Μπροστά στα μάτια μου υποχώρησε ένα μεγάλο κομμάτι του εδάφους. Αν δεν το διορθώσουν αμέσως θα έχουμε καμία τραγωδία όπως στο παρελθόν." Είδε τον πόνο στα μάτια του πατέρα του αλλά έπρεπε να ασχοληθούν αμέσως με αυτό το πρόβλημα , πριν θρηνήσει ο τόπος και άλλα θύματα. Τα μεγάλα χειμωνιάτικα κύμματα και ο δυνατός αέρας έτρωγαν κάθε τόσο το έδαφος κάτω από τον φάρο και χρειαζόταν συχνές συντηρήσεις.
Ο Στράτος γύρισε και κοίταξε τη θάλασσα και άφησε για λίγο τον εαυτό του να σκεφτεί με κακία οτι αν έχανε την κόρη της η Φανή, τότε θα καταλάβαινε τι είχε κάνει στο παρελθόν. Ένα ξαφνικό ρεύμα ψυχρού αέρα τον διαπέρασε, προκαλώντας του ένα πολύ άσχημο συναίσθημα. Κοίταξε απορρημένος τις πόρτες και τα παράθυρα αλλά ήταν όλα κλειστά.
"Θα ενημερώσω αύριο το δήμο, μην ανησυχείς." είπε στο γιο του, που έδειχνε αγχωμένος.
Το επόμενο πρωί ο Στράτος μπήκε στο μαγαζί της Ρένας, αφού ειδοποίησε το δήμο, οτι παραλίγο θα συνέβαινε και άλλο ατύχημα στον φάρο.
Η Έλσα καθισμένη στο αγαπημένο της τραπέζι του κούνησε το χέρι. Καθώς την πλησίαζε, η καρδιά του χτύπησε δυνατά και κοντοστάθηκε για λίγο όταν νόμισε οτι είδε απέναντί της να κάθεται ηΔήμητρα.
Όταν όμως πήγε πιο κοντά, διαπίστωσε οτι αυτή που καθόταν απέναντι από την Έλσα, ήταν η κόρη της Φανής, η Νεφέλη.