Ο Στράτος απάντησε στο κινητό του και άκουσε τη ζωηρήφωνή της Έλσας: " Έλα τι κάνεις; Που χάθηκες πάλι;"
Η Έλσα στάθηκε πολύ καλή φίλη για εκείνον μετά τον θάνατο της Δήμητρας. Είχε καταλάβει και η ίδια οτι η Φανή ήταν αυτή που διαστρέβλωνε την πραγματικότητα, κάνοντας την Δήμητρα να παρεξηγεί τον Στράτο. Η Έλσα ήταν μάλιστα αυτή που τον παρότρυνε να φύγει για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και να κοιτάξει να ξανακάνει τη ζωή του, ξεχνώντας το παρελθόν.
" Εδώ είμαι δεν πήγα πουθενά αυτό το διάστημα. Πότε στο ξενοδοχείο και πότε στο σπίτι."
"Και στο νεκροταφείο. Νομίζεις οτι δεν σε βλέπω κάθε μέρα που περνάς με το αυτοκίνητο; Πότε θα ξεπεράσεις το παρελθόν; "
"Πιθανότατα ποτέ αλλά ας μην κάνουμε πάλι την ίδια συζήτηση. Δεν καταλήγουμε ποτέ σε αποτέλεσμα. Σε τι οφείλω την τιμή του τηλεφωνήματός σου;"
"Θέλω να έρθεις αύριο το πρωί στο μαγαζί, για καφέ." του είπε η Έλσα αυστηρά.
"Δεν μπορώ, έχω δουλειά." απάντησε ξερά εκείνος. Η Έλσα πάντα προσπαθούσε να τον τραβήξει έξω από το καβούκι του, πράγμα που ο Στράτος δεν επιθυμούσε.
"Δεν σε καλώ για κοινωνικές σχέσεις, ερημίτη. Υπάρχει ένα άτομο που θέλει να σου δείξει κάτι που σε αφορά."
"Τι είναι; Γιατί είσαι τόσο μυστηριώδης ;"
"Αύριο το πρωί γύρω στις έντεκα σε περιμένω . Μην τολμήσεις και δεν έρθεις, δε θα σου μιλήσω ποτέ ξανά. Πίστεψέ με είναι κάτι πολύ σημαντικό για σένα." είπε με πάθος η Έλσα.
"Καλά, καλά θα έρθω." ο Στράτος ενέδωσε στην επιμονή της φίλης του.
" Είναι υπόσχεση, έτσι;"τον ρώτησε εκείνη σχεδόν με αγωνία.
"Ναι."
Η Έλσα έκλεισε το τηλέφωνο ικανοποιημένη και μετά σχημάτισε το νούμερο της Νεφέλης και την ενημέρωσε για το ραντεβού.
Η Νεφέλη κρατούσε το κινητό της στο χέρι και περπατούσε αργά κοιτάζοντας τον ορίζοντα.Μετά από το τηλεφώνημα της Έλσας αισθανόταν αναστατωμένη. Η επόμενη μέρα θα ήταν η μέρα που θα έβγαιναν όλα στο φως. Ο Στράτος θα μάθαινε την αλήθεια και αν και είχε αποφασίσει να του κρύψει την ταυτότητά της, ήθελε να δει την αντίδρασή του όταν θα μάθαινε οτι η Δήμητρα είχε γεννήσει το παιδί του.
Το απαλό αεράκι της χάιδεψε το πρόσωπο ενώ το φως της ημέρας είχε αρχίσει να λιγοστεύει. Η Δήμητρα δεν εμφανίστηκε άλλο μετά από το νεκροταφείο. Κοίταξε γύρω της τον περίβολο του φάρου. Εκεί αισθανόταν γαλήνη. Την προσοχή της τράβηξε μια κόκκινη κορδέλα που ήταν στερεωμένη πάνω σε ένα μέρος από το τοιχάκι.
"Πως και κάνεις βόλτα μόνη σου; Που είναι ο αγαπημένος σου." Η φωνή που ακούστηκε πίσω της την ξάφνιασε και γύρισε απότομα πέφτοντας στην αγκαλιά του Ορέστη που στεκόταν ακριβώς πίσω της. Τα χέρια του απλώθηκαν γύρω της για να τη συγκρατήσουν την ίδια στιγμή που εκείνη έβαζε τα δικά της πάνω στο στήθος του για να στηριχτεί.
Για λίγο χάθηκε κοιτάζοντας μέσα στα μάτια του ώσπου η πραγματικότητα εισέβαλλε αμείλικτη στο μυαλό της. Τον έσπρωξε απότομα πίσω, ντροπιασμένη.
"Ο Τάκης έφυγε για λίγες μέρες και θα επιστρέψει αργότερα." Δεν του αποκάλυψε φυσικά οτι εκείνη τον εκβίασε για να φύγει και να την αφήσει ήσυχη. Είχε πολλές σκοτούρες για να μπορεί να ασχολείται με την ερωτική πολιορκία του.
Ο Ορέστης την κοίταξε επίμονα σα να μην πίστευε αυτά που του έλεγε: " Για κάποιο λόγο αισθάνομαι οτι κάτι μου κρύβεις. "
Η Νεφέλη τον ρώτησε επιθετικά: " Για ποιο λόγο θα είχα κάτι να σου κρύψω;"
Το βλέμμα του ήταν διερευνητικό: "Δεν ξέρω αλλά θα ψάξω να το βρω."
Η Νεφέλη σοβάρεψε απότομα: " Εγώ νομίζω οτι με την απόρριψή μου θίχτηκε ο εγωισμός σου και γι αυτό δεν μπορείς να το χωνέψεις."
Γύρισε και ετοιμάστηκε να φύγει όταν τον άκουσε να λέει με ήρεμη φωνή: " Δεν θίχτηκε ο εγωισμός μου. Απλά δεν μπορώ να πιστέψω οτι δεν ήσουν ειλικρινής μαζί μου εκείνη τη μέρα. Αυτό που ζήσαμε ήταν πολύ αληθινό."
Η Νεφέλη γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια, πράγμα που αποδείχτηκε λάθος, αφού το μόνο που ήθελε ήταν να χαθεί μέσα τους. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί : " Μια περιπέτεια ήταν, μην το σκέφτεσαι διαφορετικά. Όλα τελείωσαν. Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε μαζί."
"Μπορώ να δω πίσω από τις λέξεις σου όταν με κοιτάς και αυτό που βλέπω, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα λόγια σου. Πες μου τι συνέβη και σε έκανε να θέλεις να με αποφύγεις; Ίσως μαζί να βρούμε τη λύση."Τα ζεστά του χέρια είχαν πιάσει τα δικά της και τα έσφιγγαν καθώς της μιλούσε.
Η Νεφέλη αισθανόταν να πνίγεται από τα απαγορευμένα συναισθήματα: " ΑΦΗΣΕ ΜΕ. ΜΗ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ!" Τράβηξε απότομα τα χέρια της από τα δικά του και τον έσπρωξε πίσω. "Δεν υπάρχει τίποτα για να συζητήσουμε. "
Οργισμένη με την αδυναμία της του γύρισε την πλάτη και άρχισε να περπατάει βιαστικά προς τον πετρόχτιστο διάδρομο. Ξαφνικά μπροστά της εμφανίστηκε η Δήμητρα με μια αγωνιώδη έκφραση στο πρόσωπό της αλλά εκείνη την προσπέρασε φουριόζα.
Λίγο πριν φτάσει στον διάδρομο και καθώς περνούσε δίπλα από το παλιό κομμάτι από το τοιχάκι, που εμπόδιζε κάποιον να πλησιάσει την άκρη του γκρεμού, στο οποίο επάνω ήταν δεμένη η κόκκινη κορδέλα, ένα κομμάτι του τοίχου υποχώρησε και μαζί και το έδαφος κάτω από το ένα της πόδι. Τα κοφτερά βράχια από κάτω αποκαλύφθηκαν μπροστά της όταν ένα μέρος του τοίχου γκεμίστηκε. Η Νεφέλη ούρλιαξε καθώς αισθάνθηκε να πέφτει στο κενό.