(Mina POV)
Geschrokken staarde ik naar de ring in zijn handen. Dit had ik niet zien aankomen. Jimin keek me ondertussen nog steeds aan, met een angstige, maar tegelijk ook hoopvolle blik. Ik besefte me dat ik moest antwoorden.
Ik knikte. "Ja." zei ik, waarna Jimin opstond en me knuffelde. Ik was nog steeds overdonderd. Ga ik echt trouwen met Park Jimin?
Jimin liet me los en pakte de ring uit het doosje. Hij schoof de ring voorzichtig om mijn vinger. Daarna draaide hij zich om naar het publiek en hij liet de ring aan mijn hand zien. Er klonk een oorverdovend gejuich.
Jimin keek me aan met een stralende glimlach en zoende me. "Ik hou van je." zei hij daarna. "Ik ook van jou." fluisterde ik.
Ik liep het podium weer af, omdat de show weer verder zou gaan. Toen ik bij de meiden ging staan, keken ze me allemaal lachend aan.
"Jullie wisten ervan, hé? Daarom deden jullie zo raar! Iseul zou nooit toegeven dat ze voor Namjoon kwam!" lachte ik.
Iseul schudde haar hoofd. "Het is ook niet waar." zei ze zacht. "Weet je dat heel zeker?" vroeg Yerin, waardoor Iseul rood werd.
Lisa kwam voor me staan. "Gefeliciteerd!" zei ze en ze knuffelde me. Daarna pakte ze mijn hand beet om de ring te bekijken. Het was een kleine ring, omgeven met allemaal kleine diamantjes.
"Wat een mooie ring ook weer!" zei ze bewonderend. Ik glimlachte. "Zo is Jimin." zei ik. Ik nam nu zelf ook de tijd om even naar de ring te kijken. Het was zeker een mooie ring.
"Ik heb dus al geregeld dat we morgen naar de rest van de familie gaan, om het geweldige nieuw te vieren!"
Ik draaide me meteen om. "Wacht, wat?"
"Dat is toch leuk, zoveel hebben je onze familie de afgelopen maanden niet gezien en ik eigenlijk al helemaal niet. En dan kun je eindelijk je nichtje weer zien. Soojin is eindelijk terug van studie uit Amerika." zei Lisa.
Ik keek op. "Serieus?" Ik had al meteen een stuk meer zin in morgen. Ik had Soojin al drie jaar niet meer gezien, terwijl we vroeger altijd zo close waren.
~Time Skip~
De show was eindelijk voorbij, ik kon niet wachten om Jimin te spreken. De jongens kwamen één voor één het podium aflopen en gingen zitten. Ik liep meteen door naar Jimin, die me glimlachend aankeek. Hij pakte mijn hand met de ring eraan en keek ernaar.
"Hij past precies. Hij staat heel mooi bij je." zei hij.
"Jimin-" begon ik, maar hij kapte me af.
"Ssst, alles is oké. Ik begrijp wat je denkt. Je denkt dat je nog te jong bent en zo." zei hij. Ik knikte, dat was inderdaad waar ik me zorgen overmaakte.
"Maak je niet druk. We trouwen echt niet binnen een maand, of zo. Je moet zelf weten wanneer je met me wilt trouwen. Ik wilde gewoon zeker weten dat je bij me zou blijven, voor de rest van mijn leven." Hij glimlachte alweer.
Ik glimlachte nu ook. "Ik had ook bij je gebleven zonder een ring aan mijn vinger." lachte ik.
"Nu weet iedereen dat je bij mij hoort." zei Jimin.
"Maar mocht je het trouwens wel bekend maken van de manager?" vroeg ik plotseling.
"Geen idee, vast wel." zei Jimin nonchalant. Ik rolde met mijn ogen.
"Dus morgen gaan we naar jouw familie?" vroeg Jimin.
"Hoezo weet iedereen alles al, behalve ik?" zuchtte ik. Jimin lachte. "Sorry." Hij gaf me een knuffel.