{POV Blair}
Zodra we thuis komen gaan we uitgebreid lunchen.
Want het is ondertussen al bijna lunch tijd. Tijd gaat snel pfff.
Nadat we in het ziekenhuis waren geweest waren we nog even in een leuk café koffie gaan drinken. Het lag precies op de weg naar huis en Luca kende het natuurlijk al en zei dat je daar hele goede en lekkere koffie kunt krijgen. Dus waren we daar nog even naartoe geweest.
Ik heb net van Luca gehoord dat we morgen aan alle inwoners van deze stad/dorpje gaan vertellen dat ik zwanger ben enzo.
Ik ben best nerveus ervoor want ik weet niet wat de reactie van de mensen gaat zijn. Ik hoop dat ze positief zullen reageren.
Maar we zullen wel zien hoe het morgen gaat.
Volgende dag:
Het is ochtend en ik maak me al de hele ochtend druk over het moment dat we zometeen moeten gaan vertellen dat ik zwanger ben.
Wat als de mensen heel slecht reageren. Misschien willen ze mij hier niet. Wat moet ik dan doen!? Ik kan niet met zonder Luca en ik wil hem dus niet verlaten. En wat moet ik dan doen met de baby's. Moet ik ze dan alleen gaan opvoeden!? En mijn familie, misschien zie ik mijn familie nooit meer. Alweer.
Ik wil niet dat dat gebeurd.
De zenuwen gaan door mijn lichaam.
Maar zenuwen zijn niet goed voor mij want daar wordt ik weer extra misselijk van dus ik loop al de hele ochtend over te geven.
Luca zegt ook wel steeds dat ik me geen zorgen miet maken maar het helpt niets.
Jason heeft ook al geprobeerd om de zenuwen weg te halen door het uit mijn hoofd te praten maar ook dat heeft niet geholpen dus ja. Deze ochtend verloopt nog niet zo heel erg lekker.
Ik zit op de bank in mijn pyjama, wat bestaat uit een broek pakje van Calvin Klein. Het is een grijs pakje met een kort broekje een een crop top met lange mouwen. Zie foto bovenaan het hoofdstuk.
Maar ik kan niet stil zitten. Ik zit de hele tijd nerveus heen en weer te bewegen en met mijn voet op de grond te tikken.
Jason en Luca kijken me heel bezorgd aan.
"Gaat het wel?" Vraagt Luca.
"Urghhh nee. Ik ben zo zenuwachtig"
"Schatje dat hoeft niet" Luca komt voor me zitten en pakt mijn handen vast en gaat verder.
"Ik heb het je al zo vaak gezegd. Maar je hoeft niet zenuwachtig te zijn. Ze zullen allemaal heel enthousiast zijn en heel positief reageren. Dat weet ik zeker. En ik zal het verhaal wel doen dus jij hoeft niet veel te doen. Het komt goed. Echt waar! Ik zal voor altijd bij je blijven, wat de reactie van de anderen ook is. Ik blijf voor altijd bij je"
Ik glimlach naar hem en krijg tranen in mijn ogen.
"Awh dat is zo lief. Hoe je me probeert te overtuigen. Ik zou niet weten wat ik zonder jouw moest doen"
Hij glimlacht lief naar me.
Ik veeg mijn tranen weg en zeg "urgh ik snap niet waarom ik toch steeds zo emotioneel word. Stomme hormonen!"
Ik moet een beetje lachen en ik hoor Jason ook lachen.
Luca grinnikt en zegt "babe dat is heel normaal. Iedere vrouw heeft dat tijdens een zwangerschap. Alleen de ene misschien erger dan de andere"
Ik grinnik ook en zeg "nou ik hoop niet dat het nog erger wordt"
We moeten allemaal nog een beetje lachen en dan zeg ik "ik ga me even omkleden"