POV Dylan
We komen aan bij het ziekenhuis, De ambulancebroeders rennen met Kims bed richting de ok, dus ze zal wel geopereerd moeten worden. Ik wil mee met Kim maar word tegengehouden door een zuster. "Wacht hier maar even, ik hou je op de hoogte." Zegt ze. Bij die woorden loopt ze de zelfde kamer in waar Kim ligt.
Ik zit hier nu al 2 uur en heb nog steeds niets over Kim gehoord. Opeens hoor ik 2 mensen achter me praten, de zuster en een andere man. "Jammer dat ze het niet gered heeft, ze was nog zo jong." Hoor ik de man zeggen. WHUT!? i-is Kim d-d-dood?? Tranen komen in me op en ik wil op staan wanneer de zuster me tegen houd. "We hebben nieuws over Kim Von der Heide." Ze kijkt me raar aan, waarschijnlijk doordat er allemaal tranen over me gezicht lopen. Ik weet namelijk al wat ze gaat zeggen. "Ik weet het al...." Antwoord ik. Ze kijkt me erg verbaasd aan en kijkt even om haar heen. "Nou ja ik weet niet van wie je het gehoord hebt, maar Kim die ligt in een diepe slaap dus het kan nog wel een paar dagen duren voor ze wakker word." Ik kijk haar aan, heel blij zelfs! Ik sta op en omhels de zuster. "I-ik dacht dat ze dood was." Ze lacht even maar toen ik dat zei trok ze een wenkbrauw op. "Nee, wat je net hoorde ging over dat andere meisje die betrokken was bij dat ongeluk, maar ik moest nog even melden dat je naar haar toe kan en er kan slapen als je wil." Ik knik en loop naar KIms kamer.
Wanneer ik de kamer van Kim in loop zie ik dat ze vredig loopt te slapen. Ik pak de stoel, en ga erop zitten. Ik app snel de andere jongens over het voorval.
U: Jo, gasten. Het kan zijn dat ik voorlopig niet meer op het internaat kom, Kim heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis!
Jamie: WHUT!!! Hoe heeft het kunnen gebeuren? Hoe een ongeluk?
U: Een auto ongeluk het andere meisje die erbij betrokken was had het niet gered, morgen gaan ze bij Kim kijken of ze wat gebroken heeft.
Bastiaan: Wat erg!, Sterkte gast! Wens haar beterschap
U: Ja, maar ik ga even proberen te slapen!, Goodnight bro's!
ik zet mijn telefoon uit en probeer te slapen, na een tijdje lukt het me en wordt alles zwart.
Ik wordt wakker van het keiharde gepiep van allemaal apparatuur. Ik herinner me opeens weer dat ik in het ziekenhuis ben, en meteen ben ik klaar wakker. Waarom piept het zo hard? Ik begin een beetje in paniek te raken en snel druk ik op de rode HELP knop.
Na 2 minuten komt de zuster aan rennen. Wat is er aan de hand? Vraagt ze. "De apparaten die piepen erg hard en volgens mij hoort dat niet zo" Zeg ik met een kleine trilling in men stem. "Ze loopt op de apparaten af en drukt op allemaal knopjes, waardoor het gepiep een heel stuk minder word. "Ze heeft een te iets hoge hartslag maar dat is niet erg" Zegt ze. Ik knik en de zuster loopt de kamer weer uit.
POV Kim
Ik heb knallende koppijn. Ik hoor allemaal gepiep, maar ik weet niet waarvan het komt. Ik hoor Dylan vragen waarom al dat gepiep zo luid is. Ik probeer mijn ogen open te doen maar wat ik ook doe alles is zwart, dus ik kan niets beginnen. Ik hoor iemand op allemaal knopjes drukken, waardoor het gepiep een stuk minder wordt. "Ze heeft een te hoge hartslag" Zegt iemand. Huh? Wat is dit? Wat is dit voor gepiep, en waarom kan ik men ogen niet opendoen. Ik voel me nu een beetje raar. Dan maar proberen om mijn armen te bewegen. KUT dat lukt ook niet.
Plots voel ik een warme vertrouwde hand boven op de mijne, ik probeer te knijpen, en naar mijn gevoel klopt dat ook wel, want ik hoor Dylan meteen een arts roepen. Binnen enkele seconden hoor ik allemaal stemmen om mijn bed, en nu lukt het wel om mijn ogen een heel klein beetje te openen. "Kim, ik snap dat je erg moe nu zult zijn, maar we moeten nu onderzoeken bij je doen." Hoor ik één van de artsen zeggen. Ik knik en ze nemen me mee de kamer uit.
Ze rollen me naar een kamer waar het aardig donker is en je ziet één apparaat in de kamer, waarschijnlijk maken ze hier de fotos van je lichaam als er iets gebroken is ofs. "Kim, ik en die vrouw achter het scherm gaan fotos maken van je armen benen en ribben. Dus ik zeg je hoe je je arm neer moet leggen en dan probeer je ze zo neer te leggen. Als het te veel pijn doet moet je het zeggen." De vrouw kijkt me met een glimlachje aan en legt me uit hoe ik men armen en benen neer moet leggen. Mijn ribben liggen al goed want daar wordt het apparat mee naar boven me geschoven.
Na een paar hele pijnlijke foto's gemaakt te hebben rollen we weer terug naar mijn eigen kamer. De arts komt a, snel met het nieuws dat ik een paar ribben heb gebroken en mijn linkerbeen. "Lekker dan, ik moet wel mee doen met voetballen, anders verliest mijn team sowieso." Leg ik uit tegen de arts. "Sorry meisje maar je moet voorlopig nog even in dit ziekenhuis blijven, " hij glimlacht kort en ik doe dat terug. "En hoelang bedoelt u nu precies?" Vraag ik hem. "Ik gok zo'n 4 weken of iets langer, want je botten moeten echt weer goed aan elkaar groeien en anders komt het nog niet goed."
WOW WEER EEN HOOFDSTUK
Ik vind het erg wat er gebeurt is met Kim!!
vinden jullie dat ook? Laat het me weten in de comment
en comment en vote ook over andere dingen
xx mij
morgen weer een nieuw en spectaculair hoofdstuk
wat gaat daarin gebeuren?
je leest het morgen!!!!