There was a gunshot. Blood spilled all over my body. He was covered with blood all over his body.
Agad kong naimulat ang mga mata ko. Papunta sa venue ng aking debut, or ni Belle rather...ay hindi sinasadyang makatulog ako. Napatingin sa akin si Mang Rigor, marahil ay dahil sa gulat na gulat na expression ng mukha ko, kasabay pa nito ang pagtaas-baba ng dibdib ko dahil sa matinding kabang nararamdaman ko.
It was meant to happen. I can't do anything about it. I'm here, I'm stuck here to know who the killer is. "Ma'am Ysabelle, okay ka lang po ba?" Nawala ako sa pag-iisip nang malalim, nang itanong ito sa akin ni Mang Rigor, nakahinto ang kotse dahil nasa pulang kulay ang stoplight.
"Okay lang po ako." Pilit akong ngumiti sa kanya at tsaka binaling ang tingin sa labas. Pinagmasdan ko ang mga puno rito na tila iginuhat lamang talaga...isa lamang imahinasyon ang lahat.
Sa mundong ito matatawag mo pa kayang maging ang nararamdaman nila ay totoo?
"Nandito na po tayo Ma'am. Enjoy your night po." Ngumiti sa akin si Mang Rigor. Mas bata siya ng ilang taon sa daddy ni Belle. He is a tall, dark and handsome 38-year old man. Kung isasama ang back story niya ay tunay na habulin siya ng mga babae noong kabataan niya pa lang. I described him that way, because that's how I imagined him to be.
"Thank you po." Nang bumukas ang pinto ng kotse ay agad na may mga sumalubong sa akin para alalayan ako.
Lahat sila ay natigilan nang ang isang kamay na namumukod-tangi sa lahat ang kumuha ng kamay ko. It was Steele. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya. Afraid, that he will notice it's not really Belle.
My heart's thumping so loud, how to calm down!
"Relax." He whispered. At imbes na makapag-relax ako ay mas lalong nadagdagan pa ang kaba ko. Damn! Hinigpitan niya pa lalo ang pagkakahawak sa kamay ko. "It's okay...it's normal." He whispered once more. Paano ba ako nakagawa ng character na tulad niya? Uh...yes, he's my dream guy...always. Pero hindi ako pwedeng mahulog ulit. Napigilan ko na, hanggang dito na lang...I'm the writer he's my character, we can't be, we won't be...
Nagbilin pa ang coordinator ng ilang paalala bago bumukas ang double doors nitong venue. I will walk on the aisle with Steele since he is my escort.
Kung paano nangyari ang preparation nito ay wala akong ideya. The story was fast forwarded to her debut, para siguro malaman ko na kung sino ang killer. But that won't be easy. Sa dami ng tao rito sa venue ay hindi ko agad mahahanap iyon.
"Hey...you okay? You've been silent." Nagtama ang mga mata namin ni Steele nang mag-angat ako ng tingin sa kanya. May hindi ako maipaliwanag sa mga mata niya. Tinitigan ko pa siya nang mas mabuti at hindi ko na nga namalayang nilalapat ko na pala ang mga daliri ko sa pisngi niya.
Aalisin ko na sana ito pero siya na mismo ang humawak sa kamay kong nasa pisngi niya. He looked straight into my eyes. He made me feel I'm the most beautiful lady tonight he ever laid his eyes on. "You are so unreal..." Halos pabulong ang pagbikas ko sa bawat salitang iyon.
"I am real." Dumagundong na namang muli ang pagtibok ng puso ko. How can he feel so real? Mas humigpit pa lalo ang pagkakahawak niya sa kamay ko. I can feel his soft skin against my palm. Napapikit ako nang medyo hanginin ang buhok ko kasabay nito ang paglapat ng labi niya sa noo ko. "I like you..." Shit.
"I'm not---"
"Ladies and gentlemen, a round of applause for the debutante. Zerina Ysabelle Mendoza." Gusto kong hilahin si Steele palayo sa lugar na ito para sabihin sa kanya ang totoo. Clearly, I am not Belle. He likes me because he thought I'm Ysabelle.
Nagsimula na kaming maglakad sa gitna. Dahan-dahan...
Wise men say
Only fools rush in
But I can't help falling in love with you
Shall I stay?
Would it be a sin
If I can't help falling in love with you?
He held me tighter as if he won't ever let me go. And I feel so secured by that. Pero hindi pa rin maiaalis sa akin ang katotohanang ang mga bagay na ito ay hindi para sa akin.
One more step, we walk together, that I thought it was never possible.
Like a river flows
Surely to the sea
Darling, so it goes
Some things are meant to be
Take my hand,
Take my whole life, too
For I can't help falling in love with you
He is Steele, he will always be my ideal guy. He will always be my dream guy...and damn! I can't help falling in love with him. I just want to wake up and realize things...that this world isn't mine, that I shouldn't fall because this isn't exactly what my mission is all about.
Like a river flows
Surely to the sea
Darling, so it goes
Some things are meant to be
Take my hand,
Take my whole life, too
For I can't help falling in love with you
For I can't help falling in love with you
But you can't force feelings, right? You can't also fool yourself saying you're not falling...you can't fool yourself saying you don't like him...nor love him. Because you can't help yourself from falling in love with that person.
Clearly, it's hard to control your feelings, lalo na kapag nahuhulog ka na talaga...
Hinuli niya ang tingin ko, at sa gitna ay nagtagpo ang mga mata naming dalawa. He genuinely smiled at me. I suddenly felt sad about it. That genuine smile isn't for me. That was supposed to be for Belle...
Nag-iwas agad ako ng tingin sa kanya. At nilibot ko ang tingin ko sa buong lugar, familiar faces met mine. Sina Grey, Thorn, Angelo ay naririto. Sa malayo ay nagmamasid lamang si Ricco. I smiled at him pero tumango lamang siya.
Hindi ko alam kung paanong kalahati ata ng populasyon ng school ay naririto. Well, probably because of Tita Carina's connections. Hindi ko alam kung matatakot ba akong nakangiti siya sa akin ngayon o ano? Pero ganito naman kasi siya tuwing narito ang daddy ni Belle, it's just normal.
Posible kaya? Napailing ako sa naisip ko. Not because Tita Carina's the villain here, ay siya na ang killer...masyadong malikot ang isipan ko sa pagsusulat ng kwento, I won't set a killer who's very obvious... paniguradong sa mga makakapagbasa ng kwentong ito ay si Tita Carina ang unang maiisip na suspect, but I don't think so...I love twists...
"Happy 18th birthday Belle." Niyakap ako ni Tita Carina. "Enjoy your night my dear." Tila kinilabutan naman ako sa naging approach niya sa akin. How can she actually act like this?
"Thank you po Tita." Napalunok pa ako nang halikan niya ako sa pisngi. May kung anong binulong siya sa akin pero hindi ko nakuha dahil sa nagpalakpakan ang mga bisita.
"Before we formally start the celebration of Belle's 18th birthday. Let us hear a short message from her." Inalalayan ako ni Steele para makuha ang microphone. Napansin kong may tila masasamang tingin ang pumupukol sa akin mula sa pwesto ko ngayon.
At the nearest front, nandoon pala sina Checarah. Nagulat pa ako dahil hindi ko naman alam na invited pala sila. It was Tita Carina's work. Hindi niya na pinili pa kung sino ang mga invited. Lalo pa't lahat ay mula sa mayayamang pamilya. I felt bad for Ricco, mukhang hanggang dito ay na-discriminate siya, hindi ko rin pala sigurado...dahil paniguradong pinili rin ni Ricco ang likurang pwesto.
Huminga muna ako nang malalim bago ako nagsalita. "First of all, I'd like to thank God for giving me the opportunity to live until my 18th birthday." Panimula ko, hindi ko talaga alam ang sasabihin ko dahil una, hindi ako si Belle. Ilang beses ko na bang nasabi yan ngayon. Ang hirap sampalin ng katotohanan. "Next is my dad and---Tita Carina. I wouldn't have experience something like this if it weren't for them. Especially to my dad...who always love and care for me. I will forever be thankful for having him as my father, for teaching me how to value life always and for still staying with me no matter what. I may not be able to say this frequently since the day mom left but dad---" humarap ako sa daddy ni Belle, I know this is what she wants her dad to know. "I love you always...and forever---"
Gunshot.
Blood spilled all over my body.
The man in front of me is covered with blood.
It did happen.
Shit. Who killed Belle's father? The microphone slipped from my hand...the crowd are shouting, screaming for help. The bodyguards are calming them down and here I am still in shock. Huli na nang matauhan ako, Belle's dad is lying on the floor covered with blood all over his body. I wanted to scream! But I can't find my voice as tears stream down my face.
"Zerina... come with me..." Nanlalabo ang paningin kong tumingin kay Steele. Umiling ako sa kanya. No! Hindi pwedeng ganito na lamang basta-basta. Scissors! I need scissors. Nanlaki ang mga mata ko nang may gunting na sumulpot sa harapan ko. Kung paano iyon nangyari ay hindi ko alam.
Kinuha ko ang gunting at ginupit ko ang dulo ng gown ko. Sinira ko ito para umikli. Pati ang heels ko ay sinira ko rin. Dumating ang ambulance pero hindi na ako nag-abala pang makihalubilo pa sa mga nagkakagulong tao.
It was meant to happen and I need to catch the killer before it's already too late. "Saan ka pupunta?" Nagulat si Steele sa naging kilos ko. Umiling na lamang ako sa kanya. I'm sorry Steele but I'm not the Belle you like. Pilit akong ngumiti sa kanya at tsaka tumakbo palayo.
I know he followed me. But I still can't deal with him.
Kung hindi ako nagkakamali, I saw a masked man near the location. Who could it be? Tinahak ko ang daang posible niyang puntahan. Nakarating ako sa tahimik na garden na malayo na sa venue. Naramdaman ko ang paghampas ng malamig na hangin sa balat ko.
Tumindig ang balahibo ko nang maramdaman ko ang mainit na kamay na humawak sa braso ko. "What are you doing here?" Dahan-dahan akong lumingon sa kanya at halos makahinga ako nang maluwag nang si Ricco ang makita ko.
"Ikaw anong ginagawa mo rito?" Nakakunot ang noo kong tanong sa kanya. Naglakad siya paalis na hindi sinasagot ang tanong ko.
"I followed you." Simpleng sagot niya. Could it be him? Umiling-iling ako. Imposible. He was made to protect Belle. Hindi niya magagawa iyon. But the way I write, possible na ang pinaka-imposible ang pinili kong killer...but, ano ba yan! Ang hirap mag-isip.
"Bakit mo ako sinundan? Did you know?" Sinabayan ko ang lakad niya. Nagulat ako nang biglaan siyang humarap sa akin, seryoso ang bawat titig na ipinupukol niya sa akin. "Ikaw ba iyon?" I want to slap my mouth for being so straight forward. I could have done an investigation rather than asking him directly.
Humakbang siya papalapit sa akin, pabilis nang pabilis ang tibok ng puso ko. Kung siya ang killer papatayin niya rin ba ako? Tinanggal niya ang salamin niya. "I made sure you won't do anything stupid. What were you thinking right now?" Aniya. Nakahinga ako nang maluwag. I hate myself for thinking it was him. I doubted my character. "Something's off..."
Muling bumalik ang kaba sa dibdib ko. "Why do you look so different right now? Your dad..." Naninimbang siya kung dapat niya pa bang ituloy. "Why are you here? Your dad got killed..." Shit. Nagkaroon ng pagdududa sa boses niya. Hindi ko naman pwedeng sabihin sa kanya na hindi ako sa Belle, walang pwedeng makaalam nito hangga't hindi ko nalalaman kung sino ang killer.
"I---"
"Fuck. Are you planning to kill yourself?!" Singhal niya sa akin. At hindi ko alam kung bakit pero nakahinga ako nang maluwag. Akala ko ay mahuhuli na niya ako. "What if I didn't follow you? Tama ako diba?" Kailangan kong sundan ang nasa isip niya ngayon kung hindi ay mabubunyag ang lihim ko.
Napahagulhol ako sa pag-iyak. Mabuti na lamang at president ako ng drama guild club namin dati, I can easily cry this way. "I just want to know...who killed my dad!" Patuloy ako sa pag-iyak hanggang sa ang luhang ito ay naging totoo. Napayakap ako sa kanya dahil sa nararamdaman ko na naman ang pakiramdam ni Belle. Tila hindi ako makahinga...I cried my heart out.
Habang patuloy ako sa pag-iyak ay hindi pa rin maalis ang bigat sa dibdib ko. "Who killed my dad?" Paulit-ulit itong lumabas sa bibig ko, samantalang si Ricco ay patuloy lamang ang pag-alo sa akin. Mas nanlabo pa ang paningin ko pero hindi makakatakas sa akin ang puting maskara na iyon. Iyon! Ang suot ng nasisigurado kong killer.
Humiwalay ako sa pagkakayakap kay Ricco.
Natabunan ang puting maskara. Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin kay Steele. This is getting worse than I thought. Hindi naman siguro si Steele ang killer diba? It can't be...iba ang nakalaang kapalaran kay Steele.
Why is it so hard to figure out? Who could it be...
"Zerina..." By the sound of my name from his mouth, I must believe it's not him. No matter what happen it can't be him. "Come here...please...take my hand and come with me." Hindi ko alam kung bakit kusang lumandas ang luha sa mga mata ko. Akala ko ay tumigil na ito.
Umiling ako.
Hindi pwedeng mahulog ulit ako. Matagal ko na siyang inalis sa sistema ko. He can't be real. This is just part of my imagination.
"Zerina!"
I heard another loud gunshot.
Sa sobrang bilis ng pangyayari ay hindi ko na namalayan kung paanong nakayakap na ako kay Steele ngayon. Nanginginig ang kanang kamay ko nang makitang nababalot muli ito ng dugo. "Steele!" Natataranta kong tiningnan kung saan nanggalin ang dugo...Shit! Hindi ko alam ang gagawin ko.
Naramdaman ko ang bigat niya. Nanghihina siyang mas yumakap pa sa akin.
Hinanap ko si Ricco at tulad ko ay tulala rin siya pangyayari.
"Ricco! Call the ambulance!" Agad din naman siyang natauhan at nagmamadaling tumawag ng ambulansiya. Nilibot ko ang paningin ko sa posibleng gumawa nito pero, wala na...wala na ang maskara na kanina'y nandito lamang.
"Steele...please, kahit dito na lang...please stay alive." My eyes become blurry because of the tears that won't stop from falling.
Bakit ganito? Did the storyline changed from here...paanong--- "You were always in my dreams, you came to my world...it feels so surreal..." Pilit kong pinakinggan ang sinasabi niya...hirap na hirap na nga siyang magsalita pero pinipilit niya pa rin. "Zerina...Zerina..." Paulit-ulit niya akong tinawag sa ganoong paraan.
Naguguluhan na talaga ako. He extended his hand to reach my face. Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa pisngi ko.
"Bring me to your world..." He whispered before he lost his consciousness... at lalo lamang nun nadagdagan ang kaba ko kasabay nito ang hindi na pagtigil sa pagpatak ng mga luha ko.
---
10/15/17