I never really look at the moon since that ends everything. But with all the stars at the night sky, I'd like to watch the moon with you. Not beside me but in two different worlds. Let's look at the same moon, at different view...at the same time but different place. Coz I realize we will never walk the same place, together.
Napabuntong hininga na lamang ako sa naisip ko, ano ba itong nangyayari sa akin. Why am I suddenly feeling this? Oh please Riri! He's just a fictional character you created. You can't fall for him just like how Belle did. And you're not Belle to begin with.
When realization hits you hard.
The next day, my friends, blockmates are so excited for the upcoming recollection. It's a break from our toxic life of being a third-year pre-med student. We will get to know each other more and we will get to reflect from all the things we are experiencing.
"Nawawala ko ata yung booklet last year na ginamit sa recollection." Ani Joanne habang nasa 7/11 kaming apat. Napaisip ako kung naiwala ko ba yung sa akin, pero mukhang hindi naman. "Ay joke! Nasa drawer ko lang yun for sure."
"Kailangan pa ba yun?" Si Marie habang kumakain ng tuna sandwich.
"Hindi raw makaka-graduate kapag naiwala raw yun eh. Kaya syempre itatago nga yun ng mga estudyante." Si Sharida naman na nag-angat ng tingin sa akin. Naririnig ko ang usapan nila pero tila nilipad kung saan ang isipan ko.
"Uy Riri!" Si Joanne na bigla na lamang nanggulat ay muntik ko nang matapunan ng kape na hawak-hawak ko. Napabuntong hininga ako at humingi ng sorry sa kanila. "Kanina ka pa tulala riyan. Hindi lang pala kanina. You seem so off the past few days." I know, I noticed it myself too. Pero wala eh, how can I actually think straight?
I'm failing... I don't know why I am feeling emotions I've never felt before...
"Sorry...sorry... may iniisip lang ako." Ani ko sa kanila. They patted my shoulders at ngumiti naman ako sa kanila.
That night I fixed all the things I needed for the recollection. Natigilan ako sa pag-aayos nang makita ko ang notebook sa may luggage ko. My heart skipped a beat. Tila unti-unti na ring naninikip ang dibdib ko. Pamilyar na ako sa pakiramdam na 'to, pero umaasa ako na sana mali ang kutob ko.
"Anak, may kailangan ka pa?" Sumilip si mommy sa nakabukas na pinto ng kwarto ko. Umiling ako tsaka ngumiti sa kanya. Sa tabi niya ay si Zemina may hawak na happy meal, siguro nakauwi na si daddy.
"Okay na 'mmy. Sa Wednesday daw po ang uwi namin, 2 PM po." Ani ko kay mommy at tsaka inabot sa kanya ang waiver na kailangang ipapirma sa magulang.
"Sa Tagaytay pala kayo this year." Tumango ako.
"Opo, sa orphanage po yan. We'll get to be with the kids po." Pumirma si mommy sa waiver tsaka niya ito binalik sa akin.
"Ate pasalubong po. Tart po." Ito talagang si Zemina ay hindi makakalimot sa mga ganitong bagay, natawa na lamang ako.
Maaga akong nagising para makapag-ayos na rin ng sarili ko. Nakailang set din ako ng alarms, 5 set of alarm. Sa pang-lima lang ako tuluyang bumangon, ang hirap talaga minsang maging productive kapag hinihila ka ng kama mo pabalik.
Nang matapos akong maligo ay agad din akong nagbihis ng college shirt at maong pants. Nag-check muna ako ng notifications sa wattpad. I was about to log it out kaso hindi ko na rin ito ma-log out sa phone ko. Mas lalo akong kinabahan nang paulit-ulit bumaha na naman ng mga comment.
"Updateeeeee"
"Sana araw-araw ang update"
"Otor, please naman, paki-update na po"
Napahawak ako sa dibdib ko. Matindi ang pagtibok ng puso ko kaya nabitawan ko ang cellphone ko. Hindi ko na ito kinuha pa at napagdesisyunan na iwan na lamang ito. Nang maisuot ko na ang rubber shoes ko ay lumabas na ako sa kwarto ko.
Pero halos maubusan ako ng dugo sa katawan ko nang sa paglabas ko ay sina Checarah ang bumungad sa akin. Shit! Nasa loob na naman ako ng story ko.
The moment I stepped in the room, all eyes are on me again. It's nothing, it's the usual thing people will do in Ysabelle's life. I find it normal for her. Pero ang biglaang mapunta sa mundong ito ay hindi na ata talaga ako masasanay pa.
"Ginayuma mo ba si Steele?" Risha made her way in front of me nang makapasok na ako nang tuluyan sa classroom. She raised her right eyebrows. Gusto kong iripan siya pero it isn't need in the scene kaya hindi ko rin magawa. Agad ding sumulpot sa likuran niya si Checarah with her usual resting-bitch face.
Erriz crossed her arms over her chest. Hindi ko na lamang sila pinansin at tsaka ako nagsimulang maglakad patungo sa upuan ko. Pero ang mga ito ay hindi na ata magawang magpigil pa at hinila na ang buhok ko. Napangiwi ako sa sakit kasabay nito ang panggigilid ng mga luha ko. Si Risha ang humila ng buhok ko.
Tumingin ako sa mga classmates ni Belle na wala man lang ginawa kung hindi ang mag-iwas ng tingin at ang iba ay panoorin na lamang kami. Wala silang pakialam! These mean girls ruled over them. Sometimes, for them...it's hard to help, especially when fear is already a factor. In their case, to help Belle is ruining themselves. Sina Checarah na walang pakialam kung sino man ang maapakan nila. That's the bad side of having too much in life, you sometimes forget to consider others, you become selfish. Nakakalimutan mong ibahagi sa iba kung anong meron ka.
Things that they have were not actually theirs, it was His. It was given to them by Him, not to be selfish of these things but to share to others who are in need what they have.
I write this story, not to just give the readers the kilig vibes but for readers to reflect, that not everyone was born with too much gold in life.
"Don't act so strong in front of us. You weak nerd!" Singhal nito sa akin. I was caught off guard when she suddenly takes off my glasses, nakita ko rin ang gulat sa mga mata niya pero agad din siyang nakabawi, in front of me, binasag niya ang salamin ko, tinapak-tapakan niya ito. Hindi naman ako nagulat sa nangyari but a tear escape from my eyes. In Belle's POV she used that glasses so she could cover up herself, her face...her aunt hated her for her unique beauty, for resembling her mom's face, the reason why she had to hide herself from all the eyes that would praise how beautiful she was.
Hindi na ako nanlaban. I can't use my strength, I am in controlled again. Kusang gumalaw ang mga paa ko patungo sa upuan ko. Roon tuloy-tuloy na pumatak ang mga luha ko, but the stares others gave me, yun ang ayaw ko...not because it's all out of pity but because they are all shocked of how I looked like without those glasses.
I got home with heavy feeling. I can't fight earlier because that's the scene needed by the chapter.
Dumagdag pa si Tita Carina na ngayo'y nanlilisik ang mga matang nakatingin sa akin. Somehow, I felt scared but thinking I made her character that way, nawawala agad ang takot ko.
"Bakit ngayon ka lang?" Typical line of a mother. If only I heard it the way caring mother does eh di sana hindi ako nanlalambot ngayon sa matinding kaba.
I think I'm already adapting Belle's character. "May tinapos lang pong activity sa school." Nagulat ako nang masabi ko ang gusto kong sabihin. Of course, it's an excuse. But I don't think she'll buy my excuse.
"Stupida! I know all the things you're doing. You are monitored. Don't lie right in my face." Napangiwi ako nang hilahin niya ang buhok ko sa isang iglap lamang. Hindi ako nakalaban dahil tila kontrolado na naman ako.
What I don't like being here, is sometimes I'm controlled, sometimes I'm not. And I hate the fact that I can't do something when people are trying to pull me down.
Hindi ko alam kung kailan ako magiging malaya sa mundong 'to. There's always a limitation in every action I'll do. Hindi ko alam kung tuwing kailan ako kontrolado.
Nakakatakot. Nakakaba. Nakakagulat.
Hinayaan ko lamang siya sa paghila ng buhok ko hanggang sa tuluyang malaglag na nga ang salamin ko. She's so heartless! She's a mad woman! And I so hate her.
"Hindi ka marunong magsinungalin. Sa oras na ulitin mo yan. Mas malala pa rito ang dadanasin mo." Mariin niyang binigkas ang bawat salitang tumatagos sa mismong pagkatao ko.
Nang tila makuntento na siya sa pananakit sa akin ay padarag niya akong binitawan. Wala na naman akong nagawa.
Nang makapasok ako sa kwarto ni Belle ay diretso ako sa kama. Padapa akong humiga at doon ko naramdaman ang sakit, physically, emotionally. Kung bakit nararamdaman ko ang dapat si Belle lamang ang nakakaramdam ay hindi ko lubusang maunawaan.
Nakatulugan ko na ang pag-iyak at hindi ko na rin nagawa pang makapagbihis man lang. Napangiwi ako nang may kaunting kirot pa rin akong naramdaman sa katawan ko.
Maaga na rin akong naligo. Chineck ko sa phone kung anong araw ngayon. Araw pala ng Sabado. Matapos akong makapagbihis ay siya ring pagkatok sa pinto ng Daddy ni Belle.
"Sweetheart, kanina ka pa namin hinihintay ng Tita Carina mo, you should go downstairs. Nandito na ang designer ng gown mo." Napaisip ako. Designer ng gown? Para saan? Inisip kong mabuti kung tungkol saan ang Chapter 6. But since I can't remember, bakit ba kasi ganito ang mga nangyayari? The sudden turn of events leaves me breathless.
"Ano pong meron?" Nagulat pa ako nang maitanong ko ang nasa isipan ko talaga. Medyo nagtaka pa ang daddy ni Belle.
"It's your 18th birthday few months from now. All the preparations are running smoothly already. Yung gown mo na lang ang kulang. Nasa baba rin ang coordinator mo..." Pilit kong inalala kung kailan ang birthday ni Belle.
"Dad, are all the invitations ready na po ba?" I asked. I'm sure naroon ang birthday ni Belle.
"Your coordinator sent you the soft copy diba? Hindi pa tapos ang lahat ng invitations, it will come out next week. Why are you so surprised Belle?" Umiling ako tsaka ngumiti. I hope he didn't notice that I knew nothing from this moment.
"Sige po dad, I'll go downstairs na po." Ani ko at bago ako bumaba ay binuksan ko muna ang laptop ko. I key in the word debut sa search bar...at may lumabas na agad. Hinanap ko ang invitations and I saw that it was Beauty and the Beast-themed debut.
Date was October 28
And suddenly my heart...my heart won't stop from beating so fast. Ano itong pakiramdam na ito? Anong mangyayari sa araw na iyon? Was it that bad? Was it...
"Until what time are you going to make us wait?!" Halos mabitiwan ko ang laptop ko sa sobrang gulat nang biglang bumungad si Tita Carina sa pinto ng kwarto ko.
"Susunod na po." Ani ko...she just walked out right after. Ganun naman siya lagi kapag nandito si daddy sa bahay.
Nang makababa ako ay agad din akong sinukatan ng designer. 3 months from now, Belle will be celebrating her debut. "Steele will be your escort, right?" Natigilan ako. Paanong si Steele... what did I miss from the story? Nagbago ba ang storyline dahil hindi ako si Belle?
"Po? Bakit po si Steele?" Nagtatakang tanong ko.
"Why not Steele? He was your childhood closest friend. Why do you seem to forget things lately?" The what?! Closest friend? Ni Steele?
Pilit akong ngumiti na lamang sa daddy ni Belle.
The next day. I'm still here, parang ayaw ko na tuloy pumasok at manatili na lamang sa kwarto, pero hindi uusad ang kwento kung magiging ganoon ako. Kanina pa naghihintay sa akin si Mang Rigor kaya nagmamadali akong sumakay sa backseat. "Good morning Ma'am Ysabelle." Aniya at tsaka ako nilingon mula sa backseat na may ngiti sa kanyang mga labi.
"Good morning din po."
Nang makarating ako sa paaralan ay si Steele ang bumungad sa akin. Mabuti na lamang at wala pang katao-tao dahil maaga ako ngayon. Nilampasan ko na lamang siya, marami akong gustong itanong pero hindi ko magawa. Did the storyline change? Or I really wrote it this way?
Damn! Ang hirap nang walang maalala.
"Tsk." Hindi ko iyon pinansin pero alam kong nakasunod siya sa likuran ko. Napahinto nga lang ako nang alisin niya sa pagkakatali ang buhok ko. "Stop showing your nape." I immediately rolled my eyes at him. Nagulat siya roon at maging ako rin. This is me and not Ysabelle! At teka, bakit...no I won't conclude yet.
"Teka lang...are we really close? I mean childhood friends?" Kailangang sa kanya ko mismo malaman ito. Nakita ko ang pagpipigil ng ngiti sa kanyang mga labi.
"Naalala mo na ulit huh? You keep on pushing me away." Nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata pagkatapos sabihin iyon.
Napanganga ako sa sinabi niya. "How come----"
"I was that silent boy you approached when we were eight." Panimula niya. Did I really write this? "We became close until you're twelve. You had your stepmom and everything changed. You distant yourself from me at fifteen... you walked out of my life at seventeen." Nanggigilid na naman ang mga luha ko sa narinig ko. May kaunti akong naalala, if I'm not mistaken, this is their back story...this is the start of everything I guess?
"At eighteen, please come back to me." My heart melted at his words. Ngayon alam ko na kung bakit... maybe this is their back story for real. Hindi ko kasi talaga maalala lahat ng tungkol sa story. It was revealed in this chapter kung anong ba talagang mayroon sa kanila. They were childhood friends, but sudden turn of events pushed them away from each other. Nagkaroon ng stepmom si Belle and she needs to go by her rules and one of those is to be a total nerd, to avoid stares from people. To stay away from people and one of those is Steele.
"Steele---"
To be continued...Last updated: Today
Napapikit ako nang biglang hanginin ang buhok ko, umikot ang paligid ko at pag mulat ko ng mga mata ko ay si mommy ang bumungad sa akin. Nakangiti. "Ihahatid na kita, male-late ka na tsaka malakas ang buhos ng ulan."
My heart is still beating so fast.
Napatango na lamang ako kay mommy tsaka sumunod ako sa kanya patungo sa recollection namin sa Tagaytay.
I hope...I really hope, it will finish soon. Iba na kasi ang nararamdaman ko, ayokong sanayin ang sarili ko, dahil alam kong panandalian lang ang lahat ng ito.
---
10/8/17
Happy 1.01k reads, 279 votes, 535 comments.
Also, at dahil hindi pa nga ayos ang account ko, hindi pa rin masearch ang username ko, if ever you'll share this to your friends, I hope you'll give the link na rin, para hindi na mahirapan pang maghanap. Thank you 💕😘
#TYW be in a world you created alone ;) Share the fantasy within! XOXO