🌷| Juultje
'Ik voel wat op mijn hand en ik deins wat terug. Maar het gaat niet weg, het blijft op mijn hand steken. Zodra ik voel dat het verstrengeld in mijn hand, weet ik dat het een andere hand is'
- - - - - - - - - - - - -
Buiten adem van het vluchten begint mijn rennen steeds meer op snelwandelen te lijken. Mijn hoofd bonkt nog steeds, wat ook een rol meespeelt en mijn conditie is ook niet de beste. Ik zie dat Melanie minder moeite heeft met het rennen maar zij lijkt ook wel moe. Ik zucht even en kijk achterom. We moeten harder doorrennen als we de beveiligers willen afschudden. Ik sluit voor even mijn ogen en hoor mijn hart als een trommel bonken in mijn borstkast. Ik open mijn ogen weer en focus op de weg voor me: een lange gang met een donkere maar chique uitstraling. Ik werp een blik naar Melanie haar groene ogen. Ik probeer tegen haar zeggen dat we harder moeten rennen maar het enige geluid dat uit mijn mond komt zijn snelle ademhalingen en een paar halve afgemaakte woorden. Maar mijn gevoel zegt wel dat Melanie het begrijpt omdat ze harder begint te rennen en ik haar moeilijker bij kan houden. Ik doe mijn best om bij te blijven terwijl ik even achterom kijk. De beveiligers zijn zeer geconcentreerd en smachten als jagers naar hun prooi. Er zitten er drie achter ons aan, een wat donkere man met een kaal hoofd en een zwarte snor. Een paar rimpels zijn in zijn voorhoofd gegraven en zijn donkerbruine ogen staan als spleetjes op mij en Melanie gericht. De andere twee beveiligers zijn twee vrouwen. Een heeft zo te zien een Chinese of Japanse afkomst en de andere lijkt met haar blonde zwiepende haren en een boeren gezicht op een typische Nederlander.
Doordat Melanie sneller dan mij rent heeft ze een korte voorsprong op mij. Op een paar meter verder schuiven er twee stalenpaar liftdeuren open. Er verschijnt een grijns op Melanie haar gezicht en haar ogen twinkelen, alsof ze zonet een super goed idee heeft bedacht. Als die lift nou maar niets met haar idee te maken heeft. Want als we naar de lift afslaan hebben we nooit genoeg tijd om de liftdeuren te laten sluiten voordat de beveiligers al bij ons in de lift staan. Ik zoek vluchtig een deur die leid naar een trappenhuis voor als Melanie toch iets in gedachten heeft met die lift. Ik sper zo goed mogelijk de gang af maar kan geen enkele deuren vinden die ook maar iets van een teken geven dat die deur leid naar een trappenhuis. We hebben bijna de lift bereikt en ik werp een blik naar Melanie en schudt een stevige 'nee' met mijn hoofd. Ik vraag me af of ze het gezien heeft aangezien ze geen teken terug werpt. Zodra we de lift naderen snijdt Melanie mij met een scherpe snelle bocht af waardoor ik moet afremmen. Ik slaak een kreun van frustratie, waarom die lift!?
Toch stap ik de lift in en verdrink ik in mijn eigen zenuwen, de beveiligers zullen hier binnen enkele seconden zijn. De liftdeuren sluiten langzaam, té langzaam om de beveiligers af te schudden. De paar seconden die we hadden zijn om en ik knijp mijn billen bij elkaar en wacht todat iemand mij stevig vastpakt en de lift uitsleept maar tot mijn verbazing sluiten de lift deuren en zijn er nergens beveiligers te bekennen. Ik kijk verward rond, waar dan? Geen beveiligers? Ik moest het eerst een paar keer voor mezelf zeggen voordat ik pas echt realiseerde dat er geen beveiligers waren. Buiten adem van het rennen leun ik met mijn rug tegen de leuning van de lift. Hijgend probeer ik mijn adem weer onder controle te krijgen. Ik werp een blik naar een lichtgevend knopje waar nummer negen op staat, we gaan dus naar de een-na-laatste verdieping.
Zodra ik weer op adem begin te komen gebruik ik de tijd die we nog hebben in deze lift om Melanie op haar recht te wijzen. "Melanie Zwiers!" Ik heb tot mijn verbazing gelijk haar aandacht en ze lacht schuldig. "Jahaa, ik weet het! Melanie je had die lift niet moeten ingaan, de beveiligers komen, dit is dom van je, bladiebladiebla" doet ze mij na. Ik kijk haar gekwetst aan maar ergens moet ik toch zacht grijnzen. "Ik wilde gewoon even rust voor jou, want met die dikke muggenbult op je achterhoofd kan je natuurlijk niet zo lang rennen" knipoogt ze me toe. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk haar strak aan waardoor ik zie dat ze liegt, haar grijns zorgt ervoor dat er kuiltjes in haar wangen verschijnen. Die grijns trekt ze altijd als ze liegt. "Dus ik kon niet langer rennen volgens jou?" Ze knikt stevig en ik begin te lachen. "En we gingen niet de lift in omdat jíj niet zo lang kon rennen?" "Nee." Zegt ze met haar lippen strak op elkaar gedrukt. Mijn ogen vormen spleetjes en ik kijk haar aan. "Oke, misschien wel!" Gilt ze gefrustreerd. Ik trek een brede grijns en begin te lachen, "ik zei het!"
"Trouwens om even terug te komen op die muggenbult, zie je het erg?" Ik frons mijn wenkbrauwen en ik zie Melanie aandachtig kijken. "Uhm.." het blijft even stil. "Ja" zegt ze snel. Ik schiet in de lach terwijl Melanie ook begint te lachen. De liftdeuren schuiven onverwachts open en ik ben met arendsogen gericht op de gang. "Geen beveiligers!" Gilt Melanie enthousiast. "Door jou geschreeuw komen waarschijnlijk zo." Ze zullen wel komen, niet nu misschien maar wel straks. "Kom we moeten aanmaken anders vinden ze ons sowieso" zeg ik. We besluiten naar rechts af te slaan, nou besluiten? Eigenlijk loop ik al de richting op terwijl Melanie mij volgt. De gang ik gevuld met gouden sfeerlichten waardoor de muren nog duurder lijken. We lopen langs een klein maar chique tafeltje van donker glimmend hout. De poten van het tafeltje zijn gekruld en de hoeken zijn rond en afgeschuurd. Op het tafeltje staan twee grote porseleinen vasen met Afrikaanse tekens erin gegraveerd. De vaas is gevuld met witte orchideeën die volop bloeien en met een paar stokjes aan de zijkanten van de bloem overeind worden gehouden. De dure witte bloemen weerspiegelen in een brede spiegel met een gouden randje. Zodra we er langs lopen laat ik mijn vingers over het gladde tafelblad glijden. Achter me hoor ik een deur snel open gegooid worden. Binnen een paar seconden kijk ik haastig achterom en zie dan een stuk of vijf beveiligers lopen. Dat zijn er twee meer dan een paar verdiepingen beneden. Ik schrik en snel tik ik Melanie aan die daarna ook achterom kijkt waarna de paniek in haar ogen schiet. In mijn ooghoek zie ik dat er een paar kijken naar ons en dan beginnen te rennen. "Melanie!" Gil ik vluchtig terwijl ik het ook op een rennen zet. Ik voel dat het rusten wel heeft geholpen want ik merk dat ik nog wel een paar rondjes kan rennen. Over een paar meter slaat de gang af naar rechts, maar hopen dat het niet doodlopend is. "Kijk achter je" wenkt Melanie mij toe. Terwijl ik mijn hoofd bijdraai zie ik dat de beveiligers al een ver stuk achter ons zijn, behalve een ervan: de brede man van het restaurant. Hij rent nog steeds met zijn jagersblik, zijn spitse ogen die recht op ons gericht zijn. Het word bijna eng.
Ik zet me schrap om een scherpe bocht te nemen naar de rechtergang. Ik ren voorop en ik kijk even naar Melanie die zacht lacht. Ik draai mijn voeten bij om de bocht te nemen maar zodra ik afsla knal ik tegen wat aan waardoor de adrenaline door mijn lijft giert. 'Je mag niet vallen! De beveiligers komen zo!' Schreeuwt er een ijzige stem door mijn hoofd. Langzaam voel ik mezelf door de zwaartekracht naar beneden te worden getrokken. Met een harde knal val ik met mijn hoofd op de grond, de vloerbedekking vangt het meeste geluid op maar ook een deel van de pijn. Toch voel ik mezelf duizelig worden en de pijn van mijn hoofd dat net was afgezakt komt weer terug. 'Sta op, sta op!' Schreeuwt weer iets in mijn hoofd. Hyperventilerend probeer ik om op te staan totdat er een wazig iets voor me neerknielt waardoor ik weer naar achter val. Ik schrik omdat ik wazig zie, waardoor ik in paniek raak. Ondertussen voel ik de pijnlijke steken door mijn hoofd razen en kreun ik zachtjes. Hijgend probeer ik Melanie te vinden, maar het is te zwaar. Het hyperventileren, de paniek en de pijn. Ik blijf uitgeput liggen op de grond terwijl ik een paar onaangename scheuten door mijn borstkas voel terwijl mijn hart bijna eruit springt van het harde kloppen. Ik zie al iets minder wazig en merk nu dat het een jongen is, een brede jongen met donkerbruin haar dat zodra hij vooroverbuigt wat over zijn voorhoofd valt. Ik voel wat op mijn hand en ik deins schichtig wat terug. Maar het gaat niet weg, het blijft op mijn hand steken. Zodra ik voel dat het verstrengeld in mijn hand, weet ik dat het een andere hand is, de hand van de jongen. Zijn hand voelt troostend en warm, ik word er rustig van. Voor een paar seconden daalt mijn hartslag en voel ik mezelf kalm worden maar dat veranderd even zodra ik een paar eeltige grote vingers over mijn arm voel strelen. Maar toch voelen ze hetzelfde aan als de hand: warm en troostend. Ik voel dat ik niet meer hyperventileer en dat ik alweer wat beter zie. Donkerbruine ogen staren me ongerust aan maar toch met wat... wat... ik kan het niet omschrijven, maar hij heeft iets, iets rustigs. Opeens hoor ik zware voetstappen achter mij en voel ik sterke armen om mijn middel geklemd. Ik hoor de jongen wat op een wat geschrokken manier mompelen terwijl ik zijn warme hand nog steeds in de mijne voel, totdat ik word meegesleurd en zijn hand word los geschroefd van de mijne. Binnen die milliseconden word ik weer verstikt in de adrenaline en paniek. Ik gil terwijl ik zenuwachtig de mannen handen van mijn middel probeer los te trekken. Achter mij hoor ik ook een meisjesgil, Melanie! "Melanie!" Schreeuw ik terwijl ik stik in mijn eigen woorden. "Shawn!" Gilt Melanie terug. Shawn? Ik kijk gestrest naar de jongen die verbijsterd stil staat en kijkt hoe ik word meegesleurd door een beveiliger. Wacht, ken ik die jongen? Ik bestudeer hem zo snel mogelijk: bruin haar, lang, breed, bruine ogen. "Shawn!" Schreeuwt Melanie nog een keer. Shawn?
"Shawn Mendes?" Mompel ik zachtjes.
Ik denk nog een keer goed na maar door de pijnlijke scheuten die zichzelf door mijn hoofd sleuren is het al een stuk lastiger. Shawn Mendes, Shawn Mendes, Shawn Mendes.
Oh mijn god, dat was Shawn Mendes.
- - - - - - - - - - - - -
Sorry dat ik dit zo laat plaats! Ik had ook al vermeld in het vorige hoofdstuk dat het wat langer kon gaan duren, maar het is wel een hoofdstuk van ongeveer 1800 woorden dus ik hoop dat jullie het leuk vonden!
Oke ik zweer (<- schrijft je dat zo?) als iemand kan tellen hoe vaak Juultje nou is gevallen in dit boek krijg je een shoutout in het volgende hoofdstuk Haha! Maar oh mijn god dit was zo leuk om te schrijven, maar ook wel moeilijk. Dit was trouwens het hoofdstuk dat ik opnieuw heb geschreven. Ik vind het zelf nu echt 100 keer beter gelukt! Ik hoop dat jullie het leuk vinden en vergeet niet te voten en reageren!
Liefs Mare🌻