Άρπαξα γρήγορα το στιλέτο από το κουτί και τον κάρφωσα πλάι στην κοιλιά. Τα παιδιά με κοιτούσαν έντρομοι καθώς και το μαχαίρι που από τη μια στιγμή στην άλλη γέμισε αίματα. Το ουρλιαχτό του αγοριού ακούστηκε και έπεσε στα γόνατα μπροστά μους μου πιάνοντας την κοιλιά του, συγκεκριμένα την πληγή του που αιμορραγούσε, την ίδια στιγμή έγινε ορατός σε όλους μας. Ήταν καστανός και γυμνασμένος. Ήταν στην ηλικία των αγοριών, δηλαδή δεκαοχτώ, και φορούσε μια πλεκτή σκούρη καφέ κοντομάνικη μπλούζα και ένα ανοιχτό μπλε τζιν. Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με τα σκούρα καστανά του μάτια με θυμό. Έκανα ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω και τα αγόρια τον σημάδεψαν με τα όπλα τους.
«Είσαι "Selene"» ψέλλισα και τον κοίταξα μπερδεμένη.
Ο κύριος Στηβ μου είπε, όταν μου τηλεφώνησε χθες και με ενημέρωσε ότι τελικά δε θα μπορέσει να έρθει, όλα όσα έπρεπε να ξέρω για τις τρείς φυλές - "Selene", "Helius" και "Selenius"- πως οι "Selene" δεν είναι της μάχης αλλά άνθρωποι της τεχνολογίας. Το αγόρι μπροστά μου ωστόσο διαψεύδει αυτά του τα λόγια που αναρωτιέμαι μήπως δε ξέρουν οι κυνηγοί τελικά τα πάντα για αυτούς.
«Είμαι "Selenius"!» είπε με μια χροιά στη φωνή του και κατέβασε λίγο το V της μπλούζας του για να αποκαλύψει το σύμβολο της φυλής του που είχε στο στέρνο του δεξιά. Ένα ημισέληνο ενωμένο με ένα μισό ήλιο.
Το σύμβολο αυτό δείχνει τις δυνάμεις τους. Οι "Selenius" έχουν τις δυνάμεις και των δύο άλλων φυλών. Τη δύναμη να γίνονται αόρατοι μόνο όταν έχει φεγγάρι το βράδυ -η δύναμη των "Selene"- και τη δύναμη να κάνουν το αίμα σου να βράσει σε σημείο που μπορεί να πεθάνεις, πάλι μόνο όταν έχει ήλιο την ημέρα -η δύναμη των "Helius", οι οποίοι με βάση αυτά που έμαθα είναι πολεμιστές με τιμή. Δεν καταλαβαίνω, όμως γιατί έκαψαν μερικά από τα αρχηγεία των κυνηγών. Αφού η μία φυλή ασχολείται αποκλειστικά με την τεχνολογία και η άλλη με τις πολεμικές τέχνες, χωρίς να πληγώνουν κάποιον, γιατί αντέδρασαν έτσι; Χωρίς λόγο; Οι "Selenius" από την άλλη είναι επαναστάτες και λάτρεις της αιματοχυσίας. Η φυλή τους δημιουργήθηκε, επειδή ήταν διαφορετικοί από τους άλλους. Είχαν τις δυνάμεις, όπως είπα και πριν, και των δύο φύλων και έτσι -δε ξέρω γιατί- εξορίστηκαν και έφτιαξαν τη δικιά τους φυλή με σκοπό την εκδίκηση προς τους "Selene" και "Helius", αλλά και στους κυνηγούς επειδή τους θεωρούν απειλή προς το είδος τους.
«Τι κάνεις εδώ;!» απαίτησε να μάθει έντονα ο Τζον και το αγόρι τον κοίταξε με μίσος.
«Μην ανακατεύεσαι, κυνηγέ! Δεν ήρθα ήρθα 'σένα!» απάντησε στον ίδιο τόνο ο "Selenius" και τους κοίταξε με απέχθεια.
«Η κοπέλα δεν έχει να πάει πουθενά! Πες μας που είναι ο αρχηγός σας!» είπε ο Ραμόν στο ίδιο ύφος και τον αγριοκοίταξε.
«Δεν καταλαβαίνετε! Πρέπει να πεθάνει! Δε ξέρετε τη Προφητεία;!» είπε δυνατά και τον κοίταξα μπερδεμένη.
«Τι λέει η Προφητεία;» ρώτησα απορημένη και με κοίταξε.
«Ότι το φεγγάρι θα διαλέγει κάθε εκατό χρόνια μετά το θανάτου του προηγούμενου εκλεκτού έναν καινούριο, αγόρι ή κορίτσι, αν δε βγει εις πέρας ο στόχος των Θεών. Η οικογένεια που θα επιλεχθεί για να φέρει στο κόσμο αυτό το άτομο θα είναι εν άγνοια. Από τη μέρα της γέννησης του θα κατέχει τον έλεγχο των αστεριών και θα τραβάει το φως του φεγγαριού μέσα του. Οι εκλεκτοί θα πάψουν να υπάρχουν μόνο όταν ο σκοπός της Σεληνιακής Προφητείας εκπληρωθεί. Δηλαδή να ηγηθεί έναν πόλεμο με τα άστρα για συμμάχους και πιστούς πολεμιστές έναντι των φυλών και κυνηγών!» είπε κοιτόντας με με θυμό και γούρλωσα τα μάτια μου.
«Αποκλείεται! Κάποιο λάθος κάνεις!» είπα έντρομη.
«Η Προφητεία είναι σωστή...» είπε ο Ραμόν και γύρισα να τον κοιτάξω χωρίς να αλλάξω την έκφραση μου.
«Πρέπει να πεθάνεις! Μόνο έτσι θα είμαστε ασφαλής!» είπε πάλι δυνατά και έκανε να σηκωθεί, όμως ο Τζάκσον γρήγορα τον χτύπησε με το όπλο πίσω από το κεφάλι δυνατά και εκείνος έπεσε κάτω αναίσθητος.
Ο Φρέντυ έβγαλε το κινητό του και άρχισε να πληκτρολογεί. Τα παιδιά έβαλαν πίσω στις ζώνες τους τα όπλα τους και έσυραν το αναίσθητο αγόρι στο χωλ.
«Ποιον παίρνεις;» τον ρώτησε ο Ραμόν και ο Φρέντυ σήκωσε το βλέμμα του από τον "Selenius" για να τον δει.
«Τον αρχηγό. Πρέπει να μάθει για αυτό» είπε σοβαρά και άκουσα το κινητό μου να χτυπάει.
Το έπιασα από το τραπεζάκι του σαλονιού και κοίταξα τον αριθμό που αναγραφόταν στην οθόνη. Δεν ήταν στις επαφές μου, όμως κάτι μου θύμιζε. Κοίταξα το κομμάτι χαρτί που έβγαλα πριν από το φάκελο, το οποίο κρατούσα ακόμα στα χέρια μου και είδα ότι ο αριθμός ήταν ο ίδιος.
Ο Ίθαν...!
«Τι θες;!» είπα απότομα και τα παιδιά γύρισαν να με κοιτάξουν.
«Ούτε ένα γεια; Ή έστω ένα "τι κάνεις;";» είπε ειρωνικά και ξεφύσηξα.
«Τι θες Ίθαν;!» ξαναρώτησα επιθετικά.
«Νομίζω ότι είναι ώρα να μάθεις τι στα αλήθεια συμβαίνει... Δε συμφωνείς;» είπε και διέκρινα σοβαρότητα στη φωνή του.
«Τώρα δηλαδή θες να μιλήσουμε σοβαρά; Πώς ξέρω ότι δεν είναι παγίδα;» είπα ειρωνικά.
«Δεν είναι παγίδα. Πρέπει να μάθεις τη σοβαρότητα της κατάστασης! Έχει να κάνει με τις φυλές, τους κυνηγούς ακόμα και με εσένα την ίδια! Δε θες να μάθεις για τη Σεληνιακή Προφητεία;» είπε σαρκαστικά στο τέλος και πήρα ένα καχύποπτο βλέμμα.
«Τι σε κάνεις να πιστεύεις πως δε ξέρω τίποτα για αυτά τα θέματα;» ρώτησα με καχυποψία.
«Δεν αμφιβάλλω ότι μερικά από αυτά δε τα ξέρεις, αλλά ξέρεις σίγουρα μόνο τα μισά. Όμως για τη Σεληνιακή Προφητεία είμαι ο μόνος που ξέρει τα πάντα!» είπε σοβαρά και έμεινα σκεπτική.
«Για παράδειγμα;» ρώτησα με απορία.
«Αν έρθεις στην παραλία που σε βρήκε ο Ντέρεκ θα μάθεις... Να είσαι εκεί σε μισή ώρα...» είπε και το έκλεισε πριν προλάβω να πω κάτι.
Αποθήκευσα τον αριθμό του στις επαφές μου σε περίπτωση που με πάρει ξανά και το άφησα πίσω στο τραπεζάκι.
«Τι ήθελε;» ρώτησε αυστηρά ο Τζάκσον και τον κοίταξα.
Αν τους πω θα με εμποδίσουν από το να τον συναντήσω και θα καταφέρουν να με κρατήσουν σπίτι μιας και είναι πιο πολλοί...
Ευτυχώς το κουδούνι που χτύπησε με έσωσε από το να απαντήσω. Πήγε ο Ντρέικ και άνοιξε τη πόρτα. Μπήκε μέσα ένας μεγαλόσωμος άντρας αρκετά γυμνασμένος με κουστούμι. Είχε μαύρα μαλλιά και μάτια και επίσης γένια λίγων ημερών. Ήταν ψηλός και από τη στάση του και την έκφραση του καταλάβαινες πως ήταν σοβαρών τόνων και πολύ αυστηρός.
«Θα είμαι επάνω με την Έρρικα» είπα γρήγορα και έβαλα στο κουτί το στιλέτο.
Πήρα το κινητό μου και το κουτί και γύρισα να φύγω. Καθώς περνούσα δίπλα του μου έριξε μια γρήγορη εξεταστική και ψυχρή μάτια πριν γυρίσει τη προσοχή του στα αγόρια.
«Αρχηγέ, αυτός είναι ο "Selenius" που σας είπα στο τηλέφωνο» άκουσα τη φωνή του Φρέντυ να λέει, υποθέτω στον άντρα, σοβαρός όσο ανέβαινα τα σκαλιά για τον πάνω όροφο.
Άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου και μπήκα μέσα για να δω την κολλητή μου να με κοιτάει θυμωμένη όρθια με σταυρωμένα χέρια, καθώς χτυπούσε το πόδι της νευρικά στο πάτωμα. Μπήκα μέσα, έκλεισα την πόρτα και την κλείδωσα. Άφησα τα πράγματα που κρατούσα στο κρεβάτι και την κοίταξα.
«Τι μου κρύβεις, Αντριάνα;!» είπε έντονα και ξεφύσηξα καθώς έκανα να καθίσω στο κρεβάτι μου.
«Δε σου κρύβω τίποτα...» είπα πειστικά και από την έκφραση της κατάλαβα ότι δε με πίστεψε.
«Μη μου λες ψέματα! Έχεις έρθει πιο κοντά με τα αγόρια, ακόμα και με τον Τζάκσον! Ιιι σου αρέσει!» είπε στην αρχή θυμωμένη, αλλά στο τέλος ενθουσιασμένη και την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.
«Ποιος; Ο Τζάκσον; Με την καμία!» είπα ωστόσο ούτε και εγώ η ίδια με πίστευα.
Στο μυαλό μου ήρθε η στιγμή που ήμασταν μόνοι μας στο πίσω μέρος του σχολείου. Το πως ένιωσα και το παραλίγο φιλί μας. Κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις, όμως το μυαλό μου δεν έλεγε να ξεκολλήσει.
«Ναι, σου αρέσει! Και αν κρίνω από την έκφραση σου αυτή τη στιγμή, στοιχηματίζω ότι έγινε κάτι μεταξύ σας και δε μπορείς να το βγάλεις από το μυαλό σου!» είπε στο ίδιο ύφος με πριν και κάθισε δίπλα μου.
«Έγινε κάτι...» είπα διστακτικά και τα μάτια της έλαμψαν.
«Πες μου!» είπε με ανυπομονησία και άρχισα να της λέω τι συνέβη σήμερα στο σχολείο με εμένα και τον Τζάκσον, καθώς και το πώς ένιωσα.
Όταν τελείωσα με κοιτούσε σα χάνος και κοίταξα το πάτωμα αμήχανα. Δε ξέρω καν πως βρήκα το θάρρος και του μίλησα πριν κάτω πόσο μάλλον τον κοίταξα.
«Ω Θεέ μου! Γουστάρετε ο ένας τον άλλον! Δεν το πιστεύω!» είπε με ενθουσιασμό και με ένα σάλτο βρέθηκε όρθια λίγο πιο μακριά από εμένα μπροστά μου.
«Τι λες; Αποκλείεται!» είπα γρήγορα μπερδεμένη «Λες;» πρόσθεσα και την κοίταξα δύσπιστα και εκείνη μου έγνεψε θετικά με σιγουριά.
«Είμαι σίγουρη! Τώρα πες μου τι άλλο μου κρύβεις!» είπε και η έκφραση της μετατράπηκε σε σοβαρή.
«Τίποτα δε σου κρύβω σου λέω...» είπα γρήγορα και ξεροκατάπια.
«Αν δε μου πεις δε θα σε αφήσω σε ησυχία όλο το βράδυ!» είπε και αγχώθηκα.
Είναι ικανή να μη με αφήσει να κουνηθώ από τη θέση μου ούτε και για να πάω τουαλέτα! Δε θα μπορέσω να πάω στον Ίθαν! Πώς όμως θα της πω τι μου συμβαίνει; Αν της πω ψέματα θα το καταλάβει! Κατά κάποιον περίεργο τρόπο πάντα καταλαβαίνει πότε κάποιος λέει ψέματα...!
«Θα με περάσεις για τρελή...» είπα σιγανά.
«Δοκίμασε με» είπε και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσω να της λέω τα ΠΑΝΤΑ!
«Αυτό είναι απίστευτο! Ζηλεύω!» είπε ενθουσιασμένη και και την κοίταξα έκπληκτη.
Το πήρε πολύ καλά και δεν το περίμενα...
«Δηλαδή με πιστεύεις...;» ρώτησα άφωνη και μου έγνεψε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της.
«Ναι! Πότε θα πας σε αυτόν τον Ίθαν;» ρώτησε με απορία και κοίταξα την ώρα στο κινητό μου.
Ήταν 22:05 μ.μ. .
«Σε δέκα λεπτά...» είπα και σηκώθηκα να ντυθώ.
Πήγα στη ντουλάπα και έβγαλα ένα μαύρο τζιν με σκίσιματα μπροστά στα πόδια, μια κολλητή μαύρη μπλούζα με μανίκια ως τους αγκώνες, τη μαύρη ζακέτα που μου πήρε ο κύριος Στηβ, η οποία είχε και μεγάλη κουκούλα και πήγα στο μπάνιο να αλλάξω. Αφού ντύθηκα πήγα ξανά στο δωμάτιο, άφησα τις πιτζάμες μου στο κρεβάτι, έκλεισα το φερμουάρ της ζακέτας ελάχιστα, τόσο ώστε να φαίνεται μόνο το μπούστο της μπλούζας και πήγα ως τη συρταριέρα. Άνοιξα ένα συρτάρι και πήρα ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα γάντια που και αυτά μου πήρε ο κύριος Στηβ και τα φόρεσα. Άφηναν τα δάχτυλα γυμνά όπως και τη μισή μου παλάμη με την αποστροφή του χεριού μου. Πήρα το στιλέτο μου και το έβαλα στη ζώνη μου πίσω στην πλάτη και αφού το έβαλα με τέτοιο τρόπο ώστε να μη πέσει, έβαλα τις μαύρες δερμάτινες μπότες μου. Έβαλα μαύρα γιατί ήθελα να ταιριάζει με το σκοτάδι της νύχτας, έτσι ώστε αν γίνει κάτι που θεωρήσω ύποπτο να κρυφτώ μέσα στα δέντρα ή στους θάμνους του δάσους που είναι λίγα μέτρα μακριά από την παραλία για να μη με βρουν. Τέλος, έπιασα τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα και τα έδεσα σφιχτά με το λαστιχάκι για να μην πέσουν αν χρειαστεί να παλέψω μαζί του για να ξεφύγω και γύρισα να κοιτάξω την Έρρικα.
«Και όπως είπαμε. Δε θα τους ανοίξεις αν έρθουν και σου ζητήσουν να μπουν μέσα, δε λες που πηγαίνω και δεν αναφέρεις τίποτα για το ότι ξέρεις τα πάντα!» της υπενθύμισα και αφού μου έγνεψε θετικά, βγήκα από το παράθυρο και πήδηξα πάνω στο δέντρο.
Από εκεί σκαρφάλωσα κάτω και έβαλα την κουκούλα, η οποία έκρυβε όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Άρχισα να τρέχω με κατεύθυνση την παραλία όπου και θα τον συναντούσα.
Καιρός να μάθω το πραγματικό λόγο αυτής της έχθρας!