«Γιατί πρέπει να μείνετε εδώ; Σπίτια έχετε, πηγαίνετε εκεί!» είπα ενοχλημένη στα παιδιά που κάθονταν στον καναπέ και έβλεπαν τηλεόραση, ενώ εγώ ήμουν όρθια πίσω από τον κεντρικό καναπέ με σταυρωμένα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου χτυπώντας νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα κοιτόντας τους θυμωμένη.
«Από την ώρα που γυρίσαμε παραπονιέσαι και έχει πάει πέντε η ώρα! Δεν κουράστηκες;» είπε ο Τζάκσον με ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη του και τον αγριοκοίταξα.
«Μιλώντας για τα σπίτια μας, πρέπει να πάμε να πάρουμε τα απαραίτητα γιατί ίσως μείνουμε αρκετές μέρες εδώ...» είπε σκεπτικός ο Ραμόν και εγώ τον σκότωσα τρεις φορές μέχρι στιγμής στο μυαλό μου.
Μια τον στραγγάλισα, μια τον έπνιξα στη θάλασσα και μια τον χτύπησα μέχρι που ψόφησε...
Αχχ, πόσο θέλω να τα κάνω και στην πραγματικότητα αυτά τώρα...!
«Σωστά! Πάμε και θα γυρίσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε!» είπε ο Τζον και σηκώθηκαν όλοι εκτός από τον Ντρέικ.
«Τα λέμε μετά, Άντ...!» είπε αλαζονικά ο Τζάκσον και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα καθώς με προσπερνούσε για να φύγει.
Μόλις η πόρτα έκλεισε κάθισα δίπλα στον Ντρέικ και κοίταξα τι έβλεπαν τόση ώρα στην τηλεόραση. Χμμ, Games of Thrones...
Πω γιατί έπρεπε να φύγει η μαμά και ο μπαμπάς για επαγγελματικό ταξίδι; Τώρα θα είμαι μόνη μου με αυτούς στο σπίτι! Ω Θεέ μου! Τι θα κάνω;!
«Παίζουμε κάνα video game;» ρώτησα ενθουσιασμένη και με κοίταξε περίεργα.
«Παίζεις video game;» ρώτησε παράξενα και τον κοίταξα με ανασηκωμένο το ένα μου φρύδι.
«Επειδή είμαι κορίτσι, δε σημαίνει ότι δεν παίζω...! Φυσικά και παίζω! Και λέω να παίξουμε Immortal Combat!» είπα στην αρχή ειρωνικά και στο τέλος με έναν μεγάλο ενθουσιασμό στη φωνή μου.
«Oh, yeah... Get ready to lose, baby...» είπε ευδιάθετος και τον κοίταξα ειρωνικά.
«Ετοιμάσου εσύ να χάσεις, κυνηγέ...» είπα και σηκώθηκα για να βάλω το παιχνίδι στην τηλεόραση.
Αφού το έβαλα του έδωσα το ένα τηλεχειριστήριο και εγώ πήρα το άλλο. Επιλέξαμε χαρακτήρα και τοποθεσία και αρχίσαμε να παίζουμε. Τον άφησα να με νικάει στην αρχή, αλλά στο τέλος άρχισα να τον χτυπάω μέχρι που τον νίκησα. Τον κοίταξα με χαμόγελο νικητή και με κοίταξε εκδηκιτικά. Πήραμε άλλους χαρακτήρες και επιλέξαμε άλλη τοποθεσία και αρχίσαμε να παίζουμε. Έχασε πάλι και θύμωσε, έτσι στην επόμενη μάχη ήρθε και κόλλησε πάνω μου στριμόχνοντας με στη γωνία του καναπέ. Δε μπορούσα να κουνηθώ και έχασα...! Τον κοίταξα δολοφονικά και μου χαμογέλασε. Γύρισα το σώμα μου και έβαλα τα πόδια μου πάνω στα δικά του. Εκείνος κοίταξε αμέσως έντονα εκεί μιας και φορούσα τις πιτζάμες μου, ένα ροζ σορτσάκι με άσπρες λεπτομέρειες και ένα κολλητό τιραντέ μπλουζάκι. Χαμογέλασα σατανικά και έβαλα να παίξουμε ξανά την ίδια μάχη. Τον νίκησα, αφού εκείνος δεν ήταν συγκεντρωμένος ρίχνοντας κλέφτες ματιές στα γυμνά μου πόδια πάνω του. Χεχε...
«Μόλις έχασες Ντρεικούλη...» είπα σαρκαστικά και μετέφερε το βλέμμα του από τα πόδια μου στα μάτια μου.
«Παίζεις βρώμικα...» είπε με δυσκολία και του χαμογέλασα.
«Παίζουμε ξανά;» τον ρώτησα και μου έγνεψε καταφατικά.
Διαλέξαμε άλλους χαρακτήρες και τοποθεσία και αρχίσαμε να παίζουμε, όμως κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού πέρασε το ένα του χέρι από πίσω μου αγκαλιάζοντας με και συνέχισε να παίζει.
«Τι κάνεις;» τον ρώτησα μπερδεμένη χωρίς να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη.
«Τίποτα, παίζω βρώμικα όπως και εσύ...» είπε αδιάφορα και γέλασα ειρωνικά.
«Αν νομίζεις ότι έτσι θα νικήσεις... Κανείς μέγα λάθος!» είπα με αλαζονικό τόνο και ένα χαμόγελο χαράχθηκε στα χείλη μου τη στιγμή που τον νίκησα.
Συνεχίσαμε να παίζουμε σε αυτήν τη θέση για αρκετή ώρα ώσπου ακούσαμε κάποιον να χτυπάει την πόρτα. Τον αγνοήσαμε και συνεχίσαμε απορροφημένοι στο παιχνίδι, όμως όποιος και αν ήταν συνέχισε να χτυπάει κάνοντας μας να ξεφυσήξουμε ενοχλημένοι.
«ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΑ!» φωνάξαμε μαζί χωρίς να πάρουμε τα μάτια μας από την οθόνη και σταματήσουμε να παίζουμε και η πόρτα άνοιξε.
Ακούστηκαν πολλά βήματα να περπατάνε προς το μέρος μας και να σταματάνε απότομα λίγο πιο μακριά μας.
«Τι στο καλό κάνετε;!» ακούσαμε τον Τζον να ρωτάει σοκαρισμένος και συνεχίσαμε να παίζουμε τη τελική μάχη.
«Παίζουμε...!» είπαμε μαζί ξανά και τον νίκησα!
Πετάχτηκα χαρούμενη επάνω ανεβαίνοντας όρθια στον καναπέ και έριξα με αυτή μου την κίνηση τον Ντρέικ στο πάτωμα. Άρχισα να χοροπηδάω και να χορεύω χαρούμενη αγνοώντας τα έντονα βλέμματα των άλλων και το θυμωμένο του Ντρέικ.
«Νίκησα, νίκησα...! Χα, που νόμιζες ότι θα νικούσες... Σκόνη σε έκανα Ντρεικούλη!» είπα χαρούμενη και έκατσα με τα γόνατα στον καναπέ.
«Έκλεψες! Έπαιξες βρώμικα!» παραπονέθηκε και τον πλησίασα.
«Εσύ το ξεκίνησες... Εγώ απλά έπαιξα το παιχνίδι σου με δικούς μου τρόπους...» είπα με ύφος και χαμόγελο νικητή και σηκώθηκα όρθια.
«Σε νίκησε σε παιχνίδι μάχης, ρε άχρηστε; Τι σόι κυνηγός είσαι αν σε νικάει μια αρχάρια;» είπε ο Τζάκσον στον πεσμένο ξάδερφο του και τον κοίταξα θυμωμένη.
«Ε, όχι και αρχάρια Τζάκο... Δεκαπέντε χρόνια πάω ό,τι πολεμική τέχνη υπάρχει συν σκοποβολή και στόχο με τον κύριο Στηβ άλλα τόσα χρόνια για το πώς να χειρίζομαι με ερωτήσεις καταστάσεις σαν εκείνη στο μπαρ... Δε με κάνουν αρχάρια... Με κάνουν ειδική!» είπα ειρωνικά και σοβαρά κοιτώντας τον με στραβό χαμόγελο.
«Λοιπόν, επειδή προβλέπω καυγά... Ποιος είναι για ταινία;!» είπε ο Ραμόν με ένα χαμόγελο στα χείλη του και όλοι τον κοιτάξαμε ενθουσιασμένοι.
«Τι ταινία;!» είπε ο Ντρέικ και σηκώθηκε με μιας όρθιος πλησιάζοντας τον.
«Θρίλερ φυσικά, σορρυ Αντ... Είμαστε πέντε αγόρια δε θα δούμε τις ηλίθιες ταινίες που βλέπετε εσείς τα κορίτσια...!» είπε σοβαρά ο Ραμόν και με κοίταξε, ενώ εγώ τον κοίταξα με ανασηκωμένο φρύδι.
«Ποια ταινία;» ρώτησα με απορία.
«Το κάλεσμα!» είπε ενθουσιασμένος και χαμογέλασα πλατιά γυρνώντας να δω τον Ντρέικ που με κοιτούσε ήδη με την ίδια έκφραση, αρχίσαμε να χοροπηδάμε σαν τα χαζά φωνάζοντας 'ναι, ναι' χαρούμενοι και τρέξαμε να βάλουμε ποπ κορν σε ένα μεγάλο μπολ.
Αφού βάλαμε το πήρα και τρέξαμε ως στον κεντρικό καναπέ και καθίσαμε στο κέντρο δίπλα δίπλα με ένα τεράστιο χαμόγελο ακόμα στα χείλη μας. Γύρισα στα παιδιά που μας κοιτούσαν περίεργα και κοίταξα ανυπόμονα τον Ραμόν.
«Αντε παιδί μου, τι περιμένεις; Κλείσε τα φώτα και βάλε τη ταινία!» είπα ενθουσιασμένη και γύρισα μπροστά μου.
Έκανε όπως του είπα και κάθισαν στους πλαϊνούς καναπέδες. Ο Τζάκσον και ο Φρέντυ στον αριστερά και ο Τζον με τον Ραμόν στον δεξιά. Ο Ραμόν έπιασε τον υπολογιστή και τον άνοιξε, έβαλε τη ταινία και τον σύνδεσε με τη τηλεόραση. Η ταινία άρχισε να παίζει και εγώ με τον Ντρέικ κοιτούσαμε με προσήλωση την οθόνη παίρνοντας μεγάλες ποσότητες ποπ κορν στα χέρια μας και μπουκονόμασταν. Στις σκηνές που ήταν ανατριχιαστικές και τρομαχτικές, ήταν αυτές που είδα τα αγόρια να σφίγγονται έτοιμοι για αρχίσω να ουρλιάζω σαν ένα μικρό φοβισμένο κοριτσάκι, εκτός από τον Ντρέικ που ήταν ο μόνος που ήξερε ότι λατρεύω τα Θρίλερ! Έτσι και εγώ μαζί του σε εκείνες τις σκηνές βγάζαμε επιφωνήματα όπως 'Ωωω' και γελούσαμε σαν ψυχάκιδες τραβώντας τα βλέμματα των παιδιών.
«Πω, τελείωσε το ποπ κορν...» παραπονέθηκε ο Ντρέικ παίρνοντας το άδειο πλέον μπολ, όταν τελείωσε η ταινία.
«Ντρέικ θα πρέπει να με πας να δω το κάλεσμα 2 για να επανορθώσεις...» είπα σοβαρά κοιτόντας τον και γύρισε να με κοιτάξει με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη του.
«No problem» είπε ενθουσιασμένος και χαμογέλασα.
Το κινητό μου δονήθηκε και το πήρα στα χέρια μου από το τραπεζάκι μπροστά μας. Είδα το όνομα και χαμογέλασα. Ήταν ο Στέφαν, ο καινούριος μαθητής. Ήρθε σήμερα και χρειαζόταν βοήθεια να βρει τη τάξη και το ντουλαπάκι του, έτσι τον βοήθησα. Ανταλλάξαμε και αριθμούς, και όχι μόνο! Βάλαμε και ένα στοίχημα! Για το σε ποιον θα κάτσει η Κέιτ στο πέμπτο διάλειμμα. Εγώ είπα Ντρέικ και ο Στέφαν, Φρέντυ μιας και του τριβόταν σε κάποια διαλείμματα. Εγώ όμως είχα βάλει στοίχημα και με τον Ντρέικ πως η συγκεκριμένη θα του στείλει μήνυμα για να του κάτσει, επίσης έβαλα στοίχημα και με εκείνην γιατί με είχε πιάσει σε ένα διάλειμμα και ήθελε να μάθει ποιος ήταν ο Ντρέικ μιας και έκανα παρέα μαζί του αφού ήταν καινούριος εδώ και δεν ήξερε κανέναν άλλον από εμένα. Με αυτήν, για να τη ξεφορτωθώ, βάλαμε στοίχημα ότι αν του στείλει μήνυμα να πάνε στις τουαλέτες θα της κάτσει. Με τον Ντρέικ ποντάραμε είκοσι δολάρια ο καθένας, ενώ με την Κέιτ τριάντα. Με το Στέφαν όχι. Μάλλον για 'αυτό θα με παίρνει αφού έχασε.
«Βαλ' το ανοιχτή ακρόαση» είπε απαιτητικά ο Τζάκσον και τον κοίταξα απορημένη.
«Γιατί; Ένας φίλος είναι...» είπα μπερδεμένη και ξεφύσηξε θυμωμένος.
«Απλά κάντο!» είπε έντονα και έβαλα ανοιχτή ακρόαση χωρίς να αντιμιλήσω μιας και δεν είχα όρεξη να τσακωθούμε.
«Γεια σου Στέφαν!» είπα χαρούμενη και τους είδα με την άκρη του ματιού μου να κοιτιούνται απορημένοι.
«Γεια σου, Αντριάνα... Φαντάζομαι ξέρεις γιατί πήρα...» είπε χαρούμενος και χαμογέλασα.
«Ναι, για το στοίχημα! Θες να μάθεις τι θα κάνεις αφού έχασες...!» είπα ευδιάθετη και ένιωσα τα μπερδεμένα βλέμματα τους πάνω μου.
«Ναι, τελικά είχες δίκιο... Πήγε όντως με τον Ντρέικ... Λοιπόν, για πες μου, τι θα πρέπει να κάνω;» είπε στον ίδιο ύφος με πριν και σκέφτηκα για λίγο τι να του βάλω να κάνει.
Ίσως να του βάλω κάτι για να τον μάθω καλύτερα... Χα, το βρήκα! Μιας και θέλει και κάτι άλλο, με αυτό θα τον βοηθήσω κι όλας...
«Να δεχτείς να βγούμε βόλτα αύριο το βράδυ στις εννιά!» είπα με ένα μεγάλο χαμόγελο να στολίζει τα χείλη μου και ένιωσα να με κοιτάνε έντονα τα αγόρια.
«Σύμφωνοι! Θα είμαι έξω από το σπίτι σου στις εννιά!» είπε και γέλασε ελαφρά.
«Τέλεια! Τα λέμε αύριο τότε!» είπα χαρούμενη.
«Τα λέμε αύριο...!» είπε και τερματίσαμε την κλήση.
Άφησα το κινητό στο τραπέζι και κοίταξα τα παιδιά που με κοιτούσαν περίεργα.
«Τι;» ρώτησα απορημένη.
«Έβαλες στοίχημα για το με ποιον θα το κάνει η Κέιτ;» ρώτησε σοκαρισμένος ο Τζον.
«Α, τώρα που το θυμήθηκα! Ντρέικ μου χρωστάς είκοσι δολάρια!» είπα και γύρισα προς αυτόν τείνοντας του το χέρι μου για να μου δώσει τα λεφτά.
«Δεν είναι δίκαιο...! Έβαλες με εμένα στοίχημα ότι θα μου στείλει για να μου κάτσει... Δεν ήξερα ότι έβαλες το ίδιο περίπου και με τον Στέφαν...» παραπονέθηκε και τον κοίταξα αγανακτισμένη.
«Κι όμως έχασες! Τα λεφτά!» είπε και του έκανα νόημα να μου δώσει αυτά που μου χρωστάει.
Εκείνος ξεφύσηξε και έβγαλε από την τσέπη του είκοσι δολάρια και μου τα έδωσε στο χέρι. Του χαμογέλασα και κοίταξα τον Τζον.
«Ναι έβαλα! Και όχι μόνο με τον Στέφαν, αλλά και με τον Ντρέικ για το ίδιο πράγμα και με την Κέιτ για το ίδιο πάλι...» είπα και χαμογέλασα νικητήρια.
«Τι στοιχημάτισες με αυτήν;» ρώτησε απορημένος ο Ντρέικ και τον κοίταξα.
«Τριάντα δολάρια...» απάντησα και ακούμπησα την πλάτη μου στον καναπέ πίσω.
«Και γιατί είπες να βγείτε ραντεβού με τον φλώρο, αντί να στοιχηματίσεις και με αυτόν λεφτά;!» είπε έντονα ο Τζάκσον και τον κοίταξα μπερδεμένη.
Έμοιαζε θυμωμένος και είχε κάνει τα χέρια του μπουνιές πάνω στα πόδια του.
«Ό,τι θέλω θα στοιχηματίζω...! Εξάλλου τι σε νοιάζει εσένα αν κανόνισα ραντεβού ή όχι με τον Στέφαν;» ρώτησα με σηκωμένα τα φρύδια μου περιμένοντας την απάντηση του.
«Είναι ένας φλώρος, Αντριάνα! Δε θα έπρεπε καν να του μιλάς! Δεν τον ξέρεις! Σήμερα ήρθε στο σχολείο μας! Ποιος ξέρει τι άνθρωπος είναι;!» είπε νευριασμένος και φαινόταν να ζηλεύει λιγάκι...
Μισό... ΖΗΛΕΥΕΙ;! Τι στο καλό;
«Δεν είναι φλώρος, Τζάκσον...! Είναι καλό παιδί! Και καταρχάς, τι ζόρι τραβάς;! Με όποιον θέλω θα βγαίνω! Εξάλλου δεν είναι καν ραντεβού! Μια βόλτα είναι! Τίποτα παραπάνω!» είπα έντονα θυμωμένη και με κοίταξε με βλέμμα που πέταγε σπίθες.
«Δε θα πας, τέλος!» είπε έντονα έξαλλος και σήκωσα το φρύδι μου ειρωνικά.
«Και γιατί παρακαλώ;» ρώτησα με ειρωνία και ξεφύσηξε θυμωμένος.
«Γιατί το λέω εγώ! Δε θα πας!» είπε στον ίδιο τόνο με πριν και θύμωσα.
«Δε μπορείς να μου λες να μη βγαίνω με άλλους! Δεν είσαι το αγόρι μου! Είσαι ο εχθρός μου!» είπα στον ίδιο τόνο και ύφος με αυτόν.
«Παιδιά ηρεμήστε!» είπε δυνατά ο Φρέντυ και σηκώθηκε όρθιος.
Έριξα μια άγρια μάτια στον Τζάκσον και σηκώθηκα όρθια. Άρχισα να πηγαίνω στον πάνω όροφο στο δωμάτιο μου αγνοώντας τον Ραμόν, τον Τζον και τον Ντρέικ που με φώναζαν και κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου.
Άκου εκεί που θα μου πει και ποιον θα έχω φίλο και ποιον όχι...