Yatağıma oturup artık ezberimde olan numarasını tuşladım.
Çok saçma değil mi? Arayıp konuşmamak. Ama yapabileceğim başka bir şey yoktu. Ben konuşmamaya söz vermiş biriydim. Dildizdim. Tamam. Dilsiz değildim. Ama konuşmak can yakardı. Hem ölü insanlar konuşmuyordu değil mi? Bu durumda konuşmamak ölüm oluyor değil mi? E bende ölü biri olmak istediğime göre sorun yoktu.
Birkaç çalıştan sonra açtı.
"Beni arayıp duran gizemli kişi? Kimsin sen?"
İçimden kıkırdadım. Sesi komik çıkıyordu ufaklığın. Ergenliğe mi girmişti yoksa?
"Bak gizemli kişi. Vaktim yok. Ailem gidemediği için ablamı benim ziyarete gitmem gerekiyor."
Tek kaşımı kaldırdım. Buraya geldiği için pek mutlu çıkmıyordu sesi.
Hattın kapandığına dair gelen seslerle telefonumu komidinimin üstüne koydum.
Birkaç yıl gibi geçen dakika sonra odamın kapısı açıldı. Başımı yataktan uzatmıştım ve dünyaya tersten bakıyordum. Ve gelen kişi de bu yaptığıma güldü.
"Merhaba abla." Hoşgeldin kardeşim.
Yanıma oturdu. Büyümüştü. O da benim gibi yapıp dünyaya tersten baktı. 9 yaşında olmasına rağmen oldukça yakışıklı görünüyordu.
Ona sorular sormak istiyordum. Bu yüzden ona mesaj attım.
AILEMIZ BU KADAR SORUMSUZ MU? 9 YAŞINDA BIR ÇOCUĞU BIR PSIKOPATIN ELİNE GÖNDERIYORLAR?
Bana kırılmış gibi baktı. "Sen bir psikopat değilsin."
Haklıydı. Tanrı bana bu özelliği vermesine rağmen 12 yaşımda bu özelliği kullanmayı bırakmış, ve sonraki yıllarda da sessizliğin onu en sonunda huzurlu bir ölüme kavuşturacağını düşünen biriydim. Psikopat olmaya bilirim. Ama şimdi düşündüm de bayağa manyakmışım.
İkimizin de başı dönünce aynı anda doğrulduk. Ona gülümsedim ve beni takip etmesini işaret ettim.
Ona bu koğuşu gezdirmek istiyordum.