Αντριάνας POV
Πωωωω!!!! 10:00 π.μ. δεν είμαι πρωινός τύπος, αλλά τι να κάνω κανονίσαμε με τα παιδιά να βρεθούμε, για να πάμε μαζί στην παραλία.
Ήταν κάτι σαν παράδοση που κάναμε όλα τα σχολεία μαζί. Πηγαίναμε στην παραλία και κατασκηνώναμε για ένα βράδυ εκεί. Πήγαινε οποίος ήθελε βέβαια, δεν ήταν αναγκαστικό. Όμως δεν πρόκειται να έχανα αυτή τη μέρα με τίποτα. Και ένας λόγος ήταν γιατί καλοκαίρι τελείωνε και δυστυχώς μεθαύριο σχολείο...
Ούτε να το σκέφτομαι δε θέλω. Δε λέω, είμαι άριστη μαθήτρια, αλλά όχι και φυτό. Το μισώ όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος... Τέλος πάντων, σήμερα είναι μεγάλη μέρα και σκοπεύω να την περάσω με τους φίλους μου. Είναι τα γενέθλια μου! Γίνομαι 17 το βράδυ στις 23:00. Δυστυχώς για άλλη μία φορά, οι γονείς μου δε με αφήνουν να βγω το βράδυ. Όμως τους είπα ότι θα βγω έξω και θα είμαι πίσω πριν νυχτώσει και έτσι με άφησαν. Φυσικά τους είπα ψέματα. Θέλω να βγω και ήταν ο μόνος τρόπος.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι με βαριά καρδιά και πάω στο μπάνιο να ετοιμαστώ.
Κανείς δε θα μου χαλάσει αυτή τη μέρα. ΚΑΝΕΙΣ!
Αφού κάνω το πρωινό ζεστό μου μπάνιο, δηλαδή τι ζεστό, καυτό εννοούσα, φόρεσα το λευκό μου μπουρνούζι και πήγα στη ντουλάπα μου να διαλέξω ρούχα. Φόρεσα ένα ανοιχτό προς το λευκό σορτσάκι που ήταν σκισμένο στο τελείωμα, ένα τιραντέ κολλητό μπλουζάκι και ένα αέρινο κόκκινο καρό πουκάμισο. Άφησα τα κάστανα μου μαλλιά ελεύθερα κάνοντας τις ακριανές μου τούφες δύο πλεξούδα μια πιάνοντας τα πίσω με ένα μαύρο κοκκαλάκι.
Κατέβηκα κάτω και είδα τη μαμά μου να καταβροχθίζει το κέικ με επικάλυψη σοκολάτας που έφτιαξε εχθές πίνοντας που και που λίγο από τον καφέ της. Σταμάτατησα στο τέλος της σκάλας και έσκασα σε τρανταχτά γέλια πιάνοντας με το ένα μου χέρι το τραπέζι της κουζίνας για να μη πέσω από τα γέλια και με το άλλο την κοιλιά μου που πονάει από την πίεση. Εν τω μεταξύ, η μαμά μου είχε σταματήσει να τρώει και με κοιτούσε κάνοντας μια αθώα γκριμάτσα με μπουκωμένο στόμα, ενώ στο ένα της χέρι κρατούσε την κούπα του καφέ της και στο άλλο το κομμάτι κέικ που ετοιμαζόταν να φάει καθώς έχει γύρει το σώμα της πάνω από το πιάτο. Αυτή η στάση της με συνδιασμό την έκφραση της με έκανε να πέσω κυριολεκτικά στα γόνατα και να χτυπιέμαι από τα γέλια με αποτέλεσμα να μη μπορώ να πάρω ανάσα. Μετά από πέντε λεπτά επιτέλους σταμάτησα και ξαπλωμένη καθώς ήμουν στο πάτωμα σκούπισα τα δάκρυα από τα μάτια μου. Σηκώθηκα στηρίζοντας το βάρος με τα δυο μου χέρια στο τραπέζι και την κοίταξα χωρίς να έχω συνέλθει τελείως από τα γέλια, και αναστέναξα.
«Λοιπόν, μαμά, εγώ φεύγω έχω ήδη αργήσει και τα παιδιά με περιμένουν» είπα αφού έλεγξα την ώρα στο κινητό μου.
«Εντάξει, πήγαινε τότε. Κρίμα είναι να περιμένουν τα παιδιά...» είπε όταν κατάπιε τη μεγάλη μπουκιά που είχε στο στόμα της κάνοντας μου νόημα να φύγω.
«Μαμά, το καλό που σου θέλω να μη φας όλο το κέικ. Ε!» της είπα αυστηρά δείχνοντας την με το δείκτη μου.
«Κι εγώ σ' αγαπώ» είπε ειρωνικά χαμογελόντας μου.
«Αφού το ξέρεις ότι σ' αγαπώ» είπα παραπονιάρικα καθώς την αγκάλιασα από πίσω και δίνοντας της ένα φίλη στο μάγουλο την άφησα και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Πήρα το σάκο μου από δίπλα που έχω όταν πάω πολεμικές τέχνες και έκανα να ανοίξω την πόρτα.
«Ό,τι πεις!» την άκουσα να φωνάζει όταν έκλεισα την πόρτα και γέλασα λίγο.
Με τη μαμά μου γενικά έχουμε πολύ καλές σχέσεις, πολύ σπάνια μαλώνουμε. Ήταν καστανή προς το κόκκινο με κούρεμα καρέ και ελαφρές μπούκλες, αυτό ήταν το φυσικό της χρώμα και χτένισμα. Τα μάτια της ήταν καστανοπράσινα. Δεν ήταν σαν τις άλλες μαμάδες στο θέμα του χαρακτήρα. Η σχέση μας είναι σχεδόν φιλική. Την νιώθω πολύ κοντά μου και συζητάμε τα πάντα σαν φίλες. Δε ξέρω τι θα έκανα χωρίς τη μαμά μου. Ο πατέρας μου λόγω της εταιρίας του ταξιδεύει πολύ και έτσι δε θα είναι εδώ για τουλάχιστον μία ακόμα εβδομάδα. Γενικά, έχω και μαζί του μια πολύ καλή σχέση. Σπάνια υπάρχουν εντάσεις έως πότε, είναι πολύ καλός πατέρας και προστατευτικός. Όμως δε θα μπορούσα να τον δω σα κάποιο φίλο όπως με τη μαμά μου.
«Γειά σας παιδιά!» είπα χαμογελαστή όταν τους πλησίασα στο παγκάκι που κάθονταν θαυμάζοντας τη θάλασσα μπροστά τους.
«Επιτέλους, ήρθες! Ξέρεις πόση ώρα σε περιμένουμε κυρία μου; Ε; 30 ολόκληρα λεπτά! Να πω ότι το σπίτι σου είναι και μακριά, άντε να σε δικαιολογήσω. Από τη στιγμή όμως που είναι μόλις 5', τι έκανες 25' ε; Και δεν αργείς και πότε! Είσαι σχεδόν πάντα στην ώρα σου» άρχισε το κατσάδιασμα η Έρρικα υψώνοντας λίγο το τόνο της φωνής της κουνώντας τα χέρια της από τα νεύρα. Από την άλλη, εγώ και ο Ανέστης προσπαθούσαμε να πνίξουμε τα ασταμάτητα γέλια που απειλούσαν να βγουν από τα στόματα μας.
«Έρρικα, ηρέμησε, απλώς συζητούσα με τη μαμά μου και πέρασε η ώρα» είπα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου, ενώ την επιανα από τον ώμο της.
«Ξέρεις πόσο αγχώθηκα; Νόμιζα ότι έπαθες κάτι. Παραλίγο να πνίξω τον Ανέστη που δε με άφηνε να έρθω στο σπίτι σου να σε βρω» παραπονέθηκε μέσα στην αγκαλιά που με είχε σφίξει υπερβολικά πολύ.
«Έρρικα... Οξυγόνο...» είπα ξεπνοα προσπαθώντας να πάρω ανάσα μέσα από την υπερβολικά σφιχτή της αγκαλιά, ενώ ο Ανέστης είχε σκάσει στα γέλια με τη θέα του κατακόκκινου προσώπου μου λόγω της πίεσης και το βλέμμα που τον κοιτούσα θα μπορούσε να τον σκοτώσει σε δευτερόλεπτα αν είχα υπερδυνάμεις.
«Συγγνώμη...» ψέλισσε και ξεκινήσαμε να φύγουμε. Πάλι καλά ο Ανέστης είχε σταματήσει να γελάει, γιατί θα πηγαίναμε μόνες μας στην παραλία που θα γίνει η κατασκήνωση. Και ο λόγος θα ήταν, γιατί θα είχα τον δολοφονήσει επί τόπου!
«Χευ, τουλάχιστον ήρθε...» είπε ο Ανέστης αναφερώμενος στο γεγονός του ότι οι γονείς μου δε με αφήνουν να βγω το βράδυ και σήμερα που πάω μαζί τους το κάνω στα κρυφά. Η μαμά θα είναι μέχρι αύριο στη δουλειά με βόλεψε πάρα πολύ! Δε θα μάθουν ποτέ ότι πήγα στην κατασκήνωση.
★★★★
«Ρε παιδιά πως στο καλό τις φτιάξατε τις σκηνές; Εμένα μου βγήκε η ψυχή και ακόμα το μόνο που έχω κάνει είναι να τη βγάλω από το σάκο!» παραπονέθηκε η Έρρικα και εγώ με τον Ανέστη γελάσαμε σιγανά.
«Πρώτον, λέμε στήσαμε και όχι φτιάξαμε» την διόρθωσε πειραχτικά ο Ανέστης κάνοντας τον έξυπνο της παρέας.
«Δε μας παρατάς Ανέστη λέω γω;» είπε νευριασμένη και κατακόκκινη απ' τα νεύρα, και σκάσαμε και οι δυο σε τρανταχτά γέλια.
«Έλα δως την μυγιάγκιχτη» είπε ο Ανέστης και η Έρρικα αφού ξεφύσηξε, του έδωσε τη σκηνή της για να τη φτιάξει.
Είχαν έρθει σχεδόν όλοι από το σχολείο μας και στήναμε τις σκηνές τους γύρω από το σημείο που ετοίμαζαν τρεία αγόρια της Γ' να ανάψουν φωτιά. Το κάθε σχολείο είχε κρατήσει ένα μέρος της παραλίας, έτσι υπήρχε μια μέτρια απόσταση που μας χώριζε. Όμως όποιος ήθελε μπορούσε να πάει και στη μεριά κάποιου άλλου σχολείου για την υπόλοιπη βραδιά. Σήμερα δεν υπήρχαν κανόνες και αυτό ήταν το θέμα. Να περάσουμε καλά όσο ήμασταν ακόμα ελεύθεροι από τα σχολεία.
★★★★
«Λοιπόν, Τζάκσον θάρρος ή αλήθεια;» ρώτησα το θανάσιμο εχθρό μου από τα δώδεκα κοιτόντας τον εχθρικά και ανταπέδωσε το βλέμμα.
Καθόμασταν γύρω από τη φωτιά έξι άτομα, οι υπόλοιποι είχαν σκορπιστεί σε όλη την παραλία, είτε στα άλλα σχολεία, είτε για βραδινό μπάνιο, είτε δε ξέρω κι εγώ τι! Το περίεργο όμως ήταν ότι η Έρρικα και ο Ανέστης έλειπαν και αυτοί οι δύο ποτέ δε χάνουν ευκαιρία για τέτοιου είδους παιχνίδια. Τέλος πάντων, ήταν ήδη έντεκα παρά και παίζαμε θάρρος ή αλήθεια δίπλα από τη φωτιά.
«Θάρρος» απάντησε έτοιμος για όλα και χαμογέλασα σατανικά, αλλά η φωνή του Τζον με σταμάτησε από το να πω το θάρρος του Τζάκσον.
«Παιδιά αυτοί είναι που σας έλεγα πριν. Οι καινούριοι του σχολείου μας!» είπε ο Τζον κοιτόντας προς το μέρος που ήταν πίσω μου λίγο χιλιοστά πιο εκεί που έσκαγαν τα μικρά κύματα της σκούρα μπλε θάλασσας.
Γυρίσαμε όλοι προς τα εκεί παρατηρώντας περίεργοι τα παιδιά. Ήταν μια παρέα των έξι. Δύο κορίτσια και τέσσερα αγόρια. Από τη μια παρέα τα παιδιά ήταν μελαχρινά, ενώ από την άλλη ήταν ξανθοί. Τα αγόρια ήταν γεροδεμένα και τα κορίτσια είχαν πολύ ωραίο αθλητικό σώμα. Δε μπορούσα να καταλάβω κάποιο άλλο χαρακτηριστικό τους λόγω του σκοταδιού. Φαινόταν όμως ότι υπήρχε μια ένταση μεταξύ τους. Μπορεί να πλακώνονταν αν δεν τους φώναζε ο Τζον.
«Χει! Θέλετε να έρθετε; Παίζουμε θάρρος ή αλήθεια...» τους φώναξε ο Τζον και αφού κοιταχτήκανε μεταξύ τους μας πλησίασαν. Κάθισαν στον κύκλο, οι μελαχρινοί από την απέναντι μεριά που ήμουν εγώ, δίπλα από τον Τζάκσον και οι ξανθοί λίγο πιο δίπλα μου.
«Παιδιά πως σας λένε;» ρώτησε με ενδιαφέρον ο Τζον χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα κορίτσια της παρέας που ήρθαν, πονηρά. Ο Τζον ήταν ο λεγόμενος player του σχολείου και την έπεφτε σε ΟΛΕΣ!
«Ας τους θα μας πουν μετά. Συνέχισε Άντ» τον διέκοψε ο Τζάκσον κοιτόντας με ένα νικητήριο βλέμμα και νικητήριο χαμόγελο που κατάφερε πάλι να με εκνευρίσει. Αυτό το Άντ, ξέρει ότι δε μου αρέσει γι' αυτό και με φωνάζει έτσι! Δε θα το αφήσω αυτό έτσι Τζάκσον. Δεν είχα καταλάβει ότι είχα γίνει κόκκινη από τα νεύρα μέχρι που ο Τζον που καθόταν δίπλα μου έγυρε προς το μέρος μου ακουμπώντας τον ώμο μου.
«Ηρέμισε, μωρό» ψυθήρισε στο αυτί μου και απομακρύνθηκε. Χαμογέλασα συνομοτηκά στον Τζάκσον και άνοιξα το στόμα μου να του πω τι να κάνει μέχρι που με διέκοψαν ΞΑΝΑ! Και ήταν αυτή τη φορά ήταν ο Βίκτωρ, άλλος ένας player, όπως ο Τζον, ο Τζάκσον και ο Ρομάν. Αυτοί τουλάχιστον ήταν που βρίσκονταν στον κύκλο, οι άλλοι έλειπαν.
«Για πείτε μας από που είστε παιδιά;» ρώτησε ο Βίκτωρ τους καινούριους κοιτώντας την ξανθιά κοπέλα πονηρά και πρόστυχα. Εκείνη του χαμογέλασα ναζιάρικα και πήγε να απαντήσει, όμως η φωνή της Βάιας την σταμάτησε. Η Βάια ήταν η μικρή, κατά ένα χρόνο, αδερφή του Ρομάν.
«Σταματήστε το φλερτ και αφήστε επιτέλους την Αντριάνα να μιλήσει!» τους κατσάδιασε η Βάια και αμέσως σταμάτησαν και όλα τα μάτια έπεσαν πάνω μου.
«Ευχαριστώ!» αναφώνησα που σταμάτησαν και μπορούσα επιτέλους να μιλήσω.
«Ναι, ναι. Πες μου τώρα να τελειώνουμε. Τι βλακεία θα μου βάλεις να κάνω πάλι;» είπε και καλά κουρασμένος ο Τζάκσον και νευρίασα. Έσφιξα άμμο στις μπουνιές μου και έκανα να μιλήσω, όταν το χέρι του Τζον που άρπαξε το μπράτσο μου με σταμάτησε. ΈΛΕΟΣ!
«ΤΙ;» γρύλισα θυμωμένη και μου χαμογέλασε αυτάρεσκα με πονηρό ύφος, ενώ εγώ στροφογύρισα τα μάτια μου. Όλοι μας κοιτούσαν με προσοχή, αναμένοντας τη συνέχεια. Θα πίστευαν πως θα τσακωθούμε υποθέτω...
«Μου αρέσει αυτή σου η πλευρά, μωρό μου» είπε με πονηρό τόνο και τον κοίταξα δολοφονικά.
«Έλεος, ρε 'συ! Δε θες να σου κάτσει πίστεψε με» πετάχτηκε ο Τζάκσον και γύρισα προς το μέρος του θυμωμένη.
«Σκάσε ρε!» του είπε θυμωμένος ο Τζον και γύρισε πάλι προς το μέρος μου «Γύρνα πίσω σου» ψυθήρισε στο αυτί μου και γύρισα πίσω μου περίεργη.
«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΑΑΑΑ!!!!» φώναξαν η Έρρικα και ο Ανέστης κρατώντας μια τούρτα φράουλας και σοκολάτας στα χέρια τους με κεράκια που έγραφαν 17 πάνω στην τούρτα. Σηκώθηκα ενθουσιασμένη και με πλησίασαν. Σηκώθηκαν και οι υπόλοιποι από τον κύκλο εκτός φυσικά από τον Τζάκσον.
«Κάνε μία ευχή!» είπε ενθουσιασμένη η Βερόνικα.
Έκλεισα τα μάτια μου έτοιμη να κάνω την ευχή μου. Εύχομαι αυτή τη χρονιά να έχει μία δόση περιπέτειας! Και φύσιξα τα κεράκια σβήνοντας τα.
«Πω! Παιδιά ακριβώς 23:00! Καλώς συγχρονισμός!» είπε εντυπωσιασμένος ο Τζον και κάτι μου έλεγε ότι το ήξερε.
«Το ήξερες;» τον ρώτησα και μου χαμογέλασε. Τον αγκάλιασα συγκινημένη που συμμετείχε σε κάτι τόσο γλυκό! Δεν το περίμενα από αυτόν. Να αφήσει το φλερτ και να κάνει κάτι τόσο γλυκό.
«Ελπίζω με αυτό να πετύχω κάτι...» μου είπε κοιτώντας με πονηρά και τον έσπρωξα λίγο προς τα πίσω.
«Έλεος, ρε Τζον. Είπα και εγώ να κάνεις μια φορά κάτι χωρίς υπονοούμενα. Αλλά πού τέτοια τύχη! Θα πρέπει να καεί ολόκληρη πόλη!» είπα πειραχτικά και γελάσαμε λίγο. Αυτός έβαλε το χέρι του στην καρδιά κάνοντας τον θιγμένος και τελικά χαμογέλασε και κάθισε πάλι στη θέση του. Με τον Τζον γνωριζόμαστε από το γυμνάσιο και από τότε προσπαθεί να με ρίξειζ επειδή με θεωρεί πρόκληση. Το ίδιο βέβαια κάνει και με τα υπόλοιπα κορίτσια που θεωρεί δύσκολα. Όπως την Έρρικα ή την Βάια.
«Ελάτε να την κόψουμε!» φώναξε η Βερόνικα χαρούμενη και κόψαμε κομμάτια για όλους. Τα βάλαμε σε λευκά πλαστικά πιάτα και μαζί με ένα εξίσου άσπρο πλαστικό κουτάλι, τα μοιράσαμε σε όλους όσους ήταν στον κύκλο.
«Ό,τι στοίχημα θέλετε ότι αυτό το κομμάτι θα βρει τη μούρη της Αντριάνα» είπε σατανικά ο Τζάκσον και τον κοίταξα δολοφονικά. Εκείνος χαμογέλασε ύπουλα, σηκώθηκε όρθιος και πήρε στο χέρι του το κομμάτι του έτοιμος να το πετάξει πάνω μου. Σηκώθηκα και εγώ έτοιμη να το αποκρούσω. Είχε πολύ καλό σημάδι, όμως εγώ μπορούσα να το αποκρούσω πολύ εύκολα, λόγω της αυτοάμυνας που πηγαίνω χρόνια τώρα.
«Φίλε, τζάμπα θα πάει η τούρτα. Δε θα την πετύχεις» είπε αδιάφορα ο Τζον τρώγοντας το κομμάτι του χωρίς να τον κοιτάει. Αντίθετα με τα υπόλοιπα βλέμματα που μας παρατηρούσαν με μεγάλη προσήλωση.
«Μπα. Αν βάλει τη σωστή δύναμη και έχει καλό στόχο την πετυχαίνει άνετα» είπε αδιάφορα η ξανθιά καινούρια κοπέλα και όλοι την κοίταξαν έκπλητοι, εκτός από τη μελαχρινή κοπέλα από την παρέα της που την κοίταξε προειδοποιητικά.
«Συμφωνώ με την ομορφιά από εδώ» είπε με αυτοπεποίθηση ο Τζάκσον και εκείνη του χαμογέλασε. Όλοι έστρεψαν την προσοχή τους σε μένα και στον Τζάκσον πάλι.
«Χαχαχαχα. Δεν το είπα γι' αυτό» είπε το ίδιο αδιάφορα ο Ραμόν και τον κοίταξαν όλοι με απορία.
«Τι εννοείς; Θα φύγει τρέχοντας σαν μικρό φοβισμένο κοριτσάκι;» είπε ειρωνικά ο Τζάκσον και θύμωσα πιο πολύ. Έκανα γροθιές τα χέρια μου για να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να τον πλακώσω. Ο Ραμόν έσκασε στα γέλια, γιατί αυτός ήξερε ότι θα το αποκρούσω με ευκολία το κομμάτι. Πήγε να πει το λόγο που του το είπε, αλλά τον διέκοψα.
«Άστον Ραμόν. Δε χρειάζεται να σπαταλάς το σάλιο σου για αυτόν τον βλάκα» είπα αυτάρεσκα και με κοίταξαν ξαφνιασμένοι.
Δε συνηθίζω να βρίζω, αλλά με έφερε στα όρια μου σήμερα. Ώρα να πάρω το αίμα μου πίσω!
Ο Τζον γέλασε λίγο και η καινούρια παρέα μας κοίταξε με απορία. Ο Τζάκσον σήκωσε ξανά το χέρι του και πέταξε το κομμάτι προς το μέρος μου. Με γρήγορες κινήσεις πήρα στα χέρια μου το άδειο μου πλέον πιάτο και το έβαλα μπροστά από το πρόσωπο μου την ώρα που το κομμάτι θα με χτυπούσε. Έπεσε πάνω στο πιάτο και προσγειώθηκε στην άμμο μπροστά από τα πόδια μου. Κατέβασα το πιάτο και κοίταξα τον Τζάκσον με ένα νικητήριο χαμόγελο. «Έλεγες;» τον ρώτησα ειρωνικά χωρίς να χάσω το χαμόγελο μου.
«Πώς;» ψέλισσε μη μπορώντας να πιστέψει τι μόλις έγινε και τον κοίταξα με ένα ακόμα πιο πλατύ χαμόγελο.
Η έκφραση του ήταν για γέλια. Είχε γίνει κόκκινος που τον ξευτήλισα έτσι και μάλιστα μπροστά στις καινούριες. Έκανε γροθιές και με γοργά βήματα ήρθε προς το μέρος μου. Εγώ έκανα στο πλάι βάζοντας του τρικλοποδιά και έπεσε κάτω με τα μούτρα. Όλοι σκάσαμε σε δυνατά γέλια, εκτός από τα ξανθά παιδιά. Εκείνος σηκώθηκε νευριασμένος και έφυγε προς τη κατασκήνωση του άλλου σχολείου.
«Δεν τελειώσαμε εμείς, Άντ» φώναξε καθώς απομακρυνόταν.
«Γι' αυτό να 'σαι σίγουρος» του φώναξα πίσω.
★★★★
Ήμασταν όλοι στις σκηνές μας. Οι πάντες, εκτός από εμένα κοιμόντουσαν. Εγώ εδώ και πόση ώρα προσπαθώ να κοιμηθώ, όμως δεν τα κατάφερνα. Στρφογυρνούσα στα σκεπάσματα μου αναπνέοντας πολύ γρήγορα νιώθοντας υπερένταση. Σηκώθηκα απότομα και κάθισα προσπαθώντας να ηρεμήσω, μάταια. Βγήκα από τη σκηνή μου και περπάτησα ως τη θάλασσα χωρίς να βρέξω τα πόδια μου. Ξαφνικά μόλις σήκωσα το κεφάλι μου για να δω την πανσέληνο που έχουμε σήμερα, άρχισα να νιώθω πιο πολύ ενέργεια και να αναπνέω ακόμα πιο γρήγορα.
Ένιωθα παράξενα. Πρώτη φορά πάθαινα κάτι τέτοιο και αυτό με τρόμαζε. Κατέβασα το κεφάλι και κοίταξα τη θάλασσα. Το βλέμμα μου έπεσε στα χέρια μου. Οι φλέβες μου είχαν πάρει ασημί φωσφορούχο χρώμα και φώτιζαν λίγο. Η ανάσα μου πήγαινε ακόμα πιο γρήγορα. Το φως του φεγγαριού εξαφανίστηκε! Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα ότι το φεγγάρι είχε χάσει το φως του.
Εκεί που προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει, άκουσα φωνές λίγο πιο πέρα από εμένα. Γύρισα να δω τι γίνεται και αντίκρισα τους καινούριους να τσακώνονται. Οι μελαχρινοί εναντίον των ξανθών. Σταμάτησαν απότομα και έστρεψαν το βλέμμα τους στον ουρανό μπερδεμένοι. Ακολούθησα το βλέμμα τους και είδα ότι τα αστέρια άρχισαν να τρεμοπαίζουν στον σκοτεινό ουρανό. Απομακρύνθηκαν από το μαύρο πέπλο δίπλα από το δίχως φως πλέον φεγγάρι και κατευθύνθηκαν με ταχύτητα φωτός προς το μέρος μου σα να τα έλκυα κοντά μου. Με την άκρη του ματιού μου αντιλήφθηκα ότι τα παιδιά γυρνούσαν προς το μέρος μου και έτσι εγώ πανικόβλητη βούτηξα μέσα στη θάλασσα πριν προλάβουν να με δουν. Κατάλαβα ότι τα αστέρια με είχαν περικυκλώσει και το φως τους φαινόταν από την επιφάνεια, έτσι άρχισα να κολυμπάω όλο και πιο βαθιά στη θάλασσα ώσπου να μη φαινόμουν τόσο. Όταν πια είχα φτάσει σε ικανοποιητικό βάθος παρατήρησα τι συνέβαινε. Οι φλέβες σε όλο μου το σώμα ήταν ασημί και έκπεμπαν φως, σαν αυτό του φεγγαριού! Τα αστέρια από τον ουρανό με είχαν περικυκλώσει, άλλα ήταν γύρω από τα χέρια μου σαν αλυσίδες, άλλα γύρω από τα πόδια μου πάλι σαν αλυσίδες και άλλα γύρω από όλο μου το σώμα. Το φως τους ήταν καθαρό λευκό. Ήταν δυνατό και απλά πανέμορφο. Η παρουσία μου φώτιζε όλο το βυθό γύρω μου και ήταν υπέροχα! Όμως παρατήρησα ότι στον ουρανό υπήρχαν ακόμα κάποια άστρα. Άρα δεν ήρθαν όλα προς το μέρος μου ή μάλλον το νερό δε τα επέτρεψε. Ίσως το νερό δε τους δίνει την πρόσβαση να με φτάσουν αν είμαι από κάτω του. Αλλά τα αστέρια αυτά ήταν ακόμα πάνω μου, δηλαδή...το νερό δεν αφήνει τα άστρα να με φτάσουν, όμως αν έχουν προλάβει τα παγιδεύει μέσα του; Ενδιαφέρον και τρομαχτικό ταυτόχρονα.
Δε μπορούσα να κρατήσω παραπάνω την ανάσα μου και κολύμπησα προς την επιφάνεια βγάζοντας μόνο το κεφάλι μου για να δω αν ήταν κανείς στη ξηρά. Σκάναρα με το βλέμμα μου όλη την ακτή που μπορούσα να δω και αφού δεν είδα κανέναν έκανα να βγω, όμως όταν κοίταξα το σώμα μου για μια τελευταία φορά πριν πάω στην ακτή παρατήρησα κάτι ακόμα πιο περίεργο στην αντανάκλαση μου. Οι ασημί φλέβες έφταναν μέχρι και το πρόσωπο μου, αλλά δεν ήταν πολλές. Τα μάτια μου από σκούρο μπλε, ήταν ασημί! Επίσης, η αριστερή μου τούφα στην άκρη, ήταν πλέον ασημί και λαμπύριζε με μικρούς αστραφτερούς κόκκους που έμοιαζαν με χρυσόσκονη σε χρώμα ασημί! Όλο αυτό ήταν παράξενο. Παράξενο, αλλά ωραίο!
Κολύμπησα ως στην ακτή και όταν επιτέλους βγήκα από τη θάλασσα, έκανα να πάω στη σκηνή. Όμως σταμάτησα όταν παρατήρησα ότι η κατάσταση μου δεν είχε αλλάξει. Θα τραβούσα την προσοχή αν πήγαινα και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω. Έτσι, προχώρησα προς ένα μέρος της παραλίας που έκρυβαν μεγάλα και μικρά βράχια στη στεριά μπροστά από τη θάλασσα. Ξάπλωσα στην απαλή άμμο και κοίταξα τον σχεδόν πλέον, άδειο ουρανό. Μετά από λίγο έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να κοιμηθώ, έχοντας τη σκέψη ότι αύριο θα ξυπνήσω στη σκηνή μου και όλα αυτά θα είναι απλώς ένα περίεργο όνειρο...
Ελπίζω δηλαδή...