Aiden pakt mijn hand en trekt me mee naar buiten de deur door. We rennen haast door de gangen, dan komen we bij een deur uit. Aiden duwt hem open en ik zie wel tien auto's. Mijn mond valt open van verbazing. Plots komt een vraag in me op. ''Waarom rijden we in koetsen als jullie van deze moderne auto's hebben?'' ''Dat moet van Gaston, hij houdt niet zo van de nieuwste snufjes. Volgens hem moet alles hetzelfde blijven.'' Hij loopt naar een auto zonder dak en houdt de deur voor mij open. ''Gaston? Is dat de naam van de 'nep' koning?'' ''Jup,'' zegt Aiden. Ik stap in en Aiden komt naast mij zitten. ''Sinds wanneer kun jij auto rijden?'' Vraag ik lachend. Aiden grinnikt, en geeft gas. We rijden door de deur van de garage, en ik schrik: Daar staat de nepkoning, en hij kijkt ons woedend aan. ''Aiden,'' fluister ik. Aiden volgt mijn blik. Dan doet hij iets wat ik niet van hem verwacht had. Hij steekt zijn tong uit naar Gaston en rijdt keihard weg. Ik begin te schaterlachen om de blik van de nepkoning, en Aiden lacht met me mee.
Na een half uur rijden komen we aan bij een klein dorpje. Ik kijk naar de mensen die ik kan zien vanuit het raam. Mensen zoals ik en mijn vader vroeger. Arme burgers zonder rechten. Vuile gezichten, hongerige blikken. Ik krijg een naar gevoel in mijn buik, en Aidens gezicht staat ook minder vrolijk. ''Waarom doet Gaston niks aan alle armoede?'' Aiden zucht. ''Hij wil dat het rijk verdeeld blijft, maar dat weet je eigenlijk best.'' Zijn stem klinkt kortaf, en het is duidelijk dat hij hier niet over wil praten.
Ruim een uur later stoppen we eindelijk bij een grote parkeerplaats. Het is al gaan schemeren, maar het is opvallend warm voor een avond in maart. Aiden stapt uit en doet vervolgens de deur voor me open. Hij glimlacht. ''En, ga je nu vertellen wat we gaan doen?'' Vraag ik nieuwsgierig. ''Volg mij maar, ik laat het je zien.'' Braaf loop ik achter hem aan, en dan stop ik abrupt. Ik kan mijn ogen niet geloven. Wat is dit???