CHAPTER 53 (part one)
BLAKE’S POV
Nakarating na kami sa rooftop dito sa One World Trade Center. Tahimik siyang nakaupo sa isang sulok at tinitignan ang city at ako nakatayo lang na medyo malayo sa kanya. Nakalagay ang mga kamay ko sa loob ng bulsa ng jacket na suot ko at tahimik lang na nakatitig kay Nicolle.
Nakatingin lang si Nicolle sa malayo at malalim ang iniisip. Binayaan ko na lang siya. Alam kong naguguluhan siya kaya mananahimik na lang din muna ako.
Tumigil na ang pagbuhos ng snow pero malamig pa din, syempre. Buti nga si Nicolle eh, dahil sanay na dito kahit hindi ganun kakapal ang jacket niya kinaya niya pa. O baka naman tinitiis niya lang. Dahil nakatalikod siya sa akin, hindi ako sigurado kung ano na ang reaction niya.
Malungkot ba siya?
Bullshit naman!
Kababalik nga lang niya dito eh, tapos ganito pa ang magiging sitwasyon? Parang napaka-unfair naman ata non. Tss.
Noong mapansin ko na ni-rub niya ang mga palad niya habang tumatayo siya, lumapit ako sa kanya. Tinanggal ko ang pagkaka-zip ng jacket ko. When she turned around, she gave me a small smile. Noong nasa tapat na niya ako, ibinalot ko sa kanya ang jacket habang yakap yakap ko siya. Parehong nakasuot sa amin ang jacket.
And I was hugging her.
Kung magalit man siya sa akin at gustuhin man niya na layuan ko siya matapos niyang malaman ang totoo… at least I’ve hugged her.
I pressed her closer to me and buried my face on her neck. “Sorry,” mahina kong bulong. “Sorry, Nicolle.”
Hindi siya umimik. Sa sobrang hina ng boses ko, hindi na ako sigurado kung narinig niya ba ako o hindi. Ang importante lang, ramdam niya ako.
I felt her breathe deeply. I closed my eyes as I planted a quick kiss on her collarbone. Binitawan ko na siya at umatras ng konti para mabigyan siya ng space. Hinawakan ko ang frame ng salamin niya at naalala na ako pala ang nagbigay sa kanya neto. Napangiti ako.
Pina-slide ko naman unti unti ang index finger ko sa nose bridge niya hanggang makababa papunta sa mga labi niyang mapupula. Using my thumb, I raised her head up. My face traveled down slowly closer to hers.
I’m sorry, Nicolle.
I could almost feel her breath against my lips but I stopped. I couldn’t do this. Damn it. Masyado akong nilalamon ng guilt. Masyado akong galit sa sarili ko. Pinilit ko na lang ngumiti. Siya naman, huminga ng malalim sabay tanong, “What are we doing here?”
“Just wanna see the view from up here,” I answered, shrugging. “Vincent told me you like it here.”
I walked past her and sat on the spot where she was seated moments ago. Naramdaman ko na lang na may yumakap sa akin sa may side kaya napangiti ako ng totoo. “You cold?” tanong ko sa kanya.
Naramdaman ko ang pagtango niya. “Yeah. I don’t think I’m still used to the coldness.”
I let out a breath. “Sit here,” I told her. I tapped the space in front of me. Agad naman siyang lumipat don. I put my legs on either side of her and hugged her from behind. “Are you still cold?”
Sinandal niya ang ulo niya sa balikat ko kaya nakita ko ang buong mukha niya. Nakapikit na siya ngayon. “You sound so sad, I’m starting to hate it,” sambit niya.
“I’m not sad,” I denied.
Binuksan niya ang mga mata niya at tumingin ng diretso sa mga mata ko. She pouted a bit and told me, “You’re lying.”
“How did you know?” tanong ko ng nakangiti.
Hinawakan niya ang mga kamay ko at sinabing, “Because I can feel it.”
Tumango na lang ako sa kanya at tumingin na lang ulit sa malayo. Ngayon lang sumagi sa isip ko na ilang araw na lang bagong taon na pala. Uumpisahan ko ba ang bagong taon na galit sa akin si Nicolle? Uumpisahan ko ba ang bagong taon na mas pinili kong magsinungaling sa kanya?
Naalala ko ang sinabi sa akin ni Vincent. Cause you’re gonna lose her. And she’s gonna lose you.
Ayoko. Ayokong mawala siya sa akin. But she deserves better than this.
“Let’s stay until it dark,” sabi ko ng mahina.
Tumango siya at tumingin na ulit sa malayo. “Yeah. I love looking at city lights.”
“I love whatever you love.”
Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko. Ilang minuto din kaming tahimik na nakaupo lang don. We didn’t talk. We just sat there quietly, holding each other closely.
Out of the blue, sabi niya, “Mom and Dad were surprised to see me, Blake. I thought Mom paid for our tickets?”
Napangiti ako at inaming, “She didn’t, actually. I… well, I… I bought the tickets.”
“Why? I’ll pay you if you want,” mabilis naman niyang sagot sabay harap sa akin.
Tinaas ko ang dalawang kilay ko.”No, stupid!” sigaw ko sa kanya. “Bakit mo pa babayaran! Nag-iisip ka ba?!”
Nagtaas siya ng kilay. “Hey, I remember you promised that you’re gonna speak in English!”
Napatunganga ako sa kanya at dahan dahang tinanong, “You… you remember that?”
Tumango siya. “Of course. Why the hell not?”
“N-nothing.”
“Blake,” tawag niya. “Thank you.”
“For what?” tanong ko ng nakasimangot. Hindi ko alam kung saan na siya nakatingin ngayon pero nararamdaman ko ang sincerity sa pagt-thank you niya.
Nakatitig ako sa kanya habang sinasabi niyang, “Thank you for everything.”
I only smiled at her for I didn’t know what else to say.
Ipinagpatuloy niya ang sinasabi niya. “Thank you for bringing me back here in New York. Thank you for being with me.”
She paused.
“Thank you for existing.”
Hindi ako nagsalita. Am I worthy of her thanks? Nagsinungaling ako sa kanya for a long time. May tinago ako sa kanya. I always had the choice to tell her the truth or not. And I always choose not to.
It’s because I’m too stupid.
And I’m too afraid to lose her.
I’m too weak to lose her.
Ipinatong ko ang ulo ko sa balikat niya at pumikit habang iniisip ang kung anu-anong paraan para mapatawad niya ako. Pagka nalaman na niya ang totoo, sigurado naman na gusto niyang layuan ko na siya. Ayoko man, but I’d do it for her. If she needs space, I’ll give it to her. Kahit sampung taon pa niyang kailanganin ang space na yon, hihintayin ko na mawala. Eh kasalanan ko naman eh. I have to deal with this.
I have to face this.
Paano ko ba sasabihin sa kanya that I’m sorry? Tama na ba ang salita? Tama na ba na bilhan ko siya ng bulaklak o kantahan ko siya? I squeezed my eyes tighter and bit my lip. Sorry, Nicolle for lying to you. I hope you can forgive me. Bullshit! Yun ba ang sasabihin ko?
“Nicolle,” mahina kong tawag.
“Don’t speak,” sagot niya. “I know just what you’re saying.”
Nanlaki ang mga mata ko. Alam niya?
“So please stop explaining.”
Napalunok ako.
“Don’t tell me ‘cause it hurts.”
I opened my eyes as I swiftly removed my head from her shoulder. “Nicolle… I’m… I’m…” Hindi ko alam kung bakit hindi ko maituloy ang sinasabi ko. Napabitaw ako sa kanya at tumayo. Naglakad ako palayo sa kanya. Masyado akong na-gi-guilty. I’m not sure if, after I tell her the truth, I’ll be able to look at her eyes straightly again. I let out a breath.
“Blake, what’s the matter?” tanong niya. Napayuko ako ng maramdaman ang kamay niya sa balikat ko.
“I… I can’t—“ I paused and breathed in deeply.
Pumunta siya sa tapat ko at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Nakita ko sa salamin niya ang mukha ko. Frustration and worry and sadness were written all over my face.
“Nicolle, what you said is—“
Hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla siyang tumawa ng malakas. Nagtataka akong sumimangot. “Ha?” nasabi ko na lang.
Umatras siya ng konti pero patuloy pa din ang pagtawa niya. What the actual fuck?! Ganito na lang to lagi eh! Pagka nagda-drama ako, biglang tatawa. Tch. Laging sinisira ang moment ko.
“Blake!” sigaw niya sabay hampas sa balikat ko. “Blake! What I said?” Then she laughed and repeated what she just said, “Don’t speak. I know just what you’re saying. So please stop explaining. Don’t tell me cause it hurts?! Is that it?” tanong niya.
Dahan dahan akong tumango. Tumawa ulit siya at dahil sa inis ko pinitik ko ang ilong niya ng malakas. Syempre, napasigaw siya sa sakit. “Bitch, why the hell are you laughing?!” sigaw ko.
She crinkled her nose at sumimangot habang hinihimas himas ang ilong niya. Pagkarelease ng ilong niya, sinuntok naman niya ang akin. “Ow!” sigaw ko. Anak ng! Boxer ata tong babaeng to eh! Ang bigat ng suntok.
Naramdaman kong may tumutulo na mainit mula sa ilong ko. Siya naman tinitigan ang kamay niya na nasugatan. “Damn! That hurt!” reklamo niya habang pinapagpag ang kamay niya.
Kinuha ko agad ito at tinignan. “You’re so stupid! You can’t just punch people’s face! You’re gonna hurt yourself too!” I scolded habang ino-obserbahan ang namumula at nagasgasan niyang mga daliri. Pagkatingin ko sa mukha niya, gulat na gulat siya at nakanganga. “What?” tanong ko.
Kumurap kurap siya at biglang, “God, Blake! I’m sorry!”
Pinagtaasan ko lang siya ng kilay.
“Your nose is bleeding!”
Hinawakan ko ang ilalim ng ilong ko at nakita yung pulang dugo sa mga daliri ko. Ahh… eto pala yung mainit na tumutulo. Kinapa kappa ko yung jacket at pants na suot ko. Buti na lang may panyo. Kinuha ko to at pati na din ang kamay ni Nicolle. Ipinalibot ko yung panyo sa kamao niya.
“No, Blake! Your nose is bleeding! You use that!” sabi niya habang pilit na tinatanggal ang panyo.
“Ssh!” pagbabawal ko. Tinali ko yung panyo at tinanong, “Does it hurt?”
She looked at her side and clucked her tongue then she looked back at me. “Are you stupid?! This is just a little wound. Your nose is bleeding! Blake… it’s freaking bleeding!”
“Ayt!” sigaw ko. Gamit ang side ng kamay ko, pinunasan ko ang dugo na nasa ilalim ng ilong ko. “There. You happy?” tanong ko ng pasigaw.
“Tss. Parang dumugo lang ang ilong eh. Ang OA,” bulong ko sa sarili ko.
“What’s that?” tanong niya.
“Nothing,” I answered.
Naramdaman kong may tumutulo na naman mula sa ilong ko. Pupunasan ko n asana but she pushed my hand away. Tinanggal niya agad yung panyo mula sa kamay niya. “Hey, don’t!” reklamo ko.
Bigla niyang pinress ang panyo sa baba ng ilong ko and piched the bridge of my nose. “Aray! Aray! Teka! Masakit!”
Lalo niyang kinurot ang ilong ko. “Thought you’re not speaking in Tagalog?”
“Alright then. Ouch! Ouch! Wait! It hurts!” I shouted back sarcastically.
She rolled her eyes and pinched my nose even harder. I grunted in pain. Sa totoo lang, hindi ako sigurado kung concerned siya sain o guto niya lang na lalo akong masaktan. “Hey! Stop!” sigaw ko at hinawakan ang parehong kamay niya. Tinanggal ko ang mga to mula sa pagkakahawak sa mukha ko. Kinuha ko yung panyo. “This is Vincent’s. I don’t wanna use it!” reklamo ko habang medyo nangingilabot sa pandidiri. Malay ko ba kung saan niya ginamit yon. Tinapon ko sa ground yung panyo kaya napasimangot siya.
“Hey!” sigaw niya. “That’s my brother’s!”
“Exactly,” I responded.
Nagshurg ako at tinanong siya, “Now tell me again… why were you laughing?”
Mula sa simangot, nag-lighten up na ng konti ang expression niya. “Oh that? I was just singing. That was a song, Blake, but you reacted like there’s a meaning to it.”
Oh, I see. Akala ko pa naman kung ano na. “I hate the song,” sabi ko.
“I thought you love whatever I love?”
“Oh. Except that song.” Umiling iling na lang ako at umupo ulit. I checked the time dun sa tower clock na malapit dito. 7 PM nap ala pero hindi pa madilim. Chineck ko ang ilong ko kung dumudugo pa. fortunatel, hindi na. grae talaga manuntok tong babaeng to.
“At around, 8, it will be dark.”
Napatingin ako kay Nicolle na kakaupo lang sa tabi ko. Naka-Indian seat siya at nakalagay sa bulsa ng jacket niya ang mga kamay niya. Nakangitii niyang in-obserbahan ang nasa baba. Mula dito sa rooftop ng One World Trade Center, halos makita na naming ang buong New York. Sa pagkakaalam ko kasi eto yung pinakamataas na building sa buong Big Apple. Pero bakit kaya gusto ni Nicolle dito? Ang alam ko kasi, eto din yung World Trade Cente na pinasabog noong 9/11 attack. Bagong building nga lang ito. Sa pagtataka ko, naitanong ko sa kanya, “Why do you like it here?”
“Because it’s so beautiful up here,” mabilis niyang sagot.
Nasa malayo pa din siya nakatingin habang ako, nakatitig lang sa maganda niyang mukha.
“Especially when it’s night. The city lights… the noise that you wouldn’t hear but you it’s just there… people rushing around… and now that it’s winter, the coldness. And you’ll see that everything’s white. I like it here because it was the last place I went to… before I moved in the Philippines.”
“How about in the Philippines? Do you like it there?”
She squinted her eyes as she looked up the sky. Tinaas niya ang kamay niya at tinitigan ito. Pagkababa ng kamay niya, huminga siya ng malalim at sinagot, “It’s not my home.”
Tumango na lang ako.
Tumingin siya sakin at ngumit ng konti. “But it’s where I met you.” Pagkasabi niya ng you, tinuro niya ako.
Napangiti tuloy ako. Akala ko dati imposibleng maradaman ko ito. Ganito ata yung nararmdaman ng mga diehard fans ko pagka tinignan ko sila kahit 0.00001 millisecond lang. Yung bang… kinikilig?
Tokwa naman oh! Sa lahat ng lalaki! Si Blake Perez pa?! Ako pa ang kinilig?! Takte! Gusto ko na tuloy tumalon dahil sa kakornihan ko. Nandidiri ako sa sarili ko. Yuck!
“I’ve thought about this a lot of times before…” narinig kong sabi niya kaya natigil ako sa pandidiri sa ka-cheesy-han ko.
“About what?” tanong ko.
“About… what if I never moved in the Philippines. I never would have met you.” She paused. “And If I never met you… I’ll never be this happy. I’ll never be this in love.”
Tumingin lang kami sa isa’t isa for a long, silent time. At sa loob ng ilang minuto, napansin kong nag-iba ang expression niya. Para bang nalulungkot siya.
“What if I never met you?” tanong niya sakin habang nangingilid ang luha niya.
Bumilis ng konti ang tibok ng puso ko. What if I never met her? Hindi. Hindi pwede yon. Hindi ako papayag.
Tumulo bigla ang luha niya. I wiped her tear away with my fingertips.
“No, Nicolle. One way or another, I will meet you. You know why? Because we are meant to be together. Monster and Amgirl. Perez and Lee. Bunny Boo and Fuzzy Jujubear. Whatever happens, we will be together. And I’m telling you, Nicolle… I assure you… nothing can stop us. Nothing. Not even the whole universe.”
Ngumiti ako sa kanya.
“Do you believe me?”
Tumango siya. Binitawan ko ang mukha niya.
“I believe you.”
And those words are enough to make my heart skip a beat.
Napasimangot ako ng may maamoy akong mabaho. Namula siya bigla. “I… I farted,” sambit niya.
“Shit, Nicolle! Ilang taon ka na bang hindi tumatae?!” pagbibiro ko. “Grabe! It stinks! Ang baho talaga!” tinakpan ko ang ilong at bibig ko. Tumayo ako at pumunta sa isang sulo na kunwari nagsusuka. Eh ang baho talaga ng utot niya. Pagka umuutot naman dati to, hindi mabaho eh! Ano bang nakain neto at sobra ang pasabog niya ngayon?! O sobrang gwapo ko lang talaga kaya ganoon kabaho ang utot niya?
“Hey! You’re overreacting! It doesn’t even smell!”
Humarap ako sa kanya. I looked at her in disbelief. “Are you kidding me?! Even my ears complain about your fart! Mahiya ka naman!”
She crossed her arms above her chest and raised her eyebrows. “Alrighty. Any more complaints?”
“Are you sure you’re a girl?”
“Keep it coming…”
“I can’t believe I—“
Even before I could finish what I was saying, her lips conquered mine. Noong una, syempre, nagulat ako. Ipinalibot niya ang mga braso niya sa leeg ko kasabay ng paglibot ko ng mgabraso ko sa baywan gniya. Hinila ko siya palapit sa akin. I continued kissing her with the same intensity she was giving off. We were impossibly closer to each other now. Nakaapak na nga siya sa mga paa ko at naka tiptoe na eh. She gripped the collar of the jacket I was wearing. The kiss went deeper and I felt snow fall from the dark sky. I breathed in when she moaned. I smiled then bit her bottom lip gently.
When I let go of her, I opened my eyes. She was panting and so was I… but our smiles were from ear to ear.
She chuckled silently as she tried to catch her breath.
I brushed my nose against hers. I loosened my grip on her waist. Tinignan ko ulit ang sarili ko sa mga salamin niya. Sorang saya ng ngiti ko then I looked through her lens and at her black eyes. Nakita ko kung gaano siya kasaya. Will I be able to end this happiness? Hell no, Blake Perez. Hell no.
Bigla niya akong niyakap ng mahigpit na mahigpit. I buried my face on her shoulder.
At doon na ako nakapagdesisyon.
That’s it, Nicolle. You just made me more afraid to lose you. You just made me love you more than just a million times.
“Am I forgiven for farting?” bigla niyang tanong.
Natawa na lang ako. Hinigpitan ko pa ang yakap ko sa kanya at sinabing, “Let’s go home, Nicolle.”
Magsisinungaling na muna ulit ako sayo. Please… hayaan niyo na ako.
Tumango siya. “Yeah. Let’s go back home.”
***
Pagpindot ko dun sa call button sa intercom ng gate, nag-on yung screen ng monitor. “Hey,” malungkot na bati ni Vincent. I subtly shook my head. Ewan ko lang ah. Medyo may pagka-slow kasi to eh. Sana maintindihan niya kung anong ibig sabihin ng pag-iling ko. Napansin ko ang mabagal niyang pagtango.
“Open the gate, Cent!” sigaw ni Nicolle. Agad bumukas ang gate at agad na pumasok kami ni Nicolle sa bahay nila.
“Perez,” tawag sa akin ni Robert at Vincent.
“We need to talk,” seryoso ko namang saad.
Nagtinginan ang dalawa. “Uhm, Nicolle, sweetheart… why don’t you join your mother in the kitchen?”
Nagshrug lang si Nicolle at lumakad na papunta sa kusina.
“Hey, Jot!” tawag ni Vincent. Lumingon si Nicolle. “Kitchen’s the other way.”
Napakamot ng ulo si Nicolle. I pursed my lips as I heard her say, “Oh.”
Napayuko ako. I’m sure epekto na naman to ng AD niya. Pagkaalis ni Nicolle, seryosong sinabi sa akin ni Robert, “Let’s talk in the basement. She never goes there.”
Tumango ako at sinundan silang dalawa papunta sa basement nila. Pagdating naming don, may kinuhang newspaper si Robert sa isang drawer at binigay sa akin. Pagkakuha ko ng newspaper, nakita ko sa front page ang headline na: Lee Cars Heiress involved in Aston Martin Car Crash
Binasa ko ang article. Tungkol sa aksidente ni Nicolle. The whole time na binabasay ko iyon, blanko ang expression ko. Up until now, tinatanong ko pa din ang mundo… ang sarili ko kung bakit si Nicolle pa. huminga ako ng malalim at binalik ang newspaper kay Robert.
“You already know that, don’t you? And in full details?”
Tumango ako sa tanong ni Robert.
“I’m thinking Billy told you that and you had your brother researched about it,” sambit ni Vincent.
“Yeah,” matipid kong sagot.
“So, let’s go the main point here, Perez.” Robert paused. “Did you already tell her?”
Ngumiti ako ng mapait sa kanya bago umiling. “I couldn’t.”
“Just as I thought,” he told me as he shrugged. He grimaced. “Afraid of dogs and afraid of the truth.”
“I’m not going to lose her. Ever,” I said sternly.
“Even if it means lying to her?” Vincent asked me.
Hindi a ako sumagot dahil hindi ko alam kung anong isasagot ko. I’m going to tell her eventually. Pero hindi na muna ngayon. Saglit na lang. konting panahon na lang ang hihingin ko para malpractice kung paano ko sasabihin sa kanya.
“We’re all in this shit together, anyway. Me, Mom and Dad, Billy and Macey..” Robert paused. “Did you already tell her?”
Ngumiti ako ng mapait sa kanya bago umiling. “I couldn’t.”
“Just as I thought,” he told me as he shrugged. He grimaced. “Afraid of dogs and afraid of the truth.”
“I’m not going to lose her. Ever,” I said sternly.
“Even if it means lying to her?” Vincent asked me.
Hindi a ako sumagot dahil hindi ko alam kung anong isasagot ko. I’m going to tell her eventually. Pero hindi na muna ngayon. Saglit na lang. konting panahon na lang ang hihingin ko para malpractice kung paano ko sasabihin sa kanya.
“We’re all in this shit together, anyway. Me, Mom and Dad, Billy and Macey. You. We lie to her. Because we’re all afraid, that’s why. So I understand why you chose not to tell her.”
Napangiti ako dahil kahit na may pagka-asshole si Vincent, he’s on my side. And I appreciate that. “Thanks,” sagot ko sa kanya.
“You know what, Perez,” Robert said. “I always wonder… why you? I always wonder why she chose you. I mean, for Christ’s sake, she knows Billy better. And that Andrew guy… he’s better than you. So why you?”
Napayuko ako. If he hates me, wala akong magagawa. I just have to prove to his daughter how much I love her. That’s the least I can do.
“But I saw the way she looks at you. I saw it… I… I can read it in her eyes… that she’s happy. Her smile is brightest when she’s with you. She’s happy. She’s… she’s really, really happy. And the way you look at her is like the way I look at my wife. Thank you for that. And thank you for bringing her heare. I really appreciate that.”
Natulala ako sa sinabi ni Rbert. Masyadong mabigat ang mga salitang sinabi niya. I never thought he’ll ever say that to me. It’s just so overwhelming. To heart that form the father of my girl… it’s just a good feeling. It left me speechless.
Tinapik ako ni Vincetn sa balikat so I was brought back to reality. “Does that mean you’re okay with me?” seryoso kong tanong.
Ngumiti siya sakin at nakipagshake hands. I took it. When we released, sinabi niya, “You’ve always been okay with me.”
I let out a breath and smiled from ear to ear.
“Always, Perez,” saad pa ni Vincent. “We’re just good in pretending we don’t like you.”
Napangiti kaming dalawa at nag-bro hug. When we let go, bigla akong lumuhod sa tapat nilang dalawa. “Sir… let me marry her.”
Nakayuko ako habang hinihintay ang isasagot nila.
Robert cleared his throat and said, “I trust you.”