"โจน!..โจน!..."มิกาย่าตะโกนออกมาเมื่อดำนำ้ลงไปในแอ่งนำ้กว้างอย่างตกใจและเสียขวัญ
"เป็นอะไรกาย่า...ข้าอยู่นี่..,."โจนรวบร่างบางมากอดก่อนอีกฝ่ายจะโวยวายไปมากกว่านี้
"โจน!..."มิกาย่าอุทานก่อนกอดบ่ากว้างของโจนแน่นไหล่บอบบางสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้น
"กาย่า...ข้าขอโทษ...."โจนเอ่ยออกมาอย่างเสียใจที่ทำให้หญิงสาวตกใจอ้อมกอดที่รัดแน่นและแรงสะอื้นบอกให้รู้ว่าเขาล้อเล่นกับอีกฝ่ายแรงเกินไปจริงๆ
"โจน...คนบ้า...อย่าทำแบบนี้อีกนะ...ข้ากลัวแค่ไหนเจ้ารู้หรือเปล่า...."มิกาย่ากำมือทุบไหล่หนาต่อว่าอีกฝ่ายทั้งนำ้ตา...เขาคงไม่รู้ว่าเธอตกใจกลัวแค่ไหนกับการต้องเสียเขาไปแม้แต่ตอนนี้ทุกครั้งที่หลับตาภาพของโจนที่นอนไร้ลมหายใจอยู่บนเตียงหินที่วังราชันย์ยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่
"ขอโทษ...ข้าแค่อยากให้เจ้าลงมาอาบนำ้กับข้า...ข้าแค่ล้อเจ้าเล่นไม่คิดว่าเจ้าจะตกใจมากขนาดนี้..."โจนขอโทษเบาๆใช้มือประคองใบหน้านองนำ้ตาของมิกาย่าไว้ในอุ้งมือก่อนใช้นิ้วโป้งกรีดนำ้ตาให้อย่างเบามือ
"ทั้งที่สัญญากับตัวเองว่าจะปกป้องเจ้าจะไม่ให้เจ้าเสียใจ จะไม่ให้เจ้าร้องให้อีก...แต่กลับเป็นข้าที่ทำเจ้าร้องให้เสียเอง ข้านี่แย่จริงๆ..."โจนตำหนิตัวเองเบาๆมองจมูกแดงๆแก้มแดงๆของมิกาย่าอย่างเสียใจ
"โจน...อย่าว่าตัวเองเลยนะ ข้าขี้แยแบบนี้เองใครๆก็รู้"มิกาย่าพยายามยิ้มทั้งนำ้ตาให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธอไม่เป็นไรพร้อมแก้ตัวแทนอีกฝ่ายเป็นพัลวัน
"ยายทึ่ม!...เจ้าจะมาแก้ตัวแทนข้าทำไม...."โจนตบแก้มนิ่มเบาๆอดหัวเราะออกมาไม่ได้
"ก็..ก็ข้ารักเจ้านี่...."มิกาย่าตอบออกมาแทบไม่ต้องหยุดคิด
"มิกาย่า!!เจ้านี่!!...อีกแล้วนะบอกรักผู้ชายอีกแล้ว...รู้จักอายเหมือนผู้หญิงคนอื่นเขามั่งไหมฮะ..."โจนปั้นหน้าดุทั้งที่หูแดงเรื่อมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างข่มขู่
"อายสิ...."มิกาย่าพยักหน้ายอมรับ
"แล้วทำทำไม...."
"ก็ข้ารักเจ้านี่..."มิกาย่ายืนยันคำเดิมทำให้โจนถอนใจเบาๆมองอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูมือหนายกขึ้นลูบผมที่เปียกลู่เบาๆก่อนใบหน้าคมจะก้มลงมาหา
"โจน!!...เจ้าจะทำอะไร??..."มิกาย่าใช้มือยันอกกว้างมองชายหนุ่มอุทานเสียงดังอย่างหวาดระแวง
"ข้าก็จะจูบเจ้าไง..."โจนกระซิบตอบเบาๆ
"ไม่ได้นะ...ปล่อยข้า..."มิกาย่าผลักอกกว้างปฏิเสธนำ้เสียงแตกตื่น
"ทำไม??..ไหนเจ้าบอกว่ารักข้าไง..."โจนมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
"รักสิข้ารักเจ้า...แต่เมลบอกว่าไม่ให้จูบ...."มิกาย่ารีบตอบออกมากลัวชายหนุ่มไม่พอใจ
"อะไรของเจ้า???...เมลเกี่ยวอะไรด้วยข้าจะจูบเจ้านะไม่ได้จูบเมล.."โจนขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
"แน่ละ!!...ขืนเจ้าจูบเมียข้ารับรองเจ้าไม่ตายดีแน่..."เสียงที่แทรกขึ้นมาจากบนฝั่งทำให้โจนปล่อยมิกาย่าหันมองอย่างตกใจ นาคียืนกอดอกอยู่บนฝั่งมีเมลยืนจับมืออินทรีอมยิ้มอยู่ใกล้ๆ
"นาคี!!..."โจนอุทาน
"เออ!!...ข้าเองร้ายนักนะเจ้า...โจน คิดจะทำอะไรลูกสาวข้า..."นาคีดุโจนเสียงเข้มขณะดวงตากลับพราวไปด้วยรอยยิ้ม
"เราก็แค่อาบนำ้ด้วยกัน......"โจนตอบยักไหล่ขณะมิกาย่าหน้าแดงก้มหน้าอายๆ
"อาบด้วย!!...ยะหู้!!...."อินทรีตะโกนขึ้นก่อนกระโดดลงมาในนำ้อย่างร่าเริงไม่สนใจว่าผู้ใหญ่คุยอะไร
กัน
"ชิ!..แค่อาบน้ำด้วยกัน...อาบซะชิดเชียว...กาย่ามานี่..."นาคีกวักมือเรียกมิกาย่าแต่หญิงสาวกลับถอยมาไม่ได้เพราะโจนจับมือบางไว้แน่น
"ข้า...."มิกาย่าอึกอักไม่กล้าหักหาญนำ้ใจใคร
"ปล่อยลูกสาวข้าเลยโจน..."นาคีตะโกนเสียงดัง
"ท่านพี่ก็...เบาๆสิค่ะ..."เมลตีแขนนาคีพร้อมดุเบาๆ
"ก็เจ้าดูโจนมันทำสิ...ข้าบอกเจ้าไว้ตรงนี้เลยนะโจนถ้ายังไม่เข้าพิธีแต่งงานอย่าหมายว่าจะได้แอ้มลูกสาวข้า..."นาคีหันมาฟ้องเมลก่อนหันไปขู่โจนต่อ
"เรื่องนั้นข้ารู้หรอกน่า..."โจนตอบนาคีปล่อยมือมิกาย่าก่อนหันมารับมือกับอินทรีที่ตอนนี้กระโดดขี่คอเขาอย่างสนุกสนาน
"พูดแบบนี้...หมายความว่าเจ้าพร้อมเข้าพิธีแต่งงานแล้วใช่ไหมโจน..."นาคีถามยิ้มกว้างพร้อมหย่อนตัวเองลงนำ้ว่ายมาใกล้สองหนุ่มสาวและหนึ่งเด็กที่ตอนนี้เริ่มกวักนำ้สาดใส่กันอย่างสนุกสนาน
"แน่นอน...และข้าหวังว่าเจ้าจะเมตตาข้ากับมิกาย่า..."โจนหันมาบอกนาคีด้วยน่าตาจริงจัง
"ทำไมพูดแบบนั้น...ข้ารักพวกเจ้าไม่เคยคิดเป็นอื่น พวกเจ้าก็เหมือนลูกข้าเพียงพวกเจ้ามีความสุขข้าก็ยินดีเป็นที่สุดแล้ว..."
"นาคี...ขอบคุณจริงๆข้ากับมิกาย่าโชคดีที่เจอคนดีๆอย่างเจ้า เจ้าทำให้ชีวิตของตัวประหลาดอย่างพวกเราใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างสงบและเป็นสุข...ขอบคุณเจ้าจริงๆ..."โจนจับมือนาคีไว้พร้อมเขย่าเบาๆเมื่อกล่าวขอบคุณอีกฝ่ายจากหัวใจ นาคียิ้มตอบพยักหน้าเบาๆเพราะตลอดเวลาที่ผ่านเขาเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากโจนไม่ใช่น้อยและนี่คงเป็นโชคชะตาที่ชักนำให้ทุกคนมารู้จักและช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
"อย่าคิดมากเลยพวกเจ้า...ข้าดีใจที่ได้เจอพวกเจ้าและพวกเราได้ใช้ชีวิตร่วมกัน..."นาคีเอยออกมาก่อนยื่นมือให้เมลที่ว่ายนำ้เข้ามาใกล้ๆ...นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้อาบนำ้ด้วยกัน ภาพวันเก่าๆที่หวนกลับมาทำให้อมยิ้มได้เสมอและเขาไม่เคยเสียใจที่วันนั้นตัดสินใจเก็บเด็กน้อยสองคนออกมาจากราวป่าไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้ทั้งคู่จะเติบโตและผ่านเรื่องราวมากมายมาได้ขนาดนี้
"ท่านพ่อ...ว่ายนำ้แข่งกันเถอะ..."อินทรีตะโกนขึ้นมาดวงตาเป็นประกาย
"เอาสิ..."นาคีรับคำ
"ถ้าใครชนะ...จะได้จูบกาย่าเป็นรางวัล..."อินทรีบอกต่อทำให้นาคีชะงักก่อนหันมองโจนที่ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ใกล้ๆ
"โจน!!..เจ้า!!..."นาคีชี้หน้าอีกฝ่ายขณะมิกาย่ายกมือจับแก้มหน้าแดงส่วนเมลก็เอาแต่หัวเราะ
"มาเริ่มกันเถอะ..ข้าอยากได้รางวัลแล้ว..."โจนไม่สนใจนาคีแต่เริ่มออกตัวว่ายน้ำนำไปก่อนอย่างเอาจริงเอาจัง
"ไอ้คนเจ้าเล่ห์...อย่าหวังว่าจะได้จูบลูกสาวข้าง่ายๆ..."นาคีตะโกนเมื่อเรื่มออกตัวว่ายตามไปติดๆท่ามกลางเสียงโห่ร้องเชียร์ทั้งคู่ของอินทรี
...........................................................
🌞🌞🌞🌞🌞🌞🌞หนึ่งปีผ่านไป🌝🌝🌝🌝🌝🌝
ค่ำคืนที่เงียบสงบดวงจันทร์สีเหลืองนวลดวงใหญ่ส่องสว่างอยู่กลางฟ้า ท่านกลางแสงจันทร์เงาขนาดใหญ่ของสัตว์ปีกขนาดใหญ่โฉบลงมาบนหลังคาบ้านหลังใหญ่ก่อนจะกลายร่างเป็นชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนส่ายหน้าเท้าสะเอวอย่างอ่อนใจเมื่อไม่นานเงาอีกร่างก็ปรากฏขึ้นใกล้ๆกัน
"ข้าคิดว่าเจ้าจะมามันซะตอนเช้าเสียอีก...เลธี..."เทโรต่อว่าคนมาทีหลังอย่างไม่ได้อย่างใจ
"ก็เจ้าจะรีบอะไรหนักหนา...ยังหัวค่ำอยู่เลย...."
"เจ้าไม่เคยเป็นปู่เจ้าไม่เข้าใจหรอก...ว่าข้าตื่นเต้นแค่ไหนที่จะได้เห็นหน้าหลานคนแรกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของข้า..."เทโรขมวดคิ้วบอกเหตุผลความเร่งรีบของตัวเอง
"เลือดเนื้อเชื้อไขของเจ้า???...พูดผิดพูดใหม่เถอะเทโร โจนเป็นแค่เด็กที่เจ้าเก็บได้ไม่ใช่ลูกเจ้าสักหน่อย..."เลธีเถียงออกมาอย่างหมั่นใส้ท่านปู่คนใหม่
"ตาย!!..ตาย!!...อย่าพูดแบบนี้ให้โจนได้ยินเชียวนะ...มันจะทำให้ลูกข้าเสียใจ...."เทโรอุทานพร้อมเตือนเลธีเสียงดุราวกับว่าเรื่องที่เขากับโจนไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆมันเป็นความลับที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้มาก่อน
"เออ!!...ข้าจะเก็บเป็นความลับรับรองโจนไม่รู้จากปากข้าแน่ว่าเจ้า...ไม่ใช่พ่อมัน..."เลธีรับปากนำ้เสียงประชดประชันก่อนกระโดดลงไปยืนหน้าประตูบ้านหลังใหญ่ทิ้งท่านปู่คนใหม่ยืนเกาหัวอยู่คนเดียว
"พ่อมา....."เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้โจนหันมองก่อนยิ้มกว้างหันมาบอกมิกาย่าที่นอนอยู่บนเตียงกว้างอย่างดีใจ
"โจน...ลูกชายข้าคิดถึงเจ้าจริงๆ..."เทโรทักทายกอดลูกชายพร้อมตบบ่ากว้างเบาๆ
"พ่อ...ท่านเลธี....เชิญทุกคนเข้ามาในบ้านก่อนเถอะ"โจนทักทายทุกคนอย่างยินดี
"หลานข้าละ...อยู่ไหน??..."เทโรถามหาหลานชายเมื่อก้าวเข้ามาภายในบ้านแล้ว
"เขาอยู่นี่...."โจนยิ้มกว้างเมื่อช้อนร่างหนูน้อยที่นอนหลับอยู่ข้างๆมิกาย่ามาอวดบิดา
"ท่านพ่อ...ท่านเลธี..."มิกาย่าเอ่ยทักทายก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง
"เจ้าพักเถอะเสตลล่า มิกาย่าไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอก..."เลธีร้องห้ามเบาๆขณะเทโรพยักหน้ายิ้มให้ลูกสะใภ้ก่อนหันไปสนใจหนูน้อยในอ้อมแขนของโจน
"ข้าขออุ้มหลานข้าหน่อย...มามะเจ้าตัวน้อยมาหาปู่มา...."เทโรอ้าแขนออกมารับร่างกระจ้อยร่อยของหลานสาวมาอุ้มก้มมองหน้าเล็กๆในห่อผ้าอย่างสนใจก่อนอุทานออกมา
"อ๊าาา...หลานตัวน้อยของข้าหน้าตาหน้ากินจริงๆ..."
"พ่อ!!..พูดอะไร..."โจนดุเทโรอย่างไม่พอใจ
"ข้าหมายถึงน่ารักน่าชังต่างหากล่ะ....กลิ่นหอมเด็กออ่อนนี่ชั่งยั่วนำ้ลาย...เอ้ย!..หอมชื่นใจดีจริงๆ"เทโรแก้ตัวหัวเราะเบาๆเลธีได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
หนูน้อยขยับตัวเบาๆในอ้อมแขนเทโรก่อนลืมตาช้าๆเผยให้เห็นดวงตาสีม่วงแวววาวราวลูกแก้วสะท้อนแสง เทโรกระพริบตาก่อนก้มมองร่างในอ้อมแขนชัดๆ...เขาไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆเมื่อหลานสาวตัวน้อยอ้าปากออกอวดเขี้ยวเล็กๆมองตรงมาที่เขาด้วยสายตาหิวกระหาย
"โจน...ลูกเจ้า!!..."เทโรอุทานหันมามองโจนอย่างตกใจ
"เฟย่าไงพ่อ...น่ารักเหมือนข้าตอนเด็กๆไม่มีผิด...ท่านคิดแบบนั้นใช่ไหม??..."โจนบอกเทโรพร้อมยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"ใช่...เหมือนเจ้าตอนเด็กๆไม่มีผิดจริงๆ....."เทโรพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากทดลองยื่นนิ้วตัวเองไปตรงหน้าหลานสาวตัวน้อยที่ตอนนี้กัดนิ้วเขาดูดเลือดหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข......
....................................................
ขอจบนะมันยาวมากไปแล้วแต่สักวันอาจกลับมาหยิบยกเรื่องของมิคาเอลมาเขียนอีกเพราะได้ปูไว้แล้วนิดหน่อยแต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้เพราะเราตั้งใจว่าจะเก็บเรื่องที่ค้างคาอยู่มากมายให้จบซะก่อน...สุดท้ายก็ขอบคุณทุกคนที่ทนอ่านกันมา.....รักทุกคนนะคะ "choice"
"เฟย่าในจินตนาการของไรท์ค่ะ...หลานสาวสุดที่รักของเทโร"