เสียงเลื่อยไม้เสียงตะโกนเสียงพูดคุยทำให้เมลที่ขยับเดินไปเดินมาอยู่ในห้องชะเง้อมองทางหน้าต่างอย่างสนใจ แต่เพราะเหตุการณ์เมื่อวานที่แอ่งนำ้ทำให้เธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับคนที่ยืนกอดอกคุมคนงานทำนั่นนี่อยู่ตรงลานบ้าน
"..........."ไม่มีเสียงมีเพียงมือเล็กๆที่จับมือบางเขย่าเบาๆ เมลก้มมองก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูไม่ได้
"กาย่า.....เจ้าอยากออกข้างนอกแล้วเหรอ...แต่ข้า...ข้า..."เมลไม่รู้จะอธิบายกับคนตัวเล็กยังไงว่าเธอไม่กล้าไปสู้หน้ากับคนข้างล่างนั่น
"ความจริงเรื่องเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอเมล...เจ้าจะได้ไม่ต้องปกปิดซ่อนเร้นตัวเองให้ยุ่งยากอีก..."โจนเอ่ยออกมาเบาๆขณะมองดูความเคลื่อนไหวของคนที่ลานบ้านผ่านบานหน้าต่าง
"แต่ยายบอกว่าเป็นผู้หญิงอันตรายถูกรังแกได้ง่าย....ข้าเลยไม่อยากให้ใครรู้..."เมลบอกเบาๆท่าทางลำบากใจ
"แต่ความจริงก็คือความจริง....เราขังตัวเองอยู่ในห้องแบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกเมล..."
"ก็จริงของเจ้านะโจน...."
"งั้นเราออกไปข้างนอกได้แล้วใช่ไหม...."โจนหันกลับมาถามพร้อมรอยยิ้ม เมลได้แต่พยักหน้าอย่างยอมจำนน
นาคีมองร่างบางที่เดินตามร่างเล็กๆของเด็กสองคนที่กำลังเดินตรงมาที่เขาก่อนถอนใจเบาๆ มาถึงตอนนี้มองยังไงเมลก็เป็นผู้หญิงแล้วตลอดเวลาทำไมเขากลับไม่รู้ อาจเพราะตลอดเวลาเธอเอาแต่ซ่อนหน้าตัวเองไว้ใต้คราบหมอยามอมแมมและคอยหลบหน้าหลบตาไม่ยอมสุงสิงกับใครวันๆก็เอาแต่ขลุกอยู่กับโจนและมิกาย่า
"นาคี...เขาทำอะไรกัน..."โจนถามเบาๆเมื่อเห็นคนงานหลายคนทำอะไรกันวุ่นวาย
"ข้าสั่งให้เขาทำห้องอาบนำ้ให้พวกเจ้าที่บนบ้าน...จะได้ไม่ต้องไปใช้ปะปนกับใครที่ข้างล่าง..."ปากตอบโจนแต่ตาคมกลับมองเมลเขม็งขณะอีกฝ่ายคอยหลบหน้าเป็นพัลวัล
YOU ARE READING
Key-blood(END)
Randomชายหนุ่มผู้มีครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์อีกครึ่งเป็นแวมไพร์ เขาคือกุญแจสำคัญในการคืนชีพ"ราชินีแวมไพร์" เพื่อทวงสิทธิความเป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหาร...เขาจะเลือกครึ่งไหน ของเลือดในกายระหว่างแวมไพร์หรือมนุษย์....
