โจนรู้สึกได้ว่าร่างกายเขาอ่อนล้าริมฝีปากแห้งผาก อาจเพราะเขาเหนื่อยเกินไป เครียดเกินไป ทุกฝีก้าวราวมีคนจับจ้อง โจนสูดหายใจเข้าแรงๆก่อนปล่อยออกช้าๆบังคับจิตใจตัวเองให้สงบลง
"โจน...เจ้าไม่สบายหรือเปล่า..."เมลถามเบาๆเมื่อสังเกตเห็นอาการไม่ปกติของคนที่เดินมาด้วยกัน
"ไม่เป็นไร...ข้าแค่เหนื่อยไปหน่อยเท่านั้น...."
"แต่หน้าเจ้าซีดมาก...ไหนเจ้ามีไข้หรือเปล่า..."มือบางของเมลยื่นมาอังหน้าผากเล็กๆเบาๆ โจนมองมือมอมแมมที่ยื่นมาหากลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้าจมูกเด็กน้อยกลืนนำ้ลายเบาๆรับรู้ถึงอาการขยับของฟันแหลมคมสองข้างปากจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปากไว้ ก่อนจะเบือนหน้าหนี...เมลขมวดคิ้วมองท่าทางแปลกๆนั้นอย่างไม่เข้าใจ
"เจ้าคลื่นใส้เหรอ....เอ่อ!..นี่!..ขอเราหยุดพักสักครู่ได้ไหม...โจนไม่ค่อยสบาย..."เมลตะโกนบอกเหล่าชายฉกรรจ์รอบตัวอย่างเกรงใจ
"ไทก้า...พักสักครู่เถอะ..."นาคีเอ่ยออกมาก่อนเดินมาหาโจน แต่อีกฝ่ายกลับหลบไปนั่งพักใต้ต้นไม้ห่างออกไป
โจนหลับตาลงช้าๆคิดถึงพ่อจับใจเขารู้ตัวดีว่าตอนนี้เขาต้องการอะไร...แต่ไม่ใช่ที่นี่และไม่ใช่ตอนนี้มือเย็นๆที่แตะแขนทำให้ลืมตามอง...ดวงตาสีนำ้เงินฉายแววห่วงใยของยายตัวเล็กทำให้ถอนใจเบาๆ
"กาย่า...เจ้าไปอยู่กับเมลก่อนไป...ข้าอยากอยู่คนเดียว...."มือเล็กๆปล่อยมือเขาตาโตสีนำ้เงินเบิกกว้างก่อนถอยห่างเขาราวหวาดกลัว...โจนยิ้มเยาะมุมปากยายตัวเล็กกลัวเขาอย่างเห็นได้ชัด นางคงเห็นแล้วว่าเขาเป็นอะไร จากนี้จะได้เลิกตอแยเขาเสียที
"เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า...."เสียงถามของนาคีทำให้ต้องเบือนหน้าหนี
"ข้า...ไม่เป็นไร..."
"ดื่มนำ้หน่อยไหม...."ขวดนำ้ถูกหยิบยื่นมาตรงหน้าทำให้ต้องยื่นมือไปรับมาดื่มอย่างเสียไม่ได้
YOU ARE READING
Key-blood(END)
Véletlenชายหนุ่มผู้มีครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์อีกครึ่งเป็นแวมไพร์ เขาคือกุญแจสำคัญในการคืนชีพ"ราชินีแวมไพร์" เพื่อทวงสิทธิความเป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหาร...เขาจะเลือกครึ่งไหน ของเลือดในกายระหว่างแวมไพร์หรือมนุษย์....
