Sabah gözlerimi zil sesiyle açtım. Hemen ayağa kalkıp üstümü giyindim ve yukarıya çıktım. Zeynep'tir diye gülerek açtım kapıyı.
"Aşkı-" derken karşımda Melis'i görünce sustum.
"Günaydııın.. Başka birini bekliyordun sanırım?"
"Y-yoo.."
"Beraber kahvaltı yaparız diye düşündüm. Simit, poğaça falan da aldım. Umarım yapmamışsındır kahvaltı."
"Yapmadım.. Gel.."
"Dün için kusura bakma. Seni de cafede bırakıp gittim öyle ama çok önemli bir işim çıkmıştı."
"Melis bak.. Ben seni.." o sırada telefonu çaldı.
"Pardon bi saniye.."
Telefonu açıp mutfağa doğru gitti. Ben de hemen ayağa kalkıp dışarıya çıktım. Arabama binip hızlı bir şekilde sürmeye başladım. Zeynep telefonunu açmıyordu. Gidebileceği her yere baktım. En son Yağmur'u aradım.
"Ya ben şey diyecektim.. Zeynep nerde biliyor musun?"
"Yok valla ben de ulaşamıyorum ona."
"Ne zaman konuştunuz en son?"
"Dün akşam konuştuk.."
"Anladım sağol."
Daha sonra Berk'i aradım. O da açmıyordu. İyice meraklanmıştım. Babamın evine gittim.
"Baba.. Berk nerede?"
"Dur bi soluklan.. Nefes nefese kalmışsın. Ne oldu ki?"
"Ya baba sen bi söyle.. Nerede o?"
"Ben de bilmiyorum. Dün akşam arkadaşımla buluşacağım diye çıktı bir daha da gelmedi."
"Kahretsin ya.. Bi haber alırsan bana söyle tamam mı?"
**
~Zeynep~
Gözlerimi açtığımda bir sandalyede ellerim, ayaklarım ve ağzım bağlı bir şekilde buldum kendimi. Kafamı kaldırıp etrafa bakındım.. Kimse yoktu ve çok soğuktu.
Çok korkmuştum. Titrememe engel olamıyordum. Ellerimi çözmeye çalıştım. Ama olmadı. Bir süre sonra içeriye biri girdi. Berk.. Gülerek bana bakıyordu. Ona her baktığımda ne kadar nefret ettiğimi bir kez daha anlıyordum. Bir insan daha ne kadar iğrençleşebilirdi?
"Vaay.. Güzellik. Öğlen oldu öğlen. Hiç uyanmayacaksın sandım. Sen görmeyeli baya bi güzelleşmişsin ya." elini yanağıma doğru getiriyordu ki kafamı diğer tarafa çevirdim. "Hâlâ sinirliyiz.. Olsun olsun.. Geçer elbet bir gün."
"Mmmmm! Mmmmm!"
"Ne? Beni çok mu özledin?" dedi gülerek, ağzımdaki bantı sertçe çekti.
"Aahh! Hayvan herif! Bırak beni ya bırak! Çöz ellerimi!"
"O niyeymiş?"
"Bak eğlenmeye çalışıyorsan bu hiç komik değil! Berk ben nefes alamıyorum lütfen."
"Cık cık cık.. Kendini acındırmaya çalışma. Ben şimdi dışarıya çıkıp biraz gezicem. Sonra gelicem, konuşuruz tamam mı?"
"İmdaaatt! Kurtarın beni! İmdaaaattt!"
"Hiç boşuna bağırma. Şehirden çok uzakta bir yerdeyiz. Burdan kimse geçmez, kimse duymaz seni."
"Ruh hastasısın sen ya! Manyaksın sen!" gülerek dışarıya çıktı. "Ne olur gel Kerem.. Ne olur bul beni.."
**
~Kerem~
Berk'in şirkete gittiğini öğrenir öğrenmez ben de hemen gittim. Odasına girdim. Beni görünce kahkaha atıp arkasına yaslandı. Gidip ağzını burnunu dağıtmamak için zor tutuyordum kendimi. Elimi masasına sertçe vurdum.
"Ne ikram edeyim sana?"
"Bak.. Eğer Zeynep'in ortadan kaybolmasıyla bir ilgin varsa.."
"Ooo küçük bey kızmış.. Ne yaparsın?"
"Seni mahvederim."
"Hoop yavaş gel istersen.. Evet dün akşam konuştuk. Ama nerede olduğunu bilmiyorum."
"K-konuştunuz mu? Ne konuştunuz? Berk?!"
"Beni çok özlediğini söyledi. Görüşmek istiyormuş."
"Ne diyorsun sen ya?! Hayır.. Hayır inanmıyorum sana."
"Sen bilirsin.. Ama doğru olan bu. İşim var, çıkıyorum ben."
"Berk! Senden ilk ve son kez bir iyilik istiyorum. Zeynep'in nerede olduğunu biliyorsan adam gibi söyle."
"Hangi çiçekler daha çok hoşuna gider kadınların? Kararsız kaldım da. Sen iyi bilirsin. Güzel bir çiçekçi söyle de gidip alayım sonra sevdiğim kızın kapısının önüne bırakıp kaçayım." gülerek dışarıya çıktı.
"Gerizekalı."
**
~Zeynep~
Sıkıntıdan patlamak üzereydim. Ellerimi çözmek için her yolu deniyordum. Canım acımaya başlamıştı. Bir süre sonra yeniden açıldı kapı. Berk elinde bir demet çiçekle içeriye girdi.
"Naber güzelim?"
"Güzelim deme bana!"
"Neden? Kerem'den duyunca çok hoşuna gidiyor ama?"
"Çöz ellerimi! Hadi!"
"İtiraf et öyle bırakayım seni.. Beni hâlâ seviyorsun dimi?"
"Hayır senden nefret ediyorum!"
"Doğruyu söyle!"
"Senden nefret ediyorum!"
"Sen benimsin Zeynep. Bu hayatta her istediğim oldu benim! Sen de benim olacaksın!"
Ellerimdeki ve ayaklarımdaki ipi çözdü. Bileklerim sürtünmeden dolayı kıpkırmızı olmuştu ve çok acıyordu. Ayağa kalktım. Berk üstüme doğru geliyordu.
"Berk.. Gelme." geri geri yürürken sırtımı duvara çarptım en sonunda.
"Öpüştünüz mü onunla? Ha?! Söylesene!"
"Seni ilgilendirmez."
"Madem onu çok seviyordun.. Neden benimle olmaya devam ettin? Demek ki o sevgi yalan dimi? Şimdi gidip Kerem'e beni çok sevdiğini söyleyeceksin."
"Aptalsın sen."
"Sen benimsin Zeynep." elini yanağıma doğru getirirken bileğinden tuttum. "Bir gün seni gerçek sevenin kim olduğunu anlayacaksın."
"Ben çoktan anladım sen merak etme."
"Eğer Kerem'e bu olanlardan bahsedersen, benim yanımda olduğunu söylersen bir daha ki sefere seni canlı bırakmam.. Şimdi seni bırakıyorum çünkü o gerizekalı seni elbet bulacak ve kahraman olacak yeniden. Buna izin vermem. Sırf bu yüzden bırakıyorum seni." dedi ve güldü. "Ama bu son görüşmemiz değil emin ol."
"Rahat bırak beni. Senin yüzünü bile görmek istemiyorum." yüzüne tükürüp yanından geçtim ve hızlı adımlarla yürümeye başladım. Yere bastıkça canım yanıyordu çünkü ayağımda ayakkabı bile yoktu.
"Burada taksi bulman çok zor. Gel ben bırakayım seni."
"İstemiyorum! Sadece benden uzak durmanı istiyorum anladın mı?!"
**
~Kerem~
Eve gidip kendime bir kahve yaptım ve salona geçtim. Berk'in dedikleri aklıma geldikçe kendimi yiyip bitiriyordum.Ona inanmak istemiyordum. Alnımı ovuşturdum. Akşama doğru kapı çaldı. Ayağa kalkıp açtım. Zeynep gelmişti. Tam yüzüne kapatıyordum ki elini koyup durdurdu.
"Kereemm.."
"Ne var?"
"Ben geldim ya ben.. Sevdiğin kız.. Neden böyle davranıyorsun bana?"
"Git burdan."
"Hiç mi merak etmedin beni? Hiç mi gelmedim aklına?"
"Gelmedin tamam mı? Merak falan da etmedim."
"Peki.." kafasını öne eğdi
"Neredesin sen ya sabahtan beri? Hı? Aklım çıktı ya. Her ihtimali düşündüm. Kafayı yiyecektim."
"Özür dilerim.. Sana haber veremedim."
"Neredeydin?"
"B-bunu söyleyemem.."
"Öyle mi? Ne demek söyleyemem ya? Nerdeydin Zeynep?! Neden söyleyemiyorsun? Madem bu kadar özel.. Benim aklıma tek bir şey geliyor."
"Kereem.. Saçmalama. Ya neden güvenmiyorsun bana? Söyleyemem işte."
"Nasıl güvenebilirim? Dün akşamdan beri yoksun, defalarca aradım. Sırra kadem basıyorsun. Ben meraktan ölüyorum ve sen nerde olduğunu söylemiyorsun. Çok güzel ya.. Gerçekten çok güzel. Bir de güvenmemi bekliyorsun. Kusura bakma ama sana güvenemem bu şekilde."
"Peki.. Rahatsız ettim seni de.. Özür dilerim." dönüp birkaç adım attı. Yanına gidip bileğinden tuttum.
"Ahh.." bilekleri kıpkırmızıydı.
"Ne oldu bileklerine? Hı?"
"Yok.. Yok bir şey."
"Nasıl yok bir şey ya? Hadi içeriye girelim."
"Ben gelmicem."
"Peki.. Ben götürürüm o zaman seni."
Kucağıma alıp içeriye girdim ve onu salondaki koltuğa bıraktım. Bileklerine bandaj sarıp ellerini avuçlarımın içine aldım.
"Çok acıyor mu?"
"Sen yanımdasın, başka hiçbir şey önemli değil." dedi, gülümsedim. Yanağını göğsüme yasladı, kollarımı bedenine sardım. Kokusunu doya doya içime çektim. Hâlâ korkudan titriyordu.
"Sen anlatmasan da.. Ben nerede olduğunu az çok tahmin ediyorum. Yani Yağmur'un anlattıklarına göre.. Berk benim adıma mesaj atmış sana. Sen de gittin, sonra seni zorla arabasına bindirdi. Dimi?"
"Evet.. Ama boşver. İyiyim ben.."
"Ona inandığım için özür dilerim. Dediklerine inanıp sana sinirlendim. İnanmamam gerekiyordu. Çok özür dilerim."
"Şşş.." dedi yanağımı okşayarak. "Önemli değil bitanem.. Ama ben korkuyorum Kerem.."
"Neyden korkuyorsun güzelim?"
"Berk.. Benim yüzümden sana bir şey yapmasından korkuyorum. Bizi rahat bırakmayacak biliyorum.. Ne yapıcaz?"
"Söylediklerine kulak asmayacağız, yaptıklarını görmezden geleceğiz.. Onu umursamayacağız. Elbet bir gün vazgeçecek. Bizim aşkımızın karşısında kimse duramaz, kimse zarar veremez bize. Sen yeter ki yanımda ol.. Ben önümüze çıkan tüm engelleri teker teker aşmaya hazırım."
"Seni çok seviyorum Kerem.."
"Ben de seni çok seviyorum güzelim. Kapat bakalım gözlerini. Ben yanındayım. Kimse sana bir şey yapamaz. Hem de sabah sana çok güzel bir sürprizim var."
"Sürpriz mi? Ne gibi?"
"Söyleyemem.. Sürpriz işte."
"Tamam o zaman hemen uyuyayım da sabah olsun." dedi ve gözlerini kapattı, gülümsedim.
Dünyanın en güzel varlığı yanımdaydı. Kafasını omzuma yaslamış uyuyordu. Bundan daha güzel bir şey var mıydı dünyada? Onu izlemeye başladım. Yüzündeki en ufak ayrıntıyı bile doya doya izliyordum. Camdan hafif bir ışık vuruyordu yüzümüze. Rahatsız oluyordur diye elimle o ışığı kestim. Saçları yüzüne gelmişti. Elimle çekmek istemiştim ama en ufak bir kıpırtının onu görmekte olduğu en güzel rüyadan koparabileceği riskini göze alamamıştım. Dokunmaya kıyamamıştım.. Hava yavaş yavaş aydınlanmaya başlarken ben gözlerimi ondan bir kere bile ayırmamıştım. Nefes alış-verişini ve kalp atışlarını dinlemek öyle huzur veriyordu ki bana. Ona olan sevgimi iki kelimeye sığdıramıyordum ben. Ona karşı olan hislerim sevgiden, aşktan çok öteydi.