Sahilde gün doğumunu izliyordum. Kendimi kaybetmiş gibi öylece oturuyordum hiçbir şey yapmadan. Gece boyu hiç uyumamıştım. Berk'e artık her şeyi söylemem gerektiğini düşünüyordum. Ama ondan önce bir işim vardı.
Ayağa kalktım. Yolda çiçek satan abladan bir demet beyaz gül alıp mezarlığa gittim. Mezar taşının kenarına oturdum. Toprağını sevdim.
"Ben geldim anne.. Bugün buraya Zeynep'in elinden tutarak gelip 'bak anne, sana gelinini getirdim.' demek isterdim ama olmadı işte. Sevmedi beni, tüm çabama rağmen sevmedi. Seni de çok boşladım, yanına gelemedim onunla biraz daha fazla zaman geçirebilmek için. Özür dilerim, affet beni. Ama ben ilk defa birine gerçekten bu kadar çok değer verdim.. İlk defa birini bu kadar çok sevdim. Suç bende mi diye düşünüyorum bazen.. Neyi eksik yaptım acaba? Fazla mı geldi bu sevgi ona? Az mı geldi yoksa? Yoksa inanmadı mı bana? Bilmiyorum anne.. Bilmiyorum. Keşke sen şuan yanımda olsaydın, bana akıl verseydin.. Sevseydin saçlarımı, en içten şekilde 'çimen gözlüm' diyerek sımsıkı sarılsaydın bana. Şuan burada olman için her şeyimi verirdim anne. Bir kere bana bir şey söylemiştin, hiç unutamam.. Aşk nedir diye sorduğumda babamın fotoğrafına uzun uzun baktıktan sonra 'Kelebek gibidir aşk. Peşinden koştukça senden kaçar. En iyisi bırak uçsun, Belki hiç beklemediğin bir anda gelip omzuna konar. Ama aşktan korkma. Aşktan korkmak demek hayattan korkmak demektir. Aşk güzel şeydir aslında.. Vaktinde ve doğru insanla geldiği sürece.' ben çok yanlış bir zamanda doğru insana aşık oldum.." elimdeki çiçeği toprağın üzerine bıraktım. "O da senin gibi beyaz gülleri çok seviyor biliyor musun? Ben.. Ben sevdiği, sevmediği, üzüldüğü, sevindiği, kızdığı şeyleri ezbere bilecek kadar çok sevdim. Ona, senin kolyeni verecek kadar çok.. Kötü bir şey mi yaptım anne? Ben sadece çok sevdim ve sevilmek istedim.. Ona çok kızgınım, ama hâlâ vazgeçemiyorum işte. Şuan çıksa karşıma.. 'Gel, gidelim buralardan' dese hiç tereddüt etmeden giderim onunla beraber."
**
~Zeynep~
Gelinliğin karşısına oturdum, saatlerdir ona bakıyordum. Evleniyordum fakat hiç mutlu değildim. Hayata dair tüm umutlarım bir anda yok olmuştu.
Ama böyle olmasını ben istemiştim ve bu yaşadıklarımı hak ediyordum. Kerem'le aramızdaki engelleri bir bir yıkmak benim elimdeydi, ama ben kolay olanı seçmiştim; vazgeçmeyi..
"Gerektiğinde vazgeçmek de dahil midir sevdaya?" dedim mırıldanarak.
"Hı? Anlamadım?" dedi Berk.
"Hiç.." boynumdaki kolyeyi avcumun içine aldım. "Seni seviyorum."
"Ben de seni." dedi zoraki bir şekilde, kafamı kaldırıp Berk'e baktım ve güldüm.
**
Şirkette öğle yemeği yedikten sonra bahçeye çıktık. Arabaya doğru ilerlerken Kerem'i gördüm. Bize doğru geliyordu. Korkuyordum çünkü o geceki olaydan sonra ilk defa karşı karşıya geliyorlardı.
K: "Selam sabah yok mu?"
B: "Çekil önümüzden."
K: "Ne oldu kardeşim? Çok üzgün görünüyorsun.. Beni öldüremediğin için mi?"
B: "Yaa malesef.. Keşke birkaç kurşun daha sıksaydım üstüne."
K: "İnsan biraz pişman olur.. Sen var ya.. Sen taş kalpli bir adamsın. Ulan sen benim kardeşimsin be."
B: "Eskidendi o. Sen bana ihanet etmemişken!"
K: "Hayır gerizekalı! Sen benim öz kardeşimsin!" o an şoka girmiştim, ağzım açık kaldı.
B: "Ne? Ne diyorsun.. Ne diyorsun Kerem? Doğru mu bu? Hı?!"
K: "Ben yıllarca bir kardeşim olsun istedim biliyor musun?"
B: "Kereem! Dalga mı geçiyorsun?"
K: "Sonra senin kardeşim olduğunu öğrendim. Senin mutlu olman için çabaladım, bir çok şeyi feda ettim senin için.. Ama sonra anladım ki.. Sen bunların hiçbirine değmiyorsun.."
Elimle ağzımı kapattım. Berk hızlı adımlarla arabaya doğru gitti. O an Kerem'le göz göze geldik. Kafasını başka yöne doğru çevirdi.
"Beerk.. Berk bekle."
**
Berk'in arabasına bindim. Çok sinirliydi. O kadar hızlı sürüyordu ki.. Kerem'in evinin önünde durdurdu arabayı. Aşağıya inip içeriye girdik, Ahmet Sayer salonda oturuyordu.
Ahmet: "Berk? H-hoşgeldiniz çocuklar."
Berk: "Hemen bana tüm gerçekleri anlat! Hemen!"
A: "Neyi?"
B: "Salak rolü yapma bana! Benim babam.. Sen misin?"
A: "Tamam.. Anlatıcam her şeyi. Oturun.. Sakin ol lütfen."
B: "Neden bıraktın beni?! Neden istemedin?!"
"Berk.. Bağırma lütfen. Sakin ol.." dedim elini tutarak.
A: "Elimde olan bir şey değildi.. Seni bırakmak istemedik. Bir gün.. Kumarda tüm paramı kaybettim. Evimizi bile almışlardı elimizden. Küçücük bir balıkçı kulübesinde yaşıyorduk. Kerem daha çok küçüktü, annenin hamile olduğunu öğrendik. Aldırmak için geç kalmıştık.. Annen zaten istemezdi aldırmayı.. Sen doğunca mecburen çocuğu olmayan bir aileye vermek zorunda kaldık. Çünkü sana bakamazdık."
B: "Doğruyu söyle bana! Yalan bu! İstemedin beni işte! Kerem'i istedin ama beni istemedin! Ben ne yaptım sana!"
A: "Oğlum.. Nolur inan bana. Gerçek bu.."
B: "Hayır.."
A: "İzin ver bana yanında olayım.. Kerem'den hiçbir farkın yok gözümde. Onu ne kadar çok seviyorsam seni de öyle çok seviyorum.. Affet beni.." Berk bir şey söylemeden kalkıp gitti.
"Onun kusuruna bakmayın lütfen. Şuan çok sinirli. Siniri biraz yatışsın, ben en kısa sürede tekrar yanınıza getiricem onu."
**
Akşam Berk'in evine gittim. Bahçede tek başına oturuyordu. Yanına gidip oturdum. Elini sıktım.
"Konuştun mu ailenle?"
"Onlar benim ailem falan değil.. Yıllarca yalan söylediler bana. Gerçek ailemi sakladılar benden.. Bir daha asla onları görmek istemediğimi söyledim.."
"Keşke biraz sinirin yatıştıktan sonra gitseydin.. Konuşmak ister misin? Rahatlarsın biraz.."
"Kendini fazlalık olarak görme hissi.. Çok b*ktan bir şeymiş meğer.. Keşke hiç öğrenmeseydim. Keşke bu yalanla yaşasaydım hep.. Hâlâ inanmak zor geliyor. Yıllarca anne baba dediğim insanlar aslında gerçek anne babam değilmiş. Meğer benim hayatım bir yalanmış, bunca yıl yaşadığım şeyler yalanmış.. Sevim Teyze intihar ettiğinde Kerem'le birlikte görmüştük onu. Teselli etmeye çalışıyordum. Çok üzgündüm ama bir yandan da benim annem hâlâ yaşıyor diye seviniyordum çocuk aklımla.. Meğerse gerçek annem gözlerimin önünde kendini asmış.. Ona bir kere bile anne diyemeden.. Ona sımsıkı sarılamadan.." gözyaşlarını sildim, onu ilk defa ağlarken görüyordum.
"Ne diyeceğimi bilemiyorum. Ne dersem deyim fayda etmeyecek gerçi. Ama her şey düzelecek. Her şey iyi olacak. Ben hep yanında olucam.."
"İyi ki varsın.." gülümsedim.
"Sen de.." sımsıkı sarıldım boynuna. "Düğünü erteleyelim istersen.."
"Hayır.. Gerek yok. Ben iyiyim.. Ne de olsa taş kalpli bi adamım dimi ben.."
"Ya üzme kendini.. Kerem öyle demek istemedi."
"Hayır o haklı.. Ne söylediyse sonuna kadar haklı."
**
Babamın evindeki tüm önemli eşyalarımı toplayıp yeni evime gittim. Can'la beraber yerleştiriyorduk.
"Büyük gün geldi.. Yarın gidiyor musun düğüne?"
"Kimin düğünü?" dedim alaycı bir tavırla.
"Tamamen bitti yani Zeynep'le, öyle mi?"
"O kim? Tanımıyorum kendisini."
"Bu kadar basit senin için yani?"
"Değil.. Ama bunu yapmak zorundayım. Sırf o evde anılarımız var diye buraya taşındım. Hayatımda ona dair ne varsa hepsini yok edicem. Zaten bu evde de kalmayı pek düşünmüyorum. Sanırım ilk ve son gecem olacak." dedim gülerek.
"Bi-b-bi dakika.. O ne demek ya?"
"Bu şehirde kalmamın hiçbir anlamı yok artık."
**
Sabah kalkar kalkmaz düğünün olacağı otele gittim. Odama girip hazırlanmaya başladım. Yağmur'da yardım ediyordu.
"Kızım cenazeye mi katılıyorsun bu ne surat? Azcık gülsene ya."
"Heyecanlanmam diye düşünüyordum ama şuan çok heyecanlıyım." dedim gülümseyerek.
"Valla ben senden daha heyecanlıyım."
"Ya düşersem .. Rezil olurum."
"Bir sürü prova yaptınız. Hiçbir şey olmaz merak etme. İyi düşün.. İyi düşünürsen iyi olur."
"Ellerim falan titriyor.. Üff.. Ne stresli bir şeymiş bu."
"Sen yıllardır bu anı beklemiyor musun? Değer bence."
Can: "Gelebilir miyim?"
"Tabii gel."
C: "Zeyneep.. Çok güzel olmuşsun. Ya kızlar.. Benim size söylemem gereken bir şey var."
"İyi mi kötü mü?"
C: "Biraz kötü.. Ama hemen stres yapmayın.. Berk.. Gelmedi."
"N-ne? Nasıl gelmedi ya?"
Y: "Ya trafik falan vardır. Sakin olun."
"Bana 2 saat önce 5 dakikaya oradayım dedi. Off nerede bu adam ya?"
X: "Zeynep hanım son 5 dakika..
**
~Kerem~
Düğünün olacağı saatlerde bara gittim. Kafamı dağıtmam gerekiyordu. Her şeyi unutmak istiyordum..
Ölümden beter ne var derlerdi hep. Ben bugün anlamıştım ne olduğunu.. Zeynep'i hep gelinlikle, bizim düğünümüzde hayal ederdim. Evet gelinlik giymişti, ama bir başkasıyla evleniyordu..
Ne hayaller kurmuştum oysa.. Onun beni seveceğine o kadar inanmışım ki, uzun zamandır ondan başka bir hayal kurmadığımı, ondan başka bir şey düşünmediğimi fark ettim. Hata mı yapmıştım? Ben sadece sevmiştim, çok sevmiştim..
Yaşadığım acının tarifi imkansızdı. Ne kadar uğraşsam da unutamıyordum onu. Ben böyle delicesine sevdiğim bir insanı unutup nasıl hayatıma devam ederim? Nasıl bir başkasını severim? Nasıl ondan başkasıyla evlenirim?
Sabaha karşı bardan çıkıp bir taksiye bindim. Eve gidip birkaç önemli eşyamı aldıktan sonra terk edecektim bu aşığı olduğum şehri.. Çünkü artık burada kalmamın hiçbir anlamı yoktu..
Sırt çantamdan defterimi çıkardım. Ve bir şeyler yazmaya başladım. Bu defterin içinde Zeynep'le ilgili bir sürü yazı vardı. Ona yazdığım ve hiçbirini ona okuyamadığım..
Kışımı yaza çeviren biri çalar kapımı bir gün.
Adı Kardem.
Nihayetine bakarsan düşlerimde bir gizsin sen kardem.
Sen küçük bir ömre ait, büyük bir matemin acımasızca dili kesilen,
En yaman haykırışının bekçisisin kardem.
Sen buğulu sokağımsın,
Dolunayın görünmeyen öbür yarısısın.
Sen karanlığın tanrısısın kardem.
Sen bir adamı var ederken bir adamı yok edensin.
Sen bu dünyanın en güzel hissisin.
Ben Güneş'im, Sen Ay.. İmkansızımsın.
Sen sarhoş hücrelerimin düşleri,
Gökyüzümün mavi güvercinleri,
Bir şehrin öbür yakası,
Bir sokak lambası,
Bir kalbin atması,
Bir kalbin alev alev yanmasısın kardem.
Taksiden inip evin bahçesine girdim. Ceketimi omzuma astım, sallana sallana, şarkı mırıldanarak ve yere bakarak yürüyordum. Cebimden anahtar alırken yere düşürdüm. Eğilip aldıktan sonra kafamı kaldırdığım anda evin önündeki merdivende oturan birini gördüm. Karanlıktı, yüzünü seçemiyordum. Biraz daha yaklaşınca kim olduğunu anladım ve şaşkınlıktan donup kaldım.
-BİRKAÇ SAAT ÖNCE-
-Zeynep'in babası ve Berk-
Cihan: "Kızımın seninle mutlu olacağını düşündüm, ama sanırım yanılmışım.. Şirketim uğruna onun üzülmesi göz yumdum. Yanlış yaptığımı yeni fark ettim.Onu çok üzdün biliyorum. Bak Berk, beni iyi dinle. Zeynep'im.. Kızım çok hasta. Kalbi çok güçsüz. Aslında sana daha önce söyleyecektim bunu.. Ona bakabileceğini düşünüyor musun? Onun hiç üzülmemesi lazım. Çok iyi bakılması gerek."
Berk: "Bunu neden sakladınız benden? Her şeyi en son ben öğrenmek zorunda mıyım ya?"
C: "Zeynep kimseye söylememizi istemedi. Ona acınmasını istemiyor çünkü."
B: "Nasıl saklarsınız ya? Benim bunu bilmeye hakkım yok muydu?!"
C: "Bu sorumluluğu alabileceksen eğer.."
B: "Hayır.. Ben hasta bir kıza bakamam. Uğraşamam onunla. Keşke daha önce söyleseydiniz kızınıza bir bakıcı aradığınızı. O zaman hiç başlamazdık. Üzgünüm ben hasta bakıcısı değilim."
1.Sezon Sonu...