Uyanır uyanmaz camdan dışarıya baktım. Berk bahçedeydi. Üstümü giyip dışarıya çıktım. Kapının önünde çiçek vardı. Elime alıp baktım. Üzerinde 'Günaydın. Hadi gülümse.. Mutlu olmayı hak ediyorsun." yazıyordu. Arabaya bindim.
"Günaydın.." dudaklarımdan minik bir öpücük aldı. "Aşkım çiçeği kapıya bırakmak yerine kendin verseydin daha güzel olmaz mıydı? Gerçi buna da şükür de.."
"Çiçeği mi? Haa.. Şey.. Bu.. Bu çiçekler dimi? Güzelmiş. Güzel almışım yani."
"Artık her gün bi çiçek istiyorum. Baya bi ilerleme var sende."
"Aşk beni çok değiştirdi." dedi elimi öperek.
"Ee nereye gidiyoruz?"
"Nereye istersen."
**
Akşama doğru Berk'in yanından ayrıldıktan sonra yürüyerek eve gittim. Bahçe kapısının önünde Kerem'i görünce duraksadım.
"Iıı.. Zeynep.. Konuşalım mı biraz?" hiçbir şey söylemeden yanından geçtim, tam içeriye girecekken kolumu tuttu. "Zeynep.. Lütfen dinle beni."
"Ne anlatacaksın? Bu sefer nasıl kandıracaksın beni?"
"Ya.. Beni yanlış anladın tamamen. Benim kötü bir niyetim yoktu."
"Hiç inandırıcı değilsin biliyor musun?"
"Zeynep.. Biz tanıştığımızda senin Berk'le sevgili olduğunu bile bilmiyordum. Ya bilsem bile neden öyle bir şey yapayım? Ben sana değer veriyorum."
"Sen bunu git bi çocuğa falan anlat. Belki inanır." dedim ve içeriye girdim.
**
~Kerem~
Zeynep'e ne dersem deyim bana inanmıyordu. Kendimi nasıl affettirebilirim diye düşünürken babam mesaj attı. Söylediği adrese gittim. Büyük bir binanın önündeydi Berk. Onu görünce yanına gittim.
"Kerem? Ahmet amca mı çağırdı seni?"
"Evet? Seni de mi?"
Ahmet: "Bekletmedim değil mi çocuklar? Bu gördüğünüz şirket artık sizin. Biliyorsunuz ben yaşlandım artık. Oğluma ve oğlum gibi gördüğüm bu iki gence devretmek istedim işleri. Burada beraber çok güzel işler yapacağınıza eminim. İkinize de hayırlı olsun."
"Baba ben-"
A: "İtiraz istemiyorum."
B: "Çok teşekkür ederiz Ahmet amca ama-"
A: "İtiraz yok dedim." o sırada telefonuma bir mesaj geldi. Melis: 'Buluşalım mı?' yazmıştı.
**
Melis'le yemek yedikten sonra mekanıma geçtik. Ateş yaktım. Kahve içiyorduk. O bir şeyler anlatırken aklım sürekli Zeynep'teydi. Üstüne kahve döktükten sonra olan yakınlaşmamız aklımdan çıkmıyordu bir türlü.
"Sonra ben de dedim ki.. Kerem.. Ya Kerem sen beni dinlemiyor musun?"
"Hı? Di-dinliyorum.."
"En son ne dedim söyle o zaman?"
"En son.. Zeynep diyordun.. Lunaparka gittiğinde Zeynep'in nasıl korktuğunu falan anlatıyordun."
"Ya bravo.. İki saattir bir şey anlatıyorum sana. Bir tek Zeynep'le olan kısım mı kaldı aklında yani? Üff.. Çok üşüdüm ben ya. Keremm.. Üşüdüm diyorum."
"Ne yapmam gerekiyor? Ha şey.. Pardon." ceketimi çıkarıp ona verdim.
"Kafama atsaydın?"
"Gidelim mi? Bir işim var da onu hatırladım."
"E daha yeni gelmiştik ama.."
**
Melis'i taksiye bindirdikten sonra ben de Can'ın evine gittim. Canım çok sıkkındı.
"Bozuk musunuz hâlâ Zeynep'le?"
"Hıhı.. Dinlemiyor ki. Bi dinlese her şeyi anlatıcam ona."
"Berk kızın beynini yıkamış. Öyle olduğuna inandırmış. Ne yapsın? Ben olsam ben de böyle davranırdım."
"Tamam da ben onu kullanmadım ki. Aklımın ucundan bile geçmedi. Aksine onu incitmekten korktum hep."
"Ne yapacaksın şimdi?"
"Bilmiyorum.. Ona kötü davranan ben değilim. Onun canını yakan yanıbaşındaki insan. Ama görmüyor.. Doğru yolu bulamayacağından korkuyorum sadece."
"O zaman o doğru yolu göster ona Kerem.. Göster ki görsün.."
~Zeynep~
Duştan çıkıp odama geçtim. Melis yatağıma uzanmış telefonuyla oynuyordu. Aynanın karşısına oturup saçlarımı taramaya başladım.
"Of.. Çok yoruldum ya."
"Ne yaptınız?"
"Gelinlik baktık birkaç tane. Hiçbirini beğenmedim. Ee sen ne yaptın bugün?"
"Üff senin şu donuk arkadaşınla takıldık biraz.."
"Donuk arkadaşım kim ya?"
"Kerem işte."
"Donuk kısmına katılıyorum ama arkadaşım değil artık."
"Her neyse.. Böyle bi tane saçma sapan deposu varmış. Oraya götürdü beni. Üşüdüm diyorum. Mal mal suratıma bakıyor. İnsan bi ceketini verir.."
"Deposuna gittiniz? Beraber? Ne yaptınız ki orda? Neden gittiniz? Ne zaman gittiniz? Hem ne işin var senin Kerem'le ya."
"A-aa.. Delinin zoruna bak. Ne kızıyorsun kızım ya? Sen tanıştırmadın mı beni bu adamla."
"Tamam ama bir daha görüşmeni istemiyorum."
"Niye kıskanıyorsun ki?"
"Ne kıskanıcam ya? Yok öyle bir şey."
"Bak yalan söylediğin nasıl belli oluyor. Gözün seyiriyor hemen.." telefonumu elime alıp Kerem'i aradım.
~Kerem~
Can'la biraz sohbet ettikten sonra dışarıya çıkıp eve gittim. Babam salonda uyuyakalmıştı. Ben de hemen çalışma odasına gittim.
Yıllardır sakladığı, kimseye göstermediği bir kutu vardı. Onu bulup içindekileri çıkardım. Bir sürü gazete küpürü falan vardı. Oturup okumaya başladım.
"Sayer ailesinin istenmeyen çocuğu..." yazıyordu bir başlıkta, okurken telefonum çaldı.
"E-efendim Zeynep?"
"Müsait misin?"
"Pek sayılmam ama-"
"Tamam ben o zaman sonra arayayım."
"Dur dur.. Müsaitim."
"Akşam sahilde buluşalım mı? Konuşalım biraz. Eğer gelirsen her şeyi konuşup halledicez sorunlarımızı. Ama eğer gelmezsen-"
"Gelicem.. Gelicem.. Saatler önce gelip seni beklicem orda." dedim gülümseyerek.
"Tamam.. Görüşürüz." gazeteyi okumaya devam ettim.
"Kumarda tüm parasını kaybedip batacak duruma gelen Sayer ailesinin ikinci bebeği dünyaya geldi. Ancak bebeğin başka bir aileye verildiği öğrenildi..."
Hemen gazete küpürünü elime alıp aşağıya indim ve salona girdim. Babamın yanına gittim.
"Baba! Babaa!"
"Ne oldu oğlum? Bi sakin ol."
"Bu ne?! Ha! Bu ne?! Doğru mu baba!"
"Doğru.."
"Kimden bahsediyor burada?! Söyle! Baba söyle! Kim benim kardeşim?!"
"Berk.. Berk senin öz kardeşin Kerem."