Nienawidziłem pogrzebów. Nigdy wcześniej żadnego nie przeżyłem, ale teraz mogłem to z całym przekonaniem stwierdzić. Ludzie przesadnie płaczą, wyrażając przez to ile cierpienia w sobie noszą, choć w mojej opinii robią to, bo tak wypada. Od dziecka byłem cyniczny i nie lubiłem okazywać emocji. Dla mnie to zbędne uczucia, które przesłaniają ci to, co naprawdę jest ważne.
Wracając do sztuczności- nie mogłem wręcz patrzeć jak ciotka Patricia uśmiecha się do Bethany, siostry zmarłego i stara się ją pocieszyć, kiedy jeszcze w zeszłym tygodniu nazwała ją bezwstydną, puszczalską dziwką. I dlatego, siedząc w sali przepełnionej tłumem gości, opychających się jedzeniem i próbujących przy każdej możliwej okazji wyrazić to, jak bardzo im przykro z powodu śmierci tak młodego człowieka, miałem ochotę zwymiotować. Zamiast jednak nabałaganić na środku podłogi, co na pewno odwróciłoby uwagę ludzi, od starania się być miłymi na siłę ja, zabrałem butelkę wódki i udałem się na górę do pokoju Iana. Miałem zamiar upić się do nieprzytomności.
Nawet nie podszedłem do trumny z jego ciałem, aby ostatni raz na niego spojrzeć. Czy to źle o mnie świadczy? Chciałem go zapamiętać jako radosnego i wiecznie roześmianego chłopaka, który potrafił poprawić mi nastrój w ciągu kilku sekund. Gdybym rzucił okiem na jego nieruchome i zimne zwłoki, miałbym ten obraz cały czas w mojej głowie i nie mógłbym się go pozbyć. W zamian mogę wyobrażać sobie, że wyjechał gdzieś bardzo daleko, ale jest szczęśliwy.
Usiadłem na łóżku i zaciągnąłem się zapachem, który roztaczał swoją woń przez cały pokój. To były jego perfumy. Perfumy, które kupiłem mu dwa lata temu, ale tak bardzo mu się spodobały, że stały się jego ulubionymi. Ja również je pokochałem, głównie dlatego, że ich zapach zawsze przypominał mi o nim. A teraz jedyne, co pozostało to wspomnienia. Dużo dobrych wspomnień. Popatrzyłem na butelkę trzymaną w ręku i pociągnąłem dużego łyka. Gwałtownie się skrzywiłem. Wódka miała za zadanie pomóc zapomnieć o tym, a nie sprawić, że poczuje się jeszcze gorzej. Odstawiłem ją na podłogę i położyłem się na łóżku, a mój wzrok spoczął na suficie. Dlaczego był niebieski? To nie był ulubiony kolor Iana, więc dlaczego taki? Szczerze mówiąc, wcale mnie to nie obchodziło. Chciałem odciągnąć myśli od przykrych wydarzeń. Miał zaledwie dwadzieścia trzy lata. Byłem tylko rok młodszy. Znaliśmy się od szesnastego roku życia. Dlaczego los postanowił mi go odebrać? Dlaczego tamtej nocy postanowił do mnie pojechać? „Musimy porozmawiać", tylko tyle napisał w wiadomości. To nie była moja wina, więc nie powinienem czuć się winny. Właśnie, nie powinienem. Potrząsnąłem głową, próbując skupić się na tym cholernym suficie, ale wszystko sprowadzało się do niego. Każda rzecz, znajdująca się w tym pieprzonym pokoju. Fakt to był jego pokój.
Słysząc głosy na korytarzu, zerwałem się z łóżka, nie wiedząc, gdzie się ukryć. Ostatnia rzecz, jakiej bym chciał to ta, gdzie jakaś stara ciotka, znajduje mnie w pokoju mojego chłopaka z butelką wódki, zastanawiającego się nad kolorem sufitu. Jedyne, co przyszło mi do głowy w tym momencie, to schować się pod łóżkiem. I tak zrobiłem. Nie było tam dużo miejsca, było wręcz ciasno, ale miałem nadzieje nie zastać tam długo. Próbowałem nie myśleć o znajdującym się kurzu, ale z każdym wciągniętym oddechem, zbierało mi się na kichnięcie. Podłoga była okropnie niewygodna. Przez moje ciało przeszedł ból, a ja miałem ochotę jęknąć. Powstrzymałem się, ponieważ drzwi do pomieszczenia uchyliły się i ktoś wszedł, a właściwie dwie osoby. Jedną z nich była dziewczyna, a drugą chłopak. Ona śmiała się, a on mruczał, że zaraz ją przeleci. Przymknąłem oczy, starając się udawać, że ta scena wcale nie miała miejsca.
- Nie mogę odpiąć zamka. – powiedziała dziewczyna, mocując się z nim.
- Pomogę ci. – zaoferował się chłopak, a ja zakryłem usta dłonią, próbując nie wydać z siebie żadnego dźwięku, kiedy zdałem sobie sprawę, kim on był. – Widzisz? Nie było to takie trudne.
Potem oboje rzucili się na łóżko, które ugięło się pod ich ciężarem, czego konsekwencje poniosłem ja. Słyszałem ich zachłanne pocałunki i widziałem ubrania, które lądowały na podłodze jedno po drugim. Moja głowa mogła zaraz eksplodować od nadmiaru przekleństw, które się w niej pojawiały. Próbowałem nie słuchać ich dzikich jęków, które nie chciały ustać i nie zapowiadało się, aby miały to zrobić.
- Cholera. – szepnąłem, nie mogąc się powstrzymać. Łóżko ciągle się uginało, a ja miałem wrażenie, że zaraz zostanę zupełnie przygnieciony. Chciałem wyjść stamtąd i powiedzieć „nie przeszkadzajcie sobie, już idę", ale coś kazało mi zostać i tego wysłuchiwać. To był pogrzeb Iana. Jak to świadczy o jego najlepszym przyjacielu, który pieprzy się właśnie z jakąś panienką na jego łóżku? Dlatego nienawidziłem Louisa Tomlinsona, równie mocno, co pogrzebów. Dla niego nie liczyły się zasady. Dla niego liczył się on i jego potrzeby.
Kurz, coraz bardziej drażnił moje nozdrza, aż w końcu erupcja wulkanu musiała nastąpić i kichnąłem. Byłem wręcz pewien, że oboje przerwą odbywany stosunek, a ja zostanę posądzony o podglądanie, co stanie się głównym tematem na pogrzebie Iana. Ku mojemu zdziwieniu, oni nawet nie śnili przerwać. Ich jęki stały się głośniejsze, a ruchy bardziej zdecydowane. Przewróciłem oczami, modląc się w duchu, by ten przemądrzały studencik w końcu zaspokoił ją, jak należy, a kiedy oboje osiągną szczyt, ja będę wolny. Wraz z przyśpieszeniem ich ruchów, odliczałem do kulminacyjnego finału.
- Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden i... - szepnąłem do siebie, słysząc jak ciało dziewczyny, opada obok ciała chłopaka. Odetchnąłem z ulgą, czekając, aż się ubiorą i zejdą na dół, udając, jak to wpadli na siebie na korytarzu i postanowili się pocieszyć w tym ciężkim dniu.
- Zadzwoń. – powiedziała dziewczyna, wstając, a ja mogłem przyjrzeć się jej małym stópką. Louis roześmiał się donośnie. Jego charakterystyczny śmiech, doprowadzał mnie do szału. Mógłbym go w tej chwili uderzyć, nie czując przy tym żadnych wyrzutów sumienia. Był takim dupkiem. Jak Ian i on mogli znaleźć wspólny język? Dzieliło ich więcej, niż chcieli przyznać, a mimo wszystko...
- Wiesz, że tego nie zrobię, prawda? – zapytał retorycznie. Nie mogłem zobaczyć reakcji dziewczyny, ale oczami wyobraźni widziałem, jak kiwa głową rozczarowana i udaje, że wcale ją to nie ruszyło, podczas gdy w środku krwawiła z rozpaczy. I nie byłem pewien czy nadal mówiłem o niej.
- A więc żegnaj. – powiedziała, starając się, by nie wyrazić żadnych emocji w tym zdaniu, ale bijący smutek był aż nadto wyczuwalny. Kolejne, co usłyszałem to trzask drzwi. Czekałem aż wyjdzie Louis, ale on zrobił coś niespodziewanego.
- To ty. – powiedział, wychylając głowę, aby na mnie spojrzeć. Zadrżałem na całym ciele, nie spodziewając się tego, co nastąpiło. – Tak podejrzewałem. – mruknął. Zarówno oburzony, jak i zaskoczony, wyszedłem spod łóżka, czując niewyobrażalną ulgę. Kurz stawał się powoli nie do wytrzymania. Spojrzałem na chłopaka, który siedział na łóżku, oparty o poduszki w samych bokserkach i rozmierzwionych włosach, z papierosem w dłoni. Czekałem, aż mi to wyjaśni, ale on skupił się na paleniu. Wciągał i wydmuchiwał dym, zachowując się tak, jakby to była najważniejsza rzecz na świecie.
- Jak to: podejrzewałeś? – odezwałem się zachrypniętym głosem.
- Usłyszałem czyjeś kichnięcie, a że ty jesteś uczulony na kurz... - odpowiedział, wzruszając ramionami. – Droga dedukcji. – dodał, wydmuchując dym w moją stronę. Powstrzymywałem się przed kaszlem. Musiał doskonale zdawać sobie sprawę, że dym papierosowy również słabo znoszę. – No i nie było cię na dole. Ciotka Lydia cię szukała.
- Pieprzę ją. – powiedziałem, a Louis zakrztusił się, nie spodziewając się takiej reakcji z mojej strony. – Leżałem cholerne piętnaście minut pod łóżkiem, słuchając waszych jęków. – wskazałem palcem na moje wcześniejsze miejsce. Louis roześmiał się. To był ironiczny śmiech. Idealnie go poznawałem. Uwielbiał przy Ianie naśmiewać się ze mnie i pokazywać, że jest lepszy niż ja.
- Proponowałbym skupić się na opłakiwaniu swojego chłopaka. – powiedział to w sposób tak bezczelny, że z przyczyn, jakich nie potrafię wyjaśnić, nie przyłożyłem mu.
- Ty również się pieprz. – powiedziałem i odwracając się na pięcie, opuściłem pokój, który od teraz nie będzie mi się kojarzył w sposób pozytywny. Louis jak zwykle musiał wszystko zepsuć. Nie ma w sobie nawet krzty uczuć. Jest jak robot, który tylko chodzi i niszczy. Naprawdę nie obchodził go własny przyjaciel? Co pomiędzy nimi zaszło, iż wolał uprawiać seks na jego łóżku, niżeli topić swoje smutki przy butelce alkoholu? Znali się od dziecka z tego, co mówił Ian. Byłem przekonany, że nie poznam odpowiedzi na to pytanie, tak jak nie dowiem się, dlaczego Ian jechał w środku nocy do mojego domu. Zabrał tę tajemnicę do grobu. Potrząsnąłem głową z westchnieniem, starając się nie myśleć o tym, co było dla mnie nie wygodne, ponieważ jeszcze jedna myśl o nim, a czułem, że mój stoicki spokój zamieni się w rzewny płacz, podczas którego będę krzyczał i obwiniał wszystkich ludzi po kolei o to, co się stało. Zbiegłem po schodach na dół, a gdy to zrobiłem, wszystkie twarze zwróciły się w moim kierunku. Pewnie byli przekonani, że poszedłem do łazienki się wypłakać. A ja nie zamierzałem ich wyprowadzać z błędu. Kochana ciotka Lydia podeszła do mnie, dotykając mojego ramienia w celu uspokojenia moich zszarganych nerwów i podała mi kieliszek z winem. Wziąłem go od niej z grzeczności i skinąłem głową. Jednym haustem opróżniłem zawartość i bez słowa oddałem go jej. Ona rzuciła w moją stronę spojrzenie przepełnione litością, a ja machnąłem niedbale ręką i wzruszyłem ramionami, dając jej do zrozumienia, że nie musi tego robić- przejmować się mną.
- Harry, możemy porozmawiać? – usłyszałem za sobą głos Bethany. Byłem jej wdzięczny, że dała mi szansę wyrwania się ze szponów natrętnej ciotki, która już otwierała usta, aby po raz setny powiedzieć, jaka to wielka strata. Kiwnąłem głową i poszedłem za dziewczyną, nawet nie kłopocząc się, aby przeprosić ciotkę Lydie za to, że ją opuszczam. Bethany skierowała się do kuchni, więc moje nogi również tam powędrowały.
- Wreszcie cisza i spokój. – odezwałem się z chwilą, gdy znaleźliśmy się w pomieszczeniu.
- Podejrzewam, jak się czujesz, ale muszę zapytać: wszystko w porządku? Ty i Ian byliście ze sobą bardzo blisko, zdradzał ci sekrety, których nie mówił nawet mnie... to musi być ciężkie. – spuściła głowę.
- Przez pierwszy tydzień nie wychodziłem z pokoju. Myślałem, że pogrzeb to będzie jakiś koszmar, że nie dam rady, ale... jestem tu. Oddycham. Żyje. Nie uroniłem nawet jednej łzy. Nie wiem, czy to cisza przed najgorszym, ale staram się cieszyć tym, co... - urwałem, czując, jak moje oczy stają się powoli wilgotne. Tak długo wytrzymywałem. Nie chciałem rozkleić się przed siostrą mojego chłopaka. Przytrzymałem się blatu jedną ręką. Bethany spojrzała na mnie swoimi wielkimi, smutnymi oczami. Myślałem, że zacznie mnie pocieszać, mówiąc, że z czasem będzie lepiej i ból minie, ale ona zrobiła coś innego. Wyciągnęła przed siebie list, podając mi go.
- Co to jest? – zmarszczyłem brwi.
- Otwórz. – poprosiła. Nie zadając zbędnych pytań, rozerwałem kopertę i wyciągnąłem białą kartkę na której było napisane czarnym jak smoła atramentem:
DROGI HARRY,
ZRÓB COŚ, NA CO ZAWSZE MIAŁEŚ OCHOTĘ.
TWÓJ NA ZAWSZE
Patrzyłem na idealnie równe litery przez dłuższy czas, nic z tego nie rozumiejąc. Kto to napisał? I dlaczego dała mi ten list Bethany? Podniosłem wzrok na dziewczynę, która także wyglądała, jakby nie wiele z tego rozumiała.
- Twój na zawsze? – zdołałem wykrztusić.
- List leżał na wycieraczce przed domem. – wzruszyła ramionami. – U dołu koperty są twoje inicjały. – wskazała palcem. H.S. Kto mógł wpaść na tak genialny pomysł, aby w dniu pogrzebu wysłać mi jakiś dziwny list? Na pewno ktoś, kto wiedział o nim wiedział, skoro trafił pod dom Iana. – Chyba nie myślisz, że to... - urwała znacząco.
- Ian? – podchwyciłem aluzję. – Przewidział swoją śmierć i postanowił zacząć wysyłać mi listy? Ciekawa teoria. – mruknąłem. – W każdym razie, chyba skorzystam z rady. – powiedziałem, doskonale wiedząc, na co zawsze miałem ochotę. Teraz postanowiłem to zrobić. Nie ważne czy poniosę tego konsekwencje, czy też nie i czy to jest na miejscu. Nie zawsze musimy postępować według wyznaczonych reguł. Czasem warto pominąć zasady i zrobić coś, co zawsze chciało się zrobić. Poklepałem Bethany po ramieniu i schowałem list do kieszeni spodni.
Zdecydowanym krokiem, poszedłem w stronę salonu, po drodze z ekscytacją myśląc o tym, co miało nastąpić. Wyobrażałem sobie zbulwersowane miny ciotek, które wszystko zrzucą na mój impulsywny charakter, ale najważniejsze dla mnie było to, co ja o sobie pomyślę. A dopóki ja będę z siebie dumny, to wszystko będzie w jak najlepszym porządku. Rozejrzałem się po salonie, próbując go znaleźć, wśród tłumu ludzi. Ciągle ktoś pytał mnie o samopoczucie, ale zbywałem te osoby machnięciem ręki. Teraz liczył się tylko on.
Przewróciłem oczami, napotykając wzrokiem Louisa, flirtującego z jakąś dziewczyną. Nie ma nic gorszego, niż podryw na zrozpaczonego przyjaciela, podczas gdy w środku, odczuwał przyjemność z faktu, że nie ma go tu z nami. W końcu nie musiał już widywać mnie. Czyż to nie wspaniałe uczucie? Radość zapewne przepełniała każdy zakamarek jego ciała, a on sam nie mógł powstrzymać się od uśmiechu.
Nim się zorientowałem, stałem tuż za nim. Nie chcąc zmarnować okazji, szturchnąłem go ręką, chcąc zwrócić jego uwagę. Odwrócił się gwałtownie, a widząc mnie, mina mu zrzedła. Wyglądał jak ktoś, kto czeka na kogoś wyjątkowego, a ostatecznie dostaje... cóż, mnie.
- Co jest, Styles? Też jesteś chętny? Przykro mi, będziesz musiał zaczekać. – wskazał ruchem głowy na dziewczynę, która zaśmiała się pod nosem. Wątpliwości, które wcześniej przechodziły przez moją głowę, teraz poszły w zapomnienie. Złożyłem dłoń w pięść i mocno się zamachnąłem, a już po chwili moja ręka wylądowała na twarzy Louisa, który głośno krzyknął, zwracając tym samym uwagę wszystkich zebranych. Chłopak skrzywił się z bólu, a jego towarzyszka, nieco pochylając się nad nim, zapytała, czy nie potrzebuje lodu. On odepchnął ją jedną ręką, skupiając całą swoją uwagę na mnie. Moja mina wyrażała czysty triumf. Zawsze miałem na to ochotę i wreszcie to zrobiłem. Wprawdzie on zapewne przypłacił za to solidnym siniakiem, ale było warto. Rozejrzałem się po sali, widząc zdezorientowane spojrzenia, patrzące to na mnie to na niego. Ciotka Lydia szeptała coś pani Johnson, na co ta potakiwała, wyraźnie oburzona moim zachowaniem. Wtedy zrobiłem coś nieoczekiwanego. Zamiast przeprosić Louisa, który najwyraźniej właśnie tego oczekiwał, ja ukłoniłem się nisko i powiedziałem:
- Dziękuje za uwagę.
Udawałem, że nie widzę zmrużonych oczu chłopaka, którego usta mówiły „To jeszcze nie koniec". Jak widzicie, każdy ma własną definicję tego słowa. Ja tymczasem, opuściłem dom Iana, pierwszy raz, od dłuższego czasu, szczerze się uśmiechając.
*
Przepraszam za wszelkie powtórzenia. Czytałam i poprawiałam ten rozdział tyle razy, że już naprawdę nie mam siły.
Powrócę do pisania ckliwych dramatów, owianych tajemnicą (w stylu 10RTL) nie martwcie się, ale one potrzebują ode mnie naprawdę dużo wysiłku i czasu, którego ostatnio mam mało. Pracuje nad dwoma ff, które opublikuje pewnie jeszcze w trakcie pisania tego :-) A to jest małą odskocznią. Chodziło mi o coś lekkiego, trochę ironicznego i tajemniczego. Plus lubię to opowiadanie za koniec, który ciągle zmieniałam, ale w końcu się zdecydowałam :). Jeżeli przeczytałaś/eś i ci się spodobało zostaw gwiazdkę lub komentarz, a jeśli nie to trudno, przeżyje, chyba :).
Ps. U góry rozdziału jest zwiastun! Nie wiele z niego wynika, ale to opowiadanie ma tyle wszystkiego w sobie, że zdecydowałam się zostawić zwiastun niedopowiedziany :).