Daarna verliep alles in een waas. Aiden en Luca schoten de lucht in en ik rende naar de achterkant van de zaal. Gehaast keek ik achter alle kleden, opzoek naar een deur of raam waardoor ik naar buiten kon. De twee jongens vlogen nu tegen het plafond aan en lieten zich vallen. Ze scheerden naar beneden, recht op de meute gevallen engelen af. Die stoven uiteen, maar waren net niet snel genoeg.
Een paar gevallen engelen lagen op de grond nadat Luca en Aiden weer naar boven vlogen. Dood of bewusteloos, ik wilde het liever niet weten. Ik keek angstig achter me en zag dat er drie mannen en een vrouw op me af kwam lopen. Allemaal waren ze in het zwart en leer gekleed en op hun binnen arm pronkte een tattoo. "Aiden! Luca!" schreeuwde ik in de hoop dat ze me kwamen helpen.
Ik schatte de afstand die er nog tussen hun en mij inzat en kwam tot de conclusie dat ik nog even tijd had. Ik sloot mijn ogen en zag de energieën voor me. Ik strekten mijn armen uit en probeerde de donkere kleuren weer uit mijn armen te laten schieten. Ik kwam niet verder dan een vaag getintel in mijn vingertoppen.
Het lukte niet.
Angstig deed ik mijn ogen weer open en keek naar de naderende personen. Ik besloot te gaan rennen. Rennen was niet het makkelijkste om te doen in een lange jurk. Ik moest hem een eindje optillen met beide handen om niet over de zoom te struikelen. De vier gevallen engelen liepen in een soort halve cirkel op me af. Als ik hier zou blijven staan hadden ze me binnen no-time ingesloten. Ik rende zo hard als ik kon langs de muur van de zaal. Op die manier kwam ik maar één gevallen engel tegen, mits de anderen hem niet te hulp schoten.
Ik hoorde versnelde voetstappen achter me en keek vluchtig over mijn schouder. De andere gevallen engelen hadden de achtervolging ingezet. Ik keek weer recht voor me en zag dat ik recht op de man af rende. Hij keek een beetje onzeker uit zijn ogen, alsof hij niet wist wat ik van plan was. Hij was niet de enige. Ik had geen idee wat ik hier mij zou kunnen bereiken, maar het was het proberen waard.
Ik deed al het stof van mijn jurk in een hand en strekte de andere uit. Met een oerkreet rende ik naar de man toe. Ik bleef vlak voor hem stilstaan toen hij niet aan de kant ging. Hij keek me sceptisch aan en leek nu helemaal niet meer zo onzeker. Een vluchtige blik over mijn schouder vertelde me dat de andere drie gevallen engelen al best dichtbij waren. Ik moest nu echt wat ondernemen.
Ik deed het enige wat in me opkwam. Ik hief mijn knie omhoog met de snelheid van het licht en liet hem kennismaken met zijn babymaker. Zoals gewenst viel de man kreunend op zijn knieën en ik snelde langs hem heen.
Maud stond op het podium en keek naar alles wat er om haar heen gebeurde. Mijn ogen schoten door de zaal heen, opzoek naar Luca en Aiden. Aiden stond met zijn rug tegen de muur tegenover een stuk of vijf gevallen engelen. Eén van zijn vleugels hing slap naast zijn lichaam. Zijn blik schoot naar mij en opluchting vulde zijn ogen toen hij zag dat ik ongedeerd was.
Luca hing aan de ringen aan het plafond. Twee vrouwen dachten dat ze slim waren en maakte de ringen los. Luca kwam snel naar beneden gedonderd maar op het laatste moment vloog hij weer omhoog. Hij leek vermoeid. Zweetdruppels glinsterden op zijn voorhoofd en hij ademde zwaar. De slagen van zijn vleugels waarmee hij zijn lichaam in de lucht hielde leken onregelmatig, een beetje zwak zelfs.
We waren aan het verliezen.
Ik rende naar het midden van de zaal en keek paniekerig rond. Aiden had ondertussen drie van de vijf gevallen engelen tegen de grond gewerkt en was bezig met zijn vierde. Luca vloog steeds lager en ik zag aan het dat hij moest vechten tegen de vermoeidheid. Ik sloot mijn ogen en keek naar zijn energieën. Donkere kleuren zwermden rond zijn vleugels en zijn rug, hij had pijn. Ik klemde mijn kaken op elkaar in frustratie. Ik kon niets doen, de machtige afstammeling was hulpeloos.
Uit het niets kwam Luca naar beneden vallen. Ik schreeuwde naar hem, maar het hielp niets. Stof woei op naar alle kanten toen zijn lichaam de grond raakte. Mauds sarcastische lach klonk door de ruimte toen ik naar hem toe rende. Ik legde mijn hand in zijn nek en haalde opgelucht adem, hij was bewusteloos. Ik schudde Luca aan zijn schouders heen en weer in de hoop dat hij wakker zou worden.
Plotseling voelde ik twee handen op mijn schouders die me ruw overeind trokken. Ik schreeuwde en haalde uit naar de persoon achter me. Mijn hand maakte alleen nooit contact met de persoon. Mijn pols zat vast in de stevige greep van Aiden. Opgelucht haalde ik adem, het was in ieder geval geen gevallen engel.
"Kom op," hijgde Aiden en hij trok me mee. Half rennend en half struikelend bewogen we ons door de zaal. Waar we heen gingen? Geen idee. "Luca," kon ik er nog net uitpersen. "Die doen ze niets," reageerde Aiden kortaf. "Ze zijn alleen geïnteresseerd in jou." Die woorden lieten de rillingen over mijn rug lopen en ik begon spontaan harder te rennen. Aiden had nog steeds mijn pols vast wat het rennen er niet gemakkelijker op maakte. Ik trok hem los en hees mijn jurk nog eens goed op.
Waarom moest ik dan ook een lange jurk aan trekken?
Aiden rende zo door de zaal dat we elke gevallen engel omzeilden. Ze hadden de achtervolging ingezet en rende achter ons aan. Het was kansloos. Ik begon steken in mijn zij te krijgen en mijn adem kwam haperend over mijn lippen. We liepen tegen een muur aan. Aiden draaide zich abrupt om en leek opzoek naar een uitweg.
Die was er niet.
Een stroom aan vloekwoorden verliet zijn mond en ik keek hem aan. "Het spijt me, Aiden." Zijn hoofd draaide vliegensvlug mijn kant op. "Het is jou schuld niet. Als het iemands schuld is, is het die van de gevallen engelen," brieste hij boos. De gevallen engelen waren ondertussen dichtbij gekomen. Ik haalde diep adem en rechte mijn rug. Als ze me dan toch zouden pakken, zouden ze me niet als een zielig hoopje ellende meenemen.
Maud kwam van het podium af en liep met elegante passen richting de gevallen engelen. Die hadden inmiddels doorgekregen dat we het niet meer op een rennen zouden zetten en waren gaan lopen. Als jagers die op hun prooi af slopen liepen ze naar ons toe. Aiden kwam voor me staan en blokkeerde mijn zicht op de gevallen engelen.
"Olivia, vertrouw je me?" vroeg hij zacht terwijl hij zijn handen op mijn wangen legde. Ik keek langs hem heen en zag alle gevallen engelen in een kring om ons heen staan. We konden geen kant op en waren omsingelt. Paniekerig schoten mijn ogen door de inmiddels lege zaal heen, opzoek naar Luca. Ik vond hem in een hoekje. Hij probeerde naar ons toe te komen, maar werd tegengehouden door twee hulken van mannen. Hij was in ieder geval bij bewustzijn.
Ik richtte mijn ogen weer op Aiden. Zijn blauwe ogen straalden ondanks de situatie waarin we verkeerden. "Wat ben je van plan?" fluisterde ik zacht. "Vertrouw me," fluisterde hij terug. Hij liet mijn gezicht los en draaide met zijn rug naar me toe. Plotseling begon hij te rennen, recht op Maud af. Ze keek met een getrokken wenkbrauw naar hem en hief een pistool.
Ik wilde schreeuwen, gillen, iets doen waardoor ik dit kon voorkomen, maar mijn lichaam werkte niet mee. Als in slowmotion zag ik hoe Maud de trekker overhaalde. De harde knal suisde in mijn oren en ik keek als versteend toe hoe Aiden neerzonk op de grond.
Zijn benen en armen lagen in een onnatuurlijke houding. Pas toen ik de pijn in zijn ogen zag kwam ik weer bij bewustzijn. Ik rende naar hem toe en knielde naast hem neer. Ik drukte mijn handen op het gat in zijn borst, probeerde het bloed dat eruit gutste wanhopig te stoppen. Het had geen zin.
"Aiden, hoor je me?" vroeg ik paniekerig. Zijn ogen leken ver weg en zagen me niet. Hij hoestte een keer droog en hief zijn hand op. Zwak legde hij hem op mijn wang terwijl ik met grote ogen naar hem keek. "Waarom, Aiden? Waarom?" stootte ik zwak uit en ik legde mijn met bloed besmeurde hand op die van hem.
"Ik vertrouw je," zei Aiden zacht. Zijn stem was niet meer dan een gefluister en het koste hem duidelijk moeite om te praten. Een pijnlijk gegrom kwam over zijn lippen en hij sloot even zijn ogen. Toen hij ze weer open deed straalden ze niet meer. Een vermoeid gezucht klonk over zijn lippen terwijl ik wanhopig probeerde het bloeden te stelpen. Hij pakte mijn handen vast en haalde ze van het gat in zijn borst. Een klein glimlachje verscheen om zijn lippen.
Toen was hij weg. De schittering in zijn ogen was uitgedoofd en hij ademde niet meer.
Hij was dood.
"Nee, nee ,nee! Aiden! Doe me dit niet aan!" riep ik terwijl mijn handen naar zijn gezicht grepen. Tranen maakten mijn zicht wazig en ik veegde ze verwoed weg.
Als laatste redmiddel sloot ik mijn ogen en probeerde hem te helen. De energieën van de gevallen engelen zag ik meteen. Ik richtte mijn volledige aandacht op de Aiden. Zijn energieën waren donker en vaag. Steeds lichter werden ze tot ze verdwenen. Het lichaam van Aiden was slechts een omhulsel. Geen energieën, geen bloed dat door zijn aderen stroomden. Toen ik zag dat er geen energieën meer waren, brak ik. De tranen stroomden over mijn wangen en ik klemde mijn armen om zijn nek.
Mijn jurk was gedrenkt in bloed en ik legde mijn gezicht op zijn borst. Pijnlijke steken trokken door mijn hart en een brok in mijn keel maakte het bijna onmogelijk om te ademen. Aiden, de enige die me echt snapte, die er altijd voor me was, degene die me beschermt had, was er niet meer.
Uit de hoek van de zaal hoorde ik een vaag geschreeuw. Ik hief mijn hoofd op en keek met een trillend lichaam toe hoe Luca woedend de mannen van zich af probeerde te krijgen. Als verdoofd keek ik naar Aiden. Zijn stralende ogen stonden dof. Zijn gezicht was wit en zag er ongezond uit.
"Het spijt me." Ik sloot met mijn vingers zijn ogen en legde zijn benen en armen recht. De gevallen engelen hadden nog niets gezegd en niet bewogen. Hadden ze toch nog een beetje fatsoen. Ik voelde dat iedereen onrustig werd. De gevallen engelen keken schichtig naar Maud, alsof ze vraagden wat ze nu moesten doen.
Maud zette langzaam een stap maar werd onderbroken door mijn stem. "Waag het niet," gromde ik. "Waag het niet dichterbij te komen," vervolgde ik terwijl ik mijn blik weer op Aiden richtte. Ik bracht mijn mond naar zijn voorhoofd en drukte er zacht een kus op. "Het spijt me zo, Aiden," fluisterde ik terwijl ik mijn voorhoofd tegen die van hem legde en mijn ogen sloot.
"Olivia, het is tijd om te gaan," klonk Mauds ijskoude stem.
woopsie, did i just kill the main character? i guess i did :s
hope you enjoy <3
vote, comment, share
xx