Hunted by Angels (voltooid)

~26~

Ik kneep mijn ogen stijf dicht en mijn trillende handen zorgden ervoor dat er drinken over de rand van het bekertje gutste. Ik draaide me langzaam om en zocht de bewegende massa af naar het bekende gezicht. Lang hoefde ik niet te zoeken. Haar bruine ogen stonden koel en ze was omringt door ruig uitziende mannen en vrouwen.

Haar rode jurk die ze samen met mij had gekocht kleefde als een tweede huid om haar heen en liet niets aan de verbeelding over. De jongens die op Maud afstapten om een praatje met haar te gaan maken werden ruw weggeduwd door de mannen die in een kring om haar heen stonden. Achter me hoorde ik Aiden en Luca praten over dat ze al tattoos hadden gespot terwijl ik Maud aanstaarde.

Mijn staarwedstrijd met Maud werd onderbroken door een por tegen mijn schouder. Ik keek om en zag Aiden naar iets gebaren. Ik keek naar wat hij gebaarde en zag nog meer mannen die druk in de weer waren.

Ladders verschenen en werden tegen de muren gezet. Grote doeken met ingewikkelde patronen erop werden aan de muren gehangen en al snel was de hele gymzaal bedekt met de mysterieuze kleden. De muziek was ondertussen gestopt en de directeur was op het podium verschenen en keek paniekerig de zaal rond.

Hij greep naar de microfoon die daar stond en na een schel gepiep klonk eindelijk zijn stem. "Ik wil graag de mensen die hier die kleden op hebben gehangen heel dringend te verzoeken ze er weer af te halen en dit pand onmiddellijk te verlaten!"

"Wat zijn ze aan het doen?" vroeg ik aan Luca. Die haalde zijn schouders op en keek bezorgd naar Aiden. Aiden stond de ingewikkelde patronen in zich op te nemen. "Het begint erop te lijken dat ze niet alleen willen praten," zei hij zacht. Luca's ogen werden groot toen hij iets leek te begrepen wat Aiden had gezegd en hij begon te vloeken.

"Vechten?" piepte ik benauwd. Aiden keek bezorgd op me neer. "Als je laat zien dat je de elementen kan besturen dan druipen ze misschien wel af," zei hij al leek hij zelf ook niet zo zeker van zijn zaak. Om ons heen was iedereen aan het kijken naar de vreemde mannen en de gekke kleden aan de muren.

Het hoofd van de directeur was ondertussen rood aangelopen toen hij doorhad dat niemand naar hem luisterde. Geroezemoes steeg op toen Maud in haar opvallende rode jurk het podium beklom. Ze hief haar armen in de lucht en meteen werd iedereen stil, onder de indruk van de macht die ze uitstraalde. "Beste leerlingen," begon ze op een arrogante en koude toon.

Ze knipte met haar vingers en het licht viel uit. Ik greep achter me en meteen kwamen de geruststellende handen van Aiden en Luca me tegemoet. "Hoe dat ze dat?" vroeg ik terwijl het geroezemoes om me heen weer toenam. "Waarschijnlijk heeft ze een mannetje in de meterkast zitten," spotte Luca. "Ze kan dit soort dingen niet, Olivia. Ze is geen toverfee," zei Aiden er verafschuwt achteraan. Ik glimlachte om hun toon, ondanks de situatie waarin we zaten wisten ze me op een of andere manier toch iets beter te laten voelen.

"We moeten hier weg," zei Luca en hij begon ons door de menigte te duwen, op weg naar de uitgang. In het donker was het nog moeilijk om ons door de mensenmassa te bewegen omdat iedereen aan het duwen en trekken was. We waren nog niet eens halverwege toen het brandalarm begon te loeien. Iedereen begon te gillen en zich naar de uitgang te begeven.

Boven het geluid van paniek en gestress klonk de lach van Maud, hij klonk gemeen en nep. We renden net als iedereen naar de uitgang. Net toen we door de deur gingen wikkelden twee armen zich om mijn middel. Ik werd naar achter getrokken en een schreeuw klonk over mijn lippen. Ik werd in de lucht getild en ik zag dat ik steeds verder van de uitgang verwijderd werd. Aiden en Luca waren al door de mensenmassa opgeslokt en ik kon ze niet meer vinden.

Ik sloeg en schopte degene achter me waar ik ook maar kon. Het had geen nut. Niemand keurde me een blik waardig en rende maar naar de uitgang om hun eigen hachje te redden. Ondertussen was de zaal al aardig leeg en ik zag de laatste leerlingen in paniek naar buiten rennen.

Ik werd weer neergezet en meteen begon ik te rennen. Ik rende zo hard als ik kon en net toen ik de uitgang bereikt had werden de deuren in mijn gezicht dichtgesmeten. Ik trommelde met mijn vuisten op de ramen en schreeuwen om hulp klonken door de ruimte.

Toen ik doorhad dat niemand me kwam helpen draaide ik me om en keek de zaal rond. De donkere dekens aan de muren bedekte alle ramen en sloten al het licht buiten. De gevallen engelen liepen met Maud in hun midden op me af. Ik drukte mijn rug tegen de deur aan en keek de zaal rond, opzoek naar een uitweg.

"Olivia!" Met een ruk draaide ik me hoofd richting het geluid van de stem. In de hoek stonden Aiden en Luca die werden tegengehouden door twee hulken van mannen. Ik keerde me weer om naar Maud die intussen voor me tot stilstand was gekomen. "Maud, waarom doe je dit? Kunnen we er niet gewoon over praten?" Mijn stem klonk lang niet zo krachtig als ik had gehoopt.

"Het is Sofiël!" snauwde ze.

Onze aandacht werd getrokken door gestommel in de hoek van de zaal. Eén van de mannen lag op de grond terwijl Aiden zijn vingers strekte. Luca schonk de andere man een spottende grijns en hief zijn vuist op. Hard liet hij zijn vuist tegen de kaak van de man komen die meteen tegen de grond ging.

Ik maakte gebruik van de afleiding en rende langs de zijkant van de zaal. Doordat iedereens aandacht gericht van op Aiden en Luca kon ik door de linie van gevallen engelen breken. Ik rende snel naar het midden van de zaal en het duurde niet lang voordat de jongens beschermend voor me kwamen staan.

"Olivia, geef het nu maar gelijk op. Wij zijn met veel meer." Mauds stem galmde door de zaal heen en liet de rillingen over mijn rug lopen. "Zet even twee stappen achteruit," zei Luca over zijn schouder. Ik knikte en deed wat hij vroeg. Plotseling scheurden hun jasjes en overhemden en schoten twee paar vleugels tevoorschijn.

Het ene paar was zo zwart als de nacht en was precies de kleur van Aidens haar terwijl het andere paar straalde en de donkere zaal leek op te lichten. "Olivia, ik denk dat het tijd is om je krachten maar even te laten zien," zei Aiden zonder zijn blik van de groep voor ons los te maken. Ik gaf geen antwoord maar sloot gelijk mijn ogen.

De normale energieën van de mensen die ik bij het Helen gebruikten kwamen meteen weer tevoorschijn. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen de elementen niet meteen mijn blikveld binnendrongen. Ik haalde diep adem en wachtte tot ze verschenen. Nerveuse kriebels settelden zich in mijn onderbuik toen er niks gebeurde. Ik opende mijn ogen en keek recht in de ogen van Maud die aan de andere kant van de zaal stond. Ze keek geamuseerd, alsof ze wist dat het niet lukte.

"H-het lukt niet, ik kan ze niet zien," stotterde ik verbaasd. Aiden vloekte en keek naar de dekens aan de muren. "Die kleden, ze houden de energieën van de elementen buiten. Verdomme!" schreeuwde hij. Ik slikte en keek bang naar de gemeen uitziende mensen voor ons.

Dit zou toch niet zo makkelijk gaan als we in eerste instantie gedacht hadden.

ooeehhh spanneennnnddd ;) ,

hope you enjoy cause there is not much left

vote, comment, share <3

xx