Hunted by Angels (voltooid)

~18~

Toen de zon achter de horizon verdween pakten we onze spullen en liepen weer terug naar de parkeerplaats waar de motor stond. Aiden zou weer met mij op de motor naar huis rijden en Luca zou weer gaan vliegen. De sfeer was gezellig en luchtig. Heel anders dan de sfeer die de afgelopen dagen in het huis had gehangen.

Eenmaal bij de motor aangekomen was het al bijna helemaal donker. Luca zuchtte diep en keek me met een zielige blik aan. Ik gniffelde en wapperde met mijn armen. Hoofdschuddend keek hij me aan en trok zijn shirt weer over zijn hoofd. Een windvlaag woei mijn kant op toen hij zijn vleugels uitklapten.

Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek bedenkelijk naar de plek waar Luca's vleugels aan zijn lichaam vastzaten. "Luca, je hebt uitgroei," zei ik verbaasd toen ik witte strepen onder zijn bruine veren zag zitten. Ik bestudeerde zijn vleugels goed en merkte nog meer witte vlekken op. Aiden was ondertussen naast me komen staan en keek met een ongelovige blik naar Luca. "Luuc, wat heb je gedaan?" vroeg hij dreigend.

Ongemakkelijk sprong Luca op zijn ene been en zijn andere. Onhandig krabde hij aan zijn nek. "Nou, eigenlijk is het heel grappig," begon hij. Ik keek hem met grote ogen aan.

Wat was er aan de hand?

Met een ruk stond Aiden pal voor Luca en duwde hem ruw tegen een boom aan. Een verschrikte kreet klonk door het bos en ik sloeg mijn handen voor mijn mond toen ik me realiseerde dat hij uit mijn mond kwam. Luca kreunde toen het ruwe schors tegen zijn ontblote rug schuurde en probeerde Aiden van hem af te duwen.

"Aiden, stop! Je doet hem pijn!" riep ik. Aiden hoorde me niet, of deed alsof want hij reageerde niet. Ongestoord duwde hij Luca harder tegen de boom aan. "Waarom, Luca?" gromde hij. Het blauw in zijn ogen leek wild heen en weer te kolken. De bruine vleugels van Luca flapperde wild heen en weer in een poging om los te komen.

"Aiden, alsjeblieft. Het was zo saai daarboven en jij was mijn enige vriend! Wat moest ik dan doen? Doodgaan van verveling terwijl mijn beste vriend samen met de afstammeling alle gevallen engelen te grazen nam?" piepte Luca terwijl hij verwoed Aidens arm van zijn keel probeerde te krijgen.

Met een grom gooide Aiden Luca op de grond en ging boven op hem zitten, terwijl zijn handen Luca's keel omklemde. Weer klapten Luca's vleugels wild heen en weer. "Wat dacht je wel niet? Ons in gevaar brengen voor je eigen vermaak?! Weet je niet hoe gevaarlijk het hier is voor ons?" Aiden vuurde alle vragen woedend op Luca af.

Al die tijd stond ik aan de grond vastgenageld en keek angstig toe hoe Luca, die inmiddels een knalrood gezicht had gekregen, Aiden met alle macht van zich af probeerde te krijgen.

Een schreeuw van pijn haalde me uit mijn versteende staat. Luca had zijn handen om zijn neus geklemd terwijl Aiden zijn geschaafde knokkels strekte. Aiden had Luca op zijn neus geslagen. Toen ik Aidens hand opnieuw de lucht in zag gaan, was ik er klaar mee.

"GENOEG!"

Mijn stem bulderde door het bos en de jongens keken verschrikt op. "Kan iemand me alsjeblieft uitleggen wat hier aan de hand is? Ik zou het erg waarderen als jullie elkaar heel lieten en je niet als kleuters gedroegen," brieste ik boos. "Hou je erbuiten, Olivia," zei Aiden zacht. Luca maakte gebruik van de afleiding en hij duwde tegen Aiden aan die met een plof op de bosgrond terecht kwam.

Luca sprong overeind en zette een paar wankele stappen achteruit. Met zijn handen beschermend voor zich uitgestoken keek hij Aiden aan. "Het spijt me, Aiden. Ik kan nu niet meer terug en van wat ik gezien heb, hebben jullie mijn hulp maar al te hard nodig," zei Luca schor. Aiden schoot hem nog een dodelijke blik toe en draaide zich om naar zijn motor.

Langzaam liep ik naar Luca toe. "Ik weet niet precies wat je gedaan hebt, maar ik denk dat het een goede bedoeling had," zei ik eerlijk terwijl ik een schuine blik op Aiden wierp. Hij stond met zijn rug naar ons toe met zijn motor te prutsen. Ik ging achter Luca staat en bestudeerde zijn gehavende rug en vleugels.