Hunted by Angels (voltooid)

~5~ (edited)

Mijn handen trilden en er stonden zweetdruppels op mijn voorhoofd ondanks de kou die door de spleten van de zolder kwam. Ik haalde de foto uit het album en keek even bedenkelijk naar de lijmresten die op de bladzijde achterbleven. Alsof er ineens een verklaring of antwoord zou verschijnen. Ik klapte het boek weer dicht en stopte het weer terug in de doos.

Snel stofte ik mijn knieën af, waar ondertussen de zoldervloer in gekerfd stond en rende de trap af. In mijn kamer plofte ik op mijn bed neer en stopte mijn trillende handen onder mijn benen in de hoop ze stil te krijgen.

Steeds meer vragen dwaalden rusteloos rond in mijn hoofd en mijn gedachten schoten alle kanten op. Al was er in ieder geval één vraag beantwoord, maakte deze informatie het er niet duidelijker op. Het leek wel alsof voor elke vraag die ik beantwoordde, ik er een heleboel nieuwe voor terugkreeg.

Waar kende Aiden mij van? En waarom dook hij elke keer precies voor mijn neus op? Dat laatste kwam gisteravond overigens wel goed uit.

In mijn hoofd herhaalde ik de gebeurtenissen van gisteren, opzoek naar antwoorden op een van de duizenden vragen die door mijn hoofd tolden.

Met mijn ogen dicht herleefde ik gisteravond en probeerde zo goed mogelijk de zwarte gaten te vullen die de hoofdpijn in mijn herinneringen had geslagen. Een van de zinnen zat me toch een beetje dwars.

"We kunnen anders hier nog wat plezier met haar beleven voordat we haar meenemen?"

Waar wilde ze me mee naar toenemen? En waarom niet wachten tot we bij de bestemming aan waren gekomen?

De rillingen liepen alweer langs mijn rug toen ik mogelijke antwoorden bedacht. Ik pakte de foto weer en zuchtte diep. Waarom kwamen er alleen maar vragen bij in plaats van antwoorden?

Diep in gedachten verzonken speelde ik wat met de hoekjes van de foto en zuchtte nog eens toen de foto met de voorkant op de grond viel. Net toen ik bukte om hem op te rapen viel mijn oog op een paar woorden die op de achterkant geschreven waren.

Nieuwsgierig pakte ik de foto op en bekeek de letters.

'Pas op voor Maud, Olivia.'

Mijn hart sloeg over toen ik de woorden las en ik liet de foto vallen alsof hij in brand stond. Trillend streek ik over de woorden, alsof ik ze weg kon vegen en ze niet zouden bestaan.

Het handschrift kwam me niet bekend voor. Wel zwommen er meteen twee blauwe ogen voor mijn netvlies en Aidens stem klonk zwaar in mijn hoofd. Zelfs het handschrift op de foto paste perfect bij het plaatje van hem wat ik in me hoofd had.

Een bekeken gevoel bekroop me en in kon het niet van me afschudden. Als versteend zat ik op de rand van mijn bed. Mijn ogen schoten door de kamer en ik kon geen vast punt vinden om mijn aandacht op te vestigen. Gejaagd haalde ik adem toen ik de cijfertjes op mijn nachtkastje zag.

Het was bijna tijd om naar school te gaan. School, waar Aiden rondzwierf. Aiden, de jongen die dwars door me heen leek te kijken en mijn diep weggestopte kern naar boven leek te brengen.

Ineens was ik niet meer zo zeker van mijn hele plan. Dat Aiden op de achterkant van de foto had geschreven betekende dat hij voorzien had dat ik naar de zolder zou gaan en de foto zou zoeken. Rillingen trokken in een rap tempo over mijn lichaam en speldenprikken liepen over mijn ruggengraat.

Ineen voelde mijn lichaam niet zo alert en wakker meer. Mijn benen waren loodzwaar en ik kon mezelf er niet toe zetten om te bewegen.

Als in een waas was ik uiteindelijk de ochtend door gekomen en net voor de eerste bel strompelde ik de drempel van school over. Zo onopvallend mogelijk om niemand tot last te zijn met mijn gekke uitstraling, bewoog ik me door de mensenmassa.