Hunted by Angels (voltooid)

~11~

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Buiten begon het net licht te worden en een waterig zonnetje scheen naar binnen. Ik sloeg de dekens van me af en liep naar de keuken. Het shirt van Aiden was niet erg warm. Kippenvel verscheen op mijn benen toen er een koud briesje langs woei. Snel deed ik mijn haar in een knot en begon van alles uit de koelkast te trekken wat me lekker leek om te eten.

Ik was net klaar met een ontbijt maken toen ik de deur van de slaapkamer open hoorde gaan. Met zijn haar in de war en een slaperig gezicht kwam Aiden de kamer binnen lopen, hij zag er best schattig uit.

Wacht, wat?

Snel schudde ik mijn hoofd om die gedachte te verdrijven. "Goedemorgen," zei ik terwijl ik een geamuseerde blik op Aiden wierp. "Morgen," bromde hij terug met een schorre stem van de slaap. Ik grinnikte. Hij probeerde me een boze blik toe te werpen maar werd onderbroken door een gaap.

Hoofdschuddend en met een grote grijns op mijn gezicht zette ik het eten op tafel. Ik gebaarde naar de tafel en ging zelf zitten. Met een plof zakte Aiden neer op de stoel tegen over mij. Zwijgend begonnen we te eten. Langzaam maar zeker zag ik Aiden wakker worden. Nadat hij zijn koffie ophad was hij weer helemaal de oude.

Toen we het eten ophadden begon Aiden te praten. "Ik heb nog is nagedacht over die dingen die je gisteren zei." Met een vragende blik keek ik hem aan. Ik had gisteren veel dingen gezegd maar ik had zo'n donkerbruin vermoeden welke woorden hij bedoelde.

Mijn uitbarsting net voordat ik die verschrikkelijke pijn weer kreeg.

"Ik vind dat je gelijk hebt," zei Aiden terwijl hij zijn ogen in die van mij haakte. Mijn adem stokte. Zou ik dan nu eindelijk antwoorden krijgen? "daarom ga ik je nu iets vertellen. Het is belangrijk dat je me niet onderbreekt en pas aan het eind mag je vragen stellen," ging hij verder terwijl hij me streng aankeek. Ik knikte zo snel dat ik bijna mijn nek verrekte.

Aiden stond op en zei: "Ik ben zo terug." Weer knikte ik terwijl ik hem na keek. Zoals belooft was hij na een minuut alweer terug met een soort gouden rol in zijn handen. Hij legde de rol op tafel. Toen hij hem uitrolde zag ik dat de binnenkant versierd was met allemaal gouden en zilveren lijnen die over het papier kronkelde. Met open mond volgde ik met mijn ogen de sierlijke patronen waarmee ze het gouden vel bedekte. Ik stak mijn hand uit om de krullen met mijn vinger te volgen, maar mijn hand werd tegengehouden door Aiden die met een geamuseerde blik zijn hoofd schudde.

Vragend keek ik hem aan. "Zo meteen," was zijn simpele uitleg. Hij haalde diep adem en begon met vertellen. "Mensen en dieren zijn niet de enige wezens op aarde. Alle wezens die in verhalen voorkomen, lijken op de wezens die ooit hier vrij op de aarde rondliepen. Alle Licht Wezens: elfen, feeën en engelen leefden in vrede samen met de mensen. Dit veranderde toen de gevallen engelen de Licht Wezens tegen de mensen opstookte."

Hij streek met zijn hand over het gouden vel en tot mijn grote verbazing begonnen de krullen te bewegen. Ze vormden nieuwe patronen, rekte zich uit en verbonden zich met andere lijnen. Zo ontstond er een plaatje van elfen, feeën en engelen aan de ene kant van het papier. De achtergrond was met zachte kleuren en vrolijke bloemen versierd.

De andere kant van het vel was compleet het tegenovergestelde. Donkere wezens kropen achter verbrandde bomen vandaan. Rookpluimen stegen op uit huizen in de achtergrond. De gezichten waren vertrokken in gemene uitdrukkingen en enge grijnzen. Met grote ogen keek ik naar Aiden die onverstoord verder ging met vertellen.

"De gevallen engelen maakten de mensen wijs dat ze beter waren dan de Licht Wezens. De mensen lieten zich verleiden door het idee van macht en verdreven de wezens. Alle Licht Wezens vluchtte of werden uitgeroeid door de gevallen engelen, die dat met liefde deden."