Hunted by Angels (voltooid)

~27~

Daarna verliep alles in een waas. Aiden en Luca schoten de lucht in en ik rende naar de achterkant van de zaal. Gehaast keek ik achter alle kleden, opzoek naar een deur of raam waardoor ik naar buiten kon. De twee jongens vlogen nu tegen het plafond aan en lieten zich vallen. Ze scheerden naar beneden, recht op de meute gevallen engelen af. Die stoven uiteen, maar waren net niet snel genoeg.

Een paar gevallen engelen lagen op de grond nadat Luca en Aiden weer naar boven vlogen. Dood of bewusteloos, ik wilde het liever niet weten. Ik keek angstig achter me en zag dat er drie mannen en een vrouw op me af kwam lopen. Allemaal waren ze in het zwart en leer gekleed en op hun binnen arm pronkte een tattoo. "Aiden! Luca!" schreeuwde ik in de hoop dat ze me kwamen helpen.

Ik schatte de afstand die er nog tussen hun en mij inzat en kwam tot de conclusie dat ik nog even tijd had. Ik sloot mijn ogen en zag de energieën voor me. Ik strekten mijn armen uit en probeerde de donkere kleuren weer uit mijn armen te laten schieten. Ik kwam niet verder dan een vaag getintel in mijn vingertoppen.

Het lukte niet.

Angstig deed ik mijn ogen weer open en keek naar de naderende personen. Ik besloot te gaan rennen. Rennen was niet het makkelijkste om te doen in een lange jurk. Ik moest hem een eindje optillen met beide handen om niet over de zoom te struikelen. De vier gevallen engelen liepen in een soort halve cirkel op me af. Als ik hier zou blijven staan hadden ze me binnen no-time ingesloten. Ik rende zo hard als ik kon langs de muur van de zaal. Op die manier kwam ik maar één gevallen engel tegen, mits de anderen hem niet te hulp schoten.

Ik hoorde versnelde voetstappen achter me en keek vluchtig over mijn schouder. De andere gevallen engelen hadden de achtervolging ingezet. Ik keek weer recht voor me en zag dat ik recht op de man af rende. Hij keek een beetje onzeker uit zijn ogen, alsof hij niet wist wat ik van plan was. Hij was niet de enige. Ik had geen idee wat ik hier mij zou kunnen bereiken, maar het was het proberen waard.

Ik deed al het stof van mijn jurk in een hand en strekte de andere uit. Met een oerkreet rende ik naar de man toe. Ik bleef vlak voor hem stilstaan toen hij niet aan de kant ging. Hij keek me sceptisch aan en leek nu helemaal niet meer zo onzeker. Een vluchtige blik over mijn schouder vertelde me dat de andere drie gevallen engelen al best dichtbij waren. Ik moest nu echt wat ondernemen.

Ik deed het enige wat in me opkwam. Ik hief mijn knie omhoog met de snelheid van het licht en liet hem kennismaken met zijn babymaker. Zoals gewenst viel de man kreunend op zijn knieën en ik snelde langs hem heen.

Maud stond op het podium en keek naar alles wat er om haar heen gebeurde. Mijn ogen schoten door de zaal heen, opzoek naar Luca en Aiden. Aiden stond met zijn rug tegen de muur tegenover een stuk of vijf gevallen engelen. Eén van zijn vleugels hing slap naast zijn lichaam. Zijn blik schoot naar mij en opluchting vulde zijn ogen toen hij zag dat ik ongedeerd was.

Luca hing aan de ringen aan het plafond. Twee vrouwen dachten dat ze slim waren en maakte de ringen los. Luca kwam snel naar beneden gedonderd maar op het laatste moment vloog hij weer omhoog. Hij leek vermoeid. Zweetdruppels glinsterden op zijn voorhoofd en hij ademde zwaar. De slagen van zijn vleugels waarmee hij zijn lichaam in de lucht hielde leken onregelmatig, een beetje zwak zelfs.

We waren aan het verliezen.

Ik rende naar het midden van de zaal en keek paniekerig rond. Aiden had ondertussen drie van de vijf gevallen engelen tegen de grond gewerkt en was bezig met zijn vierde. Luca vloog steeds lager en ik zag aan het dat hij moest vechten tegen de vermoeidheid. Ik sloot mijn ogen en keek naar zijn energieën. Donkere kleuren zwermden rond zijn vleugels en zijn rug, hij had pijn. Ik klemde mijn kaken op elkaar in frustratie. Ik kon niets doen, de machtige afstammeling was hulpeloos.