Hunted by Angels (voltooid)

~13~

Terwijl de wind mijn haren uit mijn gezicht blies en ik mijn armen stevig om Aiden had geklemd, dacht ik diep na. Ik was nog steeds alle informatie aan het verwerken. Het voelde alsof het een droom was, mythische wezens bleken te bestaan en ik was de uitverkorenen. Ik had mezelf al in mijn arm geknepen, maar werd helaas niet wakker.

Met mijn ogen stijf dichtgeknepen zat ik op Aidens motor, op weg naar huis. Daar wilde Aiden in het bos gaan oefenen met mijn 'krachten'. Ik wist nog steeds niet zeker of ik ze wel had, hoewel datgene wat ik in de slaapkamer deed wel veel leek op wat hij de Heler kracht noemde.

Toen we er na anderhalf uur eindelijk waren, sprong ik van de motor en begon mijn kont weer te masseren, de rare blikken van Aiden negerend. Ik liep naar de voordeur toe en stak mijn sleutel in het slot. Gelukkig zat hij dit keer wel gewoon dicht.

Terwijl ik naar binnen liep hoorde ik Aidens voetstappen achter me. Zwijgend liepen we naar de woonkamer. "Ik ga me even omkleden en dan kunnen we gaan," zei ik ongemakkelijk. Zijn enige antwoord was een knikje. Hij plofte op de bank neer, pakte zijn telefoon uit zijn broekzak en begon te typen, alweer.

"Tuurlijk, doe net alsof je thuis bent," mompelde ik zo zacht dat hij het niet zou kunnen horen en liep de trap op. Eenmaal in mijn kamer stond ik besluiteloos voor mijn kast. Wat moest ik aan? We gingen naar het bos, geen al te nieuwe kleren dus. Een joggingbroek was te koud voor deze tijd van het jaar. Na een tijdje griste ik schouderophalend een vale spijkerbroek, een zwart shirt met een grijs vest uit de kast en liep naar de badkamer.

Ik stond keihard met mijn muziek mee te blèren toen Aiden op de deur bonkte. "Olivia, kan het wat zachter? Ik probeer hier te bellen!" schreeuwde hij door de deur. Ik deed net alsof ik hem niet hoorde en begon expres nóg harder en nóg valser te zingen. Een gefrustreerd gegrom klonk door de deur.

"Olivia!"

Nu klonk hij best wel boos. Mokkend draaide ik de douche uit en zette de muziek af. "Dankje," zei hij, het klonk niet heel dankbaar. Ik stak mijn tong uit naar de deur en pakte een handdoek. Vijf minuten later kwam ik de douche uitgelopen, volledig aangekleed en klaar om te gaan. Ik liep naar beneden en trof Aiden op de bank aan. Met zijn lange lichaam nam hij de hele bank in beslag terwijl hij naar een kookshow zat te kijken.

Stilletjes liep ik naar de keuken in de hoop dat hij me niet op zou merken. Ik voelde er niet zoveel voor om met dit weer naar het bos te gaan en daar superheldje te gaan spelen. Helaas werkte mijn plan niet. Ik hoorde het geluid van de tv verstommen en Aiden deze kant op komen lopen. Met mijn rug naar hem toe stond ik de vaatwasser uit te ruimen. "Olivia, we moeten nu gaan willen we nog genoeg tijd hebben om te oefenen," zei Aiden. Zuchtend draaide ik me om en sloeg mijn armen koppig over elkaar. "En wat nou als ik niet wil oefenen?" vroeg ik uitdagend. Aiden trok één wenkbrauw op toen hij mijn koppige antwoord hoorde, toch liet hij daar niets van merken toen hij antwoord gaf. "Als je niet oefent, dan kan ik je net zo goed meteen aan de gevallen engelen overleveren," zei hij nonchalant. "Als dat is wat je wilt hou ik je niet tegen hoor," voegde hij er nog aan toe terwijl hij zich omdraaide en terug naar de woonkamer liep.

Dat idee stond me niet erg aan en ik rende achter hem aan. "Goed, jij je zin. Ik lijd wel kou en ga met je oefenen," mopperde ik nors terwijl ik aan zijn arm trok om hem tot stilstand te dwingen. Een grijns nam zijn gezicht over en hij klapte een keer in zijn handen. "Goed, op naar de motor!" riep hij vrolijk. Mijn antwoord was slechts een wanhopig gekreun.

*****

De rit duurde niet lang, maar was net zo erg als de vorige. Eenmaal in het bos aangekomen waren we omringt door hoge bomen die het waterige zonnetje blokkeerde. Het was meteen een stuk kouder en ik wikkelde mijn sjaal stevig om mijn nek ik de hoop de ijzige wind buiten te sluiten. We waren best diep het bos in gereden en hadden de motor op een kleine parkeerplaats gezet.