Hunted by Angels (voltooid)

~19~

Ik schrok wakker van gestommel op de trap. Met een ruk ging ik rechtop zitten en keek naar de deur. Een streep licht kwam onder de opening vandaan. In Aidens kamer was het ondertussen helemaal donker geworden en ik zag geen hand voor ogen. Ik griste mijn mobiel van het nachtkastje naast me en zette de zaklamp aan. Ik haatte donker.

Ik scheen de kamer door en zag niets wat erop wees dat Aiden binnen was geweest. Plotseling zwaaide de deur open. Hij knalde tegen de muur aan en ik kromp ineen door de klap. Aiden stond verbaasd in de deuropening. Hij hief een hand voor zijn ogen en kneep ze dicht. "Verdomme, Olivia. Doe dat licht uit!" bulderde hij boos. Hij struikelde over zijn woorden en praatte met dubbele tong. Ik zuchtte en wreef vermoeid over mijn gezicht.

"Je bent dronken."

Het was geen vraag, maar toch beantwoordde Aiden hem. "Misschien zo'n beetje," zei hij terwijl hij zijn wijsvinger en duim een stukje uit elkaar hield. Hij keek naar zijn vingers en dacht diep na. Toen haalde hij zijn schouders op en spreidde zijn armen wijd. "Misschien ook wel zo'n beetje," lalde hij. Tevreden met zijn antwoord liep hij naar het bed en plofte erop neer.

"Wat de je hier eigenlijk?" vroeg hij en gaapte. "Wachten tot jij terug komt," antwoordde ik droog. "Waarom zou je op mij willen wachten?" vroeg verbaasd. Hij ging liggen en legde zijn handen over zijn ogen. "Veel te veel licht," mompelde hij vaag. Ongelovig keek ik hem aan. "Hoezo te veel licht?!"

Aiden mompelde wat onverstaanbaars en sloot zijn ogen. "Aiden," zei ik en ik porde hem in zijn zij. Aiden haalde zijn handen weg en keek me met een lege blik aan. "Laat me slapen. We praten morgen wel," zei hij. Ik zuchtte en maakte aanstalten om naar beneden te lopen en op de bankte gaan slapen, aangezien Luca waarschijnlijk nog steeds in mijn kamer was.

Ik wilde net opstaan toen ik een hand rond mijn arm voelde die me weer op het bed trok. Aiden trok me naast zich neer en wikkelde zijn armen om me heen. "Niet weggaan," fluisterde hij terwijl hij zijn gezicht in mijn haren duwde. Ik verstijfde onder zijn aanraking. "Aiden, wat doe je? Ik ga niet weg, ik wil alleen maar op de bank gaan slapen," zei ik zacht. "Niet weggaan," herhaalde hij. Ik zuchtte. "Aiden, doe niet zo raar en laat me los," zei ik, dit keer wat dwingender.

Hij maakte een afkeurend geluid toen ik mezelf los probeerde te wurmen. "Olivia," zei hij met zeurderige stem. "Blijf stil liggen en ga slapen." Na nog een paar minuten geprobeerd te hebben mezelf te bevrijden, sloeg de vermoeidheid weer toe en gaf ik de strijd op. "Aiden, morgen wil ik antwoorden," zei ik terwijl ik een gaap probeerde te onderdrukken. Het werkte niet.

"Morgen, Olivia. Morgen."

Met zijn armen stevig om mijn middel geslagen en zijn belofte die nog in mijn oren nagalmde, viel ik een droomloze slaap.

*****

Toen ik weer wakker werd, keek ik recht tegen de borst van Aiden aan. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik me bewust werd van de positie waarin we lagen. Ik lag met neus tegen Aidens borst aan en zijn kin ruste op mijn hoofd. Zijn armen hadden zich om mijn middel gewikkeld en ik lag helemaal tegen hem aangedrukt. Met elke ademteug die hij nam kwam zijn borst dichterbij mijn gezicht en drukte mijn neus plat.

Voorzichtig probeerde ik me los te wurmen zonder Aiden wakker te maken. Eerst probeerde ik voorzichtig mijn benen van die van hem los te maken. Elke keer als Aiden bewoog, stopte ik met mijn bewegingen en hield mijn adem in. Ik wilde niet dat hij te vroeg wakker werd en voor de rest van de dag chagrijnig zou zijn. Ook zou ik niet willen dat hij te moe was om mij antwoorden over Luca te geven.

Nadat ik mijn benen had ontward, waren Aidens armen aan de beurt. Die bleken toch een stuk lastiger zijn. Gefrustreerd probeerde ik Aidens armen van me af te krijgen. Die lange en zware armen van hem leken wel aan me vast gelijmd te zitten. Elke keer als ik zijn arm een beetje van mij afkreeg, werd ik twee keer zo snel weer terug getrokken.

"Verdorie, Aiden. Laat me gewoon los," mompelde ik zacht. Langzaam gingen zijn ogen open. Twee slaperige blauwe kijkers verschenen en keken me nietszeggend aan. Pas toen zijn ogen me leken te zien, werd hij echt wakker. Hij haalde verschrikt zijn armen van me af en schoof een stuk bij me vandaan. "Shit," fluisterde Aiden tegen zichzelf. "Wat?" vroeg ik. Hij keek me aarzelend aan. "Ik heb- wij hebben toch niets gedaan?" vroeg hij terwijl hij angstig mijn gezicht afzocht naar aanwijzingen.

"Nee!" reageerde ik fel en rimpelde mijn neus in afschuw. "Fijn dat het beeld je zo verafschuwt," zei Aiden droog. "Je zou dankbaar moeten zijn dat je maagdelijke engel reputatie nog instant is," kaatste ik terug. Hij krabde aan zijn nek en zei met een grijns: "Die is al best lang niet meer instant." Ik schoof verder bij hem vandaan en duwde hem ook weg. "I did not need to know that," reageerde ik vol afschuw.

Ik sloeg de dekens van me af en ging rechtop zitten. "Aiden, wat was dat gister met Luca nou?" vroeg ik terwijl ik mijn benen optrok en mijn kin op mijn knieën liet rusten. "Ik neem aan dat je al met Luca gepraat hebt?" Ik bevestigde zijn vraag met een kort knikje. Aiden kwam met een kreun overeind en greep naar zijn hoofd. Ik gaf hem een eigen-schuld-dikke-bultblik en hij schoot me een moordende blik toe.

"Luca heeft zijn gekleurde vleugels genept. Hij is naar de aarde gekomen terwijl hij daar geen toestemming voor had. Iets wat al heel gevaarlijk is. Als engelen de opdracht krijgen om naar de aarde te gaan, krijgen ze eerst een soort les over de aarde. Iets wat Luca nooit gehad heeft."

"Maar hij bedoelde het toch goed?" vroeg ik.

"Dat kan wel zo zijn, maar hij heeft er niet over de risico's nagedacht. Hij heeft het ook voor zijn eigen vermaak gedaan, iets waar hij ons, en zichzelf mee in gevaar kan brengen," eindigde Aiden zijn verklaring.

Ik knikte en dacht diep na. "Kan hij nog terug naar Boven?" vroeg ik hem. Aiden zuchtte en streek over zijn gezicht. "Nee, ik denk het niet. Misschien, ik weet het niet," antwoordde Aiden vermoeid. Ik liet me weer op het bed vallen. "Waarom kan niets goed gaan?" kreunde ik vermoeid. "Het komt wel goed, Olivia. Daar ga ik persoonlijk voor zorgen, met of zonder Luca," klonken Aidens bemoedigde woorden.

Ik keek hem dankbaar aan en kwam weer overeind. "Bedankt dat je het me verteld hebt," zei ik zacht terwijl ik naar beneden keek. Aiden schonk me een oogverblindende glimlach en we zonken in een comfortabele stilte.

Na een tijdje schraapte ik mijn keel en rukte mijn blik los. "Waarom ben je eigenlijk gisteren zo erg gaan drinken?" vroeg ik. Aiden haalde zijn schouders op. "Ik denk dat het me allemaal even teveel werd. Zelfs engelen hebben hun zwakke momenten, geloof het of niet." "Ben je dan niet net zo erg als de gevallen engelen?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.

Aidens mondhoeken krulden omhoog. "Dat is één van de voordelen van een engel met gekleurde vleugels, ze zien een heleboel door de vingers aangezien je een speciale opdracht hebt."

"Dat is ook oneerlijk," zei ik terwijl ik opstond en van het bed kroop. Ik strekte mijn armen hoog boven mijn hoofd en rekte me helemaal uit. "Het leven is oneerlijk," zei Aiden. Ik stak mijn tong naar hem uit. "Nog even over Luca," begon ik terwijl ik tegen de muur leunde en mijn armen kruiste. "Wat gaan we met hem doen? Ik vind dat hij gewoon mag blijven, zolang hij ons maar helpt," ging ik verder. Aidens gezicht betrok.

"Ik weet het nog niet. Ik moet toegeven dat het zonder hem wel lastig kan worden." "Dan is de keuze toch eigenlijk al gemaakt?" vroeg ik hoopvol. Ik mocht Luca wel en wilde niet dat hij zomaar weg ging. "Hij kan blijven, maar ik ga hem niet zomaar vergeven," zei Aiden vaag. Zijn antwoord bracht een warm gevoel in mijn onderbuik teweeg.

Voor nu was dit genoeg.

Hey, hey lovies,

Ik heb een vraag. Kunnen alle mensen alle hoofdstukken lezen? De hoofdstukken waarbij ik een foto heb toegevoegd worden minder vaak gelezen, volgens Wattpad dan. Laat me even weten als het niet lukt ;) en anders faalt wattpad gewoon.

anyway, i hope you enjoy <3

vote, comment, share

xx