Hunted by Angels (voltooid)

~14~

De tranen begonnen eindelijk te stoppen. Al die tijd had ik mijn blik op Aiden gericht en zijn ogen hadden die van mij niet losgelaten. Mijn wangen voelde droog en schraal, terwijl mijn ogen juist dik en nat aanvoelde. Ik was uitgeput, iets wat vaak voorkwam deze week. Het oefenen met mijn kracht had veel energie gekost en het huilen ook.

Ik nam een paar trillerige ademteugen en veegde mijn wangen droog. "Dus," begon ik. Mijn stem haperde en klonk schor. Ik schraapte mijn keel en probeerde het opnieuw. "Dus, pizza?" vroeg ik aan Aiden terwijl ik de telefoon weer pakte. "Ik denk dat een knuffel beter is," antwoordde hij. Zijn stem klonk zacht en ik voelde zijn adem in mijn nek. Verschrikt draaide ik me om en keek tegen zijn borst aan. Voor ik het wist lagen zijn armen om mijn middel en drukte hij me bijna plat. Mijn armen zaten dubbelgevouwen tussen ons ingeklemd en mijn handen rusten op zijn bovenlijf.

Na een paar seconden realiseerde ik me wat er gebeurde en gaf me over. Verslagen liet ik mijn hoofd tegen Aiden rusten. Ik hoorde zijn hart bonken en zijn ademhaling. Op dat moment was alles goed. Niemand kon me pijn doen en alle muren rondom Aiden en mij waren volledig afgebroken. We waren onszelf. Geen druk van mensen op te doen 'zoals het hoort'. Langzaam voelde ik mijn verdriet wegebben.

Helaas werd dit moment verstoord door mijn telefoon. Luidruchtig begon hij te trillen. Met een zucht duwde ik Aiden van me af en schonk hem een dankbare blik die hij beantwoordde met een kort knikje en een glimlach. Ik rende naar de bank waar mijn vergeten mobiel lag en trok mijn wenkbrauwen samen toen ik zag wie het was.

Mauds naam knipperde op het scherm terwijl een foto van ons samen op de achtergrond pronkte. "Hallo?" zei ik vragend toen ik de telefoon aan mijn oor zette. "Liv.." kreunde Maud. "Maud, wat is er?" vroeg ik bezorgd, haar stem klonk zwak en gepijnigd. "Help me," perste ze er met moeite uit. Haar woorden werden gevolgd door een gesmoorde kreet en gesnik. "Maud, rustig maar. Het komt goed, ik ben er zo. Als je me verteld waar je bent, dan kom ik je helpen," zei ik rustig, vanbinnen raasde bezorgdheid echter door me heen.

Aiden had mijn rare gedrag opgemerkt en was naast me komen staan om mee te kunnen luisteren. Ik wist dat er iets mis was met Maud. Ze belde nooit, ze zei altijd dat ze daar een hekel aan had. Ik gebaarde naar Aiden dat hij alvast de motor moest gaan klaarzetten terwijl ik wachtte op Maud haar antwoord. Haar gehijg was duidelijk te horen en klonk steeds zwaarder.

"Verdomme, Maud! Zeg waar je bent!" riep ik in de telefoon. "Thuis," piepte ze. Toen werd de lijn verbroken en klonk een schelle pieptoon in mijn oren. Snel stopte ik mijn mobiel in mijn zak en rende naar buiten. Ik had een gruwelijke hekel aan de motor, maar hij was wel veel sneller dan een fiets, iets wat in dit geval handig uitkwam.

Terwijl ik de helm over mijn hoofd trok en op de motor sprong, kwam hij brullend tot leven. Met mijn armen rond Aiden geklemd riep ik boven de wind uit: "Naar Mauds huis! En snel, er is iets heel erg mis!" Zonder antwoord te krijgen versnelde de motor en draaide soepel door alle bochten. Het verbaasde me niets dat Aiden wist waar Mauds huis was.

Na een paar minuten vol met afsnij manoeuvres en door rood rijden waren we bij Mauds huis. De voordeur stond wagenwijd open en het huis zag er verlaten uit. Snel sprong ik van de motor en sprintte naar de deur. Net toen ik naar binnen wilde rennen werd ik tegen gehouden. Ik keek om en zag Aiden een vinger tegen zijn lippen leggen als teken dat we stil moesten zijn. Hij stapte langs me heen en liep het huis in.

Alle lichten waren uit en de gordijnen gesloten, het gaf een duistere indruk. Ik liep pal achter Aiden en keek schichtig om me heen. Elke schaduw en elke beweging leek een gevaar. Plotseling kwam er van boven gestommel. Ik bleef stokstijf stilstaan en trok aan Aidens mouw. Hij keek geïrriteerd om. Ik wees naar het plafond, hij knikte als teken dat hij het begrepen had en sloop richting de trap, ik weer op zijn hielen.