Ethan p.o.v.
Op het moment dat ze haar hoofd omdraaide en "Hou op met praten, het is genoeg." zei, wist ik dat ik haar kwijt aan het raken was. Anoniem was ons uit elkaar aan het drijven. En dat mocht ik niet laten gebeuren. Ik wilde Vayenne niet kwijt raken. En ik voelde de druk van mijn daden met elk woord dat ik zei, met elke ademhaling. Ik had Anoniem nooit moeten vertrouwen. Waar zat ik met mijn hoofd. Ik raakte alles nu kwijt.
En nu moet ik Vayenne bij me zien te houden. Ik mag haar niet kwijt raken. Zij is mijn alles.
'Vayenne alsjeblieft.' probeerde ik smekend.
'Nee Ethan. Wat zei ik nou net. Hou op met praten.' siste ze. Anoniem knikte tevreden.
'Goed. Ik ga nu weg. Zorg dat jullie allebei blijven leven, ik heb grotere plannen met jullie.' zegt hij of zij terwijl hij of zij naar onze stoel toe loopt en ons losmaakt. Er zitten geen ramen in de kamer, en als Anoniem weg loopt, doet hij of zij de deur op slot. Vayenne gaat in een hoekje zitten, en ik loop naar haar toe. Ik leg mijn hand op haar schouder en zak door mijn hurken, maar ze slaat mijn hand zo hard weg dat ik om val. En hard ook.
Ik heb het waarschijnlijk verdient.
'Ga weg, Ethan. Ik kan jou niet vertrouwen.' Ik zag dat er tranen over haar wangen biggelden. Ik wil ze weg vegen, ik wil haar troosten. Haar omhelzen. Maar dat kan niet, want ze wilt alleen gelaten worden. Ze is boos op me, ze vertrouwt me niet meer. Ik ga langzaam wat naar achteren.
'Je kan me wel vertrouwen. Maar hoe kon ik weten dat Anoniem slechte bedoelingen had?' vroeg ik terwijl ik op stond en rondjes begon te lopen.
'Anoniem is mijn stalker.' snuift ze. 'Is dat bewijs genoeg?'
Ze was boos, dat kon je aan alles merken. De manier waarop ze zat, de manier waarop ze keek en de manier waarop ze sprak. Een mengeling van razernij en sarcasme.
'En hoe had ik dat moeten weten? Ik kan geen gedachten lezen, Vayenne. Ik had geen idee dat Anoniem jou stalker was.' Ik voelde mezelf nu ook bozer worden.
'Ik durfde niks te zeggen omdat ik je er niet bij wilde betrekken. Om je veilig te houden.' siste ze terug. De woorden raken me, ze doen me pijn. Ze laten mijn hart een stukje breken.
Ze wilde mij beschermen ten koste van zichzelf. En dat is alles wat ik wou dat ze niet deed. Ze moest zichzelf beschermen. Ik moest haar beschermen. Ik wilde dat zij veilig was.
Ze had een stalker. Iemand die haar het leven zuur maakte. Waarschijnlijk was Anoniem degene die haar de berichtjes sturen waar ze een glazige blik van kreeg. Waar ze bang van werd. Maar ze liet nooit iets merken. Ze heeft me nooit iets verteld.
Anoniem had haar in zijn of haar macht.
Ik snap ook niet hoe ik Anoniem ooit heb kunnen vertrouwen. Vayenne was degene die ik had moeten vertrouwen, maar dat deed ik niet. Ik ben haar niet waard.
'Maar het had toch geen zin, wie het ook is, Anoniem heeft je gevonden en je tegen me gekeerd.' ging ze verder, haar stem brak in het midden van haar zin en ze begon te snikken.
'Niet huilen.' zei ik terwijl ik naast haar op de grond zakte en haar kin op tilde. Ik veeg met mijn hand zacht haar tranen weg en zie dat ze haar ogen sluit. Haar wimpers plakken aan elkaar en er zit een beetje mascara onder haar ogen.
'Waarom wij, Ethan?' vraagt ze terwijl ze zich op mijn schouder laat zakken. Haar hoofd rust nu op mijn schouder en het voelt een beetje als thuis, toen we op de bank film aan het kijken waren.
'Ik weet het niet, Vayenne. Anoniem is de enige die daarop antwoord heeft.' besloot ik na een tijdje te zeggen terwijl ik mijn armen om haar heen sloeg.
'We redden ons hier wel uit.' troostte ik haar terwijl ik een kus op haar haren drukte. Ze keek me aan met haar doordringende ogen.
'Anoniem haat me. Ik kom hier nooit meer weg.' zegt ze zacht.
'Zo mag je niet denken.' suste ik haar, terwijl ik haar ademhaling regelmatiger hoorde worden. Vayenne was in slaap gevallen.
Ik wou dat ik dat ook kon, in slaap vallen. Maar er moest iemand wakker blijven. Voor het geval Anoniem terug kwam om iets verschrikkelijks te doen.
'Ik zal je beschermen, Vayenne.' fluister ik zachtjes.
'Vast.' hoor ik een stem zeggen. Ik kijk op en zie Anoniem staan.
'Wat moet je van ons!?' roep ik boos naar Anoniem. Die lacht alleen maar.
'Nog steeds. Ik wil wraak. Ik wil Vayenne laten voelen zoals ik me voelde.' zegt Anoniem met een jongensstem.
'Vayenne had gelijk, je bent een lafaard die zich verstopt achter een masker. Dat iemand zo zielig kan zijn. Je bent een zielige lafaard, een klootzak. Het is zielig, want je bent gewoon een jaloers mormel.' probeer ik Anoniem uit te lokken. Dat levert me alleen maar een rode plek op mijn wang op van de hand die op mijn wang terecht kwam.
'Neem Vayenne mee.' zegt ze. Ik denk dat ze het tegen mij heeft, tot er twee mannen komen die Vayenne van me af trekken.
'Nee! Wat ga je met haar doen!?' roep ik boos naar haar terwijl ik Vayenne achterna probeer te gaan. Anoniem houd me tegen. Natuurlijk. Ik hoor Vayenne mijn naam schreeuwen, maar dat geluid sterft weg.
'Hetzelfde als jou dadelijk te wachten staat. En dat betekend een hele hoop pijn. En voor nu is dat jou schuld.' Met die woorden sluit Anoniem de deur en doet ze hem weer op slot. In tegenstelling tot net hoor ik nu een hele hoop. Waaronder het geschreeuw van Vayenne.
Mijn schuld. Mijn schuld. Mijn schuld. Waarom moest ik Anoniem zo nodig uitschelden. Nu zit Vayenne in de knoei. En het is mijn schuld.
Allemaal mijn schuld.
En nu moet Vayenne ervoor boeten.
Ik zak neer tegen de muur en leg mijn hoofd in mijn handen.
Mijn schuld.
A/N
OMGGG BIJNA 100K IK BEN ZOOOOO HAPPY BLIJ OMG YEAH.
Dus daarom een nieuw stukje Xx
Xxx Yaraa