"หัวใจ...เต้นอยู่ในท้อง...แต่หัวใจมนุษย์อยู่ในทรวงอกด้านซ้ายไม่ใช่หรือ..."เลธีดูจะงงๆและสับสนเพราะหัวใจของเขามันไม่เคยเต้นเลยสักครั้ง
"ใช่...แต่ที่เต้นไม่ใช่หัวใจของนางมันเป็นของคนอื่น แต่ตอนนั้นมันใกล้สว่างเต็มทีข้าเลยนำนางไปหาที่หลบแสงตะวันแถวนั้นเพราะข้าเองก็อยากรู้ว่าอะไรอยู่ในท้องของนาง...เลธีเจ้ารู้ไหมว่าทำไมแค่มีนำ้นิดหน่อยก็มีปลาได้แล้ว...."เลธีมองหน้าคนถามอย่างไม่เข้าใจจู่ๆหมอนี่ก็เปลี่ยนเรื่องเสียดื้อๆ
"ข้าไม่เข้าใจ เรื่องที่เจ้ากำลังเล่ามันเกี่ยวกับปลาตรงไหน...."
"ปลาบางชนิดจะใช้ตัวเองห่อหุ้มและปกป้องไข่ตัวเองไว้ หมกตัวเป็นเกราะคุ้มครองและหล่อเลี้ยงไข่อยู่ในโคลนที่แห้งผากในหน้าแล้งเพื่อรอวันฝนตก...ในซากศพผู้หญิงคนนั้นก็เหมือนกันมีไข่อยู่ในท้องของนาง ไข่สีแดงที่ซุกตัวนิ่งๆอยู่ในท้อง ไข่ที่เกิดจากการแข็งตัวของเลือดและข้างในกลับมีชีวิต...ข้าตัดสินใจนำไข่สีแดงนั้นกลับมารอเวลาว่าสิ่งมีชีวิตข้างในมันเป็นอะไรกันแน่...."
"นี่...เจ้าหมายถึง......."
"ใช่....เด็กนั่นฟักตัวออกมาจากไข่สีเลือดนั่น เขามีดวงตาสีม่วง และผมสีดำ จะเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่จะเป็นแวมไพร์ก็ไม่เชิง...ข้าจึงตัดสินใจพาเขาไปเลี้ยงที่อื่น ข้าเลี้ยงเด็กนั่นมาด้วยเลือดของข้า...เขาดื่มกินเลือดข้าแทนนำ้นมมนุษย์แต่กลับใช้ชีวิตราวเด็กมนุษย์ธรรมดา...หมอนั่นคือแวมไพร์ที่ใช้ชีวิตใด้ภายใต้แสงตะวัน..."
"ไม่น่าเชื่อ...มหัศจรรย์มาก...."เลธีอุทานเบาๆ
"หลังจากแน่ใจว่าเขาใช่สิ่งนั้น...ข้าจึงตัดสินใจขโมยคัมภีร์คืนชืพเจ้าไม่รู้หรอกเลธีว่าหนังสือบ้านั่นมันเป็นอะไร...."
"อะไร...ยังมีอะไรที่แปลกกว่าเรื่องที่เจ้าบอกอีกเหรอ...."
"แน่นอน...หนังสือเล่มนั้นที่เราพยายามเท่าไหร่ก็เปิดไม่ออก...ข้าขโมยมันไปครั้งแรกที่โจนเห็นมันเขาก็หัวเราะแล้วทำท่าอยากได้ ข้าเลยยื่นให้เขาเด็กเล็กๆกลับเปิดคัมภีร์เล่มนั้นอย่างง่ายดายและเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้ามันก็กลายเป็นการ์กอยคอยดูแลโจนแทนข้า...."
"การ์กอย...."
"ใช่...และคงเป็นมันที่พาโจนหนีไป...ความลับนี้ข้าอุตส่าเก็บงำ ซ่อนตัวเองแต่พวกมันก็หาข้าพบจนได้...เมื่อเจ้ารู้ทุกอย่างแล้วแบบนี้ต่อไปก็เป็นหน้าที่เจ้าเลธี...หาเขาให้เจอก่อนมิคาเอล...เราจะให้โจนตกอยู่ในมือเจ้านั่นไม่ได้...."
"ทำไมเจ้าไม่อยากเห็นการตื่นจากนิทราขององค์ราชินีล่ะเทโร...."เลธีถามเบาๆหลังจากเงียบไปพักใหญ่
"เพราะนางคือตัวอันตราย...นางมักใหญ่ไฝ่สูง โลภมากอยากได้ไม่มีที่สิ้นสุด..และโหดเหี้ยมจนข้ารับไม่ได้...ข้าไม่เข้าใจว่ามิคาเอลไปหลงรักความดีส่วนไหนของนางถึงกับยอมทำทุกอย่างเพื่อนาง...แล้วเจ้าละเลธีเจ้าไม่เจ็บปวดหรือโกรธแค้นเลยหรือไง...นางเป็นคนสังหารบิดาเจ้านะ..."
"เจ้าคงคลุกคลีกับมนุษย์มากไปแล้วเพื่อนข้า ลืมไปแล้วหรือไงพวกเราไม่มีหัวใจต่อให้มีมันก็ไม่ได้มีชีวิตเหมือนของมนุษย์...ข้าไม่มีหรอกความรู้สึกอย่างที่เจ้าว่า...."คำตอบเรียบๆนั้นทำให้เทโรเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ
ถ้าเพียงแต่ไม่เคยรู้จักกันมาด้วยสีหน้าและนำ้เสียงเขาคงเชื่อโดยไม่ต้องลังเลสักนิดแต่นี่เขารู้ดีว่าเลธีเสียใจและเจ็บปวดแค่ไหนวันที่บิดาของตนยอมควักหัวใจให้ยายแม่มดฟีฟ่ากลืนกินเพื่อเปลี่ยนตัวเองเป็นแวมไพร์ แต่มันเป็นความสมัครใจขององค์ราชันย์ใครก็ขัดขวางไม่ได้...จากนั้นฟีฟ่าแม่มดร้ายก็กลายเป็นแวมไพร์เลือดแท้คอยเข่นฆ่าทุกคนที่พอใจไม่เว้นแม้แต่แม่และลูกสาวของตัวเอง...
"จากนี้ข้าคงหวังพึ่งเจ้าเลธี...เพราะมิคาเอลญาติเจ้าคงไม่ยอมให้ข้าหลุดรอดไปได้ง่ายๆหรอก..."เทโรบอกเบาๆหลังจากมองหน้าขาวที่เรียบเฉยของอีกฝ่ายนิ่งๆ
"เอาเถอะ....ข้าจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด...เท่าที่ข้าจะทำได้..."เลธีรับปากเบาๆหลายอย่างบอกเขาว่าความยุ่งยากวุ่นวายกำลังก่อตัวขึ้นอีกครั้งในวังราชันย์หลังทุกอย่างนิ่งเงียบนับพันปีที่ผ่านมา...